Θεοφάνης και Αντρέϊ Ρουμπλιόφ

Ο Θεοφάνης ο Έλλην είναι μία ιστορική,καλλιτεχνική και πνευματική προσωπικότητα που δεσπόζει με το τεράστιο σε έκταση και λαμπρότητα αγιογραφικό του έργο στους 14ο και 15ο αι.
 Όμως, ενώ το έργο του στη Ρωσία είναι πολύ γνωστό στους Ρώσους και Ευρωπαίους, ελάχιστα είναι γνωστό στην ελληνική ιστοριογραφία της Tέχνης, με εξαίρεση βέβαια τον Ξυγγόπουλο, τον Κ. Καλοκύρη και άλλους.
 Ο Θεοφάνης απουσιάζει επίσης από τα σύγχρονα ελληνικά λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες και συγχέεται με τον Θεοφάνη τον Κρήτα του 16ου αι. Στην πραγματικότητα, ο Θεοφάνης είναι από τους κυριότερους εκφραστές της παλαιολόγειας βυζαντινής τέχνης, δημιουργός της βυζαντινο- ρωσικής σχολής Τέχνης, πρόδρομος της Κρητικής Σχολής και θεωρείται ισάξιος του Έλ Γκρέκο και των κλασικών της Δύσης (Τζιότο, Ραφαήλ).
 Ο προσφάτως εκλιπών δόκιμος συγγραφέας Κ. Σαρδελής ασχολήθηκε συστηματικά με τον Θεοφάνη και εξέδωσε στη δεκαετία του 1970 ένα ογκώδες έργο για τη ζωή και το έργο του. Ο Θεοφάνης που συμπεραίνεται ότι γεννήθηκε γύρω στα 1335, εργάσθηκε ως αγιογράφος σε Εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης (Μονή της Χώρας, του Γαλατά) και της Θεοδοσίας της Κριμαίας, πριν μεταβεί γύρω στα 1365 και εργασθεί στο Νόβγκοροντ, στο Βολότοβ, στο Βλαντιμίρ και τελικά στη Μόσχα μετά το 1378, όπου και απεβίωσε πριν το 1409.
Το 1405 «την άνοιξη άρχισαν να ζωγραφίζουν την πέτρινη Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Αυλή του Μεγάλου Πρίγκηπα και οι τεχνίτες ήσαν ο εικονογράφος Θεοφάνης ο Έλλην, ο Τσάρετς Πρόχορος από το Γκόρεντεκ και ο μοναχός Αντρέι Ρουμπλιόφ».

             Η Αγία Τριάδα του Αντρέι Ρουμπλιόφ

Ο Αλλάχ έφτιαξε τον Ρωμιό.......

«Μια μέρα ο Αλλάχ βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε το Ρωμιό. Μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε.
Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. «Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα.
Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του.»
Και ευτύς, χωρίς να χασομεράει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και το Ρωμιό να παλέψουν.
Πάλευαν, πάλευαν ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε το κάτω τον άλλον Μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος!
« Ο διάολος θα με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι. Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω;»
Ολονύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του:
«Βρήκα βρήκα» φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, κι έφτιαξε έναν άλλο Ρωμιό, και ους έβαλε στο ταψί να παλέψουν
. Άρχισε το πάλεμα. Τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος. Μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος… Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν!
Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του…!»

”Νίκος Καζαντζάκης"
πηγή

Το τρένο των ψυχών.

Chris De Burgh - Spanish Train

A song about a train carrying the souls of the dead to the Underworld. God and the Devil are playing Poker - gambling with the souls. The Devil cheats and wins the game....
Lyrics - Στίχοι : 
There's a Spanish train that runs between
Quadalquivir and old Seville
and at dead of night the whistle blows
and people hear she's running still.

And then they hush their children back to sleep,
lock the doors, upstairs they creep,
for it is said that the souls of the dead
fill that train ten thousand deep!!

Well a railwayman lay dying
with his people by his side.
His family were crying,
knelt in prayer before he died,
but above his head just awaiting for the dead
was the Devil with a twinkle in his eye.
"Well God's not around and look what I've found,
this one's mine!"

Just then the Lord himself appeared
in a blinding flash of light
and shouted at the devil:
"Get thee hence to endless night!"
But the Devil just grinned
and said: "I may have sinned,
but there's no need to push me around.
I got him first so you can do your worst,
he's going underground!"

"But I think I'll give you one more chance",
said the Devil with a smile.
"So throw away that stupid lance,
it's really not your style.
Joker is the name,
poker is the game
we'll play right here on this bed,
and then we'll bet for the biggest stakes yet:
the souls of the dead!"

And I said: "Look out, Lord, he's going to win!
The sun is down and the night is riding in.
That train is dead on time,
many souls are on the line,
oh Lord, he's going to win."

Well the railwayman he cut the cards
and he dealt them each a hand of five.
And for the Lord he was praying hard,
for that train he'd have to drive.
Well, the Devil he had three aces and a king
and the Lord he was running for a straight.
He had the queen and the knave
and the nine and ten of spades,
all he needed was the eight.

And then the Lord he called for one more card,
but he drew the diamond eight,
and the Devil said to the son of God:
"I believe you've got it straight.
So deal me one, for the time has come
to see who'll be the king of this place.",
but as he spoke from beneath his cloak
he slipped another ace.

Ten thousand souls was the opening bid
and it soon went up to fifty-nine,
but the Lord didn't see what the Devil did
and he said: "That suits me fine.
I'll raise you high to hundred and five
and forever put an end to your sins,",
but the Devil let out a mighty shout: "My hand wins!"

And I said: "Lord, oh Lord, you let him win.
The sun is down and the night is riding in.
That train is dead on time,
many souls are on the line,
oh Lord, don't let him win."

Well, that Spanish train still runs between
Quadalquivir and old Seville,
and at dead of night the whistle blows
and people fear she's running still.

And far away in some recess
the Lord and the Devil are now playing chess.
The Devil still cheats and wins more souls
and as for the Lord, well,
he's just doing his best...

And I said: "Lord, oh Lord, you've got to win.
The Sun is down and the night is riding in.
That train is still on time.
Oh my soul is on the line!
Oh Lord, you've got to win.

TANZA

TANZA (ALL INVISIBLE CHILDREN - Ελληνικοί υπότιτλοι) 

Η σύντομη ιστορία ενός 12χρονου αγοριού που πολεμάει κάπου στην Αφρική και δέχεται διαταγές να τοποθετήσει βόμβα σε ένα σχολείο.


Τα ρακένδυτα καχεκτικά παιδάκια με τα οπλοπολυβόλα στους ώμους, μεγαλωμένα μέσα στη βια, θύματα εγκληματικών πολιτικών, που βυθίζουν τη μαύρη ήπειρο στους εμφυλίους αλληλοσπαραγμούς, είναι το θέμα του Mechdi Charef στον «Tanza» του.
 Ο μικρός ήρωας παίρνει εντολή, να ανατινάξει ένα σχολείο της εχθρικής φυλής.
 Όταν βρίσκεται μέσα στην σχολική τάξη, η νοσταλγία των γνώριμων, οικείων αντικειμένων, τον κάνουν, να το σκεφθεί ξανά. 
Τα θρανία, οι κιμωλίες, ο μαυροπίνακας, αφοπλίζουν το προορισμένο, για την καταστροφή, χέρι του.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ


Δέκα στρατοί που έστειλαν παιδιά στην πρώτη γραμμή των μαχών... 

Ο θάνατος της ομιλίας

Η ανθρώπινη επικοινωνία (σπηλαιογραφίες, γλώσσα) αναπτύχθηκε πριν από εκατομμύρια χρόνια εφόσον οι άνθρωποι ένιωθαν από νωρίς αυτήν την ανάγκη. 
Σήμερα η επικοινωνία παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας αφού ολόκληρη η καθημερινότητά μας εξαρτάται από αυτήν. 
Όμως με την πρόοδο της τεχνολογίας έχουν αλλάξει πολλά. Μια καταπληκτική μικρού μήκους κινουμένων σχεδιών για την ποιότητα της επικοινωνίας σήμερα. 
Ο τίτλος της φυσικά «ο θάνατος της ομιλίας» και τα λέει όλα. 
Οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν αντικατασταθεί με εικονίδια και διάφορες συνομιλίες στο facebook, viber, iMessage, whatsapp κτλ. 
Όλοι σκυμμένοι πάνω από μια οθόνη, πληκτρολογώντας ασταμάτητα σαν υπνωτισμένοι.
 Υπερβολή ή όχι… έτσι όπως πάμε, ο θάνατος της ομιλίας δεν είναι μακριά.
Πηγή

Death of Speech from Menzkie on Vimeo.

Καλή σχολική χρονιά - Γονεϊκές συμβουλές από τον Janusz Korczak

10 πολύ σημαντικές γονεϊκές συμβουλές από τον Γιάνους Κόρτσακ.

Ο Janusz Korczak γεννήθηκε το 1878 ή 1879 στη Βαρσοβία και πέθανε στις 5 Αυγούστου 1942 στο στρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα. 

Ο Κόρτσακ ήταν καινοτόμος και πρωτοποριακός παιδαγωγός, εκπαιδευτικός και συγγραφέας κειμένων για τη θεωρία και την πρακτική της εκπαίδευσης. 

Θεωρείται πρόδρομος στην υπεράσπιση και την προώθηση θεμάτων που αφορούν τα δικαιώματα και την πλήρη ισότητα των παιδιών. 

Ως διευθυντής ορφανοτροφείου δημιούργησε, μεταξύ άλλων, δικαστήριο μεταξύ των παιδιών για την επίλυση δικών τους συναδελφικών υποθέσεων. 

Εκεί εξέταζαν θέματα που υπέβαλαν τα ίδια. 

Σε αυτό το δικαστήριο επίσης, τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να προσφεύγουν κατά των εκπαιδευτών τους.

Εξέχων εκπαιδευτικός από την Πολωνία, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, γιατρός και κοινωνικός ακτιβιστής. Ο Janusz Korczak ήταν ένας πραγματικά εξαιρετικός άνθρωπος, ένας ήρωας που αρνήθηκε 3 φορές να σώσει την ζωή του για χάρη των άλλων.

Πριν εισβάλουν οι Ναζί στην Πολωνία, ο Janusz Korczak σχεδίαζε να μετακομίσει την Παλαιστίνη. Εκείνη την εποχή εργαζόταν ως διευθυντής ενός ορφανοτροφείου και δεν μπορούσε να αφήσει μόνα τους τα παιδιά που βρίσκονταν υπό την προστασία του στην Βαρσοβία. Τελικά, αποφάσισε να μείνει μαζί με τα παιδιά και να αντιμετωπίσουν μαζί την δύσκολη κατάσταση που ερχόταν.

 Το 1942, όταν οι Ναζί άρχισαν να δολοφονούν Εβραίους που ζούσαν στα γκέτο της Βαρσοβίας, είχε μια δεύτερη ευκαιρία να σώσει την ζωή του. Αλλά όταν του δόθηκε η ευκαιρία να φύγει, αρνήθηκε να την πάρει.

Η ιστορία λέει, ότι για μια ακόμη φορά αρνήθηκε να αφήσει ορφανά του, όταν όλα κινδύνευαν να μπουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ένας από τους αξιωματικούς των SS αναγνώρισε τον  συγγραφέα και τον ρώτησε:

 – “Εσύ είσαι αυτός που έγραψε το “Βασιλιάς Ματ Α’”; Το διάβασα, όταν ήμουν παιδί. Μπράβο. Μπορείτε να φύγετε.”

– “Τι θα γίνει με τα παιδιά;”

 – “Τα παιδιά θα μείνουν εδώ, αλλά εσείς μπορείτε να φύγετε τώρα.”

 – “Κάνετε λάθος δεν μπορώ απλά να φύγω. Δεν είναι όλοι οι άντρες κακοί άνθρωποι.”

Κανένας από τους μάρτυρες αυτής της συζήτησης δεν είναι εν ζωή σήμερα. Ούτε εκείνοι που άκουσαν τις ιστορίες του Korczak στην διαδρομή για την Τρεμπλίνκα, ένα από τα πιο τρομακτικά στρατόπεδα των Ναζί.

Είναι αδύνατον να αμφιβάλει κανείς για την εγκυρότητα αυτών των ιστοριών του Janusz Korczak. Κάθε μικρό επεισόδιο της ζωής του αποκαλύπτει, ότι ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος που θα είχε ενεργήσει ακριβώς όπως δείχνουν οι ιστορίες.

Ήταν ένας δυνατός άνθρωπος και ένας καταπληκτικός δάσκαλος, που επέλεξε να μείνει δίπλα στα παιδιά του, ακόμη και όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον θάλαμο αερίων.

Εκείνη την μέρα θυσίασε την δική του ελευθερία για να μείνει μαζί με τα παιδιά του μέχρι το τέλος. Αυτές οι μικρές οι ιστορίες είναι όσες χρειάζεται να γνωρίζετε για αυτόν τον ευγενή άνθρωπο με την μεγάλη καρδιά.

Αλλά πέρα από αυτό, για να ολοκληρωθεί το πορτρέτο του Janusz Korczak, δείτε παρακάτω δέκα διορατικές σκέψεις από τα παιδαγωγικά βιβλία του, “Πως να αγαπήσετε ένα παιδί” και “Αγαπώντας όλα τα παιδιά.”

1.       Μην περιμένετε τα παιδιά σας να εκπληρώσουν την φιλοδοξίες σας. Βοηθήστε τους να γίνουν αυτοί που πραγματικά είναι, όχι αυτοί που θέλετε εσείς να είναι.

2.    Μην περιμένετε τα παιδιά σας να σας ανταποδώσουν ό,τι επενδύσατε για αυτά. Τους δώσατε την ζωή, πως να σας το ανταποδώσουν αυτό; Τα παιδιά σας θα δώσουν ζωή σε άλλα παιδιά και αυτά με την σειρά τους σε άλλα και αυτό είναι μια μη αναστρέψιμη πράξη ευγνωμοσύνης.

3.     Ποτέ μην ξεσπάτε τα νεύρα σας στο παιδί σας για να αποφύγετε την απογοήτευση αργότερα. Ό, τι σπέρνεις, θερίζεις.

4.    Μην υποτιμάτε τα προβλήματα του παιδιού σας. Τα πάντα στην ζωή δίνονται με βάση αυτά που μπορούμε να αντέξουμε. Να θυμάστε, ότι η ζωή ενός παιδιού είναι εξίσου δύσκολη με την δική σας, αφού δεν έχει καθόλου εμπειρία.

5.     Ποτέ μην μειώνετε το παιδί σας!

6.    Οι πιο σημαντικές συγκρούσεις στην ζωή μας είναι οι συγκρούσεις με τα παιδιά μας. Να τους δίνετε περισσότερη προσοχή, καθώς ποτέ δεν ξέρουμε με ποιον θα συγκρουστεί αυτό το παιδί.

7.     Μην είστε σκληροί με τον εαυτό σας, αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για το παιδί σας. Απλά να θυμάστε, ότι ποτέ δεν έχετε κάνει αρκετά, αν δεν έχετε κάνει ό,τι περνάει από το χέρι σας.

8.     Μάθετε να αγαπάτε το παιδί κάποιου άλλου. Ποτέ μην φέρεστε στο παιδί κάποιου άλλου, όπως δεν θέλετε να συμπεριφέρονται στο παιδί σας.

9.    Ένα παιδί δεν είναι ένας τύραννος που καταλαμβάνει την ζωή σας. Δεν είναι απλά το αίμα σας. Είναι ένα πολύτιμο Κύπελλο της Ζωής που σας δόθηκε για να ανάψετε την δημιουργική φλόγα του. Είναι μια δήλωση αγάπης που μοιράζεται ανάμεσα σε δυο άτομα και από την στιγμή της γέννησής του δεν πρόκειται απλά για την ανατροφή ενός παιδιού, αλλά για μια ζωντανή ψυχή.

 10.   Να αγαπάτε το παιδί σας άσχετα από το ποιος είναι ή τι κάνει, ακόμα και αν δεν είναι πετυχημένοι ως ενήλικες. Να χαίρεστε, όταν επικοινωνείτε μαζί τους, γιατί τα παιδιά είναι η γιορτή της ζωής και είναι πάντα μαζί σας.
πηγή

"Song Song and Little Cat"

Song Song & Little cat, του John Woo. 

Οι παράλληλες ζωές ενός καλομαθημένου πλουσιοκόριτσου και ενός άστεγου κοριτσιού, που συνδέονται μέσω μιας κούκλας.






Οι παράλληλες ιστορίες της έκθετης κινεζούλας, θύμα εκμεταλλευτών ενηλίκων, σε στυλ «Όλιβερ Τουιστ» και της πλούσιας συνομήλικης της, που βιώνει τα ξεσπάσματα και το μίσος της αποτυχημένης σχέσης των γονιών της, περιγράφουν ανάγλυφα μια κοινωνία, που για να επιβιώσει κανείς πρέπει να παραιτηθεί από οτιδήποτε καλό μέσα του. 
Μόνη αναλαμπή η αγάπη. 
Η άδολη, χωρίς υστεροβουλία αγάπη, που κρύβεται στην προσφορά ενός λουλουδιού και το χαμόγελο, αυτό το κουτσοδόντικο παιδικό χαμογελάκι που είναι πηγή ζωής, ελπίδας και σωτηρίας.
http://margkan.pblogs.gr

JONATHAN

JONATHAN (ALL INVISIBLE CHILDREN - Ελληνικοί υπότιτλοι)

Το όνειρο ενός βετεράνου φωτογράφου, που συσσώρευσε τις τραυματικές εικόνες στο ασυνείδητό του. 

   Ο κουρασμένος φωτορεπόρτερ, ο «περαστικός», από τις εμπόλεμες περιοχές του κόσμου, αυτός που καταγράφει τον ανθρώπινο πόνο, μέσα στο φακό του, αλλά που δεν κάνει τίποτα για να επουλώσει τις πληγές, που βλέπει  μπροστά στα μάτια του, στα όρια της τρέλας, γυρνάει στο παρελθόν του και σε ένα οδοιπορικό μέσα από το δάσος της μνήμης του, προσπαθεί, να συμφιλιώσει το χθες με το σήμερα. 
Τον παιδικό αυθορμητισμό με την ενήλικη υστεροβουλία.
http://margkan.pblogs.gr

Η ταινία θυμίζει την παρακάτω πραγματική ιστορία:

Η συγκλονιστική ιστορία μιας φωτογραφίας - Kevin Carter

Στο νότιο Σουδάν,στο μικρό χωριό της Αγιόντ, ο φωτογράφος Kevin Carter αντικρίζει ένα μικρό κορίτσι, γυμνό, σκελετωμένο, να σέρνεται από την πείνα. Λίγα μέτρα το χωρίζουν από το σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώνεται λίγο πίσω του. Είναι γνωστό τι περιμένει πάντα ένα τέτοιο όρνιο…

Το Μάρτιο του 1993 ο Kevin Carter είχε ταξιδέψει, με το βοηθό του Joao Silva, στο νότιο Σουδάν για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος. Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης που απαθανάτισε με το φωτογραφικό του φακό, ετοίμαζε ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που καθημερινά έχαναν τη ζωή τους. Όταν 

“Έξω από ένα βρώμικο δωμάτιο είδα ένα παιδί, ένα κοριτσάκι γυμνό, να κείτεται στο έδαφος”, όπως εξομολογείται ο ίδιος. “Το φωτογράφιζα, όταν ξαφνικά είδα ένα όρνιο να στέκεται πίσω του και να περιμένει το θάνατό του. Σταμάτησα για 20 λεπτά, αλλά το πουλί παρέμενε εκεί. Το καταδίωξα, κάθισα σε ένα δέντρο και άρχισα να κλαίω…”.  

Λίγες μέρες μετά οι New York Times αγόρασαν τη φωτογραφία του, που δημοσιεύτηκε στο επόμενο φύλλο. Όμως η φωτογραφία αυτή ήταν μια πρόκληση για την κοινή γνώμη. Πυροδότησε κραυγές διαμαρτυρίας. Γιατί δεν είχε βοηθήσει το κοριτσάκι; γιατί  προτίμησε να περιμένει και να βγάλει τη φωτογραφία;

Μετά από 14 μήνες, στις 23 Μαϊου 1994, ήρθε η επιβράβευση για τη συγκεκριμένη φωτογρφία. Ο Kevin Carter ανέβηκε στη σκηνή του Low Memorial Library του Πανεπιστημίου της Columbia και παρέλαβε το Pulitzer Prize for Feature Photography. Δεν έμελε να το χαρεί όμως ...

Ο Kevin Carter, που γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1960 στο Parkmore, ένα μικρό προάστιο του Johannesburg, αρχικά, στα 23 του χρόνια, φωτογράφιζε αθλητικά γεγονότα. Λίγο αργότερα, αρχίζει να καλύπτει με επιτυχία (για το περιοδικό Star) τον ξεσηκωμό στην Αφρική. Στη συνέχεια, δουλεύοντας ως “κυνηγός” φωτογραφίας (για Reuters, Sygma Photo NY, Mail & Gaurdian), αφοσιώθηκε στην κάλυψη των διενέξεων στη Νότια Αφρική. Η φωτογραφική αποτύπωση του apartheid του έδωσε μεγάλη δημοσιότητα. Τα έργα του ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και να του αποφέρουν αρκετά δημοσιογραφικά βραβεία.

Λίγο μετά τη φωτογράφιση στο νότιο Σουδάν, εμπιστεύτηκε σε φίλους ότι μετάνιωσε που δε σήκωσε το παιδί να το πάει στο σταθμό τροφοδοσίας. Που δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες, που θέλουν να μην αγγίζουν (για το φόβο των επιδημιών) τα θύματα οι δημοσιογράφοι. Πολλοί συνάδελφοι του τον κατηγόρησαν ότι “Κοιτάζοντας απλά το παιδί και φωτογραφίζοντάς το, έγινε και ο ίδιος ένα ακόμη, σύγχρονο, όρνιο…”.

Μετά την απονομή του βραβείου Pulitzer, οι εφιάλτες του μεγάλωναν. Αρνιόταν να φάει, έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη, δε μιλούσε σε κανέναν. Με το λίγο κουράγιο που του είχε απομείνει, έλεγε: “αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε πρακτικά να σωθούν αυτά τα παιδιά εκεί κάτω, φροντίστε να μάθετε τι γίνεται εκεί κάτω”. “Οι πιο πολλοί”, έλεγε με πίκρα, “δεν ήξεραν αν το Σουδάν είναι χώρα ή αραβικό γλυκό”… Τουλάχιστον με αυτό του έργο στοίχειωσε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί σημαντικά η αποστολή βοήθειας. 

Πολλοί τον κατηγόρησαν, κάποιοι τον αμφισβήτησαν. Αυτός όμως την στάση του για μη παρέμβαση, στο δίλημμα, την πλήρωσε με τη ζωή του. Στα 34 χρόνια του, στις 27 Ιουλίου 1994, δυο μήνες μετα την απονομή του βραβείου, πνιγμένος από θλίψη, τύψεις και ενοχές, άφησε την τελευταία του πνοή αυτοκτονώντας (με...μονοξείδιο του άνθρακα) στο πίσω μέρος του πατρικού του σπιτιού. Δίπλα του, με ένα σημείωμα, προσπαθούσε να εξηγήσει τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την πράξη. ... “Αγαπητέ Θεέ ... προσεύχομαι να προστατεύεις την ψυχή αυτού του παιδιού... πραγματικά λυπάμαι… ο πόνος της ζωής υπερισχύει της χαράς, σε σημείο που η χαρά δεν υπάρχει…”.

πηγή