Τα Χριστούγεννα που έζησα ήταν χαρά,
προσδοκία, μύριζε το σπίτι παρέα και γλυκά χειροποίητα, ήταν μια ευκαιρία να
βρεθούμε όλοι μαζί, να φάμε, να πιούμε, να συζητήσουμε, να γελάσουμε αλλά και
να θυμηθούμε! Αργότερα το κάναμε ψυχρό ρεβεγιόν με τυποποιημένα φαγητά από
πλαστικές γαλοπούλες και ακριβές εξόδους επειδή έτσι επέταξε ο θεός της
υπερκατανάλωσης, εισαγόμενο έθιμο ξενέρωτων ατόμων, get a life…
Κάποτε τα Χριστούγεννα αποτέλεσαν την πίστη ότι θα
συμβεί κάτι καλό, την ανατροπή του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου, τη
δυνατότητα να αναγεννηθεί, να αλλάξει τα κακώς κείμενα, όχι να φάει και να
σκάσει, ούτε να έρθει ο Σάντα Κλάους με τα τροφαντά μαγουλάκια για να μου
δώσει… υλικά ψίχουλα, ήταν μια υπενθύμιση ανθρωπιάς και αλληλεγγύης για το
χαρμόσυνο νέο…
Μου λείπει η αθωότητα, η προσμονή για το ευχάριστο,
μου λείπουν τα… Χριστούγεννα! Τότε δεν είχαμε αντίστροφη μέτρηση από τα τέλη
Οκτώβρη αλλά όταν πλησίαζαν οι μέρες υπήρχε μια σκόνη μαγείας που μεταφραζόταν
σε χαρά, παρέα, εκδήλωση θετικών συναισθημάτων. Τώρα μετράμε αντίστροφα γιατί
είναι μόδα, γιατί μας το επιβάλλουν τα τζάμπο και μόλις έρθει η ώρα «μηδέν»
μηδενίζεται η ψυχή μου από το τίποτα, το κενό, το ματαιόδοξο, το ακριβώς
αντίθετο από αυτό που δηλώνει η γέννηση του Χριστού που φέρνει όνειρα, αγάπη, ελπίδα.
Τα Χριστούγεννα έχουν γίνει:
Εμπορική εορτή (ό,τι δεν ήθελε ο Χριστός), ημέρα
μεγάλου γλεντιού, υπερκατανάλωσης προϊόντων και φαγητού (το αντίθετο από τη
σεμνότητα της γέννησής του), ψεύτικες ευχές και υποκριτικά χαμόγελα, περιττά
και ανούσια δώρα… επίδειξη δέντρων και πλούτου… με τα έλκηθρα, την κόκα-κόλα,
τον Σάντα Κλάους και την εφορία να κατάσχει τα λεφτά μας, το σπίτι μας, τον
κόπο μας, την εργασία μας, την ηρεμία μας… και τους πολιτικούς να δίνουν
ρεσιτάλ κοροϊδίας με γιορτινές ατάκες για όλα τα βαλάντια που χωνεύονται εύκολα
λόγω των άγιων ημερών…
Βλέπω τη γελοιοποίηση εργαζομένων που εξαναγκάζονται
σε σούπερ μάρκετ, καφέ και άλλα καταστήματα να φορούν καπέλα και στέκες για να
δείχνουν χαρούμενοι και γιορτινοί και μέσα τους να κυριαρχεί η μελαγχολία και η
καταπάτηση της ατομικής τους ελευθερίας… αντικρίζω ανθρώπους δυστυχισμένους στα
φανάρια ή άστεγους σε δημόσιους χώρους με το χέρι απλωμένο και να ακούγεται
γύρω τους «χο χο χο»… Να κλάψω ή να γελάσω;
Τα Χριστούγεννα έχουν καταντήσει να έχουν
μια έννοια καρναβαλιού, σόου, είναι η υποκρισία παγκοσμίως συμπυκνωμένη…
Εμπορευματοποίηση των πάντων, δίχως πρωτοτυπία, μόνο μαζικότητα, σέλφι με
δέντρα και κόκκινα σκουφάκια με ψεύτικα χαμόγελα και φωτάκια, όπως το καλοκαίρι
που γίνεται επίδειξη παραλίας και γύμνιας, όλα να μολύνουν το πνεύμα των
Χριστουγέννων, κέρατα παντού, πλαστικά δώρα, άδεια, κούφια, χωρίς αγάπη, μόνο
να βγει η υποχρέωση… Η έκφραση της κίβδηλης κοινωνίας που προσκυνά την πλαστή
όμορφη εικόνα, μιας κοινωνίας που είναι ανοργάνωτη και ανοχύρωτη σε όλα τα
επίπεδα… που δεν σέβεται τον πολίτη, που δεν λύνει προβλήματα αλλά ζητάει η
εικόνα να είναι τέλεια, να κρύψει κάτω από το χαλάκι, να μην φανερωθεί και
απλώς να «ξεχάσει», έτσι όμως δεν ξεχνάς, απλώς κοροϊδεύεις… Το πλήρες
ξεπούλημα της ψυχής…
Για αυτό και όλοι κλείνουμε την πόρτα μας στα παιδιά
που λένε τα κάλαντα, αγνοούμε την πείνα και τη δυστυχία αρκεί να μην πεινάμε,
γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα του Σάντα Κλάους αλλά όχι τη γέννηση του Χριστού,
άσχετα αν πιστεύουμε ή όχι… Βεβαίως το παραμύθι είναι ωραίο, πολύ ωραίο να το
ακούω, ακόμα πιο ωραίο αν το ζήσω αλλά καθόλου παραμυθένιο όταν το… καταπίνω
Χριστούγεννα είναι ρε φίλε άσε μας… Χριστούγεννα στην
Αράχωβα, στο Μόντε Κάρλο, στο Παρίσι, στην Ελβετία ή στην… Κυψέλη… (τι κιτς).
Χριστούγεννα των πλουσίων, των φτωχών, των παιδιών, των κακοποιημένων,
Χριστούγεννα της ψυχής και της αγάπης, Χριστούγεννα με τον άνθρωπό μου στην
αγκαλιά μου…
Ποια Χριστούγεννα είναι τα δικά σου;
