«Αφήστε τα παιδιά να έλθουν σε μένα και μην τα εμποδίζετε,
διότι σε τέτοιους ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών»
(Ματθ. 19, 14 και Μάρκ. 10, 14)
Ο Χριστιανός ως παιδί. Ο Χριστιανισμός της χαράς, της αθωότητας, της καλοσύνης, της αγάπης. Ο Χριστιανισμός που αγαπά τη ζωή, που ζει για την αγάπη.
Ωραία λόγια. Για τα βιβλία, για τα κηρύγματα (…όχι πάντα…), για να ψευτοκαμαρώνουμε. Η συχνή πραγματικότητα είναι άλλη.
Ο ακίνδυνος Χριστιανισμός που βολεύει τους ημέτερους και εξουθενώνει τους άλλους (τους «αμαρτωλούς»), που εξαντλείται σε ηθικολογίες και σε εύπεπτες αφέλειες, που δίνει ρόλο και ισχύ σε αρλουμπολόγους. Χωρίς καμία σοβαρή μαθητεία στις Γραφές, στα Πατερικά κείμενα και στην Ιερά Παράδοση. Χωρίς ίχνος θεολογικής σκέψης. Οι μαγικές συνταγές, τα στερεοτυπικά κουτάκια του μυαλού που μεταφέρονται παθητικά από γενιά σε γενιά. Ίσα ίσα για να βγάλουμε αυτή τη ζωή.
Άσχετοι και ημιμαθείς περιφέρουν ασύστολα και ανεμπόδιστα τη «θεωρία» τους (συχνά και με το αζημίωτο) ως την πεμπτουσία του ευαγγελικού μηνύματος. Δειλοί λουφάζουν ήσυχοι, ανώνυμοι και νομοταγείς.
Χριστέμποροι της ελπίδας και εκμεταλλευτές της αναζήτησης για μια χαραμάδα φως.
Αρτηριοσκληρωτικά ανέραστα ανθρωπάκια σε ρόλο αυτόκλητου διαμορφωτή της χριστιανικής συνείδησης των ανθρώπων.
Στυγνοί ιεροεξεταστές που δεν αφήνουν τους ανθρώπους να τρελαθούν από την αγάπη του Θεού.
Στεγνοί καπηλευτές της ανάγκης για ανάσα Θεού.
- «Για να σε αγαπάει ο Θεός, πρέπει….., πρέπει….. και πρέπει».
- «Αν θέλεις να είσαι καλός Χριστιανός, μη….., μη…. και μη».
Ως θεολόγος καθηγητής σε Λύκειο, έχω βαρεθεί:
- να συναντώ κορίτσια που τρέμουν στην ιδέα μήπως με τη φυσιολογική τους έμμηνο ρύση μολύνουν το Χριστό, τα ιερά και όσια της Εκκλησίας,
- να προσπαθώ να πείσω μαθητές να μην δίνουν σημασία σε αυτοσχέδιες μαγικές ευχές – κατάρες για το ξεμάτιασμα που κατέχει η γιαγιά τους «από τον τάδε παπά ή από εκείνο το μοναστήρι»,
- να βλέπω ότι έχουν αντικαταστήσει την απλότητα, τη ζεστασιά, τη χαρά και την αγάπη του Χριστού με δεισιδαιμονίες και με βλακώδεις προλήψεις,
- να διαπιστώνω ότι τα παιδιά έχουν αρκετές εμπειρίες από παπάδες που τα τσέπωσαν ωμότατα σε γάμους, βαπτίσεις, κηδείες, ξεματιάσματα, σαραντίσματα, εξομολογήσεις, μνημόσυνα, τρισάγια, αγιασμούς και ευχέλαια,
- να αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να νιώσουν οι μαθητές τη σημασία της φράσης «ο Χριστός με αγαπάει δωρεάν», αφού από την κούνια ακόμη μάθανε ότι τίποτε δεν μπορείς να κάνεις στην Εκκλησία χωρίς να πληρώσεις,
- να νιώθω πόσο δύσκολος μοιάζει στους μαθητές ο συνδυασμός της χριστιανικής πίστης με μια φυσιολογική κοινωνική και συναισθηματική ζωή,
- να βλέπω πόσο μπερδεμένοι είναι στο να προσεγγίσουν τη Θεία Κοινωνία ως ένωση με το Χριστό και την Εξομολόγηση ως το μυστήριο της χαράς,
- να συναντώ μαθητές που δικαίως γυρίζουν την πλάτη στο αφελές, ρηχό, εισπρακτικό και ανέραστο μόρφωμα που συχνά παρουσιάζεται ως Χριστιανισμός.
Ως πότε;
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Δρ. Θεολογίας – Καθηγητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου