Οι Σταθμοί του Σταυρού

                Η 14χρονη Μαρία, μέλος μιας βαθιάς θρησκευόμενης οικογένειας, αποφασίζει να ακολουθήσει το δρόμο του Ιησού στον Γολγοθά, κάνοντας τάμα να γίνει καλά ο μικρός αδερφός της. Στιλιζαρισμένο, γεμάτο σαρκασμό και διφορούμενη αλληγορία δράμα, το οποίο κέρδισε βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

        Η πορεία του Χριστού στον Γολγοθά, γνωστή ως «Via Crusis» ή «Σταθμοί του σταυρού», αναπαριστάται συχνά στις καθολικές εκκλησίες ως μια σειρά από 14 έργα-σκηνές με συγκεκριμένη θεματολογία. Πάνω­ σε αυτήν τη διαδρομή ο Γερμανός Ντίτριχ Μπρίγκεμαν στήνει μια αλληγορία πολλαπλών διαστάσεων, η οποία στηρίζεται στον αριθμό 14. Με 14 πλάνα και 14 σκηνές, η καθεμία εκ των οποίων­ έχει τον τίτλο ενός σταθμού, περιγράφει την προσπάθεια της 14χρονης Μαρίας να ακολουθήσει το δρόμο του θεανθρώπου.

       Μέλος μιας θρησκόληπτης οικογένειας, προσκολλημένης στις πιο συντηρητικές αντιλήψεις του καθολικισμού, η Μαρία προσπαθεί να συμβιβάσει τις εφηβικές ανησυχίες με τις αυστηρές απαιτήσεις της δογματικής πίστης της. Όταν η προσπάθειά της να γίνει φίλη με έναν συμμαθητή της που τραγουδά στην εκκλησιαστική χορωδία γκόσπελ και σόουλ («μουσική του διαβόλου» κατά τη μητέρα της ) αποτυγχάνει, εκείνη αποφασίζει να αφοσιωθεί πλήρως στον θεό αναζητώντας ένα θαύμα. Αν η ίδια ακολουθήσει το δρόμο του Ιησού προς το σταυρό­ και θυσιαστεί με ανάλογο τρόπο­, τότε εκείνος θα μπορέσει να θεραπεύσει τον τετράχρονο αδερφό της Γιοχάνες, ο οποίος για κάποιον ανεξήγητο­ λόγο δεν μπορεί ακόμη να μιλήσει.

            Με δεξιοτεχνικό στιλιζάρισμα στηριγμένο στην αφαίρεση, ο Μπρίγκεμαν διαχειρίζεται περίπλοκες ιδέες και διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα μέσα από μια απόλυτα λιτή φόρμα. Με ως επί το πλείστον ακίνητη κάμερα, ζυγισμένο και εικαστικά προσεγμένο κάδρο το οποίο παραπέμπει στις θρησκευτικές αναπαραστάσεις κι ένα (βραβευμένο στο Φεστιβάλ Βερολίνου ) σενάριο γεμάτο πικρό, βαθύ σαρκασμό, αναζητά το δρόμο που οδηγεί στην αληθινή πίστη χωρίς να περνά μέσα από το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.
Απόλυτα σύγχρονος στη σκέψη και μοντέρνος στην αφηγηματική φόρμα του (η αλληγορία του είναι ερεθιστικά διφορούμενη ), επιχειρεί μια επικίνδυνη ισορροπία αντιθέσεων: ανάμεσα στο δράμα και το χιούμορ, στη λογική και τη μεταφυσική, την απλότητα και την πολύπλοκη σύνθεση, την εξέγερση και τη νηφάλια χάρη. Την επιτυγχάνει, με τον πιο εντυπωσιακά χαμηλότονο κινηματογραφικό τρόπο. 

http://www.athinorama.gr/