ΕΙΣΑΓΩΓΗ
https://samakos9.blogspot.com/2025/05/15.html
ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ - ΚΟΥΙΖ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ
1.5. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
1.5. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
ΤΗΛΕΠΑΙΧΝΙΔΙ (Β)
---------------------------------------------
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ
https://samakos9.blogspot.com/2025/11/blog-post_52.html
Ζώντας σε έναν κόσμο όπου όλοι φορούν μάσκες λόγω έλλειψης ταυτότητας, ένα γενναίο κορίτσι συναντά την αλήθεια που την απελευθερώνει.
Η Ορθόδοξη θεολογία βλέπει τον άνθρωπο όχι ως άτομο, αλλά ως πρόσωπο, δηλαδή ως ύπαρξη που υπάρχει μόνο μέσα από τη σχέση και την κοινωνία με τους άλλους και με τον Θεό.
Δημιουργημένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού», ο άνθρωπος έχει λογικό, ελευθερία και προορισμό τη θέωση, τη συμμετοχή δηλαδή στη θεία ζωή.
Το πρόσωπο δεν είναι ποτέ απομονωμένο.
Αναπτύσσεται μέσα στην Εκκλησία, όπου βιώνει την κοινωνία και την αγάπη, υπερβαίνοντας τον ατομισμό.
Αντίθετα, το προσωπείο εκφράζει την αποξένωση, την απώλεια αυθεντικότητας και σχέσης.
Η αγάπη, ως ελεύθερη προσφορά και έξοδος από τον εαυτό, αποτελεί την ουσία της προσωπικής ύπαρξης.
Κάθε άνθρωπος, ως εικόνα του Θεού, είναι ιερός και μοναδικός.
Γι’ αυτό η Ορθόδοξη πίστη καλεί σε σεβασμό και κοινωνία με τον άλλο, όπου αποκαλύπτεται η αλήθεια του Θεού.
Έτσι, το πρόσωπο είναι διαρκής πορεία προς την κοινωνία, την αγάπη και τη θέωση.
Για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου υπάρχουν δυο διηγήσεις που αλληλοσυμπληρώνονται.
Η μία (Γενεση 1,στίχοι 26 έως 30) δείχνει τον άνθρωπο να δημιουργείται την έκτη ημέρα από το Θεό, ο οποίος διαλέγεται σε πληθυντικό αριθμό: «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν».
Κατά την ερμηνεία που έδωσε η Εκκλησία το «κατ’ εικόνα» αναφέρεται στα πνευματικά εκείνα στοιχεία που καθορίζουν και την έννοια του προσώπου: είναι το λογικό και η ελεύθερη βούληση (το αυτεξούσιο).
Το «καθ’ ομοίωσιν» αναφέρεται στο βασικό στόχο που είναι η ομοίωση και ένωση με το Θεό, η θέωση.
Στη χρήση του πληθυντικού αριθμού η θεολογία της Εκκλησίας διέγνωσε έναν πρώτο υπαινιγμό για την τριαδικότητα του Θεού, που θα φανερωθεί αργότερα από τον Ιησού Χριστό.
Στην άλλη αναλυτικότερη διήγηση (Γενεση 2,στίχοι 4 έως 25) βγαίνουν περισσότερα συμπεράσματα:
Ο Θεός σε μια πασίγνωστη αλληγορία πλάθει τον άνθρωπο από χώμα, φυσάει στο πρόσωπό του και έτσι ο άνθρωπος γίνεται ζωντανό ον.
Στο πρωτότυπο κείμενο αναφέρονται οι λέξεις «ψυχὴ ζῶσα». Η λέξη «ψυχή» αντιστοιχεί γενικά στην έννοια «ζωή».
Ο συμβολισμός είναι ολοφάνερος από την παραδοχή ότι ο Θεός είναι ασώματος.
Συνεπώς το «χώμα» σημαίνει συμβολικά ότι ο άνθρωπος είναι υλικός, η υπόστασή του η υλική έχει προέλευση τη γη, ενώ η λέξη «ψυχή» χαρακτηρίζει γενικά τη ζωή.
Η ιδιαιτερότητα λοιπόν του ανθρώπου σε σχέση με τα άλλα ζωντανά όντα βρίσκεται στο «ἐνεφύσησεν», δηλ. την ιδιαίτερη σχέση με το Θεό, που συγκροτεί την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η μετάδοση ενός πνευματικού στοιχείου δεν μπορούσε να γίνει κατανοητή διαφορετικά από τους ανθρώπους της εποχής που γράφτηκε η Γένεση, ενώ το «ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς» είναι και σαφές.
Δηλώνει τη μετάδοση του πνευματικού στοιχείου της πνοής, και την πνευματική συγγένεια του ανθρώπου με το Θεό.
Σχολικό βιβλίο Θρησκευτικών Β΄ Λυκείου, ΔΕ 10, σ. 9495.[...]
το πρόσωπο εμπεριέχει τη διάσταση της κοινωνίας, της εκστατικής σχέσης ως
ελεύθερη αγάπη. Πέρα από οποιαδήποτε αποκλειστικότητα, το πρόσωπο ανοίγεται ως
αγαπητική αυθυπέρβαση της ατομικότητας, το οποίο ενώνεται με άλλα πρόσωπα σε
μια αδιάρρηκτη κοινωνία, δίχως να χάνει την ετερότητά του.
Μάλιστα,
η ιδιάζουσα ταυτότητά του δεν είναι αυτόνομη, αλλά εκπηγάζει ακριβώς από αυτή
τη σχέση και κοινωνία. Το πρόσωπο αντλεί το είναι από το γεγονός της κοινωνίας.
[...]
η Ευχαριστία της Εκκλησίας, ως κοινότητα που συνιστά ένα νέο πλέγμα σχέσεων,
αρνείται το ιδιωτικό επίτευγμα της αρετής ή των καλών πράξεων, όπως αρνείται
και την έννοια της ατομικής σωτηρίας.
Η
ευχαριστιακή σύναξη εκφράζει καθολικές σχέσεις αγάπης και ελευθερίας μεταξύ
ανθρώπου, κόσμου και Θεού.
Γιαγκάζογλου,
Στ. Το ήθος του προσώπου. Εκκλησιολογική θεώρηση της ύπαρξης.
Ο άνθρωπος, σύντροφος του Θεού
Η
εικόνα του Θεού δηλώνει την ελεύθερη βούληση, τη λογική, την αίσθηση της ηθικής
υπευθυνότητας του ανθρώπου, το καθετί δηλαδή που μας ξεχωρίζει από τη ζωική δημιουργία και μας καθιστά πρόσωπα.
Η εικόνα όμως υποσημαίνει και κάτι περισσότερο απ’ αυτά. Σημαίνει πως είμαστε ≪γένος ≫ (Πράξ 17, 28) του Θεού, συγγενείς Του. Σημαίνει πως μεταξύ Αυτού και ημών υπάρχει ένα σημείο επαφής και ομοιότητας.
Δεν
είναι αγεφύρωτο το χάσμα μεταξύ Δημιουργού και δημιουργήματος, επειδή με το να είμαστε
δημιουργημένοι κατ’ εικόνα Θεού, μπορούμε να γνωρίζουμε τον Θεό και να κοινωνούμε
μαζί Του.
Αν μάλιστα κάνουμε σωστή χρήση αυτής της ικανότητας
για κοινωνία με τον Θεό, τότε θα γίνουμε ≪ως≫ θεοί, θα αποκτήσουμε τη θεία ομοιότητα.
Σύμφωνα με τα λόγια του αγ. Ιωάννη Δαμασκηνού, ≪θα γίνουμε όμοιοι με τον Θεό μέσω της
αρετής≫.
Η
απόκτηση της ομοιότητας είναι το ίδιο με τη θέωση, το να γίνουμε δηλαδή ≪δεύτεροι θεοί≫, ≪θεοί κατά χάριν≫. [...]
Η
εικόνα του Θεού αγκαλιάζει ολόκληρο το πρόσωπο, το σώμα και την ψυχή [...].
[...] ≪Όταν βλέπεις τον αδελφό ή την αδελφή σου≫, μας λέει ο Κλήμης Αλεξανδρείας (πέθανε το 215), ≪βλέπεις τον Θεό≫. [...] Ο σεβασμός αυτός για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη εκφράζεται καθαρά στην Ορθόδοξη λατρεία, όπου ο ιερέας δεν θυμιάζει μόνο τις εικόνες, αλλά και το εκκλησίασμα, χαιρετίζοντας έτσι στο κάθε πρόσωπο την εικόνα του Θεού. ≪Η καλύτερη εικόνα του Θεού είναι το ανθρώπινο πρόσωπο≫ [Ευδοκίμωφ].
Ware,
Κ., επίσκοπος Διοκλείας (2001). Η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αθήνα: Ακρίτας, σ.
346, 348, 350. 35
Προσωπείο και πρόσωπο κατά τους Τρεις Ιεράρχες
Δημιουργία: Μπάλτος Γιάννης
https://samakos9.blogspot.com/2025/10/blog-post_23.html
Το προσωπείο σημαίνει πρώτα πρώτα τυποποίηση, αυτοματισμό, ρουτίνα, καταναγκασμό, ενώ το πρόσωπο χαρακτηρίζεται από την ελεύθερη και υπεύθυνη εκλογή. Γιατί δεν είναι το πρόσωπο δεδομένο ούτε τελειωμένο, αλλά γίνεται συνεχώς και εξελίσσεται [...]. Το πρόσωπο είναι εικόνα του Θεού, η εικόνα όμως [...] υπολείπεται από το πρωτότυπό της, γι’ αυτό χρειάζεται να ολοκληρωθεί, να φτάσει ο άνθρωπος στο ≪καθ’ ομοίωσιν Θεού≫. Έτσι, το πρόσωπο είναι κίνηση και ζωή [...].
Το προσωπείο σημαίνει ακόμη εγκλωβισμό μέσα στο άτομο, και το άτομο διακατέχεται από ποικίλους φόβους, κυρίως από τον αγχώδη φόβο του βιολογικού τερματισμού του. [...].
Το πρόσωπο αντίθετα είναι η εκρηκτική διάσπαση του άτομου, το οποίο διασπά τον απομονωτισμό του και έρχεται σε προσωπική σχέση με τα άλλα πρόσωπα της κοινωνίας. Έτσι, τη θέση του φόβου την παίρνει η αγάπη [...] που είναι προσφορά του προσώπου προς την κοινωνία, χωρίς ιδιοτέλεια και ανταλλάγματα.
[...] Το προσωπείο με τα δύο προηγούμενα χαρακτηριστικά του, δηλ. της ανελευθερίας και του ατομισμού, αυτόματα οδηγείται στην άρνηση της δημιουργίας. [...] Ο ≪θεόπλαστος≫ όμως άνθρωπος είναι συνδημιουργός, συνεχίζει το δημιουργικό έργο του Θεού σε άλλο βέβαια επίπεδο, κοινωνικό, επιστημονικό κτλ. Έτσι, χαρακτηριστικό του προσώπου είναι η δημιουργία και η πρόοδος.
Καραβιδόπουλος, Ι. (1979). Προσωπείο και πρόσωπο κατά τους Τρεις Ιεράρχες.
Από το μετανεωτερικό προσωπείο στο πρόσωπο
Ο σύγχρονος μεταμοντέρνος άνθρωπος δεν γνωρίζει τι είναι ο άνθρωπος. Ζει, αλλά και προβάλλει το προσωπείο του ανθρώπου. Τι είναι προσωπείο; Προσωπείο είναι η μάσκα, που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα οι ηθοποιοί για να υποδύονται διάφορους ρόλους πάνω στην σκηνή, στο θέατρο.
Άρα το προσωπείο δεν είναι κάτι το αληθινό, είναι ψεύτικο, είναι μια εικονική πραγματικότητα για να μιλήσουμε με σύγχρονη ορολογία της πληροφορικής.
[...] Η σημαντικότερη ίσως ανατροπή που έφερε η
νεωτερικότητα ήταν η ανάδυση του ατόμου.
Για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία το άτομο κατακτάει την
αυταξία, αυθυπαρξία και αυτονομία του.
Για πρώτη φορά αποκτάει τόσο μεγάλη σημασία και σπουδαιότητα, ώστε τίθεται υπεράνω της κοινότητας, του συνόλου, των συλλογικών πολιτισμικών αλλά και κληρονομημένων θεσμών και αξιών, και φυσικά της Εκκλησίας.
[...] Το πρότυπο στην σύγχρονη μετανεωτερική εποχή έχει γίνει ο σταρ, ο ηθοποιός, ενώ στην νεωτερική ήταν ο επιστήμονας και στην παραδοσιακή ο άγιος. Το κέντρο υποκειμενικής βαρύτητας στην παραδοσιακή εποχή αποτελούσε η ψυχή, στην νεωτερική η λογική, ενώ σήμερα το σώμα. Σήμερα ο μετανεωτερικός άνθρωπος έχει ως στόχο του την απόκτηση πληροφοριών, ενώ ο νεωτερικός είχε την γνώση και ο παραδοσιακός την σοφία.
Γέροντας
Εφραίμ, Καθηγούμ. Ι. Μονής Βατοπαιδίου (2013). Από το μετανεωτερικό προσωπείο στο πρόσωπο__
ΥΛΙΚΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου