Ο θάνατος αποτελεί μια από τις πιο βαθιές υπαρξιακές εμπειρίες και
ερωτήσεις της ανθρώπινης ζωής.
Ανεξαρτήτως εποχής, ηλικίας ή πολιτισμικού υπόβαθρου, ο άνθρωπος βρίσκεται
μπροστά στο μυστήριο του τέλους της βιολογικής του ύπαρξης με φόβο, απορία,
θλίψη, αλλά και ελπίδα.
Στην Ορθόδοξη
Χριστιανική Παράδοση, ο θάνατος δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ωραιοποίηση ούτε με
άρνηση.
Αντιθέτως,
προσεγγίζεται ως μια πραγματικότητα σκληρή, επώδυνη και τραγική, αλλά
ταυτόχρονα και ως ένα πέρασμα, μια μετάβαση, που φωτίζεται από το φως της
Ανάστασης του Χριστού.
Η πίστη στην Ανάσταση δεν λειτουργεί απλώς ως ψυχολογική παρηγοριά απέναντι
στον θάνατο.
Είναι η πεμπτουσία της χριστιανικής εμπειρίας.
Ο Χριστός, με την Ανάστασή Του, δεν κατάργησε
τον θάνατο ως γεγονός, αλλά τον νίκησε ως οντολογική κατάληξη, προσφέροντας
στον άνθρωπο τη δυνατότητα της αιώνιας ζωής. Έτσι, ο θάνατος μετατρέπεται από
τέλος σε αρχή, από απώλεια σε προσδοκία.
Οι λέξεις της Εκκλησίας –«κοίμηση», «ανάπαυση», «μακαριότητα»– υποδηλώνουν
ακριβώς αυτή τη νέα κατανόηση: ο θάνατος δεν είναι πια οριστικός χωρισμός, αλλά
προσδοκία επανένωσης· δεν είναι το σβήσιμο της ύπαρξης, αλλά η είσοδος στην
πληρότητα της ζωής.
Το
συγκεκριμένο μάθημα μας καλεί να εμβαθύνουμε στη θεολογική, λειτουργική και
υπαρξιακή προσέγγιση του θανάτου μέσα από τα μάτια της Ορθοδοξίας.
Μέσα από την εμπειρία της Εκκλησίας, τους ύμνους της, τη μαρτυρία των αγίων
και τη διδασκαλία της Αναστάσεως, θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε όχι μόνο τι
πιστεύει η Ορθοδοξία για το τέλος της ζωής, αλλά κυρίως πώς αυτή η πίστη δίνει
νόημα, ελπίδα και προοπτική σε κάθε ανθρώπινο βίωμα πόνου και απώλειας.
Διότι, όπως
λέει το Σύμβολο της Πίστεως, «Προσδοκώ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος
αἰῶνος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου