Το ταξίδι της ποίησης

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω…

Η ζωή τους μια μίζερη και γκρίζα Κυριακή.

Ναι. Κυριακή.

Αυτήν περιμένουν για να κερδίσουν λίγες ώρες ανάπαυλας 

και όχι για να ταξιδέψουν στον πανέμορφο κόσμο

της ευτυχίας που οι ίδιοι αποκαλούν ζωή.

Άραγε, αν αυτό που ζουν δεν είναι ζωή -τι είναι;  

Μια κουρδισμένη καθημερινότητα

Όλοι οι άνθρωποι είναι κουρδισμένα στρατιωτάκια

Η νοικοκυρά για να κάνει δουλειές

Ο μπαμπάς για να δουλεύει επίσης

Και ο μαθητής για να διαβάζει ασταμάτητα.

Οι δάσκαλοι λένε στους μαθητές πως η ζωή τους είναι μονάχα διάβασμα

Έτσι, τους ανοίγουν το δρόμο για την ανεμπόδιστη καταστροφή.                                                                                        

Και η ζωή; Πού είναι η ζωή;

Αλλά σκέψου πως υπάρχει ακόμα ελπίδα

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που ζουν.

Κοιτούν το γαλάζιο του ουρανού και γαληνεύουν

Αγαπιούνται και αγαπούν με πάθος

Κοιτούν στα μάτια τη φλόγα που καίει και παίρνουν

δύναμη και ελπίδα.

Υπάρχουν παιδιά που γράφουν ποιήματα.

Αξίζει να ζεις γι’ αυτούς φίλε!

Τους το χρωστάς.

                  

Χαρά Διαλεκτοπούλου

Μία και μοναδική

Η γλυκιά της φωνή από μέλι

σου λέει Καλημέρα.

Τα τρυφερά της χέρια με μόχθο και απλότητα

σε ανατρέφουν  κάθε μέρα.

Οι λέξεις της  σαν νότες ηχούν

παρά σαν λόγια.

Η ευσχημοσύνη και η ηθική της

κρατούν το φως στο δρόμο της ζωής

αναμμένο.

Αχ!  καταραμένες λέξεις είστε τόσο

ανίκανες να περιγράψετε την 

μητρική αγάπη.

   

Αλέξης Θωμαδάκης