Το αγνό και αθώο χέρι ενός παιδιού ή το ρυπαρό και ένοχο χέρι ενός δολοφόνου
σου προσφέρει ένα τριαντάφυλλο.
Το άνθος δεν παύει σε καμία περίπτωση να αναδίδει το μαγευτικό του άρωμα…
Το ίδιο συμβαίνει και με τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Η θεία χάρις έρχεται με τα μυστήρια στις ψυχές μας και όταν ο ιερέας είναι καλός, αλλά και όταν ο ιερέας δεν είναι άξιος.
Ο λειτουργός ιερέας είναι απλώς όργανο του Θεού. Η χάρις έρχεται από αλλού. Από το Χριστό.
Προσδοκώμενα Μαθησιακά Αποτελέσματα
|
Οι μαθητές/
μαθήτριες να:
- εκτιμούν τη σημασία της ιεροσύνης (γενικής και
ειδικής) στον Χριστιανισμό,
- διερευνούν τη θέση και τη σχέση κλήρου και λαού
στην Ορθόδοξη Εκκλησία,
- διακρίνουν τη θέση και τον ρόλο του ιερατείου στις
θρησκείες.
|
Βιώνοντας:
Ο ρόλος του ιερέα στην κοινότητα.
-
«Ιδεοθύελλα και ομαδοσυνεργασία - TPS»: Οι μαθητές/μαθήτριες
αναλογίζονται για την αναγκαιότητα ή όχι εκλογής εκπροσώπου της τάξης και
καταγράφουν τα χαρακτηριστικά, από τα οποία κατά τη γνώμη τους θα πρέπει αυτός/αυτή
να διακατέχεται. Επιλέγουν τρία από αυτά και τα παρουσιάζουν στην ολομέλεια.
Ακολουθεί σύντομη συζήτηση.
Νοηματοδοτώντας:
Ιεροσύνη και σύγχρονος κόσμος
-
«Ομαδοσυνεργασία»: Οι μαθητές/μαθήτριες διαβάζουν κείμενο (π.χ.
Γκεωργκίου), στοχάζονται και εμβαθύνουν με φύλλο εργασίας γύρω από την έννοια
της χριστιανικής ιεροσύνης, για την
αυτοσυνειδησία του ιερέα όσο και για τον τρόπο που οι μαθητές/μαθήτριες θα
ήθελαν να τον βλέπουν. Χρήση συμπληρωματικού κειμένου κατά περίπτωση (π.χ.
Φάρος).
-
Εναλλακτικά:
Οι
μαθητές/μαθήτριες μελετούν περιπτώσεις ιερέων που με τη ζωή και τη δράση τους
αφήνουν ένα θετικό χνάρι στην κοινωνία γύρω τους (μπορεί να γίνει αναφορά σε
κάποια δημοσιευμένη συνέντευξη ενός ιερέα......
Πάτερ Αντώνιος, Κιβωτός του Κόσμου Στην Πράξη
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΙ ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ !
Ο
πατέρας μου
«Το μεσημέρι της ημέρας εκείνης δεν
θέλησα να φάω. Κρύφτηκα. Και έκλαιγα για τη δυστυχία μου. Ο πατέρας μου ήλθε
για να με παρηγορήσει.
- Γιατί κλαις; Με ρώτησε.
-
Όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν τον δικό
τους πατέρα, εκτός από μένα, είπα.
- Κι εσύ έχεις έναν πατέρα. Εγώ είμαι ο πατέρας σου.
- Ναι, είσαι ο πατέρας μου. Αυτό είναι σωστό. Αλλά δεν είσαι
αποκλειστικά δικός μου πατέρας. Είσαι πατέρας όλων των ανθρώπων. Μη μου πεις
πως αυτό δεν είναι σωστό. Και συνέχιζα να κλαίω. Είσαι πατέρας ακόμα και κείνων
που είναι μεγαλύτεροι από σένα στην ηλικία. Τους άκουσα και τους είδα. Πατέρας
των γερόντων! Τους αποκαλούσες «παιδιά σου». Είσαι ο πατέρας όλου του κόσμου.
Πατέρας του καθενός. Είσαι ακόμα πατέρας των κακών και βρωμερών ανθρώπων.
Η δυστυχία μου μ’ εμπόδιζε να μιλώ.
Μια θηλιά μ’ έπνιγε στο λαιμό. Και οι λέξεις σταμάτησαν να βγαίνουν απ’ το
στόμα μου. Κι είχα δίκιο να είμαι δυστυχής. Γιατί αγαπούσα τον πατέρα μου. Και
όταν αγαπά κανείς ένα πράγμα, θέλει να του ανήκει αποκλειστικά. Όταν κανείς
αγαπά ένα λιβάδι, έναν κήπο, ένα ζώο ή ένα πράγμα, θέλει να το έχει στην
απόλυτη κατοχή του. Το να κατέχεις και να σου ανήκει ένα πράγμα που αγαπάς
είναι νόμος της φύσεως. Όταν κανείς αγαπά ένα πράγμα, δεν μπορεί να το παραχωρήσει
και να το παραδώσει στην κοινή χρήση.
-
Εγώ σε αγαπώ τόσο πολύ! Και τώρα
ανακαλύπτω πως είσαι πατέρας όλου του χωριού, είπα.
Τα δάκρυά μου κάποτε σταμάτησαν. Κι
όμως υπήρχαν κι άλλα δάκρυα να κυλήσουν.
-
Πες μου, γιατί είσαι ο πατέρας όλων
των ανθρώπων; Το ποθούσα τόσο πολύ να είχα κι εγώ έναν δικό μου πατέρα. Απόλυτα
δικό μου. Όπως τ’ άλλα παιδιά. Γιατί λοιπόν δεν ανήκεις αποκλειστικά σε μένα;
-
Είμαι πατέρας όλων γιατί είμαι
ιερεύς, απάντησε ο πατέρας μου».
Γκεωργκίου Κ.,Β., Από την 25η
ώρα στην αιώνια ώρα, μτφρ. Ε. Κ. Στύλιος αρχιμ., εκδ. Έλαφος, Αθήναι 1967, σελ.
35-37.
created by Γιάννης Μπάλτος
Ο ιερέας ως άνθρωπος
«Η παράδοση της Εκκλησίας απαιτεί από τον κληρικό να έχει
πνευματική ωριμότητα, αλλά δεν απαιτεί οι κληρικοί να είναι άνθρωποι χωρίς
ατέλειες, πρώτον γιατί αυτό είναι αδύνατο και δεύτερον γιατί η δύναμή Του “εν
ασθενεία τελειούται” (Β΄ Κορ. 12, 9). Η δυνατότητά μας να μην συγχέουμε τη
σχετική πνευματική ωριμότητα με την τελειότητα, είναι ένα από τα πιο αδιάψευστα
κριτήρια ορθοδοξίας. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προβάλλει και πάλι τον Παύλο,
σαν παράδειγμα εργάτη του Ευαγγελίου και ποιμένα που είχε ατέλειες και
αδυναμίες, τις οποίες ομολογούσε χωρίς δισταγμούς, και τις οποίες όμως είχε με
τη χάρη του Θεού την πνευματική ωριμότητα να τις χρησιμοποιεί εποικοδομητικά
και γι’ αυτόν και για τους άλλους».
Φάρος, π. Φ., Κλήρος. Η ανεκπλήρωτη υπόσχεση πατρότητος, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 1992,
σελ. 75.
Αναλύοντας:
Η Ιεροσύνη στον Χριστιανισμό και
στις θρησκείες.
-
«Διοργάνωση μίνι συνεδρίου»: Οι μαθητές/μαθήτριες χωρίζονται σε ομάδες.
Με TPS η κάθε ομάδα μελετά διαφορετικές πηγές
με θέματα όπως: Σύσταση, αποστολική διαδοχή, βαθμοί της ιεροσύνης
(Γκότσης-Μεταλληνός-Φίλιας), / η ιεροσύνη στις άλλες θρησκείες ( Ζιάκας), Ιεροσύνη
και διακονία (π.χ. Λεβ Ζιλλέ), ιεροσύνη των γυναικών (Ματσούκας), ρόλος λαϊκών (Γκότσης-Μεταλληνός-Φίλιας).
ΚΕΙΜΕΝΑ:
Ιστορική εξέλιξη της χριστιανικής ιεροσύνης
Ευχή χειροτονίας πρεσβυτέρου
Ιεροσύνη και θρησκείες
Ο
ρόλος του ιερέα
Ιεροσύνη των
γυναικών
Οι λαϊκοί στην
Εκκλησία
Εφαρμόζοντας:
Προσωπικές κρίσεις ως προς τις
θρησκευτικές ιεραρχικές δομές.
-
«Παίρνοντας απόσταση»: Διαβάζεται σε ολομέλεια ένα σύντομο κείμενο με
θέμα το ρόλο του ιερέα (Λεβ Ζιλλέ) ή τη διοίκηση της Εκκλησίας σήμερα (Κοφινάς).
Ακολουθεί συζήτηση και καταγράφονται τα πορίσματα σε λίστα.
Κήρυγμα του Μητροπολίτη Αντώνιου του Sourozh για το έργο ενός ιερέα.
Ο
ρόλος του ιερέα
«Ο ιερέας του Ιησού δεν μπορεί να
εκπληρώσει καρποφόρα το ιερατικό του έργο, αν δεν βρίσκεται πρώτα γονατισμένος,
όπως ο Κύριός του, μπροστά στους ανθρώπους, σε μια στάση ταπεινώσεως και
διακονίας, και αν δεν τους πλένει τα πόδια. Χωρίς αυτή την απαραίτητη προϋπόθεση
το λειτούργημά του δεν θα φέρει καρπούς. Αλλά πώς είναι δυνατόν να μεταφραστεί
αυτή η διάθεση της ταπεινώσεως και της διακονίας στην καθημερινή ζωή του ιερέα;
Συχνά ο ιερέας θα είναι υποχρεωμένος
να αναλάβει πρωτοβουλίες, να καθοδηγήσει και να κατευθύνει. Αλλά ακόμα και σε
αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να θυμάται ότι το πρωτείο που αναγνωρίζεται σε
αυτόν, είναι ένα πρωτείο διακονίας. Ο ιερεύς δεν θα ζητήσει γοητεία ούτε
εξουσία. Θα είναι ο ταπεινός υπηρέτης όλων. Σε οποιονδήποτε ζητάει τη βοήθειά
του -ή σε οποιονδήποτε από κείνους που έχουν δικαίωμα σ’ αυτή τη βοήθεια και αν
ακόμα δεν τη ζητάει- ο ιερεύς πρέπει να έχει τη δύναμη να λέει: “Είμαι δικός
σου. Σου ανήκω, διότι ανήκω εις τον Ιησού Χριστό. Σου αναγνωρίζω το δικαίωμα να
βάλεις το χέρι σου επάνω μου και να με θεωρήσεις σαν υπηρέτη σου. Όποιος κι αν
είσαι, συ που τώρα έχεις ανάγκη από μένα, μου είσαι τη στιγμή που μου μιλάς, η
πιο αξιόλογη ψυχή. Έχεις δικαίωμα σε όλες μου τις δυνάμεις της απαρνήσεως και
της αγάπης. Αφιερώνομαι σε σένα”. Και αν ακόμα ο ιερέας δεν προφέρει αυτές τις
λέξεις, θα πρέπει τουλάχιστον η στάση του να τις εκφράζει. Θα πρέπει να
προχωρεί φέροντας γύρω του, ιδίως εκεί που κυριαρχούν ο εγωισμός και η
διχόνοια, την ειρήνη του Χριστού, το συμφιλιωτικό έργο του Χριστού, την αγάπη
του Χριστού.
Ο ιερέας θα πρέπει να είναι ήρεμος
και στοργικός μπροστά σε κάθε αντίθεση. Βαθειά αφοσιωμένος στην ακεραιότητα του
μηνύματος της Εκκλησίας του δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίσει ποτέ με εχθρότητα ή με
περιφρόνηση τις άλλες ειλικρινείς θρησκευτικές ομολογίες. Θα ευχαριστεί τον Θεό
για τις χάριτες που δίνει στις καλοπροαίρετες ψυχές, οπουδήποτε και αν
βρίσκονται. Ποτέ δεν θα αντισταθεί στο κακό με κακό. Ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσει
και δεν θα συμβουλεύσει τη βία. Ο ιερέας πρώτα πρώτα χρωστάει τον εαυτό του σ’
αυτούς που υποφέρουν. Δεν θα έχει κάνει τίποτα, όταν δεν θα έχει ο ίδιος “μοιραστεί”
το βάρος του άλλου, όταν δεν θα έχει προσπαθήσει να σηκώσει κι αυτός αυτό το
βάρος, όταν δεν έχει εισχωρήσει αληθινά στον πόνο του αδελφού του, όταν η
συμπάθειά του δεν του «στοιχίζει» μερικά πράγματα και δεν τον οδηγεί σε μια
συγκεκριμένη θυσία».
Ζιλλέ
Λεβ, Γίνε
ιερεύς μου, μτφρ.
Μητρ. Αττικής Νικοδήμου
μτφρ. Μητρ.
Αττικής Νικοδήμου, εκδ. Σπορά, σειρά «Νέο Στούδιο», Αθήνα 1992, σελ. 23-28.
Ιεροσύνη και εκκλησιαστική διοίκηση
«Η ανεπάρκειά μας βρίσκεται στο ότι έχουμε παραμελήσει την ουσία
της εκκλησιαστικής διοίκησης που δεν είναι τίποτε περισσότερο από το να
διακονούμε τις ανάγκες τών πιστών και να μορφώνουμε την αίσθηση της
αδελφότητας. Αυτή η ανεπάρκεια, αυτή η έλλειψη κατεύθυνσης προς ένα
εκκλησιαστικό στόχο έχει προκαλέσει τόσες πολλές εντάσεις και καταπιέσεις σε όλα
τα κλιμάκια της εκκλησιαστικής διοίκησης, ώστε εκρήγνυνται στον τρόπο με τον
οποίο αλληλοσχετίζονται.
Αν και πολλά παραδείγματα μπορούν να δείξουν πως αυτή η παράλειψη
εκφράζεται σε ενοριακό επίπεδο, δύο παραδείγματα είναι ιδιαίτερα εμφανή. Το
πρώτο σχετίζεται με τον τρόπο που δεχόμαστε αυτούς που έρχονται για να ορίσουν
ένα μυστήριο ή να πάρουν αναγκαία πιστοποιητικά. Πόσοι από μας τους Ιερείς
προσπαθούμε να αξιοποιήσουμε αυτές τις ευκαιρίες για να γνωρισθούμε με το
πρόσωπο που έρχεται στο γραφείο της ενορίας; Πόσοι από μας βλέπουμε τη
συμπλήρωση της άδειας γάμου σαν ευκαιρία που μπορούμε να γνωρισθούμε με το
ζευγάρι, να προσφέρουμε κάποια βασική καθοδήγηση γύρω από τα θέματα γάμου,
ακόμη και να εξηγήσουμε και να συσχετίσουμε τη μυστηριακή τελετουργία με την
πρακτική της καθημερινής έγγαμης ζωής; Όταν κάποιος έρχεται να κανονίσει μία
βάπτιση, πόσοι από μάς βρίσκουμε χρόνο να καθίσουμε με τους γονείς και να τους
δώσουμε την ευκαιρία να μιλήσουν για τις εμπειρίες και τα συναισθήματα που
έχουν ως γονείς; Πόσοι από μάς αξιοποιούν την επισφράγιση πιστοποιητικών για
τις πολύτεκνες οικογένειες για να γνωρίσουν πώς αυτά τα παιδιά αναπτύσσονται;
Τελευταία, πόσοι από μάς αξιοποιούν την επισφράγιση πιστοποιητικών θανάτου για
να ποιμάνουν τους πενθούντες;».
Κοφινάς, π. Σ., «Ενορία: Εντάσεις και
επιλογές», στο Ενορία: Προς μια νέα
ανακάλυψή της, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 1993, σελ. 150-156.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου