Γνωρίζουμε τους νέους σήμερα;

Γνωρίζουμε τα "θέλω" των σύγχρονων νέων; Τη γλώσσα που επικοινωνούν, τα τραγούδια που ακούν, τον τρόπο που ψυχαγωγούνται; Έχουμε ιδέα για το τι ζητάνε από τη ζωή, τι ονειρεύονται, τι αμφισβητούν, πως βλέπουν τον έρωτα, τη φιλία, το σεξ, τη ζωή; 

Τι σημαίνει γι' αυτούς ο Θεός, η Εκκλησία;
Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ότι ελάχιστα έως καθόλου μπορεί να τους ενδιαφέρει αν υπάρχει Θεός ή ότι αδιαφορούν παντελώς για τις απόψεις της Εκκλησίας, την οποία ταυτίζουν συχνά με κάποιους ανάξιους ιεράρχες, σε καίρια θέματα;
Συχνά θεωρούμε δεδομένο ότι θα απευθυνθούμε σε ανθρώπους της εποχής που ζήσαμε εμείς. Σε αυτές τις περιπτώσεις η αποτυχία του διαλόγου είναι δεδομένη. Μας διαφεύγει ότι όχι απλώς έχουμε να κάνουμε με μία διαφορετική γενιά αλλά με πολλές. Όποιος υπηρετεί στην εκπαίδευση γνωρίζει καλά πως κάθε 3-4 χρόνια έρχεται στα σχολεία μια καινούργια φουρνιά παιδιών με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από την προηγούμενη.   Ποιος από τους εκπαιδευτικούς για παράδειγμα δεν έχει παρατηρήσει ότι τα παιδιά μας στο σχολείο λόγω της ανεξέλεγκτης ενασχόλησής τους με την τεχνολογία αδυνατούν τις περισσότερες φορές να συγκεντρωθούν για ώρα σε κάτι, πράγμα που δε συνέβαινε π.χ. προ εικοσαετίας.
Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε με τους νέους πρέπει να είμαστε στην τσίτα, να αγαπάμε τα ζόρικα και να φτιαχνόμαστε με κάθε νέα πρόκληση, που δε θα μας φοβίζει αλλά θα είναι για μας μια πρόσκληση που θα τη χαιρόμαστε. Σε κάθε συνάντηση να είμαστε έτοιμοι να διδαχθούμε κάτι καινούργιο. Ο διάλογος πάντα έχει μία δυναμική. Αν δεν έχει, δεν είναι διάλογος.
Θέλουμε να μιλήσουμε με τους νέους ή θέλουμε να μιλήσουμε στους νέους; Υπάρχει και το χειρότερο σενάριο: να μιλήσουμε εξ ονόματος τους.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Άνδρέα Χ. Αργυρόπουλου: Ο Θεός, οι Νέοι και άλλες Rock 'n Roll ιστορίες.