Νεαροί Μοναχοί στην Luang Prabang

Novice monks in Luang Prabang from Walking Around on Vimeo.

Souls of the World - Pure souls of Bhutan

Pure souls of Bhutan from Walking Around on Vimeo.

Hinduist "light" - Ινδουιστικό "φως"

1ο βίντεο:

Ένας "σαντού" (σημαίνει "απαρνητής") υποβάλλει τον εαυτό του σε σκληραγωγίες σωματικές και πνευματικές...  με πολλή αφοσίωση στην δική του πίστη.... 

Επιφανειακά μοιάζουν στην αφοσίωση με χριστιανούς ασκητές, μερικές φορές και με ορθόδοξους - κομποσχοίνι, αλυσίδα βαρειά δεμένη στη μέση, νηστεία, "προσευχή", απόλυτη ακτημοσύνη... Φυσικά αφιερώνονται σε άλλους "θεούς", όπως φαίνεται καθαρά στο βίντεο...

Στο βίντεο αυτό, ο εν λόγω "άγιος" κάνει διάφορα "τάματα", τα οποία εκπληρώνει κάθε φορά – π.χ. να μείνει όρθιος επί 7 χρόνια, ακουμπώντας μόνο τους αγκώνες πάνω σε μια κούνια σε δημόσιο χώρο, και τρώγοντας μόνο χόρτα. Το πρόσφατο τάμα είναι να διασχίσει όλη την Ινδία κυλώντας στο έδαφος μέχρι να φτάσει στο ναό μιας "θεάς"... 

Κι όμως, ο ασκητής αυτός, δυστυχώς, πέφτει εύκολα στον πειρασμό της επίδειξης, που είναι από τους πιο εύκολα αναγνωρίσιμους για έναν ορθόδοξο και θα έπρεπε να αποφεύγεται από έναν αληθινό άνθρωπο του Θεού...

Οι ορθόδοξοι ασκητές αυτά δεν τα κάνουν μπροστά στην κάμερα. Και οι σαλοί ακόμα – η πιο ακραία ίσως μορφή ορθόδοξου ασκητή – διαφέρουν: παριστάνουν τους τρελούς κρύβοντας ότι είναι άγιοι και ασκητές. Αυτά που κάνει ο συγκεκριμένος ασκητής δε βλέπω πώς μπορεί να θεραπεύσουν την ψυχή του από τα πάθη, θεραπεία που αποτελεί το σκοπό της ορθόδοξης άσκησης. Μάλλον το αντίθετο. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, αλλά για περισσότερα διαβάστε εδώ & εδώ.

Τόσος κόπος, τόση αφοσίωση... αλλά με λάθος τρόπο και σε επικίνδυνους "θεούς"....  Εύχομαι από την καρδιά μου, με αγάπη, ο αληθινός (Τριαδικός) Θεός να τους λυπηθεί...

2ο βίντεο: 

Ινδουιστική σέκτα που το "ιερατείο" της κανιβαλίζει τα υπολείμματα των πτωμάτων των ανθρώπων που αποτεφρώνονται και επίσης ασκεί μαύρη μαγεία κλπ. αποκρουστικά και φοβερά... 

Απόσπασμα απο το παρακάτω Blog:

http://o-nekros.blogspot.gr/2013/07/hinduist-light.html

Η πιο ωραία μέρα

Η πιο ωραία μέρα

Σήμερα που είναι Κυριακή
μοσχοβολά η καρδιά σου
αχ να ήταν πάντα Κυριακή
να ζω με τ'αρωμά σου

Σήμερα μοσχοβολάς
βασιλικό και δυόσμο
θα'θελα η ζωή μου να ήτανε 
μαζί σου για πάντα φως μου

Στην αυλή σου απόψε
γλεντούν νέοι και νιές
γέλια, χαρές ακούγονται
σ'όλες τις γειτονιές

Απόψε η πανσέληνος
έχει χρώμα μαγικό
λούζει με ασήμι τη γειτονιά
κι σε με τ'άσπρο νυφικό

Στην εκκλησιά θα πάμε
κρατώντας σου το χέρι
συ θα'σαι η περιστέρα μου
κι εγώ το δικό σου ταίρι

Κυριακή

Της Κυριακής ξημέρωμα είναι ευλογημένο
Γιατί σαν βγαίνει το πρωί 
Ο κόσμος σαν ξυπνάει 
Μαζί και η καμπάνα μαs μαζί κι αυτή χτυπάει 

Στην ευλογία μας καλεί 
Να πάμε εκκλησία
Όλα τα όσια τα ιερά
Και του Χριστού τα Θεία
Ν' αρχίσει η βδομάδα μας όλο χαρές, ελπίδα

Η Κυριακή ξεχωριστή στην Γένεση Κυρίου
Να την τιμάτε σαν γιορτή
Χωρις αμφισβητήσεις
Η μέρα αυτή ξεχωριστή μέσα στις αναμνήσεις
Λαμποκοπά και φωτεινή μας δίνει τις χαρές της

Την ομορφιά της Κυριακής θέλω να προσκυνήσω
Και σαν το Χριστιανόπουλο κερί ν' ανάψω τάμα
Στην Παναγία στο Χριστό καλά να μου τον έχει
Κι αφού ειναι εκείνος μακριά
Να μου τονε προσέχει !

Ελβινα Τζελέπη
Ποιήτρια

The Eyes of Children Around the World

Είμαστε ο κόσμος

Έρχεται καιρός,
όταν προσέχουμε ένα συγκεκριμένο κάλεσμα
Όταν ο κόσμος πρέπει να γίνει ένα
υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν,
και είναι ώρα να δώσουμε χέρι βοηθείας στη ζωή
το μεγαλύτερο δώρο από όλα
Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε
προσποιούμενοι μέρα με τη μέρα
ότι κάποιος, κάπως θα κάνει σύντομα μια αλλαγή
Είμαστε όλοι μέρος
της μεγάλης οικογένειας του Θεού
και η αλήθεια, ξέρεις ότι η αγάπη είναι αυτό που χρειαζόμαστε
(Ρεφρέν)

Είμαστε ο κόσμος
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είναι μια επιλογή που κάνουμε
Σώζουμε τις δικές μας ζωές
Είναι αλήθεια ότι κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Απλά εσύ και εγώ
Στείλε τους την καρδιά σου
ώστε να ξέρουν ότι κάποιος νοιάζεται
ώστε οι κραυγές τους για βοήθεια
να μην είναι μάταιες
Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να υποφέρουν
όχι δεν μπορούμε να τους γυρίσουμε την πλάτη
Τώρα χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας

Είμαστε ο κόσμος

Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είναι μια επιλογή που κάνουμε
Σώζουμε τις δικές μας ζωές
Είναι αλήθεια ότι κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Απλά εσύ και εγώ
Όταν είσαι στεναχωρημένος και έξω
μοιάζει να μην υπάρχει ελπίδα
αλλά αν απλά πιστέψεις
δεν υπάρχει περίπτωση να πέσουμε
λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν, ας συνειδητοποιήσουμε
ότι μια αλλαγή μπορεί μόνο να έρθει
όταν όλοι γίνουμε ένα

Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είναι μια επιλογή που κάνουμε
Σώζουμε τις δικές μας ζωές
Είναι αλήθεια ότι κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Απλά εσύ και εγώ
Είμαστε ο κόσμος
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είναι μια επιλογή που κάνουμε
Σώζουμε τις δικές μας ζωές
Είναι αλήθεια ότι κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Απλά εσύ και εγώ

Είμαστε ο κόσμος
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είναι μια επιλογή που κάνουμε
Σώζουμε τις δικές μας ζωές
Είναι αλήθεια ότι κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Απλά εσύ και εγώ

Είμαστε ο κόσμος
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είναι μια επιλογή που κάνουμε
Σώζουμε τις δικές μας ζωές
Είναι αλήθεια ότι κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Απλά εσύ και εγώ
Είμαστε ο κόσμος
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είναι μια επιλογή που κάνουμε
Σώζουμε τις δικές μας ζωές
Είναι αλήθεια ότι κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Απλά εσύ και εγώ
όλοι χρειαζόμαστε κάποιον που να μπορούμε να στηριχθούμε
όταν ξυπνάς κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ότι όλα σου τα όνειρα χάθηκαν
όταν οι σεισμοί θα σε βοηθήσουν να τα βγάλεις πέρα με τις καταιγίδες
όταν το πάτωμα εμφανίζει ένα μαγικό χαλί για να πατήσεις πάνω
είμαστε ο Κόσμος ενωμένοι από την αγάπη τόσο δυνατοί
όταν το ραδιόφωνο δεν είναι αναμμένο μπορείς να ακούσεις τραγούδια
ένα καθοδηγητικό φως στον σκοτεινό δρόμο που περπατάς
ένα σημάδι για να βρεις τα όνειρα που νομίζεις ότι χάθηκαν
κάποιος να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τα εμπόδια στα οποία σκόνταψες
κάποιος να σε βοηθήσει να ξαναχτίσεις όταν τα χαλίκια θα φύγουν
είμαστε ο κόσμος ενωμένοι από έναν κοινό δεσμό
Αγάπα όλο τον πλανήτη τραγούδα μαζί μας

Είμαστε ο κόσμος
Είμαστε τα παιδιά
Είμαστε αυτοί που κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε
Είναι μια επιλογή που κάνουμε
Σώζουμε τις δικές μας ζωές
Είναι αλήθεια ότι κάνουμε τη μέρα φωτεινότερη
Απλά εσύ και εγώ

Καθημερινοί πολίτες
όλοι συμμετέχουν
είμαστε ο κόσμος
Εσύ και εγώ
εσύ και εγώ
αχ, 12 μέρες χωρίς νερό
ποια είναι η θέληση σου για να ζήσεις?
ενισχύουμε την αγάπη την βλέπουμε να πολλαπλασιάζεται
Μοιάζει σαν το τέλος του κόσμου
μπορούμε να κάνουμε τον Κόσμο να νικήσει
όπως η Κατρίνα, Αφρική, Ινδονησία
και τώρα η Αϊτή μας χρειάζεται, μας χρειάζονται, μας χρειάζονται

We are the world

There comes a time,
When we heed a certain call
When the world must come together as one
there are people dying,
and it’s time to lend a hand to life
the greatest gift of all
We can’t go on
Pretending day by day
that someone, somehow will soon make a change
We are all a part of
God’s great big family
and the truth, you know love is all we need
[Chorus]
We are the world
We are the children
We are the ones who make a brighter day
So let’s start giving
There’s a choice we’re making
We’re saving our own lives
It’s true we’ll make a better day
Just you and me
Send them your heart
so they’ll know that someone cares
so their cries for help
will not be in vain
We can’t let them suffer
no we cannot turn away
Right now they need a helping hand
Nou se mond la

We are the Children
we are the ones who make a brighter day
so let’s start giving
There’s a choice we’re making
We’re saving our own lives
It’s true we’ll make a better day
Just you and me
When you’re down and out
there seems no hope at all
but if you just believe
there’s no way we can fall
well, well, well, well, let us realize
that a change can only come
when we stand together as one
[Chorus)
We are the world
We are the children
We are the ones who make a brighter day
So let’s start giving
Got to start giving
There’s a choice we’re making
We’re saving our own lives
It’s true we’ll make a better day
Just you and me
We are the world
we are the children
It’s for the children
we are the ones who make a brighter day
so let’s start giving
There’s a choice we’re making
we’re saving our own lives
It’s true we’ll make a better day
Just you and me

(Chorus)
We are the world
We are the children
We are the ones who make a brighter day
So let’s start giving
There’s a choice we’re making
We’re saving our own lives
It’s true we make a better day
Just you and me
(Chorus)
We are the world
We are the children
We are the ones who make a brighter day
So let’s start giving
Choice were making
saving our own lives
It’s true we’ll make a better day
Just you and me
We all need somebody that we can lean on
when you wake up look around and see that your dreams gone
when the earth quakes we’ll help you make it through the storm
when the floor breaks a magic carpet to stand on
we are the World united by love so strong
when the radio isn’t on you can hear the songs
a guided light on the dark road your walking on
a sign post to find the dreams you thought was gone
someone to help you move the obstacles you stumbled on
someone to help you rebuild after the rubble’s gone
we are the World connected by a common bond
Love the whole planet sing it along
CABARETT

(Chorus)
We are the world
We are the children
We are the ones who make a brighter day
So let’s start giving
Choice were making
saving our own lives
It’s true we’ll make a better day
Just you and me

Everyday citizens
everybody pitching in
Nou se mond la
nou se timoun yo
You and I
you and I
uh, 12 days no water
what’s your will to live?
we amplified the love we watching multiply
Feeling like the Worlds end
we can make the World win
Like Katrina, Africa, Indonesia
and now Haiti needs us, the need us, they need us

Mad World - Gary Jules

Τρελός κόσμος

Παντού γύρω μου γνωστά πρόσωπα
Τετριμμένα μέρη, τετριμμένα πρόσωπα
Λαμπερά και στην ώρα τους για τον καθημερινό τους αγώνα δρόμου

Πηγαίνοντας στο πουθενά, πηγαίνοντας στο πουθενά
Και τα δακρυά τους γεμίζουν τα ποτήρια τους
Καμία έκφραση, καμία έκφραση
Κρύβω το κεφάλι μου, θέλω να πνίξω τη λύπη μου
Δεν υπάρχει αύριο, δεν υπάρχει αύριο

Και το βρίσκω κάπως αστείο
Το βρίσκω κάπως λυπηρό
Τα όνειρα στα οποία πεθαίνω
Είναι τα καλύτερα τα οποία είχα ποτέ
Και μου είναι δύσκολο να στο πω

Επειδή μου είναι δύσκολο να το δεχτώ
Όταν οι άνθρωποι τρέχουν σε κύκλους
Είναι ένας πολύ, πολύ
Τρελός κόσμος

Παιδιά που περιμένουν τη μέρα που θα νιώσουν καλά
Χρόνια πολλά, Χρόνια Πολλά
Αναγκάζονται να νιώσουν όπως πρέπει κάθε παιδί να νιώθει
Κάθισε και άκου, κάθισε και άκου

Πήγα στο σχολείο και ήμουν νευρικός
Κανείς δε με ήξερε, κανείς δε με ήξερε
Γειά σου δάσκαλε, πες μου ποιό είναι το μάθημά μου
Κοίτα μέσα μου, κοίτα μέσα μου

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος...

                                           

 

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός  και συγκληρονόμος και  φίλος και  μέλος.

                                            

                                                 Τι πλέον θέλεις; 

 Αγιος Ιωάννης ο  Χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr/

Δημόσια εξομολόγηση ενός ταλαιπωρημένου Χριστιανού…

Κάτι δεν έμαθα καλά. Κάτι δε μου δίδαξαν σωστά. Ή κάτι δεν κατάλαβα;  Κάτι πήγε στραβά σε μένα ή κάτι είναι στραβό; Προσπάθησαν να με μυήσουν λόγω της αγάπης τους; Ή εξ’ αιτίας της αδυναμίας τους να συνειδητοποιήσουν τη δική τους αδυναμία, επέβαλλαν σε μένα την «τελειότητα» της χριστιανικής τους πίστης; 

Είμαι Χριστιανός ή έτυχε επειδή γεννήθηκα στην Ελλάδα; Είμαι Χριστιανός ή αυθυποβλήθηκα ώστε να νοιώθω κάτι ξεχωριστό; Είμαι Χριστιανός γιατί το επέλεξα ή γιατί μου το «επιβάλλανε»; Είμαι Χριστιανός γιατί το δέχθηκα και το πίστεψα ή επειδή ψυχαναγκάστηκα να στήνομαι και να φορώ το προσωπείο μιας ανύπαρκτης ευσέβειας και να τηρώ τις εντολές του Θεού χωρίς να χαίρομαι γι’ αυτό! 

Είμαι Χριστιανός ή είμαι ένα ευσεβιστικό υβρίδιο; Τα ευσεβιστικά υβρίδια είναι χριστιανισμός ή ο χριστιανισμός είναι τελικά ένας άκρατος ευσεβισμός; Κι αν ο Χριστός που είναι ο Θεός του κόσμου είναι η αγάπη, γιατί ο κόσμος της Εκκλησίας Του ή που λέει ότι είναι η εκκλησία Του, δεν ξέρει να αγαπά;

 Κι αν οι άνθρωποι που τελικά αγαπούν είναι θεωρητικά εκτός Εκκλησίας, επειδή δεν τηρούν το savoir vivre (sic!) της ευσέβειας και του εκκλησιαστικού τύπου, μήπως εκείνοι είναι η Εκκλησία του Χριστού; 

Κι αν μου πεις ότι η εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο με αρρώστους και ότι έτσι θα πρέπει να βλέπουμε και τον εαυτό μας και τους άλλους, εγώ λέω ότι οι άρρωστοι θα πρέπει να έχουν επίγνωση της αρρώστιας τους και να συμπεριφέρονται και στους άλλους αρρώστους με επίγνωση της δικής τους αρρώστιας! Γιατί αν δεν έχουν επίγνωση, τότε αυτό δεν είναι νοσοκομείο αλλά τρελάδικο! Μόνο οι ψυχασθενείς δεν κατανοούν την ασθένεια τους. 

Κι αν δεν αποτελεί ένα πολυτελές ψυχιατρείο, τότε είναι μια οργάνωση που κρύβει μεγαλειώδη ψυχασθένεια και υποκρισία. Ένας χώρος καθαρά κοσμικός που βρίθει «πνευματικής» κατάστασης, κρύβοντας εξουσιαστικές τάσεις, συμπλέγματα κατωτερότητας, ψυχολογικές ανάγκες προσώπων να ανήκουν κάπου, να αποκτήσουν μια προσωπικότητα ή μια ταμπέλα πνευματική που θα πρέπει να διατηρείται με κάθε κόστος, σαν τον «καθηγητή» που ποτέ δεν πρέπει να αμφισβητηθεί από τους μαθητές του. Δηλαδή γεμάτο ψεύτικες συμπεριφορές και συνεχόμενα ψέματα! Αυτό είναι η Εκκλησία;

Θα πει κάποιος, ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις τον Θεό και τους ανθρώπους Του; Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις και κατακρίνεις τους άλλους; Έστω κι αν είναι υποκριτές, έστω και αν είναι ψεύτες, δικαιούσαι να τους κατακρίνεις; Όχι.

 Αλλά όλοι οι άνθρωποι διαμορφώνονται μέσα από τις εμπειρίες τους.

 Και οι δικές μου, μου δημιουργούν πλέον την ανάγκη να αποτινάξει οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό τον ψεύτικο πνευματικό κόσμο, το κουτί με τις ευσεβιστικές ατάκες, το προσωπείο της πνευματικότητας, των συμπλεγμάτων και της υποκρισίας. 

Να λοιπόν, όπως όλοι οι υπόδουλοι λαοί, μετά από χρόνια δουλείας και κατοχής ξεσηκώνονται για την ελευθερία τους, επαναστατώ ενάντια στην «αγάπη» μιας κατοχικής δύναμης. Που μου «συμβουλεύει» να σηκώσω τα βάρη και τις δουλειές του, να εναρμονιστώ με τις νομοθετικές διαταγές και εντολές του «κατακτητή», για να μην κολασθώ! Να είμαι «καλό παιδί» για να έχω το σπαθί του τιμωρού μακριά από το κεφάλι μου. 

Έτσι μου παρουσιάστηκε ο Θεός ή έτσι μου τον παρουσιάσανε; Αυτό είναι ο χριστιανισμός;

Την αγάπη του άλλου, όταν υπάρχει, τη νοιώθεις και την ανταποδίδεις με το φιλότιμο σου! Με την ελευθερία σου!!! Όχι με ψυχαναγκασμό και απειλές. Αυτό είναι ο Χριστός; Έχω ελευθερία ή ουσιαστικά είμαι ελεύθερος μονάχα αν υποδουλωθώ εν ελευθερία; Και πια ελευθερία θα δεχόταν υποδούλωση; Και πώς να αγαπήσεις πραγματικά τον Θεό όταν σου προβάλλεται κυρίως η τιμωρία και η κόλαση Του;

Θέλω να βρω την ελευθερία μου και να βρω τον Θεό μου που είναι όλος αγάπη! Και μη μου πείτε ότι είναι και δικαιοσύνη. Ναι μου το είπαν. Εγώ την αγάπη Του θέλω. Το έλεος Του. Την πατρική Του φιγούρα. Και τους ανθρώπους Του, από τους καρπούς τους, τους αναγνωρίζεις! Όχι από τα σχήματα ευσεβείας τους, τα λόγια τους ή τα ράσα τους! Να αγαπηθεί έχει ανάγκη ο άνθρωπος, όχι να κριθεί! Να βοηθηθεί, όχι να καταδικαστεί.

Πέσανε τα κάστρα της παιδικής μου ηλικίας. Πέσανε.

Πολλοί παράγοντες με επηρέασαν να φλερτάρω με την αθεΐα, μα ούτε εκείνοι αλλά ούτε κι ο ορθολογισμός μου κατάφερε να με πείσει για την ανυπαρξία του Θεού. Επιμένω για κάποιο λόγο να πιστεύω στο Χριστό ως αληθινό Θεό του κόσμου, χωρίς ωστόσο να είμαι βέβαιος. Δεν είδα ούτε τον Χριστό, ούτε την Ανάσταση Του. Αλλά θέλω να το πιστεύω. Δεν ξέρω γιατί. Απλά θέλω. Κάτι μέσα μου…

Αλλά ενώ πιστεύω, κάτι μέσα μου, μου λέει ότι κάτι πάει στραβά με την πραγμάτωση της αλήθειας του Χριστού στην κατεξοχήν οριοθέτηση της δόκιμης και αποδεκτής πνευματικότητας των σύγχρονων και περισσοτέρων χριστιανών. Κάτι που βίωσα από μικρό παιδί και αξιολόγησα μεγαλώνοντας. Άρχισα να διαπιστώνω μια άρρωστη κατάσταση που φωτογραφίζονταν ως αρετή και μια υποκρισία που υποδυόταν την ευσέβεια. 

 

Αυτοί και ο τρόπος που βίωναν τη ζωή και σχεδόν την επέβαλλαν και στα παιδιά τους, με ώθησαν να έχω λογισμούς αμφιβολίας και ερωτηματικά για τον ίδιο χώρο της Εκκλησίας. Και εννοώ την πλειοψηφία των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτοπροσδιορίζονται  ως χριστιανοί και προσδιορίζονται από την κοινωνία. Μιλώ για Επισκόπους, μοναχούς, ανθρώπους με χριστιανικές «περγαμηνές», λαϊκούς ή γέροντες κλπ.

Αν λοιπόν όπως είπε ο Θεός, τους ανθρώπους μου θα τους καταλάβετε από τα έργα τους, πείτε μου, τι δουλειά έχει ο Χριστός σε αυτή την οργάνωση που κατήντησε και που ονομάστηκε Εκκλησία και αποτελείται από μικρότερες χριστιανικές ομάδες, με προσωποληψίες και πνευματικούς «Σούπερμαν» λαϊκούς ή κληρικούς, που δραστηριοποιούνται πνευματικά στο χώρο της και αποτελούν κανονικές σέκτες, με αρχηγούς, βοηθούς, συμβούλους, στρατηγούς και στρατιώτες, με εμφανής την παντελή  έλλειψη αγάπης, που υπηρετούν μονάχα και αποκλειστικά τα συμφέροντα που θεωρούν ότι έχουν, κρύβοντας με πνευματικά προσωπεία, την σεκτοποίηση των ανθρώπων, και που κανένα αληθινό παράδειγμα δεν δίνουν για την αλήθεια του Χριστού;  Άνθρωποι τελικά, κοσμικής επιρροής, που με προσωποληψίες και χειραγώγηση των ανθρώπων, οδηγούν  σε τέτοιο βαθμό ανελευθερίας, που αγγίζουν τα όρια του αισχρού. Ψυχαναγκασμός και όχι ελεύθερη βούληση.

Όχι οι κοσμικοί! Οι πνευματικοί. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας. 

Όχι οι αμαρτωλοί άνθρωποι του ονομαζόμενου «κόσμου», που στην τελική ψάχνουν να βρουν την ευτυχία και τη χαρά, τη γαλήνη και την ηρεμία σε λιμνάζοντα ίσως νερά, αλλά ο κόσμος τους δείχνει να είναι πιο αγνός και πιο ανεκτικός από την υποκρισία που υπάρχει στις ταμπέλες μας, των ανθρώπων της Εκκλησίας. 

Είναι τόση η απόγνωση και η απογοήτευση που νοιώθω, που δεν θέλω να ανήκω στους ανθρώπους που τους θεωρούν πνευματικούς, γιατί πραγματικά δεν είμαι. Προτιμώ να ανήκω στον «κόσμο».

Δεν μπορώ να μην κρίνω το εργοστάσιο των υποκριτών στο οποίο μεγάλωσα και στην κατασκευή θαυμάτων που αποσκοπούσε στην ενδυνάμωση μιας, ουσιαστικά, ανύπαρκτης πίστης. Στη βαριά βιομηχανία της «πνευματικής» κατάκρισης που βαπτίζονταν διάκριση και στη χρησιμοποίηση της Εκκλησίας από ανθρώπους για προσωπικούς σκοπούς!

Εύχομαι κάποια στιγμή να καταφέρω να συγχωρήσω την αδυναμία τους, να αντιληφθούν πόσο μικροί είναι πλέον στα μάτια μου, και πόσο κακό έκαναν και κάνουν. 

Μας μάθανε να κατακρίνουμε και όχι να αγαπούμε! Όχι να δικαιολογούμε ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ μα να τους χαρακτηρίζουμε. Να κοιτάμε πλάγια τους άλλους. Να είμαστε καχύποπτοι και γεμάτοι κακούς λογισμούς. Μας έκαναν δάσκαλους και σημαιοφόρους της πίστης και της ορθοπραξίας. Αρχίσαμε να βάζουμε στο μικροσκόπιο τις ζωές των άλλων, συγκρίνοντας τις πράξεις τους με όλα αυτά που μας δόθηκαν ως γνώση, χάσαμε την απλότητα και την αλήθεια και υποκρινόμασταν τους αγίους ο ένας προς τον άλλον.

Θέλω να εμέσω όταν σκέφτομαι τα λόγια τους που ποτέ δεν πίστεψαν! Φοβάμαι μήπως μείνω στον ψυχαναγκασμό και τη φοβία που προσπαθώντας να με σώσουν, μου ενέσπειραν στην ψυχή, καταστρέφοντας την ανάγκη για ειλικρινή αναζήτηση της Θεότητας και την συνειδητοποίηση της αδιανόητης και ατελείωτης αγάπη Της για μένα! Μου μάθανε λάθος το Θεό που μου αποκαλύφθηκε μέσα στις πτώσεις μου, δείχνοντας το αληθινό Του πρόσωπο!

Πάμε λοιπόν πάλι απ’ την αρχή. Σαν να γεννήθηκα σήμερα. Το πρώτο κλάμα του μωρού ακούστηκε μες στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, χωρίς να υπάρχει καμιά μητέρα. Όπως και τότε… Μα και ο πατέρας έκανε λίγο στην άκρη να μη φαίνεται. Και ο μικρός άρχισε να ρωτά για τη ζωή και το θάνατο. Για την αρχή, για το σύμπαν για το Θεό. Πάμε λοιπόν από τη αρχή, με πραγματικό ενδιαφέρον και όχι επιβολή του Θεού στην ύπαρξη μου. 

Μια ειλικρινή και βαθειά αναζήτηση της αλήθειας. Όχι αναπαραγωγή των κασετών και των ομιλιών. Βίωμα! Αν έχεις βίωμα μίλα μου! Θα ακούσω! Θα αγαπώ! Θα καταλάβω! Θα σε νοιώσω! Μα αν άνοιξες το κουτάκι με τις ατάκες, το βιβλίο με τις λύσεις, αν αντιγράφεις από τους αριστούχους και μου το προσφέρεις για να πειστώ για την αγάπη σου, τίποτα δε θα με κάνει να σε πιστέψω. Τίποτα! Μονάχα βίωμα! Πτώσεις! Αμαρτία. Μετάνοια! Ζωή! Αγάπη! Βίωμα! Αν είσαι εκεί και μπορείς, αν μ’ ακούς μίλα μου! Θα σε «ακούσει» η ψυχή μου…

Που απευθύνεσαι; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Σε ενοχλεί αυτή η έκφραση; Κι όμως δε θα έπρεπε! Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Έχεις την επιγραφή του πνευματικού ανθρώπου στο μέτωπο σου! Το έχεις  όπως ο Κάιν είχε το σημάδι του κακού, εσύ έχεις το σημάδι της αγάπης; Γιατί δεν αγαπάς λοιπόν; Με διώχνεις. Το κάνεις εσκεμμένα; Το καταλαβαίνεις ή με διώχνεις ακούσια; Σου το είπε κανείς ότι με διώχνεις; Ποιος είναι ο Πατέρας σου που σε δίδαξε;

Πώς να σου μιλήσω όταν συνεχώς δαιμονοποιείς τη ζωή μου! Δαιμονοποιείς τις ανάγκες μου! Πώς να σε εμπιστευτώ που με κάνεις να νοιώθω βρώμικος όταν την ερωτική έλξη και την ανθρώπινη ανάγκη την ονομάζεις πορνεία.

Αν ένοιωθες όπως ένοιωθα θα καταλάβαινες. Αλλά δεν ένοιωσες ποτέ! Αυτή είναι η αλήθεια. Και ποτέ δεν προσπάθησες να κατανοήσεις. Αλλά σε δικαιολογώ. Πως άλλωστε; Αφού για σένα είναι απαντημένα όλα τα ερωτήματα και η γνωμάτευση της πνευματικής ιατρικής αδιαμφισβήτητη. Δαίμονας! Παρασυρμός. Πειρασμός. Αμαρτία. Τώρα πρέπει να μετανοιώσεις. Να τιμωρηθείς και να απειληθείς με κόλαση ή ένδικη μισθαποδοσία ξεθαμένη από τον παλαιό νόμο, επικαλυμμένη  με την δικαιοσύνη του Θεού και την τιμωρία Του ή πιο «μαλακά» παιδαγωγία Του. Σύνελθε γιατί ο Θεός θα τιμωρήσει εσένα ή ό,τι αγαπάς πιο πολύ. Ακόμη και τα παιδιά σου! Ή τους γονείς σου ή τον άνδρα σου ή την γυναίκα σου! Τρέμε την οργή του για τις αμαρτίες σου. Φώλιασε το φόβο μέσα σου μήπως και «σωθείς». Κι εγώ ο εξουσιαστής σου, ο οδηγός σου, θα σου απαγορεύσω το δέντρο της ζωής. Μακριά από τη Θεία κοινωνία! Θα καείς ανάξιε δούλε που δε φόρεσες το ένδυμα του γάμου. Φύγε πριν σε βγάλει ο ίδιος ο Κύριος. Φύγε μακριά από αυτό που πραγματικά μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, να τον αλλοιώσει και να τον φωτίσει!!! Σου απαγορεύεται η Ζωή και το Φως, ενώ εσύ, μπορείς να απολαμβάνεις το προνόμιο της αρετής σου.;;!!;;  

Πως αγγίζουν τα χείλη τα δικά σου το φρικτό μυστήριο; Η αξιοσύνη σου σε οδηγεί άραγε ή η οικονομία του Θεού προς τον άνθρωπο; Κι αν ο Θεός οικονομεί για σένα, εσύ γιατί δεν οικονομείς για τους άλλους; Σε μοναχούς απευθύνεσαι; Ή προορίζεται μονάχα για τους Αγίους; Και ποιος είναι Άγιος; Ποιος είναι άξιος ενώπιον Του; Γιατί λοιπόν ενώ δε μ’αγαπάς υποκρίνεσαι ότι νοιάζεσαι για μένα;

Με έκανες να χάσω την απλότητα της σκέψης μου. Εγώ δεν είχα την εμπειρία να διαχειριστώ τόσες πνευματικές έννοιες και με άφησες στον κυκεώνα εκατομμυρίων λογισμών να βγάλω άκρη. Εσύ με μπέρδεψες! Και ο μίτος συνεχώς μπερδεύονταν γιατί κοιτούσα εσένα να σου μοιάσω. Έτσι όπως νόμιζα ότι σε έβλεπα. ΆΓΙΟ! 

Μα άλλη η ζωή του λιονταριού κι άλλη της κουκουβάγιας, Κι άλλο τα δάχτυλα του Κύκλωπα κι άλλα του Οδυσσέα. Γιατί δεν βλέπεις το προφανές και θέλεις να με κάνεις ένα ομοίωμα δικό σου; Να πιθηκίζει και να περιφέρεται σαν μούμια ή καλύτερα σαν μαριονέτα. Γιατί αυτό με έφτιαξες.

 Μου γέμισες με φόβο την ψυχή. Μου πήρες την απλότητα της σκέψης. Με έκανες να νοιώθω βρώμικός και ότι όλα είναι αμαρτία! Το φαγητό, η μουσική, ο έρωτας και τόσα άλλα ανθρώπινα που ο ίδιος ο Θεός έβαλε μέσα στις ανάγκες του ανθρώπου. 

Μου πήρες την ελευθερία και με πάτησες στον καλουπωτή σου, να γίνω το καλούπι του «αγίου», χωρίς να νοιώσω ότι θέλω ή ότι μπορώ! Δεν σεβάστηκες ούτε την «υπομονή» του χρόνου και απαίτησες άμεσα να αλλάξω ζωή και συνήθειες. Χωρίς να μου εξηγήσεις γιατί. Μονάχα με απειλές και ένα πηδάλιο που μου εμφάνιζες σαν επιχείρημα για να πειστώ και να δω πόσο «ελεήμων» και ανεκτικός είσαι ώστε να νοιώσω και ευγνωμοσύνη που μείωσες την ποινή μου και μετρίασες τον κανόνα μου.  

Με γέμισες με «πρέπει». Με γέμισες με ενοχές και κόμπλεξ. Μου εξαφάνισες το δικαίωμα της επιλογής και με «ενεργοποίησες» με το «επιχείρημα» της επιβολής και της απειλής!  Με έκανες πονηρό ώστε να «αγοράζω» την αρετή και τη Βασιλεία του Θεού μέσα σε εξαναγκαστικές συμπεριφορές και τύπους και παραγωγή «καλών πράξεων και λογισμών»! Να ψάχνω να «αγοράσω» το εισιτήριο της σωτηρίας, χωρίς να μου μάθεις το πιο βασικό άνθρωπε μου. ΝΑ ΑΓΑΠΩ! Ούτε σε σένα βρήκα την αγάπη, πώς λοιπόν να τη διδαχθώ; Αυτό δεν έπρεπε πρώτα από όλα να μου διδάξεις;

Κι όταν κατάφερα να υποκριθώ στον εαυτό μου και σε σένα ότι μπήκα στο δρόμο του Θεού και τώρα προσπαθώ να γίνω άγιος, άρχισα να κάνω «ομολογία» πίστης παντού! Και κηρύγματα στους «χλιαρούς» και αδαείς. Και τελείωσα με αριστείο το πανεπιστήμιο του Ευσεβισμού.

 Και εντέλει, όλο και πιο πολύ βυθιζόμουνα στην πρακτική του, κρίνοντας τους άλλους οι οποίοι πλέον δεν ήταν αδέλφια μου αλλά κοσμικοί! Και εγώ τώρα διέφερα από τους ανθρώπους της απωλείας. Εγώ τώρα βάδιζα στην αρετή με τόσα που έμαθα και τόσες προσπάθειες που έκανα. Τώρα πρέπει να βοηθήσω να σωθούν και οι άλλοι! 

Νηστέψτε, μετανοείτε! Κάντε ότι κάνω εγώ για να σωθείτε! Ελάτε στον πνευματικό μου που είναι ο καλύτερος για να βοηθηθείτε! Κοίτα εμένα πως υποκρίνομαι τον Άγιο; Έτσι μπορείς και εσύ! Έλα όμως που δεν αγάπησα το πλάσμα σου Κύριε και πως θα μάθω τώρα να αγαπώ; Ευτυχώς που έφαγα τα μούτρα μου και κατάλαβα πόσο μακριά από την αλήθεια και την αρετή είμαι. Αλλά ελπίζω μονάχα το έλεος και δεν ψάχνω την αρετή που ποτέ δεν έρχεται σε μένα. Έστω κι έτσι, μου επιτρέπεις να ελπίζω;

Δεν νομίζω όμως να με νοιώσεις καλέ μου φίλε που μακάρι να ήσουνα. Θα με βαπτίσεις μπερδεμένο και πλανεμένο ή ακόμη και τρελό. Με δαιμονική επήρεια που επηρεάστηκε ίσως από τις παρέες του και τα αντίχριστα διαβάσματα του. Ίσως. Δεν νοιώθω όμως έτσι. Αλήθεια πονάω και προσπαθώ να απαλλαγώ από τις σκέψεις μου. Να βρω γαλήνη και ηρεμία. Να πάψει να με βασανίζει η σκέψη ότι… τελικά υπάρχει η πραγμάτωση ή είναι μόνο θεωρία;  Δεν το πιστεύω. Θέλω να πιστεύω και θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις. Όχι για το φόβο μιας αιώνιας τιμωρίας. Αλλά με την ελπίδα μιας αναπάντεχης αιωνιότητας. Σε ευχαριστώ!

 

Αγιορείτης
πηγή: http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2013/05/3175.html

Αναδημοσίευση: http://plibyos.blogspot.gr/ - http://alliotikathriskeytika.blogspot.gr/

Aιγαίου Αγιότητα

Αιγαίου Αγιότητα

Σε μελωδίες κυμάτων
διασπώνται
ιερές απεικονίσεις
νοσταλγίας

Σε σπονδυλωτές ακτές
εκπέμπονται
αειθαλείς διηγήσεις
γαλήνης

Στου Αιγαίου την Αγιότητα !

© Έμυ Τζωάννου

μουσική - Μάνος Χατζιδάκις - Η μελαγχολία της ευτυχίας

Growing Concern - Κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από μένα

GROWING CONCERN

Κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο    

Από τον τρόπο που χτενίζει τα μαλλιά του;

(απο το κούρεμά του;)

Μπορείς να διαβάσεις το μυαλό του

Από τα ρούχα που φοράει;

Μπορείς να διακρίνεις έναν κακό άνθρωπο

Από το σχέδιο που έχει η γραβάτα του;

                 Ρεφραίν:

Τότε κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ναι, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ω, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ναι, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις έναν σοφό άνθρωπο από τον τρόπο που μιλάει ή προφέρει;

Είναι αυτό πιο σημαντικό από τις ιστορίες που λέει;

Και θα μπορούσες να πεις έναν άνθρωπο ανόητο εάν δεν αγωνίζεται για τα πλούτη;

                 Ρεφραίν:

Τότε κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ναι, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ω, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ναι, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Θα μπορούσες να περιφρονήσεις έναν άνθρωπο, εάν δεν έχει τα ίδια «πιστεύω» μ’ εσένα; 

(θα μπορούσες) να πεις ότι το χρώμα του δέρματός του είναι το δέρμα της ψυχής του;

Ή θα μπορούσες να πεις εάν οι άνθρωποι έχουν καθήκον να πεθάνουν για τον βασιλιά και την πατρίδα;

                 Ρεφραίν:

Τότε κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ναι, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ω, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

Ναι, κύριε είσαι καλύτερος άνθρωπος από 'μένα

GROWING CONCERN

Mister you’re a better man than i

Can you judge a man
By the way he wears his hair?
Can you read his mind
By the clothes that he wears?
Can you see a bad man
By the pattern on his tie?

Chorus:

Then Mister you're a better man than I
Yeah Mister You're a better man than I
Oh Mister You're a better man than I
Yeah Mister You're a better man than I

Could you tell a wise man
By the way he speaks or spells?
Is this more important
Than the stories that he tells?
And call a man a fool
If for wealth he doesn't strive

Chorus:

Then Mister you're a better man than I
Yeah Mister You're a better man than I
Oh Mister You're a better man than I
Yeah Mister You're a better man than I

Could you condemn a man
If your faith he doesn't hold?
Say the colour of his skin
Is the colour of his soul?
Or could you say if men
For king and country all must die?                             
                                                                                      
Chorus
Then Mister you're a better man than I
Yeah You're a better man than I
Oh Mister You're a better man than I
Yeah Mister You're a better man than I

Μη βιάζεσαι να κρίνεις…

Ο χειρούργος μπήκε βιαστικός στο νοσοκομείο, αφού δέχτηκε κλήση για μια επείγουσα και δύσκολη επέμβαση. Φόρεσε γρήγορα τη ρόμπα του και κατευθύνθηκε προς το χειρουργείο όπου στην αίθουσα αναμονής συνάντησε τον πατέρα του παιδιού που θα χειρουργούσε.

Εκείνος μόλις αντίκρισε το γιατρό του φώναξε με αγωνία:
«Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Είσαι εντελώς ανεύθυνος; Η ζωή του γιου μου κινδυνεύει.»
Ο γιατρός τον κοίταξε στα μάτια και απάντησε:
«Συγνώμη, δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο μπορούσα πιο γρήγορα, μόλις με κάλεσαν. Και τώρα ηρεμήστε για να κάνω και εγώ τη δουλειά μου».
«Να ηρεμήσω; Αν ήταν ο γιος σου τώρα σ’ εκείνο το δωμάτιο, θα ηρεμούσες; Αν ο γιος σου πέθαινε τώρα, τι θα έκανες;», είπε ο πατέρας οργισμένος.
Ο γιατρός απάντησε :
«Θα επαναλάμβανα, ότι είπε ο Ιώβ στη Βίβλο: Από τη σκόνη ερχόμαστε και στη σκόνη καταλήγουμε· ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε· ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου. Πηγαίνετε τώρα να προσευχηθείτε για το γιό σας κι εμείς θα κάνουμε το καλύτερο με τη βοήθεια του Θεού».
«Να δίνεις συμβουλές, όταν δεν σε αφορά κάτι, είναι τόσο εύκολο…», μουρμούρισε ο πατέρας.

Το χειρουργείο κράτησε αρκετές ώρες κι ύστερα πρώτος ο γιατρός βγήκε και ανακοίνωσε στον πατέρα χαρούμενα:

«Δόξα τω Θεώ, ο γιος σας σώθηκε», και χωρίς να περιμένει απάντηση από τον πατέρα, συνέχισε να περπατάει στο διάδρομο.
«Αν έχετε κάποια ερώτηση, ρωτήστε τη νοσοκόμα».
«Μα πως μπορεί να είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά για να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου;», ρώτησε τη νοσοκόμα ο πατέρας λίγα λεπτά αφού έφυγε ο γιατρός.
Η νοσοκόμα απάντησε με δάκρυα στα μάτια:
«Ο γιος του σκοτώθηκε χτες σε τροχαίο ατύχημα. Ήταν στην κηδεία του όταν τον καλέσαμε για την εγχείρηση, και τώρα που έσωσε τη ζωή του δικού σας γιου έφυγε τρέχοντας για να επιστρέψει στην κηδεία του παιδιού του»!!

Κάποιες φορές απαιτείται μεγάλη εσωτερική δύναμη για να μην κρίνεις τον συνάνθρωπό σου. Επειδή όμως ποτέ δεν γνωρίζεις πραγματικά τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου ανθρώπου και τι μπορεί αυτός να περνάει εκείνη τη στιγμή, μη βιάζεσαι ποτέ να κρίνεις. Η «σιωπή του νου» είναι ο μοναδικός καθρέπτης που αντανακλά την πραγματικότητα της κατάστασης και η αγάπη το κύριο φίλτρο που πρέπει να χρησιμοποιούμε όταν κρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

http://ipaideia.gr/index.php?page=home

Περιθωριοποίηση μαθητών από μαθητές!

Καράς Χρίστος, Kαθιστή φιγούρα σε έρημο τοπίο

Του Νίκου Τσούλια

     Θα την συναντήσεις και στα πιο καλά σχολεία και στις πιο πνευματικά καλλιεργημένες μικρο-κοινωνίες. Θα απορήσεις για την έκταση και την ένταση που μπορεί να πάρει. Θα ανησυχήσεις για την αδυναμία επούλωσης των πληγών που αφήνει. Και τελικά θα αγνοείς και την τραυματική εμπειρία που αφήνει σε βάθος χρόνου, γιατί ο μαθητής θα έχει φύγει προ πολλού από το σχολείο.

     Η περιθωριοποίηση των μαθητών από μαθητές παραμένει εδώ και χρόνια πολλά ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα του σχολείου. Αναπτύσσεται και εξαπλώνεται με μια καρκινική τάση και πλήττει με τον πιο οξύ τρόπο την ψυχική εικόνα των θυμάτων. Και το πιο οδυνηρό στοιχείο που αφήνει σα σημάδι είναι ότι ακυρώνει την αυτοπεποίθηση και τη δημιουργική διάθεση των παιδιών που θα δεχτούν το πλήγμα της περιθωριοποίησης.

     Και όλα αυτά συμβαίνουν είτε στην παιδική είτε στην εφηβική ηλικία, στις περιόδους της αυξημένης ευαισθησίας και της εκρηκτικής συγκρότησης της προσωπικότητας του ανθρώπου, στις περιόδους όπου η ευαισθησία και η αβεβαιότητα πλημμυρίζουν την πνευματική ωρίμανση του ατόμου.

     Το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Πώς ο νεανικός κόσμος οδηγείται σε τόσο ακραίες απαξιωτικές συμπεριφορές; Από πού αφορμάται και εκδηλώνει τόσο βάρβαρες αντιλήψεις και πρακτικές; Είναι έμφυτες αυτές οι αντι-ανθρώπινες συμπεριφορές ή ενσωματώνονται στον παιδόκοσμο αδιόρατα αλλά και πανίσχυρα από το παρακμιακό αξιακό φορτίο της κοινωνίας μας;

     Προφανώς στη μαθητική κοινότητα αποτυπώνεται η τραχύτητα των κοινωνικών και ανθρώπινων σχέσεων και εκδηλώνεται το σοβαρό ουμανιστικό έλλειμμα του πολιτισμού μας. 

Η περιθωριοποίηση στους κόλπους των μαθητών έχει ευρύ περιεχόμενο, μπορεί να περιλαμβάνει σωματικές και πνευματικές ιδιαιτερότητες, «αποκλίνουσες» αντιλήψεις και πρακτικές, πολιτικές και ιδεολογικές θεωρήσεις, σεξουαλικές συμπεριφορές, θρησκευτικές πεποιθήσεις. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι τελικά η περιθωριοποίηση μπορεί να εμπεριέχει το σύνολο των δραστηριοτήτων του ανθρώπου.

     Είναι αξιοσημείωτο το εξής στοιχείο. Η περιθωριοποίηση παιδιών και νέων από παιδιά και νέους είναι πολύ πιο ακραία από μια περιθωριοποίηση που μπορεί να γίνει από μεγάλους και αποκτά μια περίεργη σκληρότητα. 

Το παιδί που θα καταλάβει την απόρριψη από τους ομήλικούς του θα μεταβιβάσει ένα μέρος της σκληρότητας των άλλων στον ίδιο τον εαυτό του τιμωρώντας τον με αντιλήψεις αυτό-απόρριψης και εσωστρέφειας. Το σκληρό περίβλημα της εσωστρέφειας στη συνέχεια μπορεί οδηγήσει το θύμα σε μια συνολική περιστολή των σχέσεών του με σοβαρό ενδεχόμενο την εκδήλωση κάποιου ψυχολογικού προβλήματος (κατάθλιψη κλπ). 

Η εξωτερίκευση των διάφορων όψεων της προσωπικότητας του ανθρώπου μπορεί να έχει ταυτόχρονα στοιχεία πολύ σκληρά και πολύ ευαίσθητα. Ο άνθρωπος και ειδικότερα το παιδί μπορεί να εκφράσει μεγάλη σκληρότητα προς τους ομήλικούς του, αλλά και να νιώσει υπερβολική πίεση στον κόσμο των ευαισθησιών του. Μπορεί να κινηθεί από τη μια άκρη στην άλλη με φοβερή ευκολία. Μπορεί ο χαρακτήρας του να συνεκφράζει την πιο ανεξήγητη αντίφαση σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

     Θεωρώ ότι δεν υπάρχει εκπαιδευτικός που δεν έχει βιώσει τη φρίκη αυτού του φαινομένου της περιθωριοποίησης μαθητών από μαθητές. Προσωπικά, κάθε φορά που το αντιλαμβάνομαι ξαφνιάζομαι από την έντασή του και απορώ για την αδυναμία μου να προλάβω αυτό το φαινόμενο, γιατί προφανώς είναι ομολογία σαφούς παιδαγωγικής ήττας μου.

     Το σχολείο, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να αντιλαμβάνονται ή και να διαισθάνονται τις καρκινικές και δηλητηριασμένες σχέσεις μεταξύ των μαθητών. Οφείλουν να αναζητούν λύσεις και προς τα δύο άκρα του φάσματος αυτής της περίεργης συμπεριφοράς των μαθητών. 

Προς την πλευρά των θυτών οφείλουν να σημειώσουν το πού μπορεί να οδηγήσει το θύμα η εκδηλούμενη περιθωριοποίησή τους, να επισημάνουν ότι σε μια άλλη περίπτωση μπορεί «άνετα» να βρεθούν αυτοί στην πλευρά απέναντι πλευρά και να τονίσουν το πώς αλλοιώνεται η ευγενική όψη του χαρακτήρα μας όταν εκδηλώνουμε, αναίτια μάλιστα, εχθρότητα προς τους άλλους. 

Προς την πλευρά του θύματος οφείλουν να ανιχνεύσουν τρόπους ενθάρρυνσής του, με κύριο στόχο να αμβλύνουν τις επιπτώσεις από την βαρβαρότητα της περιθωριοποίησης και να κλείσουν το συντομότερο δυνατόν την ψυχική επιβάρυνσή του.

     Σε κάθε περίπτωση, οι αμφίπλευρες κινήσεις θα πρέπει να κινούνται σε ένα κλίμα αγάπης γιατί δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις για να ευδοκιμήσει ο ορθολογισμός και το αξιακό φορτίο του παιδαγωγικού λόγου. Αν δεν αποδώσει μια τέτοια πρακτική, το σχολείο οφείλει να κινηθεί με τα όποια κανονιστικά και περιοριστικά μέσα διαθέτει. Αν το παιδί – θύμα της περιθωριοποίησης αντιληφθεί ότι το σχολείο δεν μπορεί να το βοηθήσει, τότε δραματοποιεί την όλη κατάσταση και η εμπειρία του θα είναι καταλυτικά τραυματική.

     Συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι το σχολείο δεν μπορεί να λύνει όλα τα προβλήματα, ότι αυτά τα ζητήματα απαιτούν ειδικούς επιστήμονες και όχι αυτοσχεδιασμούς βασισμένους στην υποκειμενική προσέγγιση και στην όποια εμπειρία των εκπαιδευτικών και η άποψη αυτή σαφώς είναι ως ένα βαθμό ορθή. Όμως μπορεί να μην επιλύουμε τα όποια προβλήματα, αλλά μπορούμε να τα αμβλύνουμε, μπορούμε να αγωνιζόμαστε για να τα λύσουμε. 

Και ακόμα, μπορεί να θεωρηθεί σωστός εκπαιδευτικός εκείνος που θα ισχυρίζεται κάθε φορά ότι το όποιο πρόβλημα – πέραν των συμβαινόντων στη σχολική αίθουσα – είναι ευθύνη της πολιτείας και θα κάνει το μάθημά του σαν να μη συμβαίνει τίποτα άλλο πέραν του φαινομενικά ήρεμου σκηνικού της σχολικής αίθουσας;

Γουναρόπουλος Γιώργος, Τοπίο

http://anthologio.wordpress.com/