Τώρα που ήρθαν οι γιορτές, θυμάμαι...

Τώρα που ήρθαν οι γιορτές, θυμάμαι...
Θυμάμαι το χρώμα και τις μυρωδιές που είχαν κάποτε
όταν εγώ ήμουν παιδί...

Ίσως να φταίει που οι μεγάλοι βλέπουν πάντα πιο πολλά
και χάνουν έτσι τη μαγεία στις εικόνες.
Αυτή που κρύβεται στην παιδική ματιά,
και κάνει όμορφη την πιο άχαρη απ'όλες.

Θυμάμαι που ξυπνούσαμε αχάραγα ακόμη,
τις γειτονιές να ντύσουμε με παιδικές φωνούλες
που τραγουδούσαν κάλαντα...
Κι όταν στων δρόμων τις γωνιές βρισκόμασταν,
απ'τις φωνές γνωρίζαμε ποιός ήταν
αφού τα πρόσωπα απ' το σκοτάδι κρύβονταν...
Κι ας ήταν νυσταγμένα... τα 'νιωθες όμως γελαστά!

Μια "καλημέρα" βιαστική ίσα που λέγαμε,
για ν'ανταμώσουμε ξανά το μεσημέρι
στων ίδιων δρόμων τις γωνιές...
Τους κόπους μας ν'αθροίσουμε σα θησαυρό πολύτιμο,
και σε βιτρίνες παιχνιδιών να τρέξουμε.
Ελπίζοντας, ο γέροντας από τη Καισαρεία,
μεσ' το μακρύ ταξίδι του απάνω στο έλκηθρό του,
το δέντρο μας να θυμηθεί απ'το λαμπρό του αστέρι
και κάτω απ'τα στολίδια του,
το πιο όμορφο παιχνίδι του απ'όλα να μας φέρει!

Κι ύστερα τρέχαμε...
Θαρρείς κι οι μυρωδιές μας δείχνανε το δρόμο για το σπίτι.
Μύριζαν τότε οι γειτονιές...
Γλυκά και κουραμπιέδες, μελομακάρονα ζεστά,
πιατέλες μελωμένες που μας περίμεναν κρυφά...
Μύριζαν πίτες και ψωμί, μπισκότα με κανέλα
που έφταναν στις μυτούλες μας με αγάπη ζυμωμένα...

Με αγάπη, σαν το στόλισμα που κάναμε στο σπίτι,
μέσα σε γέλια και χαρές, τραγούδι και παιχνίδι.
Την "Άγια Νύχτα" του Χριστού στο χρόνο που παλιώνει,
τα "χιόνια στο καμπαναριό" στο χρόνο που ζυγώνει...
Στιγμές που μοιάζαν μαγικές και φέρνανε τις νύχτες
στις παιδικές τις κάμαρες, όνειρα και ελπίδες...

Ελπίδες για τον κόσμο μας, με αγάπη στολισμένο.
Τραγούδια, γέλια, μυρωδιές και χρώματα φτιαγμένο.
Για έναν κόσμο λαμπερό, με οδηγό τ'αστέρια,
με δώρα αθωότητα κι αγνότητα πλεγμένα.
Για έναν κόσμο μυστικό, που όσο κι αν μεγαλώσεις,
χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές, θυμάσαι να ενώσεις!

Κι αν ίσως όχι σαν παιδί να νιώσεις μαγεμένο,
το σπίτι σου στα σύννεφα να θυμηθείς χτισμένο...