Για τους συναδέλφους μου, που ακόμα δίνουν μάχη στις σχολικές αίθουσες και ακόμα ελπίζουν... Πως "ο χαμένος παράδεισος δεν έχει ανεπανόρθωτα χαθεί"...
ΝΟΝΗ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΥ
ΕΚΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Έτσι όπως κοιτάζω τα παιδιά στα θρανία τους
γίνονται πουλιά λευκά.
Κι απ΄το παράθυρο μπαίνει γελαστό το φως…
Να, ο Θεός ,τους λέω!
Κι η βροχερή μας πόλη ,του Θεού είναι .
Και τα νησιά των ονείρων μας,
κι αυτά.
Όπου γελάει η ψυχή μας ,εκεί ειν΄ο Θεός.
«Ο ήλιος της δικαιοσύνης» του Ελύτη,ο Θεός είναι!
Όλα τα όμορφα είν΄ο Θεός,όλα τα΄αληθινά!
Αλήθεια κυρία;
Ναι!
Κι ο έρωτας;
Μα είν΄ ίδιος ο Θεός!
Τί άλλο είν΄ο Θεός κυρία;
Εσείς κι εγώ τώρα…
Όταν βουρκώνω καμιά φορά
Και σκύβω δήθεν στο βιβλίο ύλης…
Όταν σας διαβάζω ένα ποίημα
εκτός αναλυτικού προγράμματος,
εκείνο το φτερούγισμα που ακούγεται
είναι οι άγγελοι
που ανεβοκατεβαίνουν αόρατοι
Κι εγώ τρομάζω που βλέπω άδεια τα θρανία…
Μπερδεύομαι καμιά φορά…
Σκουπίζω και ξανασκουπίζω τα γυαλιά μου.
Λίγο η πρεσβυωπία που αυξήθηκε,
Λίγο η αλαφροϊσκιωτη ματιά μου…
Ν. Σ. Έλλειψη χώρου εκδ. Μελάνι, 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου