" Δεν έχω «θρησκευτικές πεποιθήσεις».
Έχω (πού και πού)
θρησκευτικά αισθήματα και θρησκευτικά βιώματα.
Το μάθημα των θρησκευτικών, όπως διδάσκεται, ή τουλάχιστον όπως
το θυμάμαι, πιστεύω πως κάνει κακό, τόσο στη θρησκεία, όσο και στους μαθητές.
Ούτως ή άλλως, η πληροφορία δεν φέρνει την πίστη.
Καμία διδακτέα ύλη δεν θα προσφέρει μια βαθειά θρησκευτική
εμπειρία.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, πιστεύω πως τα θρησκευτικά είναι καλό
να διδάσκονται.
Όχι σαν μάθημα, ούτε σαν κατήχηση των εγχωρίων αθρήσκων ή
επιφανειακώς θρησκευομένων, ή ακόμα χειρότερα, σαν προσηλυτισμός των
αλλοθρήσκων μαθητών.
Η πίστη, εξάλλου, δε διδάσκεται.
Κι όταν αποκτιέται με βαθμούς και εξετάσεις, μόνο επικίνδυνη
μπορεί να είναι.
Θα ήταν καλό να διδάσκονται, γιατί η θρησκεία αποτελεί
αναπόσπαστο στοιχείο της κάθε λεπτομέρειας αυτού του τόπου, όπου ζούμε, αλλά
και της ανθρωπότητας ολόκληρης.
Αν μετακόμιζα μόνιμα στην Ινδία, θα ζητούσα οπωσδήποτε τα παιδιά
μου να γνωρίσουν τον ινδουισμό, όχι για να γίνουν ινδουιστές, αλλά για να
καταλάβουν τον τόπο στον οποίο καλούνται να ζήσουν, τα υλικά που έχτισαν τον
πολιτισμό μέσα στον οποίο καλούνται να λειτουργήσουν, με τα καλά και τα κακά
του.
Δεν θα ήθελα, προκειμένου να φορέσουν το παράσημο του
προοδευτικού οι ινδοί, να τα είχαν καταργήσει.
Ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε, οφείλουμε να καταλάβουμε από πού
πηγάζουν ή από τι εμποτίζονται οι συμπεριφορές, οι αντιλήψεις, οι συνήθειες, οι
προκαταλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι υπερβάσεις, η αρχιτεκτονική, τα παραμύθια,
οι φόβοι, η λογοτεχνία, οι τέχνες, οι προσευχές, οι ελπίδες, τα σκοτάδια και τα
φώτα, τα καλά και τα κακά του τόπου που κατοικούμε και των ανθρώπων του.
Η θρησκεία, όπως και η αληθινή ιστορία, αποτελεί βασικό υλικό
της κοινωνίας, της παράδοσης και της λειτουργίας του κάθε τόπου".
Αλκίνοος Ιωαννίδης (2011), Η υπόσχεση της μνήμης.
Στο Μ.Κουκουνάρας Λιάγκης, Τάξη και Αταξία, οι νέοι φωνάζουν,
(173-190). Αθήνα: Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου