Ειρήνη Πες Μου

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ 8. ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ταξιδεύω σε ένα τόπο γεμάτο λουλούδια, εδώ οι δαίμονες άφησαν ελεύθερα τα αγγελούδια
Εδώ μπορείς να εμπιστευθείς μέχρι και τον Ιούδα και η σφαίρα, μεταμορφώθηκε σε παπαρούνα
Και στα πρόσωπα σαν καταρράχτες δάκρυα χαράς κυλάνε, γίνονται λίμνη και οι άνθρωποι κολυμπάνε
Είναι θάλασσα η αγάπη, πειρατές ερωτεύονται, έχουν πάψει να πολεμάνε για το χρυσάφι,
Φαίνονται καλόκαρδοι, εδώ δεν υπάρχουνε μονομάχοι, μόνο χρώματα, εδώ ενώθηκαν λαοί και κράτη,
Ψέμα δεν υπάρχει, δεν υφίσταται σαν θέμα, όσο για την κακία έχει φύγει για τα ξένα,
Πήγε λέει στον πλανήτη Γη και αναζητά το στέμμα, μπήκε σε ψυχές και διψάει για ανθρώπινο αίμα,
Μαύρο χρυσό και αφήνει πίσω της παιδάκια πεθαμένα, Ειρήνη συγνώμη που σ' ενοχλώ..

Πες μου που χάθηκες γιατί μπορώ μονάχα να σε φανταστώ, πες μου που χάθηκες μαζι σου και εγώ να χαθώ,
Να μην χρειάζεται να ταξιδεύω μόνος, με μάτια κλειστά και κουρασμένα είναι σκοτεινός ο δρόμος,
Γιατί στη Γη μου να γυρίζει ο πόνος ελεύθερος και να με περικυκλώνει ο φόβος,
Μακάρι να μπορούσα να ταξιδεύω για πάντα, Άσαρκος-2005-Χώρα:Ελλάδα..

Και βλέπω πόλεμο, όπως τον ήλιο και τη Σελήνη, Ειρήνη έχεις φύγει απ τη Γη, η κακία σε πνίγει,
Και όμως πόλεμο, έυκολα μπορώ να αντικρίσω γύρω μου..Ειρήνη μπορώ να σε βρώ στο στίχο μου
Σε είδα Ειρήνη, όπως τον Ήλιο και τη Σελήνη, Ο πόλεμος να φύγεις απο τη Γη μου σε αφήνει,
Και όμως πόλεμο, έυκολα μπορώ να αντικρίσω γύρω μου..Ειρήνη μπορώ να σε βρώ στο στίχο μου.

Ταξιδεύοντας σε ένα τόπο που δείχνει να 'ναι νεκρός, ματωμένες ψυχές βαδίζουν μέσα του, μα ποιός,
Θα με δεί να δακρύζω, θα με δει να περπατώ σε ένα δρόμο που ο θάνατος κατάντησε αρεστός,
Στο θέμα της γαλλήνης ακολούθησε το φως και άφησε πίσω το κλουβί που κλείστηκε ο πολιτισμός,
Πες μου που χάθηκες ειρήνη, που βρίσκεσαι; Ειρήνη πες μου.. Μοιράζουν θλίψη οι συνεχείς αναπνοές μου,
Θα πετάξω να σε βρώ ξέρεις, όσο το προσπαθώ όμως, με κρατάει αδύναμο ο πλήγωμένος κόσμος,
τα φτερά εχουν κοπεί, παντού νεκρική σιγή και από το στόμα των ανθρώπων βγαίνει μια βουβή κραυγή,
Μια βοήθεια και απλά η κατάληξη μηδαμινή πλεον τα στήθια έχουν γεμίσει μίσος, μπόλικη οργή,
Και απευθύνομαι ξανά σε σένα, ειρήνη έφυγες και άφησες πίσω σου για ιδέα σου το σκάρτο στέμα
Και έτσι πόλεμος παντού, ο θάνατος να χορεύει στην πίστα του μυαλού, δεν έχει ταίρι, έχει ατού,
Αφού εμείς τον ταΐζουμε και ως αντάλλαγμα παίρνουμε το πακέτο πανικού αυτό δίνει, αυτό χαρίζει
Δεν πάλλονται οι καρδιές, το συναίσθημα δεν ανθίζει, ένα αγκάθι καρφωμένο στην έκφραση να θυμίζει,
Τιμωρία απ τον πόνο, χτίζει έχοντας μάθει να γκρεμίζει, τιμωρία απ τον χρόνο, στάσιμο χωρίς να γυρίζει.