(Vanskabte Land για τους Δανούς, Volaða Land για τους Ισλανδούς).
Ένα μεταφυσικό δοκίμιο στον κινηματογράφο που μοιάζει, κάποιες τέτοιες στιγμές, να αναπληρώνει αυτό που δεν μπορεί πια να είναι η λογοτεχνία. Ένας Ισλανδός με σπουδές ζωής στη Δανία, μαθητής του Κίρκεγκωρ και του Ντράγιερ, ο Hlynur Pálmason (γενν. 1984) στήνει ένα μυστικιστικό και εικαστικά εντυπωσιακό έπος με φόντο το τρομακτικά πανέμορφο τοπίο μιας φλεγόμενης βραχώδους γης.
Ένας νεαρός Δανός ιερέας παίρνει εντολή να μεταβεί σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Ισλανδίας με σκοπό να χτίσει μια εκκλησία. Η πορεία του επίπονη, όπως κάθε πορεία ηθικής ανάβασης. Ταραγμένες θάλασσες, απόκρημνα βουνά, αδιάβατα ποτάμια, παγερό κρύο και καυτή λάβα. Η αγωνία του πνεύματος. Σε αντίστιξη ο πειρασμός της ισχύος (μέσα στο πρόσωπο ενός οδηγού) και ο πειρασμός εκεί που φτάνει, της ήσυχης οικογενειακής ζωής και της τυπικής ενορίας. Όμως το ακατάλυτο φυσικό μεγαλείο, μέσα από το πάθος του για τη φωτογραφία και το άλογο (οι μόνες του αδυναμίες), θα γίνουν η αφορμή της πτώσης και της απώλειας της πίστης όταν επιτέλους φτάσει στον προορισμό του. Μπορεί να σήκωσε αγόγγυστα το δικό του «σταυρό» (μια πρώιμη ογκώδη φωτογραφική συσκευή), μπορεί να πάλεψε ως άγγελος με τον Ιακώβ, μπορεί να έχτισε τελικά την εκκλησιά, συντρίφτηκε ωστόσο από το εγώ, από την απώλεια ενός αλόγου, του μόνου του δεσμού με τον κόσμο. Να όμως που ένα σκυλί, παρόν σε όλη την περιπέτεια, έρχεται στην πόρτα του τελειωμένου ναού να υπενθυμίσει την ανάγκη νοήματος, την ανάγκη της πίστης, πέραν του φόβου. Ο ιερέας, με το πρόσωπο λερωμένο, συνειδητοποιεί την πτώση και ξεκινά μια νέα πορεία. Δεν θα προλάβει. Ο θάνατος τον περιμένει από το χέρι του προσώπου που συμβολίζει τη σύμβαση. Μα ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Τα οστά τα γεγυμνωμένα θα λάβουν πάλι δέρμα και σάρκα, η φύση θα ανθίσει πάλι στη μέλλουσα άνοιξη, μέσα στο παρθένο βλέμμα ενός μικρού κοριτσιού. Και όλα αυτά μέσα από αργούς, τελετουργικούς ρυθμούς και πανέμορφα πλάνα (τετράγωνα κάδρα παλιάς φωτογραφίας) τα οποία σε μεταφέρουν από την αφιλόξενη ομορφιά στο τοπίο του πνεύματος.
Η χώρα του Θεού. Ανάσα και έξοδος από την καθημερινότητα των χλιαρών αιρετικών θεολόγων, των παγερών φιλελεύθερων διανοουμένων, των θερμών κοινωνικών αγωνιστών. Εκ του Βορρά το φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου