Η ΕΙΡΗΝΗ Ή ψεύτικη καί ή άληθινή

ΒΡΕΣ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΣΑ ΣΟΥ.....

Η ΕΙΡΗΝΗ  Ή ψεύτικη καί ή άληθινή

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Όλοι διψάμε γιά ειρήνη καί φωνάζουμε νά γίνει ειρήνη στόν κόσμο. Θέλουμε πιά νά ησυχάσουμε, νά γροικήσουμε τη ζωή μας, πού δέν μας αφήνει νά τή χαρούμε ή ανησυχία κι ό φόβος. Ελπίζουμε πώς θά ησυχάσουμε αν γίνει ειρήνη ανάμεσα στά κράτη, ειρή­νη πολιτική, ειρήνη στρατιωτική, ειρήνη κοινωνική.

Άλλά είμαστε ανόητοι, άφοΰ δέν καταλαβαίνομε πώς, αυτή ή ειρήνη, ή άπ' έξω ειρήνη, είναι ένα ψέμμα, αν δέν έχει κάθε άνθρωπος τήν άπό μέσα ειρήνη! 

Αφήνω τό ότι ή άπό μέσα ειρήνη φέρνει καί τήν απέ­ξω, πλήν, κι αν υποθέσουμε πώς γίνεται μιά εξωτερι­κή ειρήνη στόν κόσμο, μ' Ολο πού θά'ναι βλογημένη, θά'ναι ωστόσο λειψή, θά'ναι ψεύτικη, αν δέν φωλιάσει αυτό τό αγιασμένο πουλί μέσα στην καρδιά μας καί μέσα στή διάνοια μας.

Ό χαιρετισμός του Χριστού ήτανε τό «Ειρήνη ΰμϊν», πού είναι τό ϊδιο μέ τό «Χαίρετε» πού ειπε στίς Μυροφόρες. Εκείνος εϊπε καί πώς ή βασιλεία τοΰ Θε­ού είναι μέσα μας, πού θά πεϊ πώς κ' ή ειρήνη, πού εϊναι τό γνώρισμα της βασιλείας τοΰ Θεού, πρέπει νά είναι καί κείνη μέσα μας, κι Οχι έξω άπό μας.

Ό Θεός εϊναι ό βασιλιάς της ειρήνης, κι ό Χριστός ήρθε στόν κόσμο νά μας φέρει τήν ειρήνη, όπως ψέλνανε οί "Αγγελοι κατά τή νύχτα πού γεννήθηκε: «καί επί γης ειρήνη». Τό Ευαγγέλιο του λέγεται «Εύαγγέλιον της Ειρήνης» ( Έφεσ. στ', 15). 

Ό Θεός λέγεται «Θε­ός της αγάπης καί της ειρήνης» (Ρωμ. ιε', 33).

Γιά τοΰτο καί στην εκκλησία μας άκοΰμε ολοένα ευχές γιά τήν ειρήνη: «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης, έν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, ελεον ειρήνης, ειρηνικά τά τέλη της ζωής ημών, ειρήνη πάσι, ειρήνη σοι τό άναγνόντι καί παντί τω λαω, έν ειρήνη βαθεία τήν Έκκλησίαν σου συντήρησον, πολυέλεε».

Ό Χριστός είπε στους μαθητάδες του κατά τόν μυστικό δείπνο: «Είρήνην άφίημι ύμΐν, εΐρήνην τήν έμήν δίδωμι ύμϊν. Ού καθώς ό κόσμος δίδωσιν έγώ δίδωμι ύμϊν». «Τή δική μου τήν ειρήνη, λέγει, σας δί­νω. Δέν σας δίνω έγώ τήν ειρήνη πού σας δίνει ό κό­σμος». Καί ποιά-ειρήνη μας δίνεις, Κύριε; «Σάς δίνω τήν αληθινή τήν ειρήνη, τή δική μου τήν ειρήνη, πού είναι θεϊκό χάρισμα όπού χαρίζεται στους ταπεινούς, στους άπονήρευτους, σέ Οσους δέν ταράζονται άπό τά οργισμένα πάθη τους». Μά έμεϊς δέν θέλουμε, Κύριε τήν ειρήνη σου. Εμάς ή ζωή μας είναι ή ταραχή, ή ανησυχία, ή αμαρτωλή αγωνία. Πώς νά ζήσουμε δίχως τά πάθη μας, πού βράζουνε σάν πυρωμένο λεβέτι; Ό­λη τούτη ή αδιάκοπη κίνηση του κόσμου, τούτη ή βουή πού· βγαίνει άπ' αυτό τό φοβερό μηχανοστάσιο της ζωής, άπό που βγαίνει, αν οχι άπό τά πάθη μας; Τί νά τήν κάνουμε τήν ειρήνη σου; "Αν χαθεί ή αμαρτωλή δραστηριότητα μας, πού καυχιόμαστε γι' αυτή, ό κό­σμος θά μαραζώσει, θά πεθάνει.

Αυτά λέμε, καί δός του ό διάβολος συδαυλίζει τή φωτιά, καί πυρώνει ολοένα τό καμίνι της ακολασίας, τόσο, πού ό καπνός του έκρυψε τόν ήλιο της αγάπης.

Καί μ' όλα ταύτα ζητάμε την ειρήνη, γιά νά μή πεθάνουμε γρήγορα κ' έτσι νά μπορέσουμε νά κάνουμε περισσότερα κακουργήματα. Τέτοια ειρήνη ζητούμε, οργισμένη ειρήνη, ανειρήνευτη ειρήνη.

Ζητάμε τήν απέξω ειρήνη, σέ καιρό πού μέσα μας δέν υπάρχει ειρήνη.

Μητέρα της αληθινής ειρήνης είν' ή αγάπη, ή συμπόνεση στους δυστυχισμένους αδελφούς μας, ή ταπεί­νωση, ή άφιλοκέρδεια, ή άρνηση κάθε ματαιότητας. Ένω έμεϊς είμαστε εγωιστές, πλεονέχτες, κακοί, φθονεροί, ματαιόδοξοι, ακόλαστοι, περήφανοι, πονηροί, πολυμέ-ριμνοι, άπιστοι, γεμάτοι άπό μιάν άρρωστιάρικη πε­ριέργεια. Ό άπιστος άνθρωπος βρίσκεται μέσασέ μιά άνεμοζάλη, «καταβαπτίζεται τω της απιστίας κλύδωνι». Κι ό πολυμέριμνος άνθρωπος δέν μπορεί νά εϊναι πράος κ' ειρηνικός. Οί χαρές του είναι ολότελα ψεύτι­κες, γιατί όπως λέγει ό άγιος «ό αλλότριος της ειρή­νης, αλλότριος εστί της χαράς». Γιά τούτο κράζει κι ό προφήτης Δαυΐδ: «Υιοί ανθρώπων, έως πότε βαρυκάρδιοι; "Ινα τί αγαπάτε ματαιότητα καί ζητείτε ψεύ­δος;»

Γυρίστε καί κοιτάξετε γύρω σας. Φρίκη! Παντού ταραχή, μαλώματα, σατανική ακολασία, άχορταγιά, άρπαγμα, ακούραστη κακία, ακοίμητη-πανουργία, σι­χαμερά πάθη, ανεμοστρόβιλος σατανικός. Εφημερί­δες, περιοδικά, βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες, ζω­γραφικές, είναι σάν ένας βρωμισμένος καθρέφτης πού ανατριχιάζει κανένας, βλέποντας μέσα σ' αυτόν τό παραμορφωμένο πρόσωπο της ανθρωπότητας. Τρέλλα καί λύσσα, νά τά δοκιμάσει όλα.

Μήτε ή στρίγγλα πού ζωγραφίζανε, μήτε τό κεφάλι της Μέδουσας πού είχε φίδια άντί μαλλιά, μήτε οί φοβερές Έριννύες, δέν εί­χανε τέτοια φριχτή ασκήμια. Κ' υστέρα άπό τέτοια παραμόρφωση, πού στάθηκε χειρότερη άπό κείνη πού έπαθε ό Όδυσσέας άπό τήν μάγισσα Κίρκη, αυτή ή ανθρωπότητα ζητά ειρήνη. Άπό τό χοχλαστό καζάνι της κόλασης περιμένουμε νά 'βγει δροσιά.

«Ειρήνεψε μέσα σου, λέγει ένας άγιος, καί θά ειρη­νέψει ό ουρανός κ' ή γη. Έμπα στό θαλάμι πού βρί­σκεται μέσα σου, καί θά δεις τό παλάτι τ' ουρανού. Γιατί ένα είναι καί τούτο καί κείνο, κι άπό τό ΐδιο παραθύρι τά βλέπεις καί τά δυό».

*

Ή αληθινή ειρήνη θρέφεται καί μεγαλώνει μέ ει­ρηνικούς στοχασμούς καί μέ ειρηνικά αισθήματα. Τέ­τοια είναι ή θροφή πού δίνουνε στήν καρδιά μας τά αγιασμένα λόγια της Θρησκείας μας. Όλοι οί προφή­τες κ' οί άγιοι μιλάνε ολοένα γι' αυτή τήν ειρήνη, πού τήν άγαπήσανε περισσότερο άπό κάθε τί, σάν αληθινή ευλογία του Θεού κ' ένα δώρο του άξετίμητο, πού δίνεται στά τέκνα του.

Άπό τό Ψαλτήρι του Δαυίδ σταχολογώ τά παρα­κάτω:

«Έν ειρήνη έπί τό αυτό κοιμηθήσομαι καί υπνώ­σω, δτι σύ, Κύριε, κατά μόνας έπ' έλπίδι κατωκισάς με»: «Μέ ειρήνη θά κοιμηθώ συμμαζεμένος στό κλινάρι μου, γιατί, εσύ Κύριε, μούδωσες ελπίδα στή μονα­ξιά μου». «Πάψε τή γλώσσα σου άπό κακό καί τά χείλια σου νά μήν λαλήσουνε δολερά. Απόφυγε τό κακό καί κάνε τό καλό, ζήτησε ειρήνη καί κυνήγησε την». «Λίγο ακόμα, κι ό αμαρτωλός δέν θά υπάρχει, καί θά γυρέψεις που ήτανε ό τόπος του καί δέν θά τόν ευρείς. Οί πράοι όμως θά κληρονομήσουνε τή γή καί θά άπολάψουνε πολλή ειρήνη».

Ό Σολομώντας λέγει: «Καλύτερο εϊναι τό ξερόψωμο πού τό τρως μέ Ορεξη καί μέ ειρήνη, παρά νά-'χεις ένα σπίτι γεμάτο άπό πολλά αγαθά». Ό προφή­της Ήσαίας λέγει στους Εβραίους: «Έτσι λέγει ό Κύριος^- Έγώ είμαι ό Θεός σου, έγώ σου έδειξα γιά νά'βρεις τόν δρόμο σου καί νά περπατήσεις σ' αυτόν κι άν άκουγες τίς εντολές μου, θά γινότανε σάν ποτα­μός ή ειρήνη σου». Σέ άλλο μέρος λέγει πώς οί Ισραη­λίτες είναι πονηροί, καί γι' αυτό «θά τσακιστούνε στόν δρόμο πού πορεύουνται, γιατί δέν ξέρουνε νά περπατήσουνε στόν δρόμο της ειρήνης». Ό προφήτης Ιε­ρεμίας λέγει, πώς οί Εβραίοι πού είχανε ξεχάσει τόν δρόμο τοΰ Θεοΰ καί ζούσανε αμαρτωλά, φωνάζανε (ό­πως φωνάζουμε σήμερα κ' έμεϊς): «Ειρήνη! Ειρήνη! Μά που είναι ή ειρήνη;». Άλλου λέγει: «Εΐπεν ό Κύ­ριος στους παραστρατημένους Εβραίους: Φόβος! Ει­ρήνη δέν υπάρχει».

Στήν Παλαιά Διαθήκη όλοι χαιρετιούνται μέ τήν ειρήνη: «Πήγαινε μέ ειρήνη! Ειρήνη νά είναι στό έμπα καί στό έβγα σου» («Ειρήνη ή εΐσοδός σου καί ή έξοδος σου»), Ειρήνη στόν δούλο σου, περπατά μέ ειρήνη. Ειρήνη απάνω σου. "Ας γίνη ειρήνη στόν αιώνα! Ειρή­νη, ειρήνη σέ σένα καί στους δικούς σου. Νάχης τήν ειρήνη πού τήν ποθούνε όλοι οί άνθρωποι» κ.ά.

Στά Ευαγγέλια πολύ συχνά γράφεται ή λέξη Ειρή­νη. Στίς Πράξεις πάλι ό απόστολος Πέτρος λέγει στόν έκατόνταρχο Κορνήλιο, πώς ό Θεός έστειλε στους Ίσραηλΐτες τήν καλή είδηση της σωτηρίας καί της ειρή­νης μέ τόν Ίησοΰ Χριστό.

Ό απόστολος Παύλος μεταχειρίζεται στίς επι­στολές του περισσότερο άπό κάθε άλλον τή γλυκεία λέξη της Ειρήνης: «Ή χάρη νά είναι σέ σας καί ή ειρήνη». Τιμή καί ειρήνη σ' Ολους τούς πιστούς. Κάθε χαρά καί ειρήνη. Ειρήνη καί ασφάλεια. Χάρη, έλεος καί ειρήνη. "Ας πληθαίνει ή ειρήνη. Ειρήνη απάνω σέ Ολους σας. Ό Θεός της ειρήνης νά είναι μαζί σας κλπ. Στήν Α' Επιστολή πρός Κορινθίους γράφει: «Ό Θε­ός δέν είναι Θεός ακαταστασίας, άλλά Θεός ειρήνης». Στους Γαλατάς γράφει: «Ό καρπός του αγίου Πνεύ­ματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, άγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Βλέ­πεις πώς ή ειρήνη δέν πηγαίνει σέ ψυχή πού δέν βρί-σκουνται οί αγιασμένες άδερφάδες της: ή πίστη, ή μα­κροθυμία, ή χρηστότητα, ή πραότητα, ή εγκράτεια, κ' ή χαρά, ή δίδυμη αδελφή της.

Καί στίς επιστολές του Ιακώβου, του Πέτρου, του Ιωάννη καί του Ιούδα, παντού υπάρχει ή ευχή της ειρήνης. Ό Ιάκωβος ό Άδελφόθεος γράφει: «Ποιος είναι σοφός κ' επιστήμονας ανάμεσα σας; Άς δείξη τά έργα του καί τήν καλή διαγωγή του μέ σοφή πραότη­τα. "Αν έχετε Ομως πικρόν ζήλο καί κακία στήν καρδιά σας, μή καυχιόσαστε καί μή λέτε ψέμματα καταπάνω στήν αλήθεια. Δέν κατεβαίνει άπό πάνω αυτή ή σοφία, άλλά είναι επίγεια, σαρκική, δαιμονική. Γιατί, όπου υπάρχει κακός ζήλος, έκεϊ υπάρχει ακαταστασία καί κάθε κακό πράγμα. Ένω, ή σοφία πού έρχεται άπό πάνω, πρώτα-πρώτα είναι άγνή, ύστερα, είναι ειρηνι­κή, επιεικής, εύπειθής, γεμάτη άπό έλεος καί καλούς τρόπους, ανυπόκριτη, καί δεν ξεχωρίζει τό δικό της άπό τό ξένο. Κι ό καρπός της δικαιοσύνης σπέρνεται μέ ειρήνη σ' εκείνους πού κάνουνε ειρήνη».

Αύτη τήν αληθινή, τήν γνήσια ειρήνη ας αγαπήσου­με, κι Οχι τόν ψεύτικο ϊσκιο της, όπως κάνουμε περιμέ­νοντας μάταια νά ειρηνέψει ό κόσμος, σέ καιρό πού οί ψυχές μας κ' οί καρδιές μας έχουνε γίνει σάν των θη­ρίων.

Άλλά, γιά ν' αγαπήσουμε καί γιά νά ποθήσουμε αυτή τήν ειρήνη, πρέπει πρωτήτερα ν' αγαπήσουμε τόν Χριστό, τόν άρχοντα της ειρήνης, καί τό Ευαγγέ­λιο του, τό Ευαγγέλιο της ειρήνης.

Άλλος τρόπος γιά νά ειρηνέψουμε δέν υπάρχει κα­νένας. Άς μή μας παραπλανά ό παμπόνηρος σατανάς,, «ό άνθρωποκτόνος», πού έχει καβαλικέψει σήμερα τόν κόσμο καί τόν σπρώχνει νά πέσει στήν άβυσσο, σέ καιρό πού θαρρούμε πώς πετάμε στ' άστρα σάν Αρ­χάγγελοι.