Οικολογία και Ευχαριστιακή χρήση του κόσμου

Ένας άνθρωπος αλλοτριωμένος, χωρίς εσωτερική γαλήνη και ισορροπία δεν είναι δυνατόν να έχει σωστές σχέσεις με την φύση.

 Ένας τέτοιος άνθρωπος θα βλέπει τα ζώα, τα φυτά και τα άλλα στοιχεία του φυσικού κόσμου με εχθρική και εκμεταλλευτική διάθεση.

Οικολογία και Ευχαριστιακή χρήση του κόσμου

Με τέτοιο πνεύμα, ο άνθρωπος αισθάνεται μέσα στον κόσμο, ότι βρίσκεται μέσα στην δημιουργική αγάπη του Θεού.

π. Δοσίθεος Καστόρης

Η υπερβολική μόλυνση του περιβάλλοντος και η αλόγιστη χρήση του φυσικού κόσμου από τον σύγχρονο άνθρωπο, έχει μεταβάλει την οικολογία από άγνωστο σε πολλούς κλάδο της βιολογικής επιστήμης σε πασίγνωστο και θορυβώδες κίνημα διαμαρτυρίας.

Σε μια φάση όπου τα υψηλά επίπεδα ρύπανσης και η επαπειλούμενη εξάντληση των πηγών του πλανήτη μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον της ανθρωπότητας, ευαίσθητοι άνθρωποι με ανεπτυγμένο αίσθημα κοινωνικοπολιτικής ευθύνης συνεγείρονται σε μια ύστατη προσπάθεια για τη σωτηρία της ζωής.

Στις μέρες μας οι άνθρωποι αυτοί, οι «οικολόγοι» δεν ξεκινούν πάντα από τις ίδιες ιδεολογικές και πνευματικές αφετηρίες.

 Η οικολογία σαν παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό κίνημα αποτελεί μια έντονη διαμαρτυρία για τον άλογο, καταχρηστικό και απάνθρωπο τρόπο ζωής του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, του «πολιτισμένου» ανθρώπου. Αποτελεί ανθρωπιστική ένσταση ενάντια σε μια μορφή πολιτισμού που στρέφεται σε τελική ανάλυση εναντίον του ανθρώπου.

Οι πιο προωθημένοι οικολογικοί προβληματισμοί εντοπίζουν το πρόβλημα όχι τόσο στην κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος, όσο στον ίδιο τον άνθρωπο, στην εσωτερική του ακαταστασία και στην αλλοτριωμένη σχέση του με τον κόσμο.

 Ένας άνθρωπος αλλοτριωμένος, χωρίς εσωτερική γαλήνη και ισορροπία δεν είναι δυνατόν να έχει σωστές σχέσεις με την φύση.

 Ένας τέτοιος άνθρωπος θα βλέπει τα ζώα, τα φυτά και τα άλλα στοιχεία του φυσικού κόσμου με εχθρική και εκμεταλλευτική διάθεση.

.....Αντίθετα με τον πτωτικό άνθρωπο, ο άνθρωπος που ανορθώνεται κατά Χριστόν μέσα στην Εκκλησία, επανέρχεται στην προπτωτική σχέση αρμονίας με την κόσμο.

Ο άνθρωπος με το βάπτισμα καθίσταται «εν Χριστώ καινή κτίσις». Ο παλαιός άνθρωπος της πτώσης και της αμαρτίας εξαφανίζεται και ο νέος αναγεννημένος άνθρωπος εγκαινιάζει ένα τρόπο σχέσης με την φύση, σύμφωνα με τους νόμους και τους όρους της «καινής κτίσεως». Ήδη οι προφητικές επαγγελίες για την εσχατολογική μεσσιανική βασιλεία αναφέρονται με σαφήνεια σε μια πλήρη αποκατάσταση των αρμονικών σχέσεων του ανθρώπου με την φύση. Είναι χαρακτηριστικές οι γλαφυρές εικόνες από την παλαιοδιαθηκική προφητική παράδοση, όπου περιγράφονται τα άγρια θηρία σαν ειρηνικοί φίλοι και το μικρό παιδί να παίζει βάζοντας άφοβα το χέρι του στην φωλιά του φαρμακερού φιδιού.

 Αυτή η κατάσταση, προπτωτική είτε υπερπτωτική, φανερώνεται στη ζωή των αγίων. Είναι πασίγνωστα τα παραδείγματα των αγίων που συζούσαν ειρηνικά με άγρια ζώα, των λιονταριών που αρνήθηκαν να κατασπαράξουν τους μάρτυρες στα ρωμαϊκά αμφιθέατρα, του αγίου Ισαάκ του Σύρου που η καρδιά καιγόταν ακόμα και για τα όρνεα και για τα ερπετά. Με τον Χριστό ο άνθρωπος περνά από την δημιουργία στην εσχατολογική αναδημιουργία, όπου βασιλεύει άλλη ποιότητα ζωής. Γύρω από τον κατά Χριστόν άνθρωπο όλη η κτίση ποθεί να ελευθερωθεί από την τυραννία της φθοράς και να περάσει στην ελευθερία της δόξας των παιδιών του Θεού.

Η Εκκλησία αναγνωρίζει τον άνθρωπο σαν «κορωνίδα της δημιουργίας» και τον καλεί να λειτουργεί σαν «ιερέας της κτίσεως».

https://www.epiaspalathon.gr/skepseis-epi-aspalathon/oikologia-eycharistiaki-chrisi-kosmoy/