Η στάση της Εκκλησίας σε βιοηθικά ζητήματα

Στην πολύπλοκη κοινωνία στην οποία ζούμε, η Εκκλησία πλέον έρχεται πρόσωπο-με-πρόσωπο με πολλά ζητήματα τα οποία απασχολούν την κοινή γνώμη και ίσως να δημιουργούν σχίσματα και εντάσεις στο ευρύ κοινό. Ένα από αυτά είναι και η θέση μας ως προς την ηθική του ανθρωπίνου σώματος και το πως πρέπει να το χειριζόμαστε. Η Εκκλησία έχει σαφείς θέσεις ως προς το σώμα και το πως πρέπει να άνθρωπος να το μεταχειρίζεται, χωρίς να αναιρείται ποτέ η ελευθερία του ανθρώπου. Στέκεται στον άνθρωπο ως Μητέρα και τον συμβουλεύει για το καλό του και με προοπτική την μετοχή του στην αιώνια ζωή. Η στάση της Εκκλησίας οφείλει και είναι πάντοτε πρώτα φιλάνθρωπη, όπως φιλάνθρωπος είναι και ο Μέγας Αρχιερέας της. Με τον κ. Πέτρο Παναγιωτόπουλο, επίκουρο καθηγητή Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

ΟΥΤΟΠΙΑ

 Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

Ο Τζακ μόλις επέστρεψε στην πατρίδα του την Αυστραλία μετά από πάνω από μια δεκαετία μακριά στον παράδεισο. Αλλά αφού τον συναντά στο αεροδρόμιο ο αδερφός του Φρανκ, ο Τζακ ανακαλύπτει ότι η χώρα έχει αλλάξει ριζικά. Οι πολίτες αναφέρουν και τιμωρούν ο ένας τον άλλον για διάφορες αστικές παραβάσεις, χρησιμοποιώντας τα κινητά τους τηλέφωνα για να καταγράφουν και να ανεβάζουν παραβάσεις σε μια κυβερνητική εφαρμογή. Παντού υπάρχουν κάμερες και το μόνο ασφαλές μέρος στα σπίτια των ανθρώπων είναι το μπάνιο. Ανίκανος να προσαρμοστεί ή να αποδεχτεί τις αλλαγές, ο Τζακ προσπαθεί να φύγει από τη χώρα -- ένα κατόρθωμα πολύ πιο δύσκολο από ό,τι πίστευε.

 Σε σενάριο και σκηνοθεσία Κώστα Νίκα, αυτή η μικρού μήκους επιστημονικής φαντασίας μπορεί να φέρει το όνομά της από έναν ιδανικό παράδεισο ισορροπίας και ειρήνης, αλλά ο τίτλος της είναι βαθιά σατιρικός στο πώς η ταινία απεικονίζει τον παραλογισμό του νέου κράτους επιτήρησης.

 

Σχεδόν όλοι έχουν ένα smartphone και οι συσκευές είναι βαθιά ενσωματωμένες με σχεδόν όλες τις πτυχές της ζωής μας, από τις τραπεζικές συναλλαγές μέχρι τον έρωτα, την επικοινωνία και την ψυχαγωγία. Σε πολλά επίπεδα, εξακολουθούμε να υπολογίζουμε πώς η τεχνολογία κινητής τηλεφωνίας μεταμορφώνει τη ζωή και τις σχέσεις μας.

 Ένας πληθυσμός οπλισμένος με τηλέφωνα -- και εμποτισμένος με ολοένα και πιο σπασμωδική τιμωρία προς τους συνανθρώπους -- φαίνεται γελοίος, αλλά με βαθύτερο προβληματισμό, οι θεατές συνειδητοποιούν ότι αυτά τα κομμάτια υπάρχουν ήδη σε άλλες πτυχές της κουλτούρας μας. Είναι τα ανθρώπινα όντα τόσο αδύναμα που θα μπορούσαν να οπλιστούν για να κάνουν την επιτήρηση της κυβέρνησης για αυτούς;

Η «Utopia» φαντάζεται ότι εκείνη η μέρα δεν είναι τόσο μακριά όσο θα πίστευε κανείς.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

Ανδρέας Αργυρόπουλος

– Χριστιανική Πολιτική Παρέμβαση
– Χριστιανική Ριζοσπαστικότητα και Αριστερά
– Θεολογία και Οικολογία

Οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι ναι μεν απαιτείται στήριξη και αλληλεγγύη σε προσωπικό επίπεδο προς τους πάσχοντες αδελφούς και αδελφές μας, αλλά ταυτόχρονα είναι αναγκαίος ο αγώνας για μια δικαιότερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία, όπου κάθε ένας θα μπορεί να ζει αξιοπρεπώς. Μια κοινωνία που κανείς δεν στερείται και δεν υποφέρει.

 Η αγάπη για τους χριστιανούς δεν είναι ακίνδυνος συναισθηματισμός ή επιφανειακή συμπάθεια, είναι δράση, έχει πρακτικά αντικρίσματα. 

Ευθύνη του χριστιανού είναι να μάχεται την αμαρτία, που δεν είναι μόνο ιδιωτικό γεγονός, ατομική υπόθεση αλλά και κοινωνική κατάσταση, που έχει μπολιάσει τους θεσμούς, νόμους και κοινωνικές δομές. Από την αμαρτία αυτή πρέπει οι κοινωνίες να απελευθερωθούν.

Πάμε να βάλουμε τέλος στην εποχή του πλαστικού!

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ - 1.4 ΟΙΚΟ-ΘΕΟΛΟΓΙΑ (4ο δίωρο)

Παρόλο που το πλαστικό ξεκίνησε να παράγεται λιγότερο από 100 χρόνια πριν, σήμερα έχει καταφέρει να βρίσκεται παντού. Από τα ρούχα που φοράμε, τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε, έως το φαγητό μας. Ξεκίνησε να προωθείται για την "ευκολία στη χρήση" και την "ανθεκτικότητά" του, όμως καθώς η παραγωγή και η χρήση του αυξανόταν, το όνειρο έγινε τελικά εφιάλτης. Σήμερα ξέρουμε ότι το πλαστικό - το οποίο είναι φτιαγμένο από ορυκτά καύσιμα - επηρεάζει δραματικά το κλίμα, το περιβάλλον και την υγεία μας. Έχουμε δει τι σημαίνει πλαστική ρύπανση, έχουμε γνώση για τις συνέπειες αυτού του υλικού στη ζωή τη δική μας αλλά και του πλανήτη. Γι' αυτό, θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος στην κυριαρχία του. Διεκδικούμε από τους ηγέτες του κόσμου, μια Παγκόσμια Συνθήκη για τα Πλαστικά, η οποία θα πετυχαίνει ακριβώς αυτό: να δώσει σε όλ@ μας μια ανάσα και να αναγκάσει τους υπεύθυνους να λογοδοτήσουν. Έλα μαζί μας!

GreenpeaceGreece

"Είμαστε με τον επαναστάτη Ιησού!"

Ο π. Γεώργιος υπήρξε ασυμβίβαστος αγωνιστής. Το σύνθημά του "Ξύπνα παπά, ξύπνα Λαέ!" συμπυκνώνει το μήνυμα της αφύπνισης και της εγρήγορσης για δράση στο παρόν για την εξάλειψη κακών δομών και τη βελτίωση του κόσμου.

Πίστευε ότι η επανάσταση με τον τρόπο του Χριστού συνιστά τη δική μας συμβολή, τη δική μας ευθύνη απέναντι στον κόσμο.

Ήταν παρών σε όλους τους αγώνες του Λαού (τη λέξη λαός την έγραφε πάντα με κεφαλαίο), με όποιο κόστος.

Παρά τις διώξεις, απειλές και ψυχολογικούς εκβιασμούς που υπέστη, έμεινε επαναστάτης του Χριστού σε όλη του τη ζωή, χωρίς φόβο και υπολογισμούς.

«Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν καταδέχεται να ντροπιάζει τον εαυτό του με τυραννία ή με υποδούλωση. Αυτός είναι ο άνθρωπος του Θεού!»

«Ο Χριστός είναι εδώ πάνω στη γη, πάντα μαζί μας και θα μείνει ως το τέλος. Θα αγωνιά, θα βασανίζεται και θα ξαναθανατώνεται αναρίθμητες φορές σε κάθε τόπο, σε κάθε εποχή.»

Ο Πυρουνάκης κατήγγειλε την αδιαφορία του λαού μπροστά στις αδικίες που υπόκειται και την απραξία των χριστιανών:

«πως κουνάμε το κεφάλι επιδοκιμαστικά όταν μας διακηρύσσουν, εν όψει νέων οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, ότι για να εξασφαλιστούν επιτυχίες πρέπει μόνον οι πολλοί να υποστούν τις θυσίες, ως π.χ. καθηλώσεις ημερομισθίων και τιμών παραγωγής της γης;

Όταν, λοιπόν, όπως ισχυριζόμαστε, σύμφωνα με τα Ευαγγελικά, γίνεται μπορετό να αντιμετωπιστεί το κακό και δεν το πράττομε με την κάθε θυσία μας, τότε εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε που χορταίνομε με τις σάρκες των πεινασμένων αδερφών; Ιδού η φρικτή εικόνα που παρουσιάζομε οι Χριστιανοί, αδικαιολόγητα.

Οι άλλοι δεν ξέρουν, δεν πιστεύουν, δεν θέλουν, δεν προχωρούν. Εμείς όμως γιατί; Άρα, εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι που υποφέρει ο κόσμος!»

(Από το βιβλίο: π.Γέωργιος Πυρουνάκης, "Η Θεολογία και το έργο ενός ελεύθερου ανθρώπου", εκδ. Αρμός.)

 Φωτεινή Οικονόμου

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ: π. Γεώργιος Πυρουνάκης – 16 Μαΐου 1988

ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΘΗΚΗ

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ

2.2 Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Μια σοκαριστική αποτύπωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας σε ένα κέντρο διαλογής ενός κολοσσού του ηλεκτρονικού εμπορίου που δεν κατονομάζεται αλλά είναι προφανές για ποιον πρόκειται. Επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, εξαντλητικά ωράρια, καταιγιστικοί ρυθμοί, απόλυτος έλεγχος και παρακολούθηση ακόμα και των πιο προσωπικών στιγμών των εργαζομένων. Μαζί με τους απαραίτητους νεολογισμούς α λα Όργουελ και την πλήρη αποθάρρυνση, όταν δεν θεωρείται ύποπτη, κάθε συνδικαλιστικής και συλλογικής δράσης. Συγκλονιστικές ερμηνείες σε μια ταινία που είναι μαζί, γροθιά στο στομάχι αλλά και ένα κάλεσμα για αφύπνιση.

 

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΔΩ

Η πιο άγρια εκδοχή του καπιταλισμού, κρύβεται πίσω από τις διαδικτυακές αγορές που προσφέρουν άνεση στον καταναλωτή αλλά κάπου αλλού (όχι και τόσο μακριά, για τον δυτικό κόσμο μιλάμε) οι εργαζόμενοι-ες  πέφτουν σαν σπιρτόξυλα από την εξάντληση, τους απάνθρωπους ρυθμούς της όλο και μεγαλύτερης εντατικοποίησης, τα αιματηρά συμβόλαια σιωπής.

Η σχέση των δύο φίλων διαλύεται από τον κοινωνικό αυτοματισμό που επιβάλλει στη Μέγκαν να μη δείχνει κανένα έλεος στην έγκυο φίλη της, προκειμένου να κρατήσει τη δουλειά που έχει τόσο ανάγκη, την ώρα που διαπιστώνει ότι η απόδοση της ομάδας της πέφτει συνεχώς. Περιορίζει τις μετακινήσεις της στον γιατρό , την αναγκάζει να τρέχει για να προλάβει να πάει στην τουαλέτα και τέλος η υπάλληλος αποβάλλει στην τουαλέτα από όπου την μαζεύει ο συνδικαλιστής φίλος της μέσα από ένα λουτρό αίματος. Καθόλη τη διάρκεια παρακολουθούμε στην οθόνη την απόδοση των εργαζομένων ανθρώπων ρομπότ που έχουν σαν στόχο για να παραμείνουν στη δουλειά τη συλλογή 120 τεμαχίων. Κάθε όνομα είναι ένας αριθμός για την επιχείρηση, ο αριθμός της απόδοσης της ημέρας.

Μετά το τέλος της ταινίας, ο θεατής δεν μπορεί να αποφύγει να αναλογιστεί, πόσο ματωμένα είναι τα οικονομικά προϊόντα που απολαμβάνει με ένα κλικ. Παράλληλα δεν μπορεί να ησυχάσει στην ιδέα πως τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα του καπιταλιστικού συστήματος, σκοτώνουν ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, η χάρτα των δικαιωμάτων των πολιτών από ανατολή σε δύση έχει γίνει κουρελόχαρτο και η είδηση δεν φτάνει ποτέ μέσω των τηλεοπτικών καναλιών στο σπίτι του. Η δυστοπία είναι εδώ και κάτι πρέπει να κάνουμε άμεσα.

ΠΗΓΗ

Μαλλιά και Θρησκείες

Τα χτενίσματα των μαλλιών κατά τη διάρκεια της ιστορίας έκφρασαν και συνεχίζουν να εκφράζουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς, ομορφιά, πολιτική και κοινωνική θέση, θρησκεία, φύλο, φυλή.

Οι θρησκείες του κόσμου υιοθετούν διαφορετικές πρακτικές και πεποιθήσεις σχετικά με τα μαλλιά και σε ορισμένες έχουν μεγάλη σημασία και αποτελούν μέρος της πνευματικής πρακτικής.

Με αφορμή τη μορφή των μαλλιών σε διάφορες θρησκείες, προσεγγίζουμε την έννοια της διαπολιτισμικότητας, της ανάδειξης και της προστασίας της, ως βασική αρχή στη διαπαιδαγώγιση των παιδιών.

Στο σχολικό περιβάλλον τα παιδιά πρέπει να προετοιμάζονται για να συμμετέχουν και να δημιουργήσουν σε ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον.

Στην εκπαίδευσή τους είναι σημαντική η πνευματική διεύρυνση και ενδυνάμωση, με στόχο την καλλιέργεια του σεβασμού στη διαφορετικότητα και την ανάπτυξη της συλλογικότητας.

Το σχολείο οφείλει να είναι φορέας ευαισθητοποίησης των παιδιών σε θέματα διαφορετικότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Παράλληλα το μάθημα των Θρησκευτικών, σύμφωνα με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών στο Δημοτικό Σχολείο, έχει σημαντικό ρόλο στην εξισορρόπηση των ανισοτήτων :

Το παιδαγωγικό και μορφωτικό έργο που παρέχεται μέσω της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών, αποσκοπεί στην ενίσχυση και την εμπέδωση της θρησκευτικής συνείδησης των ορθόδοξων μαθητών και μαθητριών.Η προοπτική αυτή υπηρετεί την ολόπλευρη ανάπτυξή τους, κυρίως δε συμβάλλει στην καλλιέργεια του ανθρώπινου προσώπου ως μοναδικής, ανεπανάληπτης και ελεύθερης ύπαρξης.

Με αυτόν τον τρόπο το μάθημα παρέχει όλα τα αναγκαία ερεθίσματα, ώστε οι μαθητές/-τριες να γνωρίζουν τον εαυτό τους, να επικοινωνούν αποτελεσματικά με τους ανθρώπους και τον κόσμο γύρω τους, όπως, επίσης, να αφουγκράζονται και να αντιμετωπίζουν τις μεγάλες προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.

Με βάση τα παραπάνω, δημιουργήσαμε αυτό το βίντεο -ερέθισμα για θα γνωρίσουμε το πώς συνδέονται τα μαλλιά με τον πολιτισμό και την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά των ανθρώπων καθώς και τη σχέση τους με τις τελετουργίες των θρησκειών στα μήκη και πλάτη της γης.

ΠΗΓΗ

Οι σκέψεις της Νεφέλης

Η Νεφέλη είναι 16 χρονών και ζει μία σκληρή καθημερινότητα. Ακούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, όσο δέχεται λεκτική, σωματική και συναισθηματική βία στο σχολείο της αλλά και στα social media. Όσα ζει η Νεφέλη την έχουν κάνει να κλειστεί στον εαυτό της χωρίς να έχει διάθεση να διαβάσει, να φάει και τα βράδια δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Νιώθει ντροπή, φόβο κι ενοχές όπως κάθε παιδί που δέχεται bullying. Όλα αυτά που νιώθει είναι πλέον πρωταγωνιστές στη ζωή της και οδηγούν τώρα τις πράξεις της. Οι σκέψεις της Νεφέλης θα την οδηγήσουν στο τέλος της ιστορίας της ή στην αρχή; Μία ταινία μικρού μήκους από «Το Χαμόγελο του Παιδιού» στο πλαίσιο της εκστρατείας ενάντια στο Bullying «Μίλα Τώρα» σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Νάκη και το PSDM Athens.

Στην Αυλή του Σχολείου

Όταν η Νορά βλέπει ότι ο αδερφός της Αμπέλ πέφτει θύμα bullying από άλλα παιδιά, σπεύδει να τον προστατεύσει. Όμως ο Αμπέλ της ζητά να μην πει τίποτα. Παγιδευμένη ανάμεσα στον κόσμο των ενηλίκων και τον κόσμο των παιδιών, η Νορά προσπαθεί να βρει τη θέση της.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΔΩ

https://www.christianikocinema.online/2023/04/playground-original-title-un-monde-2021.html

Το Playground είναι, σε πρώτο στάδιο, μια ταινία που πρέπει απαραιτήτως να παρουσιάζεται στα σχολεία και να την ακολουθούν πολύωρες συζητήσεις. Ακριβώς λόγω της βιωματικής της φύσης μπορεί να φέρει καλύτερα αποτελέσματα από διδακτικά βίντεο και κατηχήσεις – ανεξαρτήτως ηλικίας, σε κανέναν δεν αρέσει να του κουνάνε το δάχτυλο. Σε δεύτερο στάδιο είναι μια σύνθετη δημιουργία που ξεφεύγει από τα στενά όρια ενός φεστιβαλικού θεάματος, προβληματίζει, «ψυχαγωγεί» μέσω της αισθητικής της –προσοχή, δεν «διασκεδάζει»‒ και πετυχαίνει έναν από τους βασικούς στόχους του σινεμά: να αφουγκραστούμε τον κόσμο γύρω μας, να ανακαλέσουμε προσωπικές μας εμπειρίες, να ξορκίσουμε τραύματα που απωθούμε και γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε στους άλλους γύρω μας και κατ’ επέκταση να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

πηγή

Μια γιορτή Επανάστασης!!!

 Χριστός Ανέστη! Χρόνια Πολλά σε όλο τον κόσμο, με την ελπίδα το μήνυμα της Αναστάσεως να γίνει κατανοητό από όλους. Πέρα από αυγά και οβελίες, τσουρέκια και γλέντια --καλά είναι και αυτά, μακάρι ο κόσμος να χαίρεται. Αλλά γιατί χαιρόμαστε;

Χαιρόμαστε γιατί ο Άδης, λέει, "επικράνθη και κατηργήθη". Ο θάνατος δηλαδή πικράθηκε και καταργήθηκε.

Ο Θεός ενανθρωπίζεται. Κατεβαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους δείξει πώς να ζουν. Πώς να συγχωρούν, πώς να αγαπούν, πώς να είναι ταπεινοί, να απλώνουν το χέρι στον αδύναμο, στον αμαρτωλό, στον χαμένο, στον περιθωριακό. Πώς να γονατίζουν, όχι δουλοπρεπώς, πώς να γονατίζουν και να "πλένουν τα πόδια" του μαθητή, του φίλου. Το μεγαλύτερο παράδειγμα συμπερίληψης είναι ο Χριστός.

Ο ανθρώπινος Θεός δείχνει στους ανθρώπους πως ο μόνος τρόπος να τον γνωρίσουν, να τον φτάσουν, να τον δουν, είναι με το να αγαπήσουν τον διπλανό τους. Από όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ούτε με σταυρούς, ούτε με προσευχές, ούτε με μακριές φούστες και κότσους, ούτε με σταυρωμένα χέρια και κατεβασμένα κεφάλια και κανόνες και τρόμους. Μόνο με δράση, με χέρια απλωμένα να δώσουν, με καρδιές ανοιχτές και με αλήθεια.

Ο Θεός δεν λέει μόνο. Παθαίνει. Βιώνει ολόκληρη την ανθρωπινότητά του. Ταπεινώνεται, πονάει, δοκιμάζεται, ματώνει, πεθαίνει. Με το να πάθει και να γίνει άνθρωπος ο ίδιος, μας δείχνει πώς μπορούμε κι εμείς να υπερβούμε το θνητό και το ανθρώπινο. Πόσο άπειροι είμαστε.

Ο Θεός κατεβαίνει ανάμεσά μας και καταργεί τον ανθρώπινο χρόνο. Κλείνει τον κύκλο. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη κύκλους που κλείνουν αν μάθεις να τη διαβάζεις. Ο Χριστός ξανανοίγει τον Κήπο. Ξανανοίγει τον Παράδεισο. Ο τάφος του Χριστού βρίσκεται μέσα σε έναν κήπο (Ιωά. 19:41-42). Ο "Κηπουρός" που έφτιαξε τον Παράδεισο μιλά τώρα με τη γυναίκα. Δεν υπάρχει πια κανείς να σπείρει αμφιβολία ανάμεσά τους. Η εμπιστοσύνη αποκαθίσταται. Ο άνθρωπος είναι έτοιμος να ξαναγυρίσει στον χαμένο Παράδεισο. Ξέρει τον τρόπο. Είναι αυτός που του έδειξε εκείνος. (Ιωά. 20:14-17) Και ο δρόμος είναι ανοιχτός για ΟΛΟΥΣ.

Και με αυτόν τον τρόπο, καταργείται ο θάνατος. Με την αγάπη, με τα καλά έργα, με την αυτοθυσία, κανείς δεν φοβάται πια τον θάνατο. Δεν υπάρχει τέλος. Το μνήμα είναι κενό. Η σκοτεινή σπηλιά από τάφος γίνεται μήτρα για την αναγέννηση ενός νέου Κόσμου, ενός νέου χρόνου άχρονου και εσωτερικού. Που δεν υφίσταται χωρίς το Φως.

Και αυτή είναι μια γιορτή Επανάστασης.

ΕΥΛΑΜΠΙΑ ΤΣΙΡΕΛΗ

Πηγή

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΔΩ

Δέκα χρόνια μετά το «Home», ο Yann Arthus-Bertrand επιστρέφει με το «Legacy», μια δυνατή κραυγή από τα βάθη της καρδιάς. 

Μοιράζεται ένα ευαίσθητο και ρηξικέλευθο όραμα για τον κόσμο μας, τον οποίο έχει δει να επιδεινώνεται με την πάροδο μιας γενιάς, και αποκαλύπτει έναν πλανήτη που υποφέρει, μια αποπροσανατολισμένη ανθρωπότητα ανίκανη να πάρει στα σοβαρά την απειλή που βαραίνει τόσο αυτήv, όσο και όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα. 

Για τον σκηνοθέτη υπάρχει μια αίσθηση επείγοντος: ο καθένας από μας μπορεί και πρέπει να κάνει δυνατές κινήσεις για τον πλανήτη, για το μέλλον των παιδιών μας... 

Μέσα από μια σειρά εικόνων του πλανήτη μας από τον ουρανό, το Legacy είναι μια ωδή στην ομορφιά της φύσης και της ανθρωπότητας.

 Η ταινία ακούγεται επίσης σαν προειδοποίηση. 

Η ζωή στη Γη δεν έχει απειληθεί ποτέ τόσο πολύ. Αν δεν είναι πολύ αργά για δράση, η ώρα είναι τώρα.

ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΔΩ

Τα (υπερβολικά) αυτονόητα για την ισότιμη θέση της γυναίκας σε όποια κοινωνία καταθέτει η Σάρα Πόλεϊ στη νέα της σκηνοθετική δουλειά, μια δεκαετία μετά το «Stories We Tell», περιτυλίγοντας περίτεχνα το στοιχειώδες μήνυμά της με ένα ζηλευτό καστ, μια σειρά από θαυμαστά άνετες ερμηνείες και κάποιες αισθητικές επιλογές που δείχνουν ότι είναι κινηματογραφικά διαβασμένη.

Στο σήμερα που μοιάζει άχρονο, σ' ένα απομονωμένο από τον σύγχρονο πολιτισμό χωριό μιας θρησκευτικής σέκτας (που θα μπορούσε ν' ανήκει σε Μενονίτες, Αμις, Μορμόνους ή στη δυστοπική πένα τής Μάργκαρετ Ατγουντ), οι άντρες διαπράττουν καθημερινά ασυγχώρητα εγκλήματα: επιτίθενται ετσιθελικά στις γυναίκες, τις δικές τους ή των άλλων, στις κόρες ή τις αδελφές τους, τις ναρκώνουν, τις χτυπούν, τις βιάζουν, τις αφήνου εγκύους κι εκείνες σιωπούν. Οταν ένα κορίτσι καταγγείλει τη βία στην αστυνομία, οι άντρες της κοινότητας θα μεταφερθούν για λίγες μέρες - ή για ένα 24ωρο - στη φυλακή, «για τη δική τους ασφάλεια». Μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα οι γυναίκες, τριών γενεών καταπίεσης, θα συνεδριάσουν, παρουσία του δασκάλου του χωριού που κρατά τα πρακτικά και θ' αποφασίσουν το επόμενο βήμα τους: να μην κάνουν τίποτα, να μείνουν και να πολεμήσουν, να φύγουν.

Υποψήφια, φέτος, για δύο Οσκαρ, Καλύτερης Ταινίας και Διασκευασμένου Σεναρίου (από το μυθιστόρημα του 2018 της Καναδής Μίριαμ Τέιβς που, με τη σειρά της, πήρε αφορμή από πραγματικά συμβάντα σε μια παραθρησκευτική κοινότητα στη Βολιβία), η Σάρα Πόλεϊ απεκδύει το (νεο)φεμινιστικό κίνημα από κάθε ρητορική, φτάνοντας στον πυρήνα του. Γυναίκες που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ την ελευθερία, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην ίδια τη μόρφωση, στη δυνατότητα επιλογής, θα υπομείνουν τον ανδρικό ζυγό, ή θα προτιμήσουν τον Γολγοθά τής απελευθέρωσης;

Η Πόλεϊ συγκεντρώνει και προφυλάσσει τις ηρωίδες της σε μια «φάτνη», σ' ένα στάβλο και διακόπτει τις κουβέντες τους με σύντομα, ανατριχιαστικά φλας μπακ στον πραγματικό, καθημερινό εφιάλτη τους. Τις φωτίζει με τα φυσικά χρώματα της μέρας και της νύχτας, αποχρωματίζει την ταινία της επιλεκτικά, τονίζοντας ένα φόρεμα, μια κορδέλα στα μαλλιά, τα δέντρα, τις περικυκλώνει με τη μυσταγωγική μουσική τής Χίλντουρ Γκουντναντότιρ, φτιάχνει ένα έργο που, αισθητικά, θα μπορούσε να έχει υπογράψει ο Λαρς φον Τρίερ, για να μην πούμε ο Μπέρτολντ Μπρεχτ. Που αποπνέει κάτι το αγνό, το πρωτόγονο ή αρχέγονο, την αλήθεια «όπως θα έπρεπε να είναι».

ΠΗΓΗ

ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Μέσα στο διάβα των αιώνων τίποτα δεν έχει παρεξηγηθεί περισσότερο από το περιεχόμενο και η ουσία της χριστιανικής πίστης.

Γι’ αυτό φρόντισαν αρκετοί: θεολόγοι ,κληρικοί, άνθρωποι της εξουσίας, υπηρέτες συμφερόντων, αυτόκλητοι εκπρόσωποι της θρησκείας, αποικιοκράτες ,σταυροφόροι ,αυτοκράτορες , ιεροεξεταστές ,Πάπες ,Πατριάρχες ,καρδινάλιοι κ. λ. π.

Όλοι αυτοί πρόβαλαν και συνεχίζουν να προβάλουν ,η εποχή μας δε μπορεί να αποτελεί εξαίρεση, ένα «μαγικό και μοιρολατρικό» χριστιανισμό βολικό για τους ισχυρούς της γης, ένα Θεό των λογικών αποδείξεων , επαγγελματία θαυματοποιό , ένα Θεό δυνάστη ,τύραννο, αρχηγό ιδεολογίας που ψάχνει οπαδούς . Μια θρησκεία της υποταγής που εκφράζει τη χειρότερη εκδοχή του ηθικισμού και βολεύει που θέλουν να ελέγχουν την ανθρώπινη ψυχή ,δαιμονοποιώντας την ελευθερία ,την αναζήτηση ,τον έρωτα ,την τέχνη και την ομορφιά της ζωής.

Όμως ο «Ο Θεός βρίσκεται στον κόσμο incognito….δεν κυβερνά, αλλά υποφέρει ,δίνει ελλάμψεις της παρουσίας Του και ταυτόχρονα κρύβεται. Ο Θεός είναι μυστήριο, είναι η Αλήθεια και η Ελευθερία. Συνιστά γελοιοποίηση του χριστιανικού Θεού η απόδοση σ’ Αυτόν των κατηγοριών ή χαρακτηριστικών ενός επίγειου βασιλιά ή κοσμικού ηγεμόνα ,ενός δικαστή ή ενός τραπεζίτη». Ν. Μπερντιάεφ

Όσοι υπερασπίστηκαν την αυθεντικότητα του χριστιανικού μηνύματος και τόλμησαν να αντισταθούν σε λανθασμένες αντιλήψεις και πρακτικές που αλλοίωναν της εικόνα του Θεού της Αγάπης και υπεραμύνθηκαν ενός χριστιανισμού που απελευθερώνει από κάθε μορφή σκλαβιάς , διώχθηκαν από το πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο. Κλασσικά παραδείγματα οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας στο Βυζάντιο , (Μ. Βασίλειος, Ιωάννης Χρυσόστομος ,Γρηγόριος ο Θεολόγος κ. λ π. ) τα θύματα της Ιεράς εξέτασης στη Δύση , οι αντιναζιστές μάρτυρες στη Γερμανία , οι θεολόγοι της Απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική και στην Ασία , οι αντιρατσιστές κληρικοί και λαϊκοί στην Αφρική κ.α.

Σύμφωνα με τον Σοπενχάουερ «Κάθε λανθασμένη αντίληψη είναι δηλητήριο, δεν υπάρχουν άκακες λανθασμένες αντιλήψεις».

Αυτές οι περί Θεού αντιλήψεις και πρακτικές κράτησαν μακριά την πίστη μεγάλα πνεύματα της ανθρωπότητας ,σκανδάλισαν και σκανδαλίζουν εκατομμύρια πιστούς από εκατομμύρια ανθρώπους ,δηλητηριάζοντας τις ψυχές τους και κλονίζοντας τη σχέση τους με το Θεό και την Εκκλησία.

Για τον Τολστόϊ η απαλλαγή του λαού από κάθε λογής ιδέες ξένες προς το αληθινό περιεχόμενο της χριστιανικής πίστης ήταν ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Στο «Ημερολόγιο» του γράφει: «Να ταΐσεις τους πεινασμένους ,να ντύσεις τους γυμνούς , να επισκεφτείς τους αρρώστους στο νοσοκομείο- αυτές είναι πράξεις ελέους ,όμως υπάρχει μια φιλάνθρωπη πράξη που δε μπορεί να συγκριθεί μαζί τους: να απαλλάξεις τον αδελφό σου από τις λανθασμένες αντιλήψεις».

Από το βιβλίο μου:Ο Θεός ,οι νέοι και άλλες Rock 'n Roll ιστορίες

Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος

Όλες οι αντιδράσει

Η μαγεία και τα θρησκευτικά έθιμα της Αφρικής.

Η Αφρική αποτελεί μια ήπειρο με πολιτισμό που ανάγεται πολλούς αιώνες πριν τις πρώτες ευρωπαϊκές πηγές, ένας πολιτισμός που σε πολλά σημεία της ηπείρου έχει επιβιώσει μάλλον αναλλοίωτος μέχρι και τις μέρες μας, όπου με τις επιστημονικές δράσεις έχουμε την δυνατότητα να τους μελετήσουμε στο περιβάλλον τους. 

Πως σε ένα μέρος, στο οποίο πλέον συνυπάρχουν πολλά δόγματα, ο Χριστιανισμός μπορεί να αναπτυχθεί; 

Πως συλλαμβάνονται οι χριστιανικές παραδόσεις και λατρευτικές τελετές από τους μέχρι πρότινος εκτός Χριστιανισμού Αφρικανούς; 

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης απαντά αυτά τα θέματα στην Απαρχή

Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

(Vanskabte Land για τους Δανούς, Volaða Land για τους Ισλανδούς).

Ένα μεταφυσικό δοκίμιο στον κινηματογράφο που μοιάζει, κάποιες τέτοιες στιγμές, να αναπληρώνει αυτό που δεν μπορεί πια να είναι η λογοτεχνία. Ένας Ισλανδός με σπουδές ζωής στη Δανία, μαθητής του Κίρκεγκωρ και του Ντράγιερ, ο Hlynur Pálmason (γενν. 1984) στήνει ένα μυστικιστικό και εικαστικά εντυπωσιακό έπος με φόντο το τρομακτικά πανέμορφο τοπίο μιας φλεγόμενης βραχώδους γης.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΔΩ

Ένας νεαρός Δανός ιερέας παίρνει εντολή να μεταβεί σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Ισλανδίας με σκοπό να χτίσει μια εκκλησία. Η πορεία του επίπονη, όπως κάθε πορεία ηθικής ανάβασης. Ταραγμένες θάλασσες, απόκρημνα βουνά, αδιάβατα ποτάμια, παγερό κρύο και καυτή λάβα. Η αγωνία του πνεύματος. Σε αντίστιξη ο πειρασμός της ισχύος (μέσα στο πρόσωπο ενός οδηγού) και ο πειρασμός εκεί που φτάνει, της ήσυχης οικογενειακής ζωής και της τυπικής ενορίας. Όμως το ακατάλυτο φυσικό μεγαλείο, μέσα από το πάθος του για τη φωτογραφία και το άλογο (οι μόνες του αδυναμίες), θα γίνουν η αφορμή της πτώσης και της απώλειας της πίστης όταν επιτέλους φτάσει στον προορισμό του. Μπορεί να σήκωσε αγόγγυστα το δικό του «σταυρό» (μια πρώιμη ογκώδη φωτογραφική συσκευή), μπορεί να πάλεψε ως άγγελος με τον Ιακώβ, μπορεί να έχτισε τελικά την εκκλησιά, συντρίφτηκε ωστόσο από το εγώ, από την απώλεια ενός αλόγου, του μόνου του δεσμού με τον κόσμο. Να όμως που ένα σκυλί, παρόν σε όλη την περιπέτεια, έρχεται στην πόρτα του τελειωμένου ναού να υπενθυμίσει την ανάγκη νοήματος, την ανάγκη της πίστης, πέραν του φόβου. Ο ιερέας, με το πρόσωπο λερωμένο, συνειδητοποιεί την πτώση και ξεκινά μια νέα πορεία. Δεν θα προλάβει. Ο θάνατος τον περιμένει από το χέρι του προσώπου που συμβολίζει τη σύμβαση. Μα ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Τα οστά τα γεγυμνωμένα θα λάβουν πάλι δέρμα και σάρκα, η φύση θα ανθίσει πάλι στη μέλλουσα άνοιξη, μέσα στο παρθένο βλέμμα ενός μικρού κοριτσιού. Και όλα αυτά μέσα από αργούς, τελετουργικούς ρυθμούς και πανέμορφα πλάνα (τετράγωνα κάδρα παλιάς φωτογραφίας) τα οποία σε μεταφέρουν από την αφιλόξενη ομορφιά στο τοπίο του πνεύματος.

Η χώρα του Θεού. Ανάσα και έξοδος από την καθημερινότητα των χλιαρών αιρετικών θεολόγων, των παγερών φιλελεύθερων διανοουμένων, των θερμών κοινωνικών αγωνιστών. Εκ του Βορρά το φως.

πηγή

Ronald Griffin - Walk On The Water (1977)

Γέροντας Πορφύριος ο Άγιος της Ομόνοιας

«Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν’ αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κ’ εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων , μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…»

Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα.

Ήταν μία σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε εγώ άρχιζα κατά τη συνήθεια μου το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…».

Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ’ τα δωμάτια. «Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής», είπα μέσα μου.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΟ 09:05 ΛΕΠΤΟ.

Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει.

– Να φύγεις , μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις , σε παρακαλώ.

Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:

– Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ηλθα εδώ ν’ αγιάσω.

– Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές.

– Μα δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές η εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες η εσύ, μπορεί να έλεγα : «Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου»

Εκείνη την στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:

– Ασε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.

Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…», διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ’ αυτές τις ψυχές.

Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:

– Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και «βρέχει επί δικαίους και αδίκους». (Ματθ. 5,45) Όλοι τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.

Κοιτάζανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.

– Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ’ αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!

– Χρόνια πολλά, είπαν κ’ εκείνες κι έφυγα.»

Άγιος Πορφύριος

Φωτεινή Οικονόμου