Γιατί υπερηφανεύεσαι, που είσαι χώμα και στάχτη;
Γιατί καμαρώνεις άνθρωπε, γιατί καυχιέσαι για τον εαυτό σου;
Τι ελπίδα σου
προσφέρει η δόξα αυτού του κόσμου και ο πλούτος;
Ας κάνουμε μια επίσκεψη στους
τάφους, σας παρακαλώ, κι ας δούμε τις απόκρυφες αλήθειες που υπάρχουν εκεί.
Κι αν είσαι σοφός
σκέψου κι αν είσαι γνωστικός πες μου, ποιος είναι ο βασιλιάς εκεί και ποιος ο
υπήκοος, ποιος ο αφέντης και ποιος ο δούλος, ποιος ο σοφός και ποιος ο
αγράμματος.
Πού είναι εκεί της νιότης το κάλλος;
Πού είναι τα χαρούμενα πρόσωπα;
Πού είναι τα μάτια τα ωραία;
Πού είναι η καλοφτιαγμένη μύτη;
Τα φλογάτα χείλη;
Πού είναι η ομορφιά του προσώπου;
Το ακτινοβόλο μέτωπο πού είναι;
Δεν έγιναν
όλα σκόνη;
Δεν έγιναν τέφρα και στάχτη;
Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περί μετάνοιας, Ομιλία 'Θ,PG49,346.
Από το βιβλίο: Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς, της Ελένης Κονδύλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου