στις δόξες της γης και τ' ουρανού,
στο μεγαλείο των μητροπόλεων,
στων εποχών τα σταυροδρόμια -
κι εσύ περνούσες ταπεινά κι αθόρυβα
στον πιο ακαθόριστο τη νύχτα ρεμβασμό μου.
"Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα,
ίσκιους, σκοτεινές παραβολές...πώς να σε βρω;
Όμως είναι στιγμές που σ'αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά μου Σε προδίνει.
Κύριε μόνο με την σιωπή σε νοιώθουμε.
Κάθε ομιλία σε πληγώνει. Κι οι λέξεις μας είναι τα τραύματά σου απ΄όπου, μαζί με το αίμα σου στάζει και λίγη απεραντοσύνη.
Κύριε, είσαι το καθημερινό ψωμί μας, η μεγάλη νοσταλγία μας να ξαναγυρίσουμε - πού;
Είσαι η μήτρα που θα μας γεννήσει με το θάνατό μας.Αμήν. "
Κύριε, η αμαρτία μου στάθηκε
ότι θέλησα να εξιχνιάσω το αίνιγμα σου,
να εισδύσω στο μυστήριό σου,
κι έτσι παραπλανήθηκα ο τρελός
-αφού εγώ είμαι,
το μεγάλο Μυστικό Σου.
Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)
απ’τη συλλογή »Συνομιλίες» [ΠΟΙΗΣΗ Γ' ΤΟΜΟΣ]
Αλιευμένο από: Θρησκειοψυχολογικά Μονοπάτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου