Χριστός Ανέστη! Χρόνια Πολλά σε όλο τον κόσμο, με την ελπίδα το μήνυμα της Αναστάσεως να γίνει κατανοητό από όλους. Πέρα από αυγά και οβελίες, τσουρέκια και γλέντια --καλά είναι και αυτά, μακάρι ο κόσμος να χαίρεται. Αλλά γιατί χαιρόμαστε;
Χαιρόμαστε γιατί ο Άδης, λέει, "επικράνθη και κατηργήθη". Ο θάνατος δηλαδή πικράθηκε και καταργήθηκε.
Ο Θεός ενανθρωπίζεται. Κατεβαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους δείξει πώς να ζουν. Πώς να συγχωρούν, πώς να αγαπούν, πώς να είναι ταπεινοί, να απλώνουν το χέρι στον αδύναμο, στον αμαρτωλό, στον χαμένο, στον περιθωριακό. Πώς να γονατίζουν, όχι δουλοπρεπώς, πώς να γονατίζουν και να "πλένουν τα πόδια" του μαθητή, του φίλου. Το μεγαλύτερο παράδειγμα συμπερίληψης είναι ο Χριστός.
Ο ανθρώπινος Θεός δείχνει στους ανθρώπους πως ο μόνος τρόπος να τον γνωρίσουν, να τον φτάσουν, να τον δουν, είναι με το να αγαπήσουν τον διπλανό τους. Από όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ούτε με σταυρούς, ούτε με προσευχές, ούτε με μακριές φούστες και κότσους, ούτε με σταυρωμένα χέρια και κατεβασμένα κεφάλια και κανόνες και τρόμους. Μόνο με δράση, με χέρια απλωμένα να δώσουν, με καρδιές ανοιχτές και με αλήθεια.
Ο Θεός δεν λέει μόνο. Παθαίνει. Βιώνει ολόκληρη την ανθρωπινότητά του. Ταπεινώνεται, πονάει, δοκιμάζεται, ματώνει, πεθαίνει. Με το να πάθει και να γίνει άνθρωπος ο ίδιος, μας δείχνει πώς μπορούμε κι εμείς να υπερβούμε το θνητό και το ανθρώπινο. Πόσο άπειροι είμαστε.
Ο Θεός κατεβαίνει ανάμεσά μας και καταργεί τον ανθρώπινο χρόνο. Κλείνει τον κύκλο. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη κύκλους που κλείνουν αν μάθεις να τη διαβάζεις. Ο Χριστός ξανανοίγει τον Κήπο. Ξανανοίγει τον Παράδεισο. Ο τάφος του Χριστού βρίσκεται μέσα σε έναν κήπο (Ιωά. 19:41-42). Ο "Κηπουρός" που έφτιαξε τον Παράδεισο μιλά τώρα με τη γυναίκα. Δεν υπάρχει πια κανείς να σπείρει αμφιβολία ανάμεσά τους. Η εμπιστοσύνη αποκαθίσταται. Ο άνθρωπος είναι έτοιμος να ξαναγυρίσει στον χαμένο Παράδεισο. Ξέρει τον τρόπο. Είναι αυτός που του έδειξε εκείνος. (Ιωά. 20:14-17) Και ο δρόμος είναι ανοιχτός για ΟΛΟΥΣ.
Και με αυτόν τον τρόπο, καταργείται ο θάνατος. Με την αγάπη, με τα καλά έργα, με την αυτοθυσία, κανείς δεν φοβάται πια τον θάνατο. Δεν υπάρχει τέλος. Το μνήμα είναι κενό. Η σκοτεινή σπηλιά από τάφος γίνεται μήτρα για την αναγέννηση ενός νέου Κόσμου, ενός νέου χρόνου άχρονου και εσωτερικού. Που δεν υφίσταται χωρίς το Φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου