ΤΟ ΠΙΑΤΟ / ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟ

ΤΟ ΠΙΑΤΟ

Ξημέρωνε της Παναγίας στο χωριό

Κι άνοιγαν μπρος στο ιερό

Οι φρεσκοπλυμένες μπόλιες

Για να φανεί το πιάτο το βαθύ, το γιορτινό

Κι έλαμπε το σιτάρι στολισμένο

Και στο αγιοκέρι που έφεγγε

Φαίνονταν να κυλάνε σιωπηλά

τα δάκρυα των γερόντων

Ξημέρωνε της Παναγίας στο χωριό

Και σειόταν το καμπαναριό

από τις προσευχές μας

Και ζούσαμε τα θαύματα

που αποζητάμε τώρα...

Νόνη Σταματέλου, Λόγω βροχής, εκδ. Οδός Πανός 2017

ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟ

Ήταν εκείνο το ήσυχο απόγευμα

που πέρασε μια γυναίκα

με κέρινο πρόσωπο

κι άφησε δυο ρόδια στο τραπέζι μας.

Κάποιοι την είδανε αργά

να φεύγει προς τη θάλασσα.

Ήμαστε παιδιά, δεν ξέραμε.

Ξημέρωνε της Παναγίας

στο χωριό

Ήμαστε παιδιά και κλαίγαμε

Τί θέλαμε νυχτιάτικα στην εκκλησιά;

Κάθε Νοέμβρη

βρίσκω πάντα μια αφορμή να πενθώ

Και στις γιορτές ακόμα.

Ο τρόπος είναι πια

εκείνη η βαθιά νοσταλγία.

Νόνη Σταματέλου, Λόγω βροχής, εκδ. Οδός Πανός 2017