Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

1.7 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Για το συνειδητό Χριστιανό η Ανάσταση είναι το τέλος αυτής της ζωής και έχει διπλή σημασία. "Τέλος" σημαίνει το τέρμα, αλλά και το σκοπό, το στόχο. 

Δε ζούμε για να πεθάνουμε, πιστεύει ο χριστιανός, αλλά ζούμε για να αναστηθούμε εκ νεκρών και σωματικά.
 Ο θάνατος είναι η προτελευταία πράξη του δράματος της ζωής μας ως εκκλησιαστικών ανθρώπων.
 Η αυλαία της ζωής πέφτει με την ανάσταση των νεκρών που εγκαινιάστηκε με την Ανάσταση του Χριστού.
Προσδοκώμενα Μαθησιακά Αποτελέσματα
Οι μαθητές/ μαθήτριες να:
-   ερμηνεύουν τον θάνατο και την Ανάσταση στην Ορθόδοξη χριστιανική  παράδοση,
-   κρίνουν τις προτάσεις αντιμετώπισης του θανάτου στο πλαίσιο της θρησκείας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 
Δημιουργία του Ιωάννη Μπάλτου

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Σελ.37

Προσδοκώ την Ανάσταση

[…] Προσδοκώ, περιμένω την ανάσταση των νεκρών, γιατί η πίστη εντός μου –έστω και μόνο στις καλύτερες, αγνότερες και πιο ανεβασμένες στιγμές της ζωής μου– έχει διαπεραστεί από το φως της αναστάσεως, από αυτή και μυστηριώδη αλλά και υπέρτατα χαρούμενη γνώση πως ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, διανοίγοντας το δρόμο και για τη δική μας ανάσταση.

Μας χάρισε την ίδια Του τη ζωή –αθάνατη, που λάμπει μέσα από το μνήμα, ελεύθερη από το θάνατο– και συνεπώς μεταμόρφωσε το θάνατό μας σε είσοδο, σε προσέγγιση, σε αρχή της νίκης. 

Περιμένω, προσδοκώ ανάστασιν νεκρών, γιατί αυτή μού έχει ήδη δοθεί, γιατί όλη η χριστιανική πίστη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η λογικά αναπόδεικτη μα ωστόσο αυταπόδεικτη εσωτερική γνώση πως ο άνθρωπος κλήθηκε για την αιωνιότητα.

Να γιατί το Σύμβολο της Πίστεως κλείνει με τη χαρά αυτού του “Προσδοκώ”, Αναμένω. Η ζωή συνεχίζεται. Η κάθε μέρα φέρνει μαζί της τις χαρές και τις λύπες της. Πέφτουμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε. […]

Σμέμαν, Αλ. (20033). Πιστεύω. Μτφρ. Στάθης Κομνηνός.


ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ - ΚΟΥΙΖ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ


1.7 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ



ΚΡΥΠΤΟΛΕΞΟ 1.7 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΤΗΛΕΠΑΙΧΝΙΔΙ 1.7 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΒΡΕΣ ΤΟ ΤΑΙΡΙ 1.7 ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ


ΤΟ ΚΟΥΙΖ (Α)  ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ 



Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

 

Στο Ισπαχάν
https://samakos9.blogspot.com/2015/11/blog-post_4.html


«Τι λοιπόν»



Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνη ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι' από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γή θα μας έχη χωρίση;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε καί βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;

Κι' αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
καί χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ο,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνη;

Τίποτ'άλλο; Στερνό μας απόριμμα
τό κορμί που πετιέται και λυώνη;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζη;

Κι'ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ' τον τάφο αρχίζη;

Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ' τ'άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζη;

που ανεβαίνη στα νέφη απ' τα πέλαγα
κι'απ'τα νέφη στούς κάμπους σταλάζη;

Μήπως ο,τι θαρρούμε βασίλεμμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;

Κι'αντί ν'άρθη μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μιά αβράδυαστη μέρα;

Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι'η ζωή μήπως κρύβη την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζη μήπως πέθανε
κι'είναι αθάνατο ο,τι έχει πεθάνει; 
Γεώργιος Δροσίνης

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Δημιουργία: Γιάννης Μπάλτος
https://samakos9.blogspot.com/2025/10/blog-post_5.html


Το «διώροφο κτίριο»
Δημιουργία: Μπάλτος Γιάννης

Αυτό που συχνά έχουμε στο νου μας είναι μια εικόνα στατική: Ο ανθρώπινος κόσμος μοιάζει να αποτελεί τον κάτω όροφο ενός διώροφου κτιρίου, του οποίου ο επάνω όροφος είναι οι ουρανοί. 

Σωτηρία στο πλαίσιο αυτού του μοντέλου είναι ο απεγκλωβισμός της ανθρώπινης ψυχής από τον κάτω όροφο των βασάνων για να αναπαυθεί στον επάνω. 

Όσο αιώνια όμως είναι η κατ’ αυτόν τον τρόπο διάταξη των ορόφων, τόσο αιώνιος είναι και ο θάνατος, αφού είναι το απαραίτητο όργανο για τη λύτρωση της ψυχής από τον κόσμο. 

Πού χωράει σ’ αυτό το σχήμα η Ανάσταση του Χριστού;

 Όταν ο Χριστός αναστήθηκε, δε μετέτρεψε αυτομάτως, μαγικά και αναγκαστικά όλους τους ανθρώπους σε άφθαρτες, αναστημένες υπάρξεις, αλλά τους προσφέρει μια ολότελα νέα υπαρξιακή δυνατότητα, η οποία δύναται να θέσει οριστικό τέρμα στο θάνατο.

 Ο αναστάς Χριστός (ας μου επιτραπεί η παρομοίωση) είναι σαν το φάρμακο που επιτέλους φτιάχθηκε για να εκμηδενίσει μια χρόνια αρρώστια.

 Αυτό σημαίνει ότι το φάρμακο ούτε γεννιέται νομοτελειακά από τον ίδιο τον οργανισμό του αρρώστου, ούτε θα βρεθεί μαγικά και αναπόδραστα στα στομάχια των ασθενών. 

Αυτοί καλούνται ελεύθερα να το εμπιστευθούν, να το θελήσουν και να το δεχτούν.

Παπαθανασίου Θ. Ν. (2007). Με την ψυχή στα πόδια. Αθήνα. Εν πλω.

Βιώνοντας
Ο θάνατος ως στοιχείο της ζωής.
-            «Ομαδοσυνεργασία - Συλλογισμός με βάση την τέχνη» με το μοτίβο «Βλέπω, Ισχυρίζομαι, Αναρωτιέμαι»: Δίνονται εικόνες από έργα τέχνης με θέμα τον θάνατο (Bouguereau, Klimt, MichelangeloBuonarotti, BaldungGrien, Holbein, Bruegel), τις οποίες οι μαθητές/μαθήτριες επεξεργάζονται, παρουσιάζοντας στην τάξη.
Gustav Klimt, «Death and Life». 


-            -Εναλλακτικά:
«Ομαδοσυνεργασία – TPS): Οι μαθητές/μαθήτριες καταγράφουν μικρές απώλειες στην καθημερινότητά τους, αποτυπώνοντας διάφορα είδη θανάτου/χωρισμού. Αναλογίζονται περιπτώσεις που ο χωρισμός βιώνεται ως θάνατος ή ο θάνατος σημαίνει χωρισμό.

Βαλτε να πιούμε - Διάφανα κρίνα

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.

Βάλτε να πιούμε...

ΤΟ ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ


- Φοβάσαι να πεθάνεις;
- Όχι, όχι δεν φοβάμαι να πεθάνω!
- Αλήθεια; Είσαι σίγουρος;
- Όποτε και να συμβεί δεν με πειράζει!
- Φοβάσαι, έλα! Εννοώ... ποιος δεν θα φοβόταν!
- Γιατί θα έπρεπε να φοβάμαι το θάνατο;
- Ω, δεν ξέρω... Μερικοί άνθρωποι φοβούνται!
- Δεν υπάρχει λόγος γι' αυτό. Πρέπει να φύγεις κάποια στιγμή!
- Ναι, σωστό αυτό! Υποθέτω έτσι πρέπει να είναι, αλλά αν φοβάσαι...
 - Ποτέ δεν είπα ότι φοβάμαι το θάνατο.
 - Εντάξει, εντάξει, αλλά καταλαβαίνεις τι πραγματικά εννοώ;
- Καταλαβαίνω!
- Απλά μιλάμε, εντάξει; Δεν υπάρχει λόγος να μου φωνάζεις!
- Σου είπα ότι είμαι ήρεμος. Μην προσπαθείς να αλλάξεις τα λόγια μου!
 - Δεν το κάνω!
- Ναι, το κάνεις! Το γνωρίζεις πολύ καλά!
 - Άκου! Λυπάμαι πολύ! Δεν έπρεπε να είχα πει τίποτα! Πρόσεχε το βήμα σου!
Νοηματοδοτώντας
Ο θάνατος στη θεολογική και θρησκευτική γλώσσα.
-          «Ομαδοσυνεργασία»: Οι μαθητές/μαθήτριες συζητούν το ποίημα του Γ. Δροσίνη «Τι λοιπόν». Στη συνέχεια καταγράφουν ταφικές παραδόσεις και τρόπους μνήμης των νεκρών, και επεξεργάζονται ερωτήματα όπως: Γιατί καθιερώθηκαν; Ποιες ανάγκες καλύπτονται; Ποιες αντιλήψεις εκφράζονται;

Ταφικά έθιμα σε διάφορες θρησκείες

      Δημιουργία του θεολόγου Μπάλτου Ιωάννη

-          Εναλλακτικά:
«Παιχνίδι επεξεργασίας»: Επεξεργασία της εικόνας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Μονή Σταυρονικήτα). Η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι χωρισμένη σε 4 μέρη: Την Παναγία, τον Χριστό, τους Αποστόλους, τους Αγγέλους. Οι μαθητές/μαθήτριες σε ομάδες καλούνται σταδιακά να περιγράψουν (τι βλέπουν), να επεξεργαστούν (τι αισθάνονται αυτοί, τι ο θεατής…) και να ερμηνεύσουν (γιατί…) ένα από τα μέρη της εικόνας. Τέλος επεξεργάζονται τα ερμηνευτικά ερωτήματα για το σύνολο της εικόνας. Π.χ.: Γιατί η εικόνα και η γιορτή ονομάζεται «κοίμηση»; Γιατί οι Χριστιανοί γιορτάζουν τον θάνατο της Παναγίας; Ποιοι οι συμβολισμοί στην εικόνα; κ.ά.

Αναλύοντας:
Θάνατος και Ανάσταση στην ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση.
-          «Ομαδοσυνεργασία»: Δίνεται το κείμενο με τη διήγηση της πτώσης από το βιβλίο της Γένεσης. Οι μαθητές/μαθήτριες καλούνται να επεξεργαστούν το κείμενο απαντώντας σε ερωτήσεις όπως: Πώς και γιατί ο θάνατος; Ήταν επιλογή του Θεού ή του ανθρώπου; Ακολουθεί συζήτηση στην ολομέλεια
-          Εναλλακτικά:
-          «Ομαδοσυνεργασία»: Δίνεται σε κάθε ομάδα ένα κείμενο σχετικό με τον θάνατο ή την Ανάσταση κατ’ επιλογή (Δρίτσας, Δ., Μόσχος, Δ., Παπαλεξανδρόπουλος, Arseniev). Οι μαθητές/μαθήτριες με φύλλο εργασίας και συγκεκριμένες ερωτήσεις τα επεξεργάζονται και παρουσιάζουν με σύντομο τρόπο στην ολομέλεια τις κεντρικές έννοιες, καταγράφοντας τη δική τους ματιά και ερμηνεία ή τυχόν προβληματισμούς. 


Ενανθρώπιση του Θεού
3. «Με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού καταπολεμείται ο θάνατος, συντρίβεται το κακό και δημιουργείται ένας νέος «καινός» άνθρωπος, που δεν κυριαρχείται από το θάνατο, δίνοντας στον άνθρωπο τη δυνατότητα να πολεμήσει εκείνος πλέον το κακό. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το πρώτο γεγονός του ερχομού της Βασιλείας του Θεού, στην οποία το κακό και η βασική του συνέπεια, ο θάνατος, δε θα υπάρχουν πια… Εφόσον με την Ανάσταση του Χριστού «ο θάνατος δεν κυριεύει πια», είναι ευθύνη του ανθρώπου να συνδεθεί μ’ Εκείνον, να φέρει τις συνέπειες της Ανάστασης σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας και να νικήσει κι ο ίδιος μαζί με το Χριστό το κακό. Αυτό γίνεται όταν συμμετάσχει στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού στο Βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία και ταυτόχρονα καταπολεμεί τα πάθη που τον υποδουλώνουν, αλλάζει τις άδικες κοινωνικές δομές, αγαπά και θυσιάζεται για τους συνανθρώπους του επανασυνδέεται σωστά με το φυσικό περιβάλλον».


Δρίτσας, Δ., Μόσχος, Δ., Παπαλεξανδρόπουλος, Στ., Χριστιανισμός και Θρησκεύματα Β΄ Γενικού Λυκείου, Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων «Διόφαντος», 2011, σελ. 103-104.

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ


Εμπειρίες κοντά στον θάνατο


Τι Βλέπει η Ψυχή όταν Φεύγει από το Σώμα;  Μαρτυρίες των Αγίων

Τι βλέπει η ψυχή όταν φεύγει από το σώμα;
Ποιοι την συνοδεύουν;
Ποιες μορφές συναντά;
Οι Άγιοι της Ορθοδοξίας μας δεν μιλούν με φαντασίες. Μιλούν με φώτιση από τον Θεό. Σε αυτό το βίντεο, θα δούμε μαρτυρίες που δεν τρομάζουν… αλλά φωτίζουν.
Θα ακούσουμε διδασκαλίες από τον Άγιο Παΐσιο, τον Άγιο Μακάριο, τον Άγιο Ανδρέα τον διά Χριστόν σαλό και τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
Μιλούν για την ώρα του θανάτου, την πορεία της ψυχής, το φως, τα τελώνια και τη θεϊκή παρηγοριά.

Θάνατος και πένθος στην ορθόδοξη θεολογία

VIDEO-Παρουσίαση του Θεολόγου Παναγιώτη Ασημακόπουλου

Δε ζούμε για να πεθάνουμε, πιστεύει ο χριστιανός, αλλά ζούμε για να αναστηθούμε εκ νεκρών και σωματικά. Ο θάνατος είναι η προτελευταία πράξη του δράματος της ζωής μας ως εκκλησιαστικών ανθρώπων. Η αυλαία της ζωής πέφτει με την ανάσταση των νεκρών που εγκαινιάστηκε με την Ανάσταση του Χριστού.

Αυτή είναι η χριστιανική πίστη σε μια μόνο φράση. Τίποτε άλλο, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Όλα τα άλλα προέρχονται από την αναστάσιμη πίστη, σχετίζονται μ' αυτήν και φωτίζονται από αυτήν. Πιστεύουμε στον Χριστό όχι γενικά και αφηρημένα σαν μια ιδεώδη ηθικοθρησκευτική προσωπικότητα, σαν το Σωκράτη ή το Βούδα, ημίθεο ή υπεράνθρωπο. 
Αλλά πάρα πολύ συγκεκριμένα πιστεύουμε στον Χριστό ως Θεάνθρωπο, τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο,Υιό και Λόγο του Θεού Πατρός, που ενανθρώπησε για να θεωθεί ο άνθρωπος, να φτάσει σε μια κατάσταση πνευματικής τελειότητας, να γίνει άγιος, Θεός, όχι κατά φύση αλλά κατά χάρη, δηλαδή όχι κατά την ουσία αλλά μετέχοντας στις ενέργειες του Θεού.
Κυρίως πιστεύουμε στην Ανάσταση του Χριστού που δια του θανάτου κατάργησε το θάνατο και χάρισε ζωή σ' όσους βρίσκονται μέσα στα μνήματα, σύμφωνα με το αναστάσιμο τροπάριο. Ζωή χαρίζεται στον άνθρωπο μόνο από την ίδια τη ζωή, την πηγή της όντως ζωής που λέγεται και είναι ο Χριστός, ο αρχηγός της ζωής (Πράξ. 3, 15), η ίδια η ζωή μας (Κολ. 3,4).

Η ανάσταση του Λαζάρου




Εφαρμόζοντας:
Προσωπική στάση απέναντι στον θάνατο.
-          «Σκοινί της μπουγάδας»: Αν φύγει ξαφνικά ένας φίλος/μια φίλη, τι θα του/της λέγατε; Ένα χελιδόνι θα του/της μεταφέρει τα λόγια σας από το σκοινί της μπουγάδας.
ΥΛΙΚΟ

Lost Bodies - Ο φθόνος των εχθρών του

Η χριστιανική θέση για την Καύση των Νεκρών


ΘΑΝΑΤΟΣ

12. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…»




Αναθεωρημένος Οδηγός Εκπαιδευτικού Λυκείου 12.11.2016
Σελίδα 279 Δειγματικό σχέδιο μαθήματος 5.1 Θάνατος


στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου