Νηστευτές του Λούτσου.

"Ψάρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας…) φάε,

πρόσεξε μόνο μην φας το Ψαρά ! "

Κείμενο του Ρ.Μ.

που είσαι φίλε μου; όλα καλά;

 -Ναι, μια χαρά! Νηστεύω!

-Είσ’ωραίος.
-Όχι, νηστεύω λέμε !
-Εντάξει, μπράβο..!
-Εσύ γιατί δεν νηστεύεις;
-..εε..χμμ…δεν έχω αμαρτίες εγώ.
– Δεν πειράζει, είσαι άμαθος, αλλά δεν κάνεις ορθά, η Εκκλησία λέει μπλα μπλα μπλα και ο τάδε πατέρας μπλα μπλα μπλα…
– Φάε μωρέ Μ@…@ τι θα πάθεις;
– Ντροπή . εμ' έτσι είστε όλοι αντιχριστιανοί και κοροϊδεύετε όσους νηστεύουν.

Διάλογοι από την ζωή βγαλμένοι…από ανθρώπους -ο Θεός να τους κάνει- μπασμένους στην πνευματική ζωή, που διαμαρτύρονται γιατί αυτοί οι «άπιστοι» έχουν διαφθαρεί. Μάλιστα τους αποκαλούν «κοσμικούς». Εμ' βέβαια, εκείνοι έχουν μοναστική νοοτροπία, αφού πήγαν 5-6-12 φορές επίσκεψη στο Όρος η σε μοναστήρια. Η νηστεία τους δεν περιορίζεται απλά στο αν εκείνοι έχουν φάει η τι τρώνε.

Ασχολούνται και με το τι τρώνε οι υπόλοιποι. 

Μιλάμε για Εσένα αδελφέ που νηστεύεις. Για πες μου, ΤΙ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ τι κάνει ο άλλος; Πνευματικό σε έχει; Μαζί την έχετε την ψυχή; Άσε που οι περισσότεροι δεν έχουν πνευματικό , δεν εξομολογούνται και κάθεται ο δικός μου, ο μπράδερ ο τιτανοτεράστιος και τους κάνει ολόκληρη κατήχηση περί νηστείας. Ρε φίλε, αν δεν μάθει την αλφαβήτα ο άλλος πως θα καταφέρει να διαβάσει…λογοτεχνία ; Είσαι σοβαρός αδελφέ εν χαζό; Αν σε ρωτήσει το πολύ πολύ να του πεις «Εγώ ρώτησα τον πνευματικό μου, εσύ να κάνεις το ίδιο, αυτά τα πράγματα είναι διαφορετικά αναλόγως την δύναμη του κάθε ανθρώπου».  Και αυτό να το πείτε μόνο  ΑΝ σε ρωτήσει. Αν ΔΕΝ σε ρωτήσει δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ να του πεις τι να κάνει και τι όχι.

Επίσης συμβουλές του στυλ «σήμερα είναι άλαδο » χθες ήταν έτσι, κρατήστε τις για τους εαυτούς σας. Το πόσο θα νηστέψει , θα το βρει μαζί με τον πνευματικό του, όταν και αν αποκτήσει. Δεν είναι δική σου δουλειά.  

Ούτε σημαίνει πως επειδή εσύ κάνεις άλαδο και ο άλλος μπορεί να βάζει γάλα στον καφέ, πως είσαι καλύτερος. 

Εκείνος που βάζει γάλα στον καφέ, δεν ξέρεις ούτε τι δοκιμασίες άλλες τραβάει, ούτε τι Σταυρό κουβαλάει, ούτε αν κάνει ελεημοσύνες. 

Γενικά ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ, οπότε δεν είναι και δουλειά σου να κρίνεις. Κρίνει Εκείνος που γνωρίζει. Μην φουσκώνουμε τα αρτίδια (:μικρά ψωμάκια) του κόσμου για να το παίξουμε «νηστευτές». Οι περισσότεροι έτσι και αλλιώς μέχρι χθες δεν ξέρατε τι είναι η νηστεία. Αν η νηστεία είναι μόνο το τι τρώμε, τότε ο διάβολος να δείτε πως νηστεύει. Τίποτα δεν τρώει. Έχει γραμμή και είναι σέξι ασκητής.

Γενικά θα δείτε πως όποιοι έχουν κόλλημα με την νηστεία (όχι απλά να την τηρούν, αλλά να παρατηρούν και τους άλλους, ακόμα και αν δεν το λένε, η στάση τους πολλές φορές δείχνει πολλά…) συνήθως είναι προβληματικοί. Όταν βλέπεις τον άλλον να τον πιάνει πανικό για το 143ο υλικό της συνταγής το οποίο μπορεί να εμπεριέχει ένα συστατικό που ΙΣΩΣ να μην είναι νηστήσιμο…ε…καταλαβαίνεις πως κάποιο πρόβλημα έχει ο άλλος. Ένα πρόβλημα όλοι το έχουμε, βέβαια, άλλος εδώ άλλος εκεί. 

Η νηστεία είναι ευλογημένο ΜΕΣΟ. Όχι σκοπός.

 Είναι μέσο ταπείνωσης του ψυχοσωματικού ανθρώπου ώστε τα πάθη να μην εκδηλώνονται τόσο . Αν όμως γίνει μέσο εκδήλωσης της υπερηφάνειας, όχι απλά δεν είναι χρήσιμη, αλλά και επικίνδυνη. Επικίνδυνη; Ναι, επικίνδυνη. 

Όπως το φάρμακο που δεν το χρησιμοποιείς όπως σου λέει ο γιατρός. Μπορεί να είναι θεραπευτικό , μπορεί να είναι και βλαβερό. Όταν παίρνεις ένα φάρμακο πηγαίνεις στον γιατρό να σου κανονίσει τις δόσεις. Ορισμένοι, επειδή και οι ίδιοι υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους, αλλά και επειδή οι πνευματικοί τους είτε δεν έχουν διάκριση/πείρα η δεν έχουν επαρκή επαφή με το πνευματικό παιδί τους, κάνουν νηστεία μεγαλύτερη από τις δυνάμεις τους, με αποτέλεσμα υπερβολικά νεύρα και κακή συμπεριφορά. Ακόμα και το πως αντιμετωπίζεις τις πτώσεις, έχει σημασία για τον πνευματικό σου αγώνα. Γιατί άλλο να πέφτεις και να σηκώνεσαι και άλλον να ταπεινολογείς «πως το έκανα εγώ αυτό» (ναι, ναι…εσύ ο νηστευτής, πως την πάτησες βρε παιδάκι μου..!)

Μα ο τάδε και ο τάδε Πατέρας δεν ήταν αυστηροί; Ήταν. Ορισμένοι Πατέρες ήταν αυστηρότεροι, άλλοι ελαστικότεροι, είναι και θέμα χαρακτήρα αυτά, εκτός από θέμα ποιμαντικής. Αλλά ήταν αυστηρότεροι πρώτα με τους εαυτούς τους. Και ήταν αυστηροί σε όλα, όχι απλά στο τι έτρωγαν. Ήταν αυστηροί και στην κατάκριση και στην φιληδονία και στην καταλαλιά και και. Αντίθετα πολλοί σήμερα ασχολούμεθα με το αν έπεσε λάδι στο φαΐ (η αν ακούμπησε λάδι το κουτάλι, η αν έχει λάδι το παξιμάδι…) ενώ από την άλλη βλέπουμε τσόντες στα ίντερνετ, τσακωνόμαστε με το έτερον ήμισυ η με τα παιδιά μας, μιλάμε πίσω από την πλάτη του άλλου, διαδίδουμε φήμες, παραμελούμε τα καθήκοντά μας στο σπίτι κτλ. Και νομίζουμε πως νηστέψαμε.

Παπάκια (@@) νηστέψαμε. Αν η νηστεία περιορίζεται στο να μην τρώμε ψάρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας) ενώ από την άλλη τρώμε ανθρώπους και φτύνουμε τα κουκούτσια… είναι νηστεία ΤΟΥ ΛΟΥΤΣΟΥ. Μόνο.

Η Εκκλησία μας έχει θέσει περιόδους νηστείας. Τις έχει θέσει όχι επειδή θέλει να περιορίζει τον άνθρωπο, να τον στεναχωρεί, αλλά επειδή θέλει να τον θεραπεύσει από τα πάθη. Έχει κανονίσει όμως και ο καθένας να έχει τον δικό του πνευματικό και να κανονίζουν μαζί, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, το τι πως θα πράξει. Οι κανόνες είναι θεραπευτικοί. Όχι πέτρινοι. Ούτε είναι ο καθένας σε κατάσταση να αντιληφθεί τι σταυρό κουβαλάει ο εκάστοτε συνάνθρωπος μας.

Γι’αυτό , το να γίνουμε σούπερ-υπέρμαχοι της νηστείας, και να καταντήσουμε να ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ τους άλλους δείχνει κάτι. Δείχνει πως ενδόμυχα ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ τους συνανθρώπους μας, που δεν νηστεύουν. Και επειδή τους ζηλεύουμε («αχ, ένα ωραίο μπιφτεκάκιιι μμμμ») που αυτοί «απολαμβάνουν» ενώ εμείς όχι και δεν το παραδεχόμαστε, προσπαθούμε να τους ελέγχουμε. Αυτό δεν είναι πνευματική ζωή όμως.Είναι νηστεία του Λούτσου. Γιατί την άσκηση την κάνουμε με αγάπη και με χαρά για τον Χριστό, όχι ψυχαναγκαστικά. Γινόμαστε ψυχαναγκαστικοί, γιατί την βλέπουμε ως Ινδουιστικού τύπου άσκηση. Ως κυνήγι «αρετής», ένα πνευματικό (υποτίθεται) βιντεοπαιχνίδι στο οποίο θα πιάσουμε High Score. Η πνευματική ζωή θέλει αρχοντιά, ποίηση και ανθρώπους με ευρύτητα καρδιάς, όχι τυπολάτρες. Χρειάζεται και ο τύπος, δεν τον πετάμε, δεν τον αγνοούμε, αλλά ως μέσο που θα μας οδηγήσει στην ουσία, όχι το αντίθετο. Αυτό που κάνουμε, δεν το κάνουμε από αγάπη, αλλά συμφέρον. Και γι’αυτό δεν βλέπουμε προκοπή.

Και θα συνεχίσουμε να μην βλέπουμε προκοπή , όσο ασχολούμαστε με το τι κάνει ο διπλανός μας και όχι με το τι κάνουμε εμείς. ΜΟΝΟ.

«Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».

Αβάς Μακάριος

Δεν μας σώζει ούτε η άσκηση, ούτε η αγρυπνία, ούτε η νηστεία, αλλά μόνο η αληθινή ταπεινοφροσύνη. Και αυτό το ομολόγησαν σε κάποιο μεγάλο ασκητή οι ίδιοι οι δαίμονες!

Αγία Θεοδώρα

ΠΗΓΗ: https://oode.wordpress.com/