ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΘΗΚΗ

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ

2.2 Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Μια σοκαριστική αποτύπωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας σε ένα κέντρο διαλογής ενός κολοσσού του ηλεκτρονικού εμπορίου που δεν κατονομάζεται αλλά είναι προφανές για ποιον πρόκειται. Επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, εξαντλητικά ωράρια, καταιγιστικοί ρυθμοί, απόλυτος έλεγχος και παρακολούθηση ακόμα και των πιο προσωπικών στιγμών των εργαζομένων. Μαζί με τους απαραίτητους νεολογισμούς α λα Όργουελ και την πλήρη αποθάρρυνση, όταν δεν θεωρείται ύποπτη, κάθε συνδικαλιστικής και συλλογικής δράσης. Συγκλονιστικές ερμηνείες σε μια ταινία που είναι μαζί, γροθιά στο στομάχι αλλά και ένα κάλεσμα για αφύπνιση.

 

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΔΩ

Η πιο άγρια εκδοχή του καπιταλισμού, κρύβεται πίσω από τις διαδικτυακές αγορές που προσφέρουν άνεση στον καταναλωτή αλλά κάπου αλλού (όχι και τόσο μακριά, για τον δυτικό κόσμο μιλάμε) οι εργαζόμενοι-ες  πέφτουν σαν σπιρτόξυλα από την εξάντληση, τους απάνθρωπους ρυθμούς της όλο και μεγαλύτερης εντατικοποίησης, τα αιματηρά συμβόλαια σιωπής.

Η σχέση των δύο φίλων διαλύεται από τον κοινωνικό αυτοματισμό που επιβάλλει στη Μέγκαν να μη δείχνει κανένα έλεος στην έγκυο φίλη της, προκειμένου να κρατήσει τη δουλειά που έχει τόσο ανάγκη, την ώρα που διαπιστώνει ότι η απόδοση της ομάδας της πέφτει συνεχώς. Περιορίζει τις μετακινήσεις της στον γιατρό , την αναγκάζει να τρέχει για να προλάβει να πάει στην τουαλέτα και τέλος η υπάλληλος αποβάλλει στην τουαλέτα από όπου την μαζεύει ο συνδικαλιστής φίλος της μέσα από ένα λουτρό αίματος. Καθόλη τη διάρκεια παρακολουθούμε στην οθόνη την απόδοση των εργαζομένων ανθρώπων ρομπότ που έχουν σαν στόχο για να παραμείνουν στη δουλειά τη συλλογή 120 τεμαχίων. Κάθε όνομα είναι ένας αριθμός για την επιχείρηση, ο αριθμός της απόδοσης της ημέρας.

Μετά το τέλος της ταινίας, ο θεατής δεν μπορεί να αποφύγει να αναλογιστεί, πόσο ματωμένα είναι τα οικονομικά προϊόντα που απολαμβάνει με ένα κλικ. Παράλληλα δεν μπορεί να ησυχάσει στην ιδέα πως τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα του καπιταλιστικού συστήματος, σκοτώνουν ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, η χάρτα των δικαιωμάτων των πολιτών από ανατολή σε δύση έχει γίνει κουρελόχαρτο και η είδηση δεν φτάνει ποτέ μέσω των τηλεοπτικών καναλιών στο σπίτι του. Η δυστοπία είναι εδώ και κάτι πρέπει να κάνουμε άμεσα.

ΠΗΓΗ