Για χρόνια στον περιβάλλοντα χώρο των σχολείων της ελληνικής επικράτειας,
εφαρμοζόταν το δασκαλοκεντρικό πρότυπο διδασκαλίας. Αυτό συνέβη και στα
θρησκευτικά, ένα μάθημα κομβικής σημασίας τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και
στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με αποτέλεσμα την ανεπαρκή νοηματοδότηση
του θεολογικού περιεχομένου. Αυτό συνεπάγεται τη δυσκολία των μαθητών
στην κατανόηση του μαθήματος. Το γεγονός αυτό αποστασιοποιεί μαθητή και
θρησκευτικά. Πώς όμως μπορεί να αλλάξει αυτό;
Η θεολογία και πιο συγκεκριμένα τα θρησκευτικά απαρτίζονται από πλήθος
παραστατικών εικόνων. Η κονστρουκτιβιστική προσέγγιση των θρησκευτικών
τα τελευταία χρόνια στις σχολικές μονάδες είναι αυτή, η οποία εξέλιξε τη
διδασκαλία τους.
Η θεολογία γίνεται αντιληπτή μέσω του βιώματος, έτσι
ακριβώς και τα θρησκευτικά. Η μέθοδος αυτή αξιοποιεί το βίωμα του μαθητή
και το νοηματοδοτεί θεολογικά.
Πολυποίκιλες δραστηριότητες έρχονται να υποστηρίξουν τη σύνολη
διαδικασία, με τρόπο εξατομικευμένο για την ολομέλεια της τάξης. Απόρροια
αυτής της διαδικασίας είναι η απόκτηση των μεταγνωστικών δεξιοτήτων από
τους μαθητές.
Αυτός είναι εν γένει και ο αυτοσκοπός του μαθήματος, κάτι που
πρωτύτερα δεν μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την ανάγνωση κείμενων και
την αυθεντία του εκάστοτε εκπαιδευτικού.
Επομένως, ο εκσυγχρονισμός της εκμάθησης των θρησκευτικών μέσω
διάδρασης, διαλόγου και θεατροπαιδαγωγικών δραστηριοτήτων,
βελτιστοποίησε την κατανόηση, αντίληψη και την εφαρμογή καίριων
διδασκαλιών που εμπεριέχονται στο Ευαγγελικό μήνυμα.
Με τον κ. Σωτήρη Κόλλια, θεολόγο και εκπαιδευτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου