ΔΙΚΑ ΣΟΥ;

  Να σε λοιπόν, σκυθρωπός και απλησίαστος. Αποφεύγεις τους ζητιάνους μην τύχει και βάλεις το χέρι στην τσέπη για καμιά δεκάρα.

Ένα ξέρεις να λες: δεν έχω, δε θα δώσω, είμαι φτωχός.

Και, αλήθεια, είσαι φτωχός, τίποτα καλό δεν έχεις. Φτωχός από αγάπη, φτωχός από φιλανθρωπία, φτωχός από πίστη στο Θεό, φτωχός από ελπίδα αιώνια.

Μοιράσου με τους αδελφούς σου αυτά που έχεις στις αποθήκες σου. Αυτό  που αύριο θα σαπίσει, δώσε το σήμερα σε εκείνον που το έχει ανάγκη. Το χειρότερο είδος πλεονεξίας είναι να μη δίνεις στους φτωχούς  ούτε ό,τι σαπίζει και αχρηστεύεται.

Ποιόν αδικώ, σου λέει, με το να συγκεντρώνω  ό,τι είναι δικό μου;

Ποια πράγματα είναι δικά σου, πες μου;  Από πού τα πήρες και τα έβαλες στη ζωή σου;

Όπως αυτός που πιάνει καλή θέση στο θέατρο και ύστερα εμποδίζει όσους μπαίνουν   μετά από αυτόν να δουν, γιατί θεωρεί δικό του αυτό που υπάρχει  για την εξυπηρέτηση όλων – τέτοιοι είναι και οι πλούσιοι.

Πήραν ό,τι ανήκει σε όλους και το έκαναν δικό τους γιατί το πρόλαβαν πρώτοι. Γιατί, αν καθένας κρατούσε ό,τι του χρειαζόταν και έδινε το περίσσευμα σ’ αυτόν που το έχει ανάγκη, τότε κανένας δε θα ήταν πλούσιος και κανένας φτωχός. Γυμνός δε βγήκες από την κοιλιά της μητέρας σου;

Γυμνός δε θα γυρίσεις πάλι στη γη;  

                                                                                           

Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς

  Μ. Βασίλειος