Η αβεβαιότητα, η αστάθεια και το φοβικό άγχος, που είναι διάχυτα τούτη την εποχή γύρω μας, μέσα μας, παντού, αποτελούν τις ικανές και αναγκαίες εκείνες συνθήκες επώασης και εκκόλαψης, φαινομένων ίδιων ή παρόμοιων με εκείνα που διαδραματίζονται όταν αυτό-σκοπός γίνεται το «μούδιασμα – νάρκωση» του νου μας και ο λαθεμένος προσανατολισμός της ψυχής μας.
Στις μέρες που ζούμε, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από παραπληροφόρηση εσχατολογικών γεγονότων, με διηγήσεις, εξιστορήσεις και δήθεν αποκαλυπτικά γεγονότα, από «φωτισμένους» και «εξαιρετικούς» ανθρώπους σε σχέση με τα «μελλούμενα».
Όταν το 1453 η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών, πολλοί αντί να προβληματίζονται επάνω στα αίτια αυτής της πτώσης, δηλαδή την αποδιοργάνωση, τη διαφθορά και τον αμοραλισμό που είχε οδηγήσει στη σήψη όλες τις θεσμικές δομές της «βασιλεύουσας», και να κάνουν την αυτοκριτική τους, υπεξέφευγαν αυταπατώμενοι σε μελλούμενες προφητείες, για «μαρμαρωμένους βασιλιάδες», «ψάρια που θα ζωντάνευαν από το τηγάνι και θα έπεφταν στην θάλασσα του βοσπόρου», «μαγική ανασύσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας» και παρόμοιους ευ-ασεβείς πόθους με απαραίτητη πάντα, την άνωθεν παρέμβαση, δίχως την παραμικρή προσπάθεια μετάνοιας και αλλαγής από πλευράς των ανθρώπων.
Όπως τότε λοιπόν, έτσι και σήμερα, κάποιοι τρομολάγνοι επιχειρούν ξανά να μας πείσουν, πως δεν έχουμε καμιά ευθύνη για την κατάντια μας, οπότε δίχως κάποιας μορφής μετάνοια και μεταστροφή όλα θα εξελιχθούν κατ’ ευχή, απλά επειδή είμαστε «Ελληνορθόδοξοι» και εκτός από την ιστορία, που μας οφείλει αποκατάσταση των αδικιών που έχουμε υποστεί, ακόμα και Αυτός ο Ίδιος ο Θεός μας χρωστάει…, εκτός από το να μας σώσει αυτοματοποιημένα και επιτακτικά από το χείλος της αβύσσου, να μας δοξάσει και σε παγκόσμια ενδοκοσμική κλίμακα.
Οι προφητείες διάσπαρτες σε βιβλία, σε ιστοσελίδες, σε μπλόγκς, ενυπόγραφες ή ανυπόγραφες, όλες κοινής στόχευσης, να απενεργοποιήσουν το μυαλό μας και να αποπροσανατολίσουν τη ψυχή μας.
Σε αυτή την «πανστρατιά ενημέρωσης και διαφώτισης» συμμετέχει ένα συνονθύλευμα, από ακραία φασιστικά στοιχεία, αναχρονιστικούς «υπερ-ορθόδοξους» φονταμενταλιστές, ανεπίγνωστους φοβισμένους ανθρώπους που αντί να ενδοσκοπήσουν βαθειά να βρουν τα αίτια της προσωπικής τους κρίσης και κατάντιας, οδηγούμενοι σε μετάνοια, ασχολούνται με δήθεν «σημάδια των καιρών», αοριστίες και χρησμούς.
Δυστυχώς στην εποχή μας το «άλας» έχει μωρανθεί σε όλες τους τις εκδόσεις, για αυτό όπου πέσει δεν «νοστιμεύει» πλέον αλλά «καίει» αφού έχει μεταλλαχθεί σε οξύ.
Όσοι από εμάς, είχαμε τη ευκαιρία να επισκεφθούμε το Άγιο Όρος, τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ασφαλώς έχουμε μέτρο σύγκρισης για το τι σημαίνει σήμερα μια επίσκεψη εκεί. Κατακλυσμός από τεχνολογία, πτυχία και απόψεις επί παντός επιστητού, ενώ σε πείσμα των καιρών «ενός εστί χρεία… του ελέους»!!!
Ασκητές αξιοθαύμαστους γενναίους και αγιασμένους, τους έχουμε μετατρέψει σε πυθίες και καζαμίες!!!
Ανθρώπους που έδωσαν αίμα για να πάρουν πνεύμα, τους μεταφράζουμε ανώδυνα και επιπόλαια, ως προφητεύοντες τα μελλούμενα, και έτσι δεν μετράει διόλου για εμάς η μετάνοιά τους, τα δάκρυα, οι αγώνες και οι θυσίες τους «ένεκεν του ονόματός Του», δεν μας νοιάζει καθόλου, για το πώς έζησαν ή τι δίδαξαν, ώστε κάποια στιγμή να μεταμορφωθεί κι η δική μας η ταλαίπωρη ζωή και να στραφεί προς το φως, αλλά το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το «αν και πότε θα μας επιτεθούν οι Τούρκοι», το «αν και πότε θα ξεσπάσει βιολογική πείνα», το «αν και πότε θα γίνει ο Γ΄ παγκόσμιος πόλεμος», το «αν και πότε θα καταλάβουμε την Κωνσταντινούπολη», γελοιότητες και αβάσταχτες ελαφρότητες δηλαδή, μπροστά στο κυρίαρχο υπαρξιακό και εσχατολογικό συνάμα ζήτημα, της ανάστασης και της σωτηρίας μας…
Στις μέρες μας ακούς διάφορους «απίθανους τύπους», να σου αραδιάζουν το πόσες φορές επισκέφθηκαν το άγιο όρος, ως τουριστικό προορισμό, και αμέσως μετά με απόλυτη φυσικότητα αλλά και περισσή ματεριαλιστική ικανοποίηση να συμπληρώνουν, το πόσο καλά έφαγαν, τι ωραίες φυσιολατρικές εκδρομές έκαναν, τι κειμήλια είδαν, ή πως μετακινήθηκαν με τα πουλμανάκια δίχως να ταλαιπωρηθούν, άνθρωποι εκ των οποίων οι περισσότεροι, δεν είχαν, ούτε απέκτησαν ποτέ καμία εσωτερικότερη και εντιμότερη σχέση με την εκκλησία, πέρα από το να την βλέπουν σαν ένα μουσείο ή ένα «πακέτο» κάποιων παροχών και διευκολύνσεων. Όσοι είχαμε την βιωματική εμπειρία της προσκυνηματικής επίσκεψης στο όρος 30 ή 40 χρόνια πριν, ακούγοντας τέτοιους «βαρβαρισμούς» και «εκχυδαϊσμούς», απλά μειδιούμε με νόημα…
Η στιγμές που ζούμε απαιτούν σκληρό εσωτερικό αγώνα, δάκρυ μετανοίας και αυτό-μεμψίας, συναίσθηση ατομικής και συλλογικής ευθύνης και αποφάσεις επί του παρόντος, αλλαγής νοήματος ζωής, με παράλληλη ανεύρεση αυθεντικού εαυτού. Μια αναζήτηση οράματος όχι ενδοκοσμικού για τα γήινα μελλούμενα, αλλά εσχατολογικού για την βασιλεία Του, αφού καταστεί ως αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητά μας, το: «ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6.33).
του π.Δημητρίου Θεοφίλου, για το Amen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου