Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ ΙΙ

Doubt (2008)

 Χρόνος: 1964. Τόπος: Μπρονξ, Νέα Υόρκη.
 Όταν η ηγουμένη ενός καθολικού σχολείου, πληροφορηθεί ότι υπάρχουν ενδείξεις πως ο νέος ιερέας αποπλάνησε έναν έγχρωμο μαθητή, δε θα διστάσει να τον κυνηγήσει.
 Είναι βάσιμες όμως οι κατηγορίες της εναντίον του ή απλώς προσπαθεί να σπιλώσει το όνομά του, επειδή η γενικότερη συμπεριφορά του αντιτίθενται στην άκρως συντηρητική ιδεολογία της;



http://gamato.ning.com/profiles/blogs/doubt-2008

Έχουμε Πάπα- Habemus Papam (2011)
Ο νεοεκλεχθείς Πάπας, παθαίνει κρίση πανικού λίγο πριν βγει στο μπαλκόνι του Άγιου Πέτρου για να χαιρετήσει τους πιστούς, οι οποίοι περιμένουν ώρες ατελείωτες για να τον δούνε. Οι σύμβουλοι του, ανίκανοι να τον πείσουν ότι είναι ο σωστός άντρας για τη δουλειά, αναζητούν βοήθεια σε ένα καταξιωμένο, αλλά και άθεο ψυχολόγο. Αλλά ο φόβος της τεράστιας ευθύνης που του ανατέθηκε ξαφνικά, είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του.


Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

π. Ανδρέας Κονάνος: Με το ζόρι χριστιανός, δεν γίνεται!



Τώρα δεν ψάχνουμε ενόχους. Ψάχνουμε να σκεφτεί ο καθένας μέσα του αν έχει κάνει μία τέτοια ζημιά στους γύρω μας, μόνο και μόνο για να βοηθηθούμε και να επανορθώσουμε. Δε θέλουμε να πυροβολήσουμε κανέναν. 

Στράφηκα σε έναν μαθητή και μου είπε τα εξής: “Τι να πω; Μα δεν είναι ζωή αυτή. Με το ζόρι να νηστεύω, με το ζόρι να πηγαίνω εκκλησία, με το ζόρι να προσεύχομαι. Όλα με το ζόρι!”. 

Και σηκώνει ένας το χέρι, “Να πω και κάτι άλλο εγώ;” Τον είδα αναμαλλιασμένο και φοβήθηκα τι θα ακούσω. του λέω “Για πες. Θα μιλήσεις ευγενικά, όμως, έτσι;” 
“Ναι. Ακούστε. Με έκαναν να σιχαθώ και να βαρεθώ όλα αυτά και να αντιπαθήσω και να χάσω την πίστη μου και να μη θέλω το Θεό.”

Και συμπληρώνει ο ίδιος κάτι φοβερό: “Που, ο Χριστός είναι το ωραιότερο πρόσωπο! Είναι ο καλύτερος! Που δεν φταίει σε τίποτε αυτός. Αλλά έτσι που με μεγάλωσαν… Μ’ αυτά που μου έλεγαν και με τον τρόπο που με δίδασκαν, με έκαναν να τα αντιπαθήσω όλα!”

Εγώ άκουγα βουβός και αμήχανος, με δέος και ντροπή που τα παιδιά καθρέπτιζαν έτσι ειλικρινά την επαφή με τον κόσμο των μεγάλων.

Πόσο με εντυπωσίασε αυτή η φράση του παιδιού: “Ο Χριστός είναι ο καλύτερος. Είπε τα πιο ωραία πράγματα. Είναι ο πιο καλός. Τι φταίει ο Χριστός; Δεν φταίει ο Χριστός!” Αλλά όταν εμείς, οι οποίοι έχουμε την επιγραφή του Χριστού στη ζωή μας διαστρεβλώνουμε την εικόνα του στα παιδιά, τι περιμένουμε; Όλοι μας νομίζουν αληθινούς χριστιανούς. Με νομίζει ο άλλος πρότυπο χριστιανού. Κι ό,τι πω θα νομίζει ο άλλος που με βλέπει ότι είναι λόγος της Εκκλησίας. 

Κι αν είναι λάθος; Θα καλλιεργήσω μέσα σου μια λάθος εικόνα για την Εκκλησία. Αυτό δε γίνεται πάντα; Μας λένε κάτι οι μεγαλύτεροι είτε αυτοί είναι οι γονείς, οι ιερείς, κι οι θεολόγοι μας, άνθρωποι τους οποίους θεωρούμε συνήθως πρότυπο στη ζωή μας. 

Νομίζουμε ότι μας διδάσκουν τη σωστή άποψη για το Θεό και ότι σχεδόν είναι το στόμα του Θεού. Ό,τι μας πουν αυτοί το πιστεύουμε ότι είναι και η γνώμη της Εκκλησίας, η έγκυρη, η σίγουρη, η ασφαλής που δεν σηκώνει αντίρρηση. Κι αν αυτό που μας λένε είναι λάθος; Τότε χαλάει όλη η πίστη που χτίζουμε μέσα μας. Και στην περίπτωση του παιδιού χαλάει όλος ο λογισμός.

πηγή: του π.Ανδρέα Κονάνου
Αναδημοσίευση:http://logia-tou-aera.blogspot.gr

30η ΠΑΠΕ- ΠΡΩΤΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ

Εξαιρετική ερμηνεία του μαθητή Αντώνη Τζορμπατζιαν (Β4).
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική..........



Η συμμετοχή της ΚΑΠΕ Ημαθίας στο 13ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της 30ης Π.Α.Π.Ε στην Χαλκίδα, η οποία απέσπασε  βραβείο (Α' αντρικού ρόλου).

Africa Unite



Africa, Unite
'Cause we're moving right out of Babylon
And we're going to our father's land

How good and how pleasant it would be
Before God and man, yeah
To see the unification of all Africans, yeah
As it's been said already let it be done, yeah
We are the children of the Rastaman
We are the children of the Higher Man

Africa, Unite 'cause the children wanna come home
Africa, Unite 'cause we're moving right out of Babylon
And we're grooving to our father's land

How good and how pleasant it would be
Before God and man
To see the unification of all Rastaman, yeah

As it's been said already let it be done, yeah
I tell you who we are under the sun
We are the children of the Rastaman
We are the children of the Higher Man

So, Africa, Unite, Africa, Unite
Unite for the benefit of your people
Unite for it's later than you think

Unite for the benefit of your people
Unite for it's later than you think
Africa awaits its creators, Africa awaiting its creators
Africa, you're my forefather cornerstore
Unite for the Africans abroad, unite for the Africans a 
yard

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΙΑ

Κύριε, Ιησού,
φύλαγέ μας από αγενείς,
θρασείς και υπερήφανους,
που αγνοούν τελείως 
την κατάστασή τους.
Διότι,
όλοι αμαρτωλοί είμαστε.
Μα κάποιοι
δεν το καταλαβαίνουμε
καθόλου
και χτυπάμε αλύπητα
και ανοίγουμε μεγάλες πληγές
στων άλλων τις καρδιές.
Προσβάλλουμε, επεμβαίνουμε,
συμπεραίνουμε, γενικεύουμε,
μοιάζουμε σα να κάνουμε
πόλεμο κι επίθεση.
Κι έρχεται ζημιά μεγάλη.


Κάποια στιγμή,
Κύριε,
όταν βρεις κι Εσύ μια ευκαιρία,
ένα πρόσφορο έδαφος,
χάρισε σ’ αυτές τις ψυχές
– μα και στις δικές μας αν πάσχουν τόσο πολύ –
λίγη συναίσθηση,
λίγη κατανόηση
και λίγη φώτιση.
Διότι οι ψυχές αυτές
δεν αλλάζουν με λόγια
και επιχειρήματα,
μα μόνο με τη δική Σου Χάρη
και το θαύμα Σου.
Αμήν.
π. Ανδρέας Κονάνος

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Να σκοτώνεις το παιδί - To Kill the Child

Πόσο παράξενο να επιλέγεις να αφαιρείς μια ζωή
Πόσο παράξενο να επιλέγεις να σκοτώνεις ένα παιδί


The child lay
In the starlit night
Safe in the glow of his Donald Duck light
How strange to choose to take a life
How strange to choose to kill a child
Hoover, Blaupunkt, Nissan Jeep
Nike, Addidas, Lacoste and cheaper brands
Cadillac, Amtrak, gasoline, diesel
Our standard of living, could this be a reason
That we would choose to kill the child
That we would choose to kill the child
Allah, Jehovah, Buddah, Christ
Confucius and Kali and red beans and rice
Goujons of sole, ris de veau, ham hocks
Lox bagels and bones and commandments in stone
The Bible, Koran, Shinto, Islam
Prosciutto, risotto, falafel and ham
Is it dogma, doughnuts, ridicule faith
Fear of the dark, or shame or disgrace
That we would choose to kill the child
That we would choose to kill the child
It's cold in the desert
And the space is too big
The rope is too short
And the walls are too thick
I will show you no weakness
I will mock you in song
Berate and deride you
Belittle and chide you
Beat you with sticks
And bulldoze your home
You can watch my triumphant procession to Rome
Best seat in the house
Up there on the cross
Is it anger or envy, profit or loss
That we would choose to kill the child
That we would choose to kill the child
Take this child and hold him closely
Keep him safe from the holy reign of terror
Take this child hold him closely
Take this child to the moral high ground
Where he can look down on the bigots and bully boys
Slugging it out in the yard

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

H ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΗΘΟΥΣ- ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ





        Σήμερα το μάθημα των θρησκευτικών υπονομεύει την ορθή εκκλησιαστική ζωή για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, γιατί δίνει στο παιδί και στον έφηβο την εντύπωση ότι ο λόγος και η προσφορά του Χριστού και της Εκκλησίας στον άνθρωπο είναι λόγια.
 Ότι ο Χριστός και η Εκκλησία δεν προσφέρουν αγάπη, αλλά ορισμούς της αγάπης.
Είναι δε μάλλον βέβαιο ότι η εντύπωση αυτή θα παραμείνει αμετάβλητη στα επόμενα στάδια της ζωής του παιδιού και του έφηβου.
Δεύτερον, το μάθημα των θρησκευτικών υπονομεύει την ορθή εκκλησιαστική ζωή διότι λόγω της εκπαιδευτικής του φύσεως, δεν ανταμείβει τον μαθητή, επειδή βιώνει την εκκλησιαστική ζωή, αλλά επειδή αποστήθισε και απομνημόνευσε τον διανοητικό ορισμό  της εκκλησιαστικής ζωής.
Δεν τον επιβραβεύει όταν αγαπά, αλλά όταν επαναλαμβάνει με λόγια τον ακριβή ορισμό της αγάπης.
Σήμερα που η εποχή της διακίνησης των ιδεών έχει περάσει προ πολλού και που τα σπίτια μας καίγονται, τα ωραία λόγια και οι ωραίες ιδέες δεν είναι μόνον άκαιρες αλλά μπορεί ακόμη να είναι και ένας εξωφρενικός εμπαιγμός.
Ίσως είναι απολαυστικό να ακούς τα περί θεώσεως τα περί καταφατικής και αποφατικής θεολογίας , καθισμένος στην άνετη πολυθρόνα του καθιστικού σου και περιτριγυρισμένος από την σφιχτοδεμένη οικογένειά σου και τους καλούς σου φίλους, αλλά τι μπορεί να κάνουν αυτές οι ωραίες συζητήσεις περί πνευματικών και επουράνιων στον νέο με το βασανιστικό κενό, που του δημιουργεί η έλλειψη ουσιαστικής ανθρώπινης παρουσίας από την ζωή του;
Σε αυτόν που μεγάλωσε σε συναισθηματικό κενό, γιατί οι γονείς του ήταν απόντες ακόμη και σωματικά, ή τουλάχιστον πνευματικά και συναισθηματικά, και που αποζητά απεγνωσμένα μία οποιαδήποτε, όσο κι αν είναι καταστρεπτική, απόδραση από την αβάστακτη εσωτερική οδύνη που του δημιουργεί αυτή η αποστέρηση;
Τι μπορεί να κάνουν  όλα αυτά τα βαθυστόχαστα λόγια στους αποξενωμένους συζύγους , στις διαλυμένες οικογένειες, στους εγκαταλελειμμένους γέροντες, στις στρατιές των μοναχικών ανθρώπων, που με όλη τους την άθλια ζωή κραυγάζουν « άνθρωπον ουκ έχω»;
Και που είναι φυσικό, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν από τον άνθρωπο που τον βλέπουν, δεν μπορούν να αγαπήσουν τον Θεό που δεν τον βλέπουν.
Σήμερα, δεν είναι απάνθρωπος εμπαιγμός, να περιγράφεις σε οποιοδήποτε άνθρωπο την αγάπη και μάλιστα με τρόπο συναρπαστικό, αντί να του την προσφέρεις;
   Εκείνοι που έχουν όρεξη να μιλούν, αφθονούν, και οι πιο πολλοί από αυτούς μιλούν ανόητα, πληκτικά και σχεδόν πάντοτε χωρίς γνησιότητα.  Δεν είναι τα λόγια που χρειάζεται  ο σύγχρονος άνθρωπος, αλλά την πράξη. Την πράξη την φιλάνθρωπη, την ανιδιοτελή, την αγαπητική.
Όλοι την πράξη αποζητούμε, αλλά σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται η τραγωδία μας. Την  πράξη την ζητάμε από τους άλλους, ενώ εμείς περιοριζόμαστε στα λόγια.  

Η ελευθερία στο μάθημα των Θρησκευτικών επί πίνακι






(Η παρέμβασή μου στη θεολογική διημερίδα του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων που πραγματοποιήθηκε στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης στο Κολυμπάρι Χανίων - 22 και 23 Νοεμβρίου 2013)

Νομίζω ότι το πιο δύσκολο σημείο του μαθήματός μας είναι όταν τα φώτα της σκηνής σβήσουν και κατέβουμε από το σανίδι. Εκεί όταν πλέον δεν είμαστε ο κύριος καθηγητής και η κυρία καθηγήτρια, αλλά ο Γιάννης, η Μαρία, ο Παναγιώτης. Τότε είναι η ώρα της κρίσης μας. Με αυτό το σκεπτικό θέλω να αντιμετωπίσετε όσα θα ακούσετε από εδώ και στο εξής: Μιλάμε στον ενικό και με τα μικρά μας ονόματα. Προς Θεού, δεν θέλω να διδάξω ή να υποδείξω. Μια μορφή ατομικής ψυχοθεραπείας και αυτοκριτικής θέλω να κάνω και βρήκα την ευκαιρία. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω να μην είμαι ευχάριστος, αλλά χρήσιμος.
Μοιάζει οξύμωρο να μιλάμε για το ζητούμενο της ελευθερίας σε μια θεολογική διημερίδα. Ζητούμενο; Για ποιους; Για εμάς; Για εμάς που τη διδάσκουμε; Που πάνω σε αυτή στηρίζουμε τα πάντα; Που είμαστε διάπυροι κήρυκες της ελευθερίας του Χριστού στους μαθητές μας; Που εκεί στη διδασκαλία των άλλων θρησκειών στη Β΄ Λυκείου το έχουμε κρυφό καμάρι που ο Χριστιανισμός είναι τόσο ανεκτική και ελεύθερη θρησκεία σε σχέση με τις άλλες; Που κάποιες φορές το κρυφό καμάρι γίνεται φανερό και λέμε στους μαθητές μας «είδατε τι καλοί και ελεύθεροι που είμαστε»; Και εννοούμε «μην τολμήσει κανείς και αμφισβητήσει αυτά που λέω γιατί αλίμονό του»….
Θεωρώ ότι οι δυο μεγαλύτεροι μπελάδες της ελευθερίας στο μάθημά μας είναι από τη μια η απεμπόληση του θεολογικού του χαρακτήρα και από την άλλη η αντίληψη του ρόλου μας ως εκπροσώπων του Χριστού επί της γης. Από τη μια το «αίτημα» για μετατροπή του μαθήματος σε άνευρη κοινωνιολογία και χλιαρή θρησκειολογία και από την άλλη το αρμάτωμα για να πάμε να κονταροχτυπηθούμε λυσσαλέα με τα οργανωμένα σχέδια του εξαποδώ που πολεμούν την πίστη μας.
Για τον πρώτο μπελά έχω να πω ένα σχόλιο για ένα σημείο που θεωρώ το πιο σημαντικό. Ως θεολόγος έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω περί του «κατηχητικού» χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μια καραμέλα που αναδεύεται στα χείλη και χοροπηδά στα γραπτά όχι μόνο άσχετων με το μάθημα (…και με την εκπαίδευση συχνά) αλλά και συναδέλφων θεολόγων.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η κατήχηση είναι μια διαδικασία της εκκλησιαστικής ζωής που περιλαμβάνει τη συστηματική ενημέρωση του ανθρώπου σχετικά με τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας και τη μύησή του στις αλήθειες της πίστης. Για να θεωρείται Χριστιανός οφείλει να αποδεχτεί ελεύθερα και με ειλικρίνεια το σύνολο (και όχι μέρος) της διδασκαλίας της Εκκλησίας, ως προσωπική του πίστη και ως το νόημα της ζωής του. Αυτή η κατήχηση μάλιστα και η ελεύθερη και πλήρης αποδοχή της είναι προαπαιτούμενα για το Βάπτισμα του ανθρώπου αυτού (σε παλαιότερες εποχές) και για τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Ο κατατοπισμός και η ενημέρωση των μαθητών σχετικά με το Χριστό και την Εκκλησία, οι προβληματισμοί, τα ερωτήματα και οι προεκτάσεις που προκύπτουν στο σχολείο προφανώς και δεν έχουν κατηχητικό χαρακτήρα. Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να τα εντάξει στη θρησκειολογική διάσταση, στην πολιτισμική διάσταση, στη βιβλική διάσταση και στο γνωστικό περιεχόμενο του μαθήματος. Κατηχητικό χαρακτήρα θα είχαν, εάν υπήρχε η ανάγκη, το προαπαιτούμενο και η - έμμεση ή άμεση - απαίτηση να αποδεχθούν οι μαθητές ως αδιατάρακτη πίστη ό,τι προκύπτει. Χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αντιρρήσεις.  Και ρωτάω: Αυτή είναι η κατάσταση στα σχολεία; Έτσι κάνουμε το μάθημά μας οι θεολόγοι; Έχει ρωτήσει κανείς από εσάς κάποιον από τους μαθητές του εάν πιστεύει στο Χριστό ή εάν συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας και ανάλογα με την απάντησή του να τον βαθμολογήσει;
Οι μαθητές – και ειδικά του Λυκείου – δεν έρχονται στο σχολείο για να κατηχηθούν. Ούτε και είναι αυτός ο σκοπός του σχολείου. Στις σχολικές τάξεις συναντάς - κατά πλειοψηφία – μαθητές που είναι είτε μπερδεμένοι πάνω στο ζήτημα της θρησκείας, είτε αρνητικοί προς τη θρησκεία από πράγματα που ακούνε, βλέπουν και ζούν. Λίγα είναι τα παιδιά που έχουν ξεκάθαρη, νηφάλια και πραγματικά ορθόδοξη προσέγγιση του γεγονότος της Εκκλησίας. Τα περισσότερα ταυτίζουν την Εκκλησία με το ιερατείο και θεωρούν το Θεό είτε ως απόμακρη ανωτέρα δύναμη είτε ως φόβητρο είτε ως αναμένοντα την εξαγορά Του. Ανακατεύουν την πίστη με δεισιδαιμονίες, προλήψεις, θρησκευτικές προκαταλήψεις και θεολογικώς απαράδεκτα στερεότυπα. Όλος αυτός ο ορυμαγδός σε συνδυασμό με την εφηβική αμφισβήτηση, αγανάκτηση και αναζήτηση, καθώς και με τους γενικότερους νεανικούς και ευαίσθητους υπαρξιακούς προβληματισμούς δημιουργούν μία δύσκολη κατάσταση.  Όποιος έχει καταφέρει να κάνει κατήχηση να έρθει να μάς το πει κι εμάς να δούμε πώς γίνεται.
Οι μαθητές θέλουν – και συχνά οι αλλόθρησκοι πολύ περισσότερο,  είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι – να τους πεις πέντε σταράτες κουβέντες για το Χριστό, την Εκκλησία και τη σύγχρονη ζωή. Θέλουν να προβληματιστούν, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να το ψάξουν. Και θέλουν το θεολόγο τους εκεί. Μαζί τους και ζωντανό. Γνήσιο και αληθινό. Με θέσεις και απόψεις. Πολλές φορές και ως σάκο του μποξ. Κάποιοι θα τον απορρίψουν, κάποιοι θα τον γουστάρουν. Κάποιους θα εμπνεύσει, κάποιους όχι.
Προσωπικά, δεν δέχομαι ο κάθε αγκυλωμένος στη σιδηρά ιδεολογία του να μου κραδαίνει το δάχτυλο για ηθικισμό, συντηρητισμό και ανελευθερία. Ακριβώς και επειδή και όταν το μάθημα των Θρησκευτικών έχει θεολογικό χαρακτήρα είναι ελεύθερο. Και αγαπητό και ενδιαφέρον για τους μαθητές.
Για όσους έχουν ιδέα από τάξη και ακόμη θυμούνται τη μυρωδιά της κιμωλίας δεν λέω τίποτε σοφό ή αξιοπερίεργο. Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, όπως τραγουδούν και οι αδελφοί Κατσιμίχα.
Ο άλλος μπελάς είναι πιο πολύ εντός των τειχών. Και είναι ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες στο θεολογικό μας κόσμο. Και για τις μεταξύ μας σχέσεις, αλλά και για τη μαρτυρία μας στα σχολεία. Ξεκινώντας από το δεύτερο, νομίζω ότι το "υμείς επ' ελευθερία εκλήθητε" ορισμένοι από εμάς το έχουμε αλλάξει σε "υμείς επ' ελευθερία εκλείσθητε". Και φυλακίζουμε τους μαθητές μας, αφού πρώτα κλείσαμε το δικό μας είναι. Δεν συγ-χωρούμε πλέον γιατί δεν ταιριάζουμε. Κι αυτοί δραπετεύουν και «αποδημούν εις χώραν μακράν» κι εμείς αυτοδικαιωνόμαστε. Θεωρούμε ιερό χρέος μας να ταμπουρωθούμε και να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια το ύψωμα, έστω κι αν θυσιαστεί κάτι. Ας είναι και η ελευθερία της γνώμης, ας είναι και το μαθητικό δικαίωμα της αμφισβήτησης. Το χειρότερο είναι ότι νομίζουμε πως επιτελέσαμε το θεολογικό μας καθήκον, ότι μας «απόκειται ο της ορθοδοξαμυντορίας στέφανος». Θα σοκαριστούμε εάν κάποια φορά αντιληφθούμε ότι ματώσαμε για θρησκόληπτα φληναφήματα, για αμφίβολες διηγήσεις και για δήθεν θαύματα, για θεωρίες συνωμοσίας, για αστήρικτα ιδεολογήματα. Άνθρακες ο θησαυρός. Για μια Ελένη; Για ένα αδειανό πουκάμισο; Συχνά για μια παρεξήγηση: άλλο πράγμα είναι η σταθερότητα της πίστης και της ζωής και η μαρτυρία μας σε έναν κόσμο με politically correct ουδετερότητα από το σκληρό και άκαμπτο πρόσωπο του κριτή της οικουμένης.
Για τις μεταξύ μας σχέσεις ζητώ συγγνώμη, αλλά θα το πω ακριβώς όπως το αισθάνομαι. Ο θεολόγος καθηγητής δεν μπορεί να ταυτίζεται με τον ανώνυμο θρησκόληπτο blogger, ο οποίος διεκδικεί το κατ’ αυτόν ιερό δικαίωμα να τσαλαπατά όποιον θέλει με το πληκτρολόγιό του. Δεν μπορεί να συναγωνίζεται στα ίσια τον ζηλωτισμό μερίδας του Χριστιανισμού που ασθενεί, θεωρώντας ότι είναι η μόνη γνήσια. Η ικανοποίηση που βγαίνει μετά την κατατρόπωση των εχθρών της πίστης στο πρόσωπο των αντιφρονούντων μαθητών μας και των συναδέλφων μας δεν μπορεί να είναι θέλημα Θεού.
Στη διδακτική ενότητα με αριθμό 6 της Β΄ Λυκείου διδάσκουμε τους μαθητές μας για το Χριστό ως «σημείον αντιλεγόμενον». Τα ‘θελε και τα ‘παθε. Καλά του το είπε ο Μέγας Ιεροεξεταστής στο απόσπασμα από τον Ντοστογιέφσκι στο τέλος της διδακτικής ενότητας. Είχε στη διάθεσή του τους πειρασμούς του κύρους, του θαύματος και της εξουσίας και τους πέταξε πέρα μακριά. Για να μην υποτάξει.
Και η ελευθερία στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι «σημείον αντιλεγόμενον». Με τρεις αντίστοιχους πειρασμούς να τη συνοδεύουν: Επί πίνακι, αντί πινακίου, στον πίνακα. Εύκολο πράγμα είναι η αποτομή της κεφαλής της επί πίνακι, ώστε να προσφερθεί ως αντίδωρο για το χορό μας γύρω από τη φωτιά, όταν χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου εναντίον των εχθρών μας. Εύκολο πράγμα είναι η πώλησή της αντί πινακίου φακής, όπου φακή είναι η στέψη μας ως «προοδευτικών» και αρεστών. Το δύσκολο είναι εκεί στον πίνακα, με τους μαθητές μας, με την ψυχή τους και με την ψυχή μας. Να παλεύουμε με τις αντιξοότητες για να σωθούν τα αγαθά: η ελευθερία και η αγάπη. Να θυσιαζόμαστε για να μην τις θυσιάσουμε. Να τις διδάσκουμε, να τις ζούμε, να τις εμπνέουμε. Με την από κοινού με τους μαθητές μας ανάβαση για την κατάκτηση της πίσω πλευράς του λόφου. Ώστε εάν μετά από 10 χρόνια μας δουν τυχαία στο δρόμο ή στην καφετέρια να μας πουν: «Μπράβο ρε συ. Σε θυμάμαι. Με έμαθες να σκέφτομαι ελεύθερα, να πιστεύω ελεύθερα, να ζω…».

Ευχαριστώ πολύ.
Εξαιρετικές θέσεις και απόψεις του συναδέλφου Παναγιώτη Ασημακόπουλου:

Ο Ήχος της χειροπέδας



Ο κόσμος των ναρκωτικών, της παραβατικότητας και των φυλακών! 
Μια αληθινή ιστορία που συγκλονίζει την Ελλάδα του 21ου αι.
 Μετά από είκοσι τέσσερα χρόνια αλόγιστης χρήσης των πιο σκληρών ναρκωτικών ένας άνθρωπος –ο συγγραφέας– καθαρίζει και αλλάζει ρότα στη ζωή του. 
Τον έχουν για πάντα σημαδέψει οι μεταλλικοί ήχοι και οι κραυγές της φυλακής, η οσμή, τα βασανιστήρια, η απελπισία και οι θάνατοι γύρω του. 
Ο ίδιος άγγιξε επανειλημμένα το κατώφλι του θανάτου. 
Ένα βιβλίο που μιλάει ανοιχτά ¬– και συχνά με ονόματα– για τον κόσμο της πρέζας, το σωφρονιστικό σύστημα, τις Δ.Φ. Κορυδαλλού, για φύλακες και ψυχιάτρους βασανιστές, για την υποκρισία της κοινωνίας. 
Ο Δημήτρης είναι πια ελεύθερος! 
Κι ας έχασε το δρόμο, ανακάλυψε ξανά την ελπίδα και το μονοπάτι της επιστροφής.
 Μιλά με σαφήνεια, γνώση, ταπείνωση και αλήθεια.
 Έχει ξανακερδίσει τη ζωή του!
Το βιβλίο προλογίζει ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.
 Με τον πρόλογό τους φωτίζουν επίσης τα αντικειμενικά δεδομένα της υπόθεσης ο συνήγορος και οι ψυχοθεραπευτές του συγγραφέα.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

O εφιάλτης της Περσεφόνης

Διδακτική ενότητα 19η (Γ΄Λυκείου)

Η Εκκλησία και το οικολογικό πρόβλημα.

Η ΓΗ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗ ΓΗ. 

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

PROJECT: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ, ΞΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ (8)

ΕΡΓΑΣΙΑ 4η:
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Διδακτική ενότητα 19η (Γ΄Λυκείου)
Η Εκκλησία και το οικολογικό πρόβλημα.
 Μ. Κων/νος
ΤΡΑΓΟΥΔΙ

 



Oh, mercy mercy me
Oh, things ain't what they used to be
No, no
Where did all the blue sky go?
Poison is the wind that blows
From the north, east, south, and sea
Oh, mercy mercy me
Oh, things ain't what they used to be
No, no
Oil wasted on the oceans and upon our seas
Fish full of mercury
Oh, mercy mercy me
Oh, things ain't what they used to be
No, no
Radiation in the ground and in the sky
Animals and birds who live nearby are dying
Oh, mercy mercy me
Oh, things ain't what they used to be
What about this overcrowded land?
How much more abuse from man can you stand?
My sweet Lord
My sweet Lord
My sweet Lord


Ω ,ελέησέ με
Ω, τα πράγματα δεν είναι
 όπως ήταν πριν
Όχι, όχι
Που πήγε ο γαλάζιος ουρανός
Δηλητήριο είναι ο αέρας που φυσάει
Από τον  βορρά, την ανατολή,
τον νότο και την θάλασσα
Ω ελέησε με
Ω, τα πράγματα δεν είναι
όπως ήταν πριν
Όχι, όχι
Πετρέλαιο βυθισμένο στους ωκεανούς
 και στην θάλασσα
Ψάρια γεμάτα υδράργυρο
Ω ,ελέησέ με
Ω, τα πράγματα δεν είναι
 όπως ήταν πριν
Όχι, όχι
Ακτινοβολία στο έδαφος και στον ουρανό
Ζώα και ψάρια που ζουν εδώ πεθαίνουν
Ω ,ελέησέ με
Ω, τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν πριν
Τι θα γίνει με την υπερκαλυμμένη γη
Πόσο ακόμα κατάχρηση
από τον άνθρωπο αντέχετε.


ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ: Το τραγούδι αυτό μιλάει για την αλλαγή που έχει γίνει με τα χρόνια στο περιβάλλον λόγω της ανθρώπινης επέμβασης.Ο άνθρωπος με τις πράξεις του δείχνει ότι δεν τον ενδιαφέρει η μόλυνση του περιβάλλοντος παρα μόνο η δική του διευκόλυνση.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...