Van Morrison - When Will I Ever Learn To Live In God?

When will I ever learn to live in God? When will I ever learn? He gives me everything I need and more When will I ever learn?

The sun was setting over Avalon The last time we stood in the west Suffering long time angels enraptured by Blake Burn out the dross innocence captured again Standing on the beach at sunset all the boats All the boats keep moving slow In the glory of the flashing light in the evenings glow When will I ever learn to live in God? When will I ever learn? He gives me everything I need and more When will I ever learn? You brought it to my attention everything that was made in God Down through centuries of great writings and paintings Everything lives in God Seen through architecture of great cathedrals Down through the history of time Is and was in the beginning and evermore shall be When will I ever learn to live in God? When will I ever learn? He gives me everything I need and more When will I ever learn? Whatever it takes to fulfill his mission That is the way we must go But you've got to do it your own way Tear down the old, bring up the new And up on the hillside its quiet Where the shepherd is tending his sheep And over the mountains and the valleys The countryside is so green Standing on the highest hill with a sense of wonder You can see everything is made in God Head back down the roadside and give thanks for it all When will I ever learn to live in God? When will I ever learn? He gives me everything I need and more When will I ever learn?

Ρόζα Πάρκς: Η γυναίκα - σύμβολο της ισότητας

4.4 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ

 ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ

Ρόζα Παρκς - Αφροαμερικανίδα Ακριβίστρια

Ελπίζουμε να εξασφαλίσουμε ίσα δικαιώματα, όπως ο κάθε άνθρωπος αξίζει.

Αυτός ήταν πάντα ο πόθος της Ρόζα Παρκς... της Αφροαμερικανίδας μοδίστρας από το Μοντγκόμερι. Για πολλούς είναι ο θηλυκός Λούθερ Κίνγκ... για όλους, όμως, είναι η γυναίκα, που τόλμησε και πέτυχε αυτό που αν και αυτονόητο, φαινόταν ακατόρθωτο.

1η Δεκεμβρίου 1955. Η 42 ετών τότε, Ρόζα Παρκς επέστρεφε στο σπίτι από τη δουλειά. Επιβιβάζεται στο λεωφορείο από την πίσω πόρτα, όπως οι νόμοι επέβαλλαν, και κάθεται στις θέσεις που ήταν καθορισμένες για τους μαύρους.

Όταν ένας λευκός μένει όρθιος, ο οδηγός απαιτεί από τους νέγρους επιβάτες να σηκωθούν και να παραχωρήσουν την θέση τους. Το πράττουν όλοι, πλην της Παρκς που αρνείται. Είχα κουραστεί να υποχωρώ, αποκαλύπτει. 

Ρόζα Παρκς - Αφροαμερικανίδα Ακριβίστρια

Δεν σκέφτηκα να σηκωθώ. Πλήρωσα ήδη το εισιτήριό μου και είμαι σίγουρη ότι αυτός δεν πλήρωσε περισσότερα από εμένα.

Συλλαμβάνεται για παραβίαση των νόμων περί φυλετικού διαχωρισμού. Δικάζεται, κρίνεται ένοχη και της επιβάλλεται πρόστιμο 14ων δολαρίων. Η φλόγα, ωστόσο, είχε ανάψει και νομοτελειακά όσα ακολούθησαν, ήταν αναπόφευκτα.

Άπαντες οι Αφροαμερικανοί του Μοντγκόμερι, αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία. Παρά τις βροχές, κυκλοφορούσαν με τα πόδια. Κάποιοι, περπάτησαν ακόμη και 32 χιλιόμετρα, αλλά ο σκοπός ήταν ιερός.

Το μποϊκοτάζ κράτησε 381 μέρες. Παρά τις απειλές και τις  επιθέσεις, δεν γονάτισαν. Αυτό που γονάτισε ήταν το σύστημα μεταφορών. Τα έσοδα μειώθηκαν, με αποτέλεσμα η τιμή του εισιτηρίου να αυξηθεί. Τότε ήταν, που ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ έβγαλε έναν από τους πρώτους του λόγους. 

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ - Ηγέτης Αφροαμερικανικού Κινήματος

Τουλάχιστον το 90% των τακτικών νέγρων επιβατών, μένουμε μακριά από τα λεωφορεία και σκοπεύουμε να συνεχίσουμε μέχρι να πετύχουμε κάτι.

Και το πέτυχαν... Tο Νοέμβριο του 1956, το Δικαστήριο αποφασίζει ότι οι νόμοι φυλετικού διαχωρισμού στο Μοντγκόμερι ήταν αντισυνταγματικοί.

Την επόμενη μέρα, η Ρόζα Παρκς επιβιβάζεται σε ένα λεωφορείο. Αγέρωχη, με το κεφάλι ψηλά κάθεται στην πρώτη θέση. Είχε γίνει σύμβολο ελπίδας.

Τιμήθηκε με το προεδρικό μετάλλιο της ελευθερίας για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού. Απεβίωσε το 2005 και είναι η πρώτη γυναίκα, της οποίας η σορός εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στη Ροτόντα του Καπιτωλίου. Ο θάνατός της επισφράγισε μια εποχή... ο αγώνας της όμως συνεχίζεται.

 ΠΗΓΗ

"Είναι γυναίκα και είναι ιερή…"

 

Μικρή έφηβη κοπελίτσα, μόλις έχει ανέβει τα σκαλιά του λεωφορείου και προσπαθεί να βρει θέση να καθίσει. Ένα νεαρό αγόρι, λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία της, την πλησιάζει, και με διακριτικό τρόπο της ψιθυρίζει στο αυτί, «έχεις λεκέ στο παντελόνι σου. Μην σοκαριστείς. Βάλε το πουλόβερ μου γύρω από την μέση σου και πήγαινε σπίτι..». Μόλις η κοπελίτσα αυτή, βλέπει για πρώτη φορά έμμηνο ρύση, αυτό το μέγιστο θαύμα και δώρο του Θεού στην γυναίκα. Και το νεαρό αυτό αγόρι γλυκά και τρυφερά, με απόλυτη ιερότητα, την σέβεται και την προστατεύει. Αυτό θα κάνει τον πατέρα της κοπέλας, να γράψει ένα μήνυμα στο διαδίκτυο για να ευχαριστήσει τον ανώνυμο αυτό νέο άνδρα, λέγοντας, «Σήμερα θέλω να ευχαριστήσω την μητέρα αυτού του αγοριού που μεγάλωσε έτσι το παιδί της. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτό το θετικό γεγονός σε έναν κόσμο που καθημερινά ακούμε δυσάρεστα νέα. Μπράβο. Μόνο Μπράβο."

Αυτό όμως που με κάνει να γράψω δεν είναι μονάχα το περιστατικό που είναι άξιο επαίνου και θαυμασμού, σε μια εποχή που τόσα ακούγονται για την σωματική και σεξιστική βία ή την υποτίμηση του ανθρώπινου σώματος.

Εκείνο που με κάνει να γράψω αυτή την ανάρτηση είναι διότι θα ήθελα την ίδια προστασία και τον ίδιο σεβασμό που έλαβε η κοπέλα αυτή από τον νεαρό άνδρα στο λεωφορείο, να εισέπραττε από την θρησκεία. Δεν θα πω Εκκλησία, γιατί για μένα η Εκκλησία είναι κάτι άλλο και μεγάλο.

Δηλαδή να πάψει κάθε γυναίκα να αισθάνεται βρώμικη και ένοχη όταν περνάει τις ημέρες της έμμηνου ρύσης. Δεν θα αναφέρω κανόνες και αντιλήψεις, λειτουργικές ευχές και ποιμαντικές πεποιθήσεις που την θέλουν, ακάθαρτη, βρώμικη και ένοχη αμαρτίας, μη έχοντας ακόμη και δικαίωμα μετοχής στην λατρευτική σύναξη γιατί θα χρειαστούμε χώρο και χρόνο που το διαδίκτυο δεν προσφέρει. Ούτε από την άλλη θα παραλείψω σημαντικές θεολογικές και ποιμαντικές ενέργειες από Μητροπόλεις και Ενορίες προς την σωστή θεολογική κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται κάτι περισσότερο συλλογικό και θεσμοθετημένο.

Ωστόσο το μόνο που θα πω είναι να σκεφτούμε το πρόσωπο της Παναγία μας, της γυναίκας που γίνεται μητέρα του Θεού, Θεοτόκος, τα πρόσωπα αγίων μαρτύρων γυναικών και ιεραποστόλων, που δίχως αυτές η χριστιανική εκκλησία δεν θα είχε καρποφορήσει την παρουσία της στην ιστορία, τις απόψεις και θέσεις των καππαδοκών πατέρων κ.α για να ζητήσουμε συγνώμη από όλες τις γυναίκες για όσες φορές τις κάναμε να αισθανθούν άσχημα, ένοχα και αμαρτωλά για το σώμα και την φύση τους.

Να αγκαλιάσουμε κάθε νέο κορίτσι προσφέροντας αγάπη και σεβασμό όχι μονάχα τις ημέρες που είναι «καθαρή», αλλά όλες εκείνες που είναι γυναίκα δηλαδή εικόνα Θεού. Να αποκαταστήσουμε τις γυναίκες στη θέση που τους αξίζει τόσο στην λατρεία όσο και την ποιμαντική διακονία με ισχυρούς θεσμικούς τρόπους. Και να τους πούμε ότι η χριστιανική εκκλησία στο πρόσωπο και την τιμή της Παναγίας και των Αγίων Γυναικών, αποκαθιστά κάθε ανδροκρατούμενο ιστορικό και κοινωνικό λάθος απέναντι τους. Γιατί κάθε σταγόνα αίματος από γυναίκειο σώμα είναι ιερή, αφού μέσα απ' αυτή ο Θεός μας έδωσε και μας δίνει ζωή.

π. Λίβυος

 

Βέροια: H "μικρή Ιερουσαλήμ"

Ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά κέντρα στη Μακεδονία υπήρξε η Βέροια από τον 11ο έως και τον 14ο αιώνα με επιρροές απευθείας από την Κωνσταντινούπολη, μια παράδοση που διατηρήθηκε ως το τέλος της τουρκο­κρατίας και μπορεί κανείς να δει στα τζαμιά και τα μνημεία που διατηρούνται μέχρι σήμερα.

Ο εντυπωσιακά μεγάλος αριθμός βυζαντινών και μετά-βυζαντινών ναών χάρισε στην πόλη το προσωνύμιο «Μικρή Ιερουσαλήμ» και μεγάλη φήμη ως περιφερειακό θρησκευτικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Σήμε­ρα, στο κέντρο της πόλης διασώζονται με πανέμορφες, ξεχωριστές τοι­χογραφίες 48 από τις 72 βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες που υπήρχαν κάποτε στη Βέροια.

Κάθε γειτονιά...μια Παναγία