Ως μικρόσωμος Δαβίδ.

 Για τους συναδέλφους μου που αντέχουν ακόμα να χαμογελούν στη σχολική αίθουσα

 (απ' τη νέα ποιητική μου συλλογή "Ερημία των καιρών")

ΝΟΝΗ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΥ

Ανεβοκατέβηκα βουνά αμφιβολίας και πολυόροφες βιβλιοθήκες μετακινώντας βράχους καχυποψίας.

Προσπάθησα πολύ να μην αφήσω κανένα απ' τα παιδιά μου πεινασμένο.

Ρίχτηκα σε θάλασσες ταραγμένης εφηβείας για να βρω τα προς το « ευ ζην» και να μην κρυώνει καμιά ψυχή εξ αιτίας της ανθρώπινης ανεπάρκειάς μου να πλέξω ώρες διδασκαλίας σε χρώματα ζεστά.

Βάδισα τρέμουσα σε βίους σαλών και ποιητών, χόρεψα σε σχοινιά τεντωμένα κάνοντας την ψυχή μου έρημο για να ασκηθώ.

Αναμετρήθηκα εγώ ως μικρόσωμος Δαβίδ με τον ανέραστο Γολιάθ της γραφειοκρατίας. «Θρησκευτικά» έγραφε το πρόγραμμά μου -όνομα κι αυτό για το ουσιώδες της ζωής- Και τώρα το είχα στα χέρια μου στοιχηματίζοντας με τους δαίμονες ότι θα ξεσκεπάσω όσα μου είχαν κρύψει οι ευσεβείς φλύαροι, ότι θα το ξεπλύνω σαν «τζιβαϊρικόν πολύτιμον» απ' τη σκουριά.

 Όσο πιο τρυφερά αγκάλιαζα το βιβλίο τόσο περισσότερο έλαμπε το μάθημα έλαμπε η αίθουσα έλαμπαν τα μάτια των παιδιών μου.

 Και μη φανταστείτε πως άφηνα το γέλιο μου απέξω για να μη μου πάρουν τον αέρα τα παλιόπαιδα...

Πώς να χορτάσεις τόση δίψα άλλωστε ; Μια στέρνα εγώ, η ασήμαντη.

Γέλιο, νερό κι αγάπη ανέβλυζα κι αυτό Θεέ μου μόνο σε σένα το χρωστάω.

Δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να μη χαθώ μέσα στην άβυσσο της αναζήτησής σου.