JONATHAN (ALL INVISIBLE CHILDREN - Ελληνικοί υπότιτλοι)
Το όνειρο ενός βετεράνου φωτογράφου, που συσσώρευσε τις τραυματικές εικόνες στο ασυνείδητό του.
Ο κουρασμένος φωτορεπόρτερ, ο «περαστικός», από τις εμπόλεμες περιοχές του κόσμου, αυτός που καταγράφει τον ανθρώπινο πόνο, μέσα στο φακό του, αλλά που δεν κάνει τίποτα για να επουλώσει τις πληγές, που βλέπει μπροστά στα μάτια του, στα όρια της τρέλας, γυρνάει στο παρελθόν του και σε ένα οδοιπορικό μέσα από το δάσος της μνήμης του, προσπαθεί, να συμφιλιώσει το χθες με το σήμερα.
Τον παιδικό αυθορμητισμό με την ενήλικη υστεροβουλία.
http://margkan.pblogs.gr
Η ταινία θυμίζει την παρακάτω πραγματική ιστορία:
Η συγκλονιστική ιστορία μιας φωτογραφίας - Kevin Carter
Στο νότιο Σουδάν,στο μικρό χωριό της Αγιόντ, ο φωτογράφος Kevin Carter αντικρίζει ένα μικρό κορίτσι, γυμνό, σκελετωμένο, να σέρνεται από την πείνα. Λίγα μέτρα το χωρίζουν από το σταθμό τροφοδοσίας του ΟΗΕ, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώνεται λίγο πίσω του. Είναι γνωστό τι περιμένει πάντα ένα τέτοιο όρνιο…
Το Μάρτιο του 1993 ο Kevin Carter είχε ταξιδέψει, με το βοηθό του Joao Silva, στο νότιο Σουδάν για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος. Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης που απαθανάτισε με το φωτογραφικό του φακό, ετοίμαζε ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που καθημερινά έχαναν τη ζωή τους. Όταν
“Έξω από ένα βρώμικο δωμάτιο είδα ένα παιδί, ένα κοριτσάκι γυμνό, να κείτεται στο έδαφος”, όπως εξομολογείται ο ίδιος. “Το φωτογράφιζα, όταν ξαφνικά είδα ένα όρνιο να στέκεται πίσω του και να περιμένει το θάνατό του. Σταμάτησα για 20 λεπτά, αλλά το πουλί παρέμενε εκεί. Το καταδίωξα, κάθισα σε ένα δέντρο και άρχισα να κλαίω…”.
Το Μάρτιο του 1993 ο Kevin Carter είχε ταξιδέψει, με το βοηθό του Joao Silva, στο νότιο Σουδάν για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος. Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης που απαθανάτισε με το φωτογραφικό του φακό, ετοίμαζε ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που καθημερινά έχαναν τη ζωή τους. Όταν
“Έξω από ένα βρώμικο δωμάτιο είδα ένα παιδί, ένα κοριτσάκι γυμνό, να κείτεται στο έδαφος”, όπως εξομολογείται ο ίδιος. “Το φωτογράφιζα, όταν ξαφνικά είδα ένα όρνιο να στέκεται πίσω του και να περιμένει το θάνατό του. Σταμάτησα για 20 λεπτά, αλλά το πουλί παρέμενε εκεί. Το καταδίωξα, κάθισα σε ένα δέντρο και άρχισα να κλαίω…”.
Λίγες μέρες μετά οι New York Times αγόρασαν τη φωτογραφία του, που δημοσιεύτηκε στο επόμενο φύλλο. Όμως η φωτογραφία αυτή ήταν μια πρόκληση για την κοινή γνώμη. Πυροδότησε κραυγές διαμαρτυρίας. Γιατί δεν είχε βοηθήσει το κοριτσάκι; γιατί προτίμησε να περιμένει και να βγάλει τη φωτογραφία;
Μετά από 14 μήνες, στις 23 Μαϊου 1994, ήρθε η επιβράβευση για τη συγκεκριμένη φωτογρφία. Ο Kevin Carter ανέβηκε στη σκηνή του Low Memorial Library του Πανεπιστημίου της Columbia και παρέλαβε το Pulitzer Prize for Feature Photography. Δεν έμελε να το χαρεί όμως ...
Ο Kevin Carter, που γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1960 στο Parkmore, ένα μικρό προάστιο του Johannesburg, αρχικά, στα 23 του χρόνια, φωτογράφιζε αθλητικά γεγονότα. Λίγο αργότερα, αρχίζει να καλύπτει με επιτυχία (για το περιοδικό Star) τον ξεσηκωμό στην Αφρική. Στη συνέχεια, δουλεύοντας ως “κυνηγός” φωτογραφίας (για Reuters, Sygma Photo NY, Mail & Gaurdian), αφοσιώθηκε στην κάλυψη των διενέξεων στη Νότια Αφρική. Η φωτογραφική αποτύπωση του apartheid του έδωσε μεγάλη δημοσιότητα. Τα έργα του ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και να του αποφέρουν αρκετά δημοσιογραφικά βραβεία.
Λίγο μετά τη φωτογράφιση στο νότιο Σουδάν, εμπιστεύτηκε σε φίλους ότι μετάνιωσε που δε σήκωσε το παιδί να το πάει στο σταθμό τροφοδοσίας. Που δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες, που θέλουν να μην αγγίζουν (για το φόβο των επιδημιών) τα θύματα οι δημοσιογράφοι. Πολλοί συνάδελφοι του τον κατηγόρησαν ότι “Κοιτάζοντας απλά το παιδί και φωτογραφίζοντάς το, έγινε και ο ίδιος ένα ακόμη, σύγχρονο, όρνιο…”.
Μετά την απονομή του βραβείου Pulitzer, οι εφιάλτες του μεγάλωναν. Αρνιόταν να φάει, έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη, δε μιλούσε σε κανέναν. Με το λίγο κουράγιο που του είχε απομείνει, έλεγε: “αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε πρακτικά να σωθούν αυτά τα παιδιά εκεί κάτω, φροντίστε να μάθετε τι γίνεται εκεί κάτω”. “Οι πιο πολλοί”, έλεγε με πίκρα, “δεν ήξεραν αν το Σουδάν είναι χώρα ή αραβικό γλυκό”… Τουλάχιστον με αυτό του έργο στοίχειωσε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί σημαντικά η αποστολή βοήθειας.
Μετά από 14 μήνες, στις 23 Μαϊου 1994, ήρθε η επιβράβευση για τη συγκεκριμένη φωτογρφία. Ο Kevin Carter ανέβηκε στη σκηνή του Low Memorial Library του Πανεπιστημίου της Columbia και παρέλαβε το Pulitzer Prize for Feature Photography. Δεν έμελε να το χαρεί όμως ...
Ο Kevin Carter, που γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1960 στο Parkmore, ένα μικρό προάστιο του Johannesburg, αρχικά, στα 23 του χρόνια, φωτογράφιζε αθλητικά γεγονότα. Λίγο αργότερα, αρχίζει να καλύπτει με επιτυχία (για το περιοδικό Star) τον ξεσηκωμό στην Αφρική. Στη συνέχεια, δουλεύοντας ως “κυνηγός” φωτογραφίας (για Reuters, Sygma Photo NY, Mail & Gaurdian), αφοσιώθηκε στην κάλυψη των διενέξεων στη Νότια Αφρική. Η φωτογραφική αποτύπωση του apartheid του έδωσε μεγάλη δημοσιότητα. Τα έργα του ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και να του αποφέρουν αρκετά δημοσιογραφικά βραβεία.
Λίγο μετά τη φωτογράφιση στο νότιο Σουδάν, εμπιστεύτηκε σε φίλους ότι μετάνιωσε που δε σήκωσε το παιδί να το πάει στο σταθμό τροφοδοσίας. Που δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες, που θέλουν να μην αγγίζουν (για το φόβο των επιδημιών) τα θύματα οι δημοσιογράφοι. Πολλοί συνάδελφοι του τον κατηγόρησαν ότι “Κοιτάζοντας απλά το παιδί και φωτογραφίζοντάς το, έγινε και ο ίδιος ένα ακόμη, σύγχρονο, όρνιο…”.
Μετά την απονομή του βραβείου Pulitzer, οι εφιάλτες του μεγάλωναν. Αρνιόταν να φάει, έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη, δε μιλούσε σε κανέναν. Με το λίγο κουράγιο που του είχε απομείνει, έλεγε: “αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε πρακτικά να σωθούν αυτά τα παιδιά εκεί κάτω, φροντίστε να μάθετε τι γίνεται εκεί κάτω”. “Οι πιο πολλοί”, έλεγε με πίκρα, “δεν ήξεραν αν το Σουδάν είναι χώρα ή αραβικό γλυκό”… Τουλάχιστον με αυτό του έργο στοίχειωσε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί σημαντικά η αποστολή βοήθειας.
Πολλοί τον κατηγόρησαν, κάποιοι τον αμφισβήτησαν. Αυτός όμως την στάση του για μη παρέμβαση, στο δίλημμα, την πλήρωσε με τη ζωή του. Στα 34 χρόνια του, στις 27 Ιουλίου 1994, δυο μήνες μετα την απονομή του βραβείου, πνιγμένος από θλίψη, τύψεις και ενοχές, άφησε την τελευταία του πνοή αυτοκτονώντας (με...μονοξείδιο του άνθρακα) στο πίσω μέρος του πατρικού του σπιτιού. Δίπλα του, με ένα σημείωμα, προσπαθούσε να εξηγήσει τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την πράξη. ... “Αγαπητέ Θεέ ... προσεύχομαι να προστατεύεις την ψυχή αυτού του παιδιού... πραγματικά λυπάμαι… ο πόνος της ζωής υπερισχύει της χαράς, σε σημείο που η χαρά δεν υπάρχει…”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου