ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

 

Ένα υπέροχο βιβλίο ποτισμένο με θετική ενέργεια με  άκρως θεολογική ματιά από έναν καθηγητή πληροφορικής. Πενήντα έξι (56) ιστορίες που όχι μόνο δεν σε κουράζουν αλλά σου δίνουν τροφή για προβληματισμό και πνευματική αναζήτηση.

Μέσα από τις μικρές ιστορίες του Σεραφείμ Λάππα, θα διαβάσεις για τις σχέσεις των ανθρώπων, τις σχέσεις των δύο φύλων, τον έρωτα, τον Θεό, την πίστη, την αγάπη, την χαρά της ζωής.

Παρακάτω μία (1) από τις 56 μικρές υπέροχες ιστορίες του Σεραφείμ.

Το όνειρο

Ξύπνησε απότομα μέσα στη νύχτα. Τι όνειρο ήταν αυτό! Τι απρόσμενος εφιάλτης! 

Κρατούσε σφιχτά το στόμα ενός παιδιού, που προσπαθούσε κάτι να της πει, αλλά μάταια. Το πρωί τη βρήκε προβληματισμένη. Με μόνη παρέα τον πρωινό της καφέ, διάβαζε τα νέα της εφημερίδας. «Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε. Μαζί της για μία ακόμη φορά ξεκίνησε και η ενδοσχολική βία», διάβασε στη στήλη.

Καθώς διάβαζε το σχετικό άρθρο, θυμήθηκε το παιδί στο χθεσινό όνειρο. «Τι τραγική σύμπτωση», σκέφτηκε. «Ποιο ήταν άραγε το παιδί που φίμωσα το στόμα του και πώς είναι δυνατό να το κάνω εγώ αυτό;», αναρωτήθηκε. Η σκέψη την οδήγησε στο παρελθόν.

Παντρεύτηκε πολύ μικρή, αγάπησε τον σύζυγό της, μεγάλωσε τρία παιδιά, γηροκόμησε τα πεθερικά της... Μετά επέστρεψε στο παρόν, όπου η δοτικότητά της, η μεγάλη της αρετή, άρχιζε να απειλεί πλέον την ευτυχία της.

Ο ήλιος με τον καταγάλανο ουρανό την ξεπροβόδισαν. 

Βγήκε και, καθώς προχωρούσε, άκουσε από τα μεγάφωνα της γειτονικής εκκλησίας: «...αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Ενώ ακόμη η λειτουργία ήταν σε εξέλιξη, μπήκε στο προαύλιο της εκκλησίας και κάθισε στο παγκάκι.

Η λέξη «εαυτόν» συνέχιζε να αντηχεί μέσα της, ελαφρώς εξασθενημένα, ώσπου κατάλαβε επιτέλους ότι το παραμελημένο και πληγωμένο παιδί που προσπαθούσε να της μιλήσει εδώ και χρόνια ήταν ο ίδιος ο εαυτός της.

Και ενώ σε όλους έλεγε ναι, σε εκείνον έλεγε πάντα όχι.

 Ήταν πάντα το καλό παιδί, ταυτόχρονα όμως γινόταν το θύμα, αφού οι άλλοι ξεχνούσαν ότι και εκείνη είχε ανάγκες και δεν ήταν μόνο εκεί για να προσφέρει.

Πρέπει εμείς οι ίδιοι να νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας και να τον φροντίζουμε και να μην περιμένουμε πάντα από τους άλλους να το κάνουν. Για να μπορέσουμε να δώσουμε κάτι από τον εαυτό μας στους άλλους, πρέπει να έχουμε εαυτό.

 Η μάνα πρέπει πρώτα να φάει η ίδια για να έχει δυνάμεις να φροντίσει τα παιδιά της. Πρώτα τρέφουμε υλικά και πνευματικά τους εαυτούς μας, μετά τα μέλη της οικογένειάς μας και τέλος από το υστέρημα της καλοσύνης μας, αν θέλουμε και μπορούμε, φροντίζουμε και άλλους ανθρώπους.

 Εάν τα πράγματα δεν γίνουν μ’ αυτή τη σειρά τότε σε βάθος χρόνου θα έχουμε πρόβλημα.

Ασφαλώς και πρέπει να είμαστε όσο πιο καλοί και δοτικοί γίνεται για τους άλλους, αλλά όχι μόνο για τους άλλους. Ας προσέξουμε λοιπόν γιατί «αγάπα τον πλησίον σου» σημαίνει πρωτίστως αγάπα τον εαυτό σου, όχι φίλαυτα, αλλά δημιουργικά.