H ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΗΘΟΥΣ- ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ

        Σήμερα το μάθημα των θρησκευτικών υπονομεύει την ορθή εκκλησιαστική ζωή για δύο κυρίως λόγους:

Πρώτον, γιατί δίνει στο παιδί και στον έφηβο την εντύπωση ότι ο λόγος και η προσφορά του Χριστού και της Εκκλησίας στον άνθρωπο είναι λόγια.

 Ότι ο Χριστός και η Εκκλησία δεν προσφέρουν αγάπη, αλλά ορισμούς της αγάπης.

Είναι δε μάλλον βέβαιο ότι η εντύπωση αυτή θα παραμείνει αμετάβλητη στα επόμενα στάδια της ζωής του παιδιού και του έφηβου.

Δεύτερον, το μάθημα των θρησκευτικών υπονομεύει την ορθή εκκλησιαστική ζωή διότι λόγω της εκπαιδευτικής του φύσεως, δεν ανταμείβει τον μαθητή, επειδή βιώνει την εκκλησιαστική ζωή, αλλά επειδή αποστήθισε και απομνημόνευσε τον διανοητικό ορισμό  της εκκλησιαστικής ζωής.

Δεν τον επιβραβεύει όταν αγαπά, αλλά όταν επαναλαμβάνει με λόγια τον ακριβή ορισμό της αγάπης.

Σήμερα που η εποχή της διακίνησης των ιδεών έχει περάσει προ πολλού και που τα σπίτια μας καίγονται, τα ωραία λόγια και οι ωραίες ιδέες δεν είναι μόνον άκαιρες αλλά μπορεί ακόμη να είναι και ένας εξωφρενικός εμπαιγμός.

Ίσως είναι απολαυστικό να ακούς τα περί θεώσεως τα περί καταφατικής και αποφατικής θεολογίας , καθισμένος στην άνετη πολυθρόνα του καθιστικού σου και περιτριγυρισμένος από την σφιχτοδεμένη οικογένειά σου και τους καλούς σου φίλους, αλλά τι μπορεί να κάνουν αυτές οι ωραίες συζητήσεις περί πνευματικών και επουράνιων στον νέο με το βασανιστικό κενό, που του δημιουργεί η έλλειψη ουσιαστικής ανθρώπινης παρουσίας από την ζωή του;

Σε αυτόν που μεγάλωσε σε συναισθηματικό κενό, γιατί οι γονείς του ήταν απόντες ακόμη και σωματικά, ή τουλάχιστον πνευματικά και συναισθηματικά, και που αποζητά απεγνωσμένα μία οποιαδήποτε, όσο κι αν είναι καταστρεπτική, απόδραση από την αβάστακτη εσωτερική οδύνη που του δημιουργεί αυτή η αποστέρηση;

Τι μπορεί να κάνουν  όλα αυτά τα βαθυστόχαστα λόγια στους αποξενωμένους συζύγους , στις διαλυμένες οικογένειες, στους εγκαταλελειμμένους γέροντες, στις στρατιές των μοναχικών ανθρώπων, που με όλη τους την άθλια ζωή κραυγάζουν « άνθρωπον ουκ έχω»;

Και που είναι φυσικό, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν από τον άνθρωπο που τον βλέπουν, δεν μπορούν να αγαπήσουν τον Θεό που δεν τον βλέπουν.

Σήμερα, δεν είναι απάνθρωπος εμπαιγμός, να περιγράφεις σε οποιοδήποτε άνθρωπο την αγάπη και μάλιστα με τρόπο συναρπαστικό, αντί να του την προσφέρεις;

   Εκείνοι που έχουν όρεξη να μιλούν, αφθονούν, και οι πιο πολλοί από αυτούς μιλούν ανόητα, πληκτικά και σχεδόν πάντοτε χωρίς γνησιότητα.  Δεν είναι τα λόγια που χρειάζεται  ο σύγχρονος άνθρωπος, αλλά την πράξη. Την πράξη την φιλάνθρωπη, την ανιδιοτελή, την αγαπητική.

Όλοι την πράξη αποζητούμε, αλλά σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται η τραγωδία μας. Την  πράξη την ζητάμε από τους άλλους, ενώ εμείς περιοριζόμαστε στα λόγια.