Ο άνθρωπος που δεν βλέπει έστω και ελάχιστα την πραγματικότητα με τα μάτια της Ψυχής αλλά μόνο με τα μάτια του Εγώ, είναι καταδικασμένος να την ψωνίζει όταν πετυχαίνει κάτι και να αυτοεκμηδενίζεται όταν αποτυγχάνει,
γιατί το Εγώ από τη φύση του κολακεύεται, από τη φύση του συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους, από τη φύση του ανταγωνίζεται, από τη φύση του αισθάνεται ανεπαρκές, αφού είναι, και τέλος νομίζει ότι αυτό που βλέπει γύρω του, αυτό που νιώθει μέσα του είναι και το αληθινό.
Αντιθέτως η Ψυχή είναι γνήσια, δεν κολακεύεται, δεν υπερηφανεύεται, συνειδητοποιεί τη ματαιότητα των πραγμάτων της 3ης διάστασης, ενώ παράλληλα τα σέβεται, αναγνωρίζει την αναγκαιότητά τους και τα βλέπει ως πεδίο μάθησης και παιδαγωγίας του Εαυτού σαν σύνολο, δεν συγκρίνει τον εαυτό της με τους άλλους, δεν νιώθει μειονεκτικά ούτε πλεονεκτικά, αλλά χαράσσει το δικό της δρόμο της ζωής και τον εμπιστεύεται, όσα εμπόδια κι αν συναντήσει μπροστά της...
γιατί το Εγώ από τη φύση του κολακεύεται, από τη φύση του συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους, από τη φύση του ανταγωνίζεται, από τη φύση του αισθάνεται ανεπαρκές, αφού είναι, και τέλος νομίζει ότι αυτό που βλέπει γύρω του, αυτό που νιώθει μέσα του είναι και το αληθινό.
Αντιθέτως η Ψυχή είναι γνήσια, δεν κολακεύεται, δεν υπερηφανεύεται, συνειδητοποιεί τη ματαιότητα των πραγμάτων της 3ης διάστασης, ενώ παράλληλα τα σέβεται, αναγνωρίζει την αναγκαιότητά τους και τα βλέπει ως πεδίο μάθησης και παιδαγωγίας του Εαυτού σαν σύνολο, δεν συγκρίνει τον εαυτό της με τους άλλους, δεν νιώθει μειονεκτικά ούτε πλεονεκτικά, αλλά χαράσσει το δικό της δρόμο της ζωής και τον εμπιστεύεται, όσα εμπόδια κι αν συναντήσει μπροστά της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου