Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ

ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ (The Farewell Party 2015 )

Ο 75χρονος Yehezkel ζει σε οίκο ευγηρίας της Ιερουσαλήμ με τη γυναίκα του. Παρά το γεγονός ότι εκείνη υποφέρει από άνοια, η ζωή τους περιστοιχίζεται από παρέες και η καθημερινότητά τους κυλά εύθυμα.
 Όταν όμως ο Max, επιστήθιος φίλος του Yehezkel, αρρωσταίνει με ένα ανίατο νόσημα, ο Yehezkel αποφασίζει να τον βοηθήσει να πεθάνει ήρεμος, και με αξιοπρέπεια. Απευθύνεται στον Dr. Daniel, έναν κτηνίατρο, και στον συνταξιοδοτημένο αστυνομικό Raffi Segal για να εκτελέσουν αυτή τη ζόρικη αποστολή, την οποία αντιμετωπίζουν με μεγάλες δόσεις μαύρου χιούμορ – η μόνη που εναντιώνεται ηθικά στη διαδικασία είναι η γυναίκα του Yehezkel. 
Καθότι όμως την κρίσιμη στιγμή κανείς από την ομάδα δεν «τραβάει τη σκανδάλη», ο Yehezkel - ως πρώην μηχανικός και εφευρέτης - φτιάχνει μία μηχανή αυτό-ευθανασίας για χατίρι του φίλου του. Καθώς οι φήμες για την εφεύρεση πυκνώνουν, οι εκκλήσεις για βοήθεια, καθώς και τα ευτράπελα, πολλαπλασιάζονται. 
Εν τω μεταξύ, ο ίδιος ο Yehezkel αρνείται να αποδεχτεί το γεγονός ότι η κατάσταση της γυναίκας του χειροτερεύει από μέρα σε μέρα. Τα ηθικά διλήμματα είναι πολλά και αναπάντητα. 

Η θάλασσα μέσα μου The Sea Inside (2004)

Ο Ramon Sampedro είναι τετραπληγικός, καθηλωμένος στο κρεβάτι του τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ένα ατύχημα που είχε στη θάλασσα σε νεαρή ηλικία τον άφησε να ζει χωρίς να μπορεί να κινείται. Τώρα πια η θάλασσα βρίσκεται μόνο μέσα στα όνειρά που κάνει κοιτώντας από το παράθυρο του δωματίου του. Παρά την σωματική του ακινησία το πνεύμα του Ramon παραμένει οξυδερκές και αεικίνητο. 
Τελευταία επιθυμία του είναι να του επιτραπεί να τερματίσει τη ζωή του αξιοπρεπώς, πριν κάποια απρόβλεπτη κρίση τον αφήσει φυτό. Δύο γυναίκες θα μπουν στη ζωή του και θα βρεθούν στο πλευρό του. Η δικηγόρος Julia θα τον στηρίξει νομικά στο αίτημά του για να τερματίσει τη ζωή του. Η Rosa είναι μια χωριατοπούλα που όταν μαθαίνει για τον Ramon, θα βάλει στόχο της να τον πείσει ότι αξίζει τον κόπο να ζει.




Η ταινία Mar Adentro βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Ramon Sampedro, που για τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής της πάλεψε για το δικαίωμά του στην ευθανασία. Η μεταφορά του Amenabar θέτει τα διλήμματα στη σωστή τους διάσταση, παρουσιάζοντας πολλές πλευρές και απόψεις γύρω από το θέμα και αφήνοντας σε κάθε θεατή να κρίνει τελικά την ορθότητα της επιλογής του ήρωα.
 Ο Alejandro Amenabar καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κατακλυσμό συναισθημάτων που θα κάνει και τους πιο σκληρούς θεατές να λυγίσουν από τη συγκίνηση. Σε ένα δεύτερο επίπεδο η ταινία δίνει τα ερεθίσματα για ένα προβληματισμό πάνω σε όλα όσα κάνουν τη ζωή όμορφη.


ΑΚΟΜΗ ΔΕΙΤΕ:   https://en.wikipedia.org/wiki/Category:Films_about_euthanasia

                                  http://samakos9.blogspot.gr/2014/05/miele.html

                                  http://samakos9.blogspot.gr/2014/05/blog-post_2301.html

Φωτόδεντρο: ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ

Κάνοντας ΚΛΙΚ πάνω στην εικόνα μπαίνεις στο Φωτόδεντρο ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ



Διαλέγοντας κάτω αριστερά στις θεματικές περιοχές τα Θρησκευτικά, μπορείτε να δείτε εργασίες εκπαιδευτικών θεολόγων που μπορούν να αξιοποιηθούν εντός και εκτός της σχολικής τάξης.
πχ.

Ισλάμ (Α΄) ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗΘρησκευτικά > Μη Χριστιανικά Θρησκεύματα ΣΥΛΛΟΓΗλύκειο ΤΥΠΟΣ ΚΑΛΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣαξιοποίηση ψηφιακού περιεχομένου στη σχολική τάξη, αξιοποίηση ψηφιακού περιεχομένου σε δραστηριότητες εκτός τάξης

20 ΤΑΙΝΙΕΣ ΒΑΣΙΣΜΕΝΕΣ ΣΕ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ - ΣΕΚΤΕΣ

20 Great Films About Religious Cults That Are Worth Your Time

16. Holy Smoke! (1999)





Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην εξωτική Ινδία, η όμορφη και νεαρή Ruth Barron γνωρίζει έναν χαρισματικό γκουρού και ενθουσιάζεται από την διδασκαλία του. 
Σύντομα ασπάζεται τη θρησκεία του, και αλλάζει το όνομα της, ενώ αποφασίζει να μην επιστρέψει ποτέ στην Αυστραλία απ`όπου ξεκίνησε. 
Τότε η μητέρα της, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να επαναφέρει το παιδί της, την φέρνει σε επαφή με τον PJ Waters, έναν σύμβουλο της αμερικανικής πρεσβείας και ειδικό σε υποθέσεις προσηλυτισμού. 



17. Sound of My Voice (2011)






Ο δάσκαλος Peter (Christopher Denham, Enter Nowhere) και η πρώην κοσμική Lorna (Nicole Vicius, (500) Days of Summer) είναι ένα ζευγάρι αποφασισμένο να διεισδύσει σε μια αίρεση, με επικεφαλής την αινιγματική Maggie (Brit Marling, Another Earth), χρησιμοποιώντας μυστικά κρυφές κάμερες.

Με τον ισχυρισμό ότι είναι μια επισκέπτρια από το έτος 2054, η Maggie έχει συγκεντρώσει μερικές άπορες ψυχές που ζητούν ηγεσία και ψυχολογική κάθαρση.

Αντί όμως να αποκτήσουν επιβαρυντικά στοιχεία για τη διφορούμενη γυναίκα, ο Peter και η Lorna, ανοίγουν την ψυχή τους στην ‘ταξιδιώτρια’, κι ανακαλύπτουν πως τα δώρα της ψυχανάλυσης και της λεκτικής θεραπείας έχουν συντριπτική δύναμη, απειλώντας έτσι τις δημοσιογραφικές προθέσεις τους. 

Καθώς το ζευγάρι συνδέεται όλο και περισσότερο με τις διδασκαλίες της Maggie, ο Peter καλείται τελικά να θυσιάσει περισσότερα από όσα περίμενε, βάζοντας τη περιέργεια του πιο πάνω από την κοινή λογική του.

15. Savage Messiah (2002)





Η πραγματική ιστορία του Roch Moise, που ήταν ηγέτης μιας παραθρησκευτικής σέκτας, ο οποίος συνελήφθη στο Οντάριο του Καναδά το 1989.

10. Jesus Camp (2006)







Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.  ΕΔΩ

2. Jonestown: The Life and Death of Peoples Temple (2006)

ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΕΔΩ

ΚΑΙ ΟΙ 20 ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΔΩ:  http://www.tasteofcinema.com/2014/20-great-films-about-religious-cults-that-are-worth-your-time/#ixzz3jShkPAf9

Βαλτε να πιούμε

B' Λυκείου

1. Ερωτήματα σχετικά με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.

Βάλτε να πιούμε...



Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ’ άφταστα θα ζητούμε;

Βάλτε να πιούμε...

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει.
Τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι.
Μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;

Βάλτε να πιούμε...

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει.
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι.
Στο περιγιάλι το φαιδρό ας γλεντοτραγουδούμε.

Βάλτε να πιούμε...

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ’ αγκάθια περπατά μια μέρα δε θ’ αφήσει
τ’ αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε.

Βάλτε να πιούμε...

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.

Βάλτε να πιούμε...

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα.
Καπνοί `ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα.
Καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε.

Βάλτε να πιούμε...

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη.
Μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη.
Μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε.

Βάλτε να πιούμε...

Χαίρε θάλασσά μου

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι πομπώδεις τίτλοι και ονομασίες για τους τίτλους των δίσκων, τη μουσική ή τους στίχους μου. Πάντα ζητούσα, και ακόμα ζητάω, την "άλλη ματιά" το "λίγο αλλιώς", πιο απαλά και χαμηλόφωνα.  Όπως δεν μου αρέσουν τα κεφαλαία ή τα bold στις γραμματοσειρές που χρησιμοποιώ.  Όπως δεν μου αρέσουν και οι άνθρωποι που μιλάνε πολύ ή δυνατά. Κρατάω την εξαίρεση στον κανόνα αυτό, όπως και σε πολλούς άλλους, για τον εαυτό μου.
Ο τίτλος "Χαίρε θάλασσά μου" τελικά, όπως πολλοί τίτλοι δίσκων μου, ήρθε από ένα στίχο από τους πρώτους που έγραψα γι' αυτόν τον δίσκο. 
Και ερχόμενος "πότισε" και τους υπόλοιπους τίτλους και κυρίως, όπως ελπίζω, τη μουσική μου.
Λέω λοιπόν "Χαίρε  θάλασσά μου", έχοντας ένα μουσκεμένο ψαλτήρι στα χέρια μου και μία θαλασσοπνιγμένη πατρίδα στην καρδιά μου, και παρακαλώντας Σε να τα φέρεις γρήγορα και τα δύο, σώα και στεγνά, πάλι στην αγκαλιά Σου. Κι εμένα.... -Σταμάτης-




Χαίρε πονεμένη
Χαίρε αγαπημένη
Χαίρε το μεγάλο Ναι!
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαίρε θάλασσά μου
φωτεινά νησιά μου
γλυκιά μου γη και ουρανέ
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Μη μιλάς, μη μιλάς
Άκου, άκου
Μη μιλάς, μη μιλάς
Άκου, άκου

Χαίρε η καρδιά μου
τρυφερά όνειρά μου
χαίρε αγάπης ποταμέ
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαίρε σκέπασέ με
και αγκάλιασέ με
κι η ψυχή να λέει: Ναι!
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Μη μιλάς

Η εξουσία στην Εκκλησία

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του, κατά τη διάρκεια της τελευταίας νύκτας της επίγειας ζωής Του, ότι «θα τους διώξουν απ’ τις συναγωγές. Θα έλθει μάλιστα ο καιρός που όποιος τους θανατώσει θα νομίζει πως έτσι υπηρετεί το Θεό» (Ιω. 16,2). Τους προειδοποίησε για να είναι έτοιμοι και να μη χάσουν την πίστη τους.

Ο λόγος Του στηρίζεται στην αλήθεια και στην ειλικρίνεια. Δεν υπόσχεται δρόμους εύκολους. Δεν κοροϊδεύει όσους θα Τον ακολουθήσουν. Η αλήθεια βρίσκεται στην πραγματικότητα, το ψέμα στην ψευδαίσθηση.

Αν τολμήσουμε να παραλληλίσουμε τη συναγωγή, ως τόπο σύναξης και λατρείας, με την Εκκλησία, και τους τότε μαθητές του Χριστού με τους χριστιανούς σήμερα, και τους Φαρισαίους με όσους έχουν εξουσία στην Εκκλησία αλλά «ουκ έγνωσαν τον πατέρα ουδέ εμέ» (Ιω. 16,3) κατά τη συνέχεια του λόγου του Κυρίου, τότε κατανοούμε ότι όσα είπε «μένουν εις τον αιώνα», δηλαδή ισχύουν και σήμερα.

Όταν η διακονία στην Εκκλησία εκλαμβάνεται ως εξουσία, η εκκοσμίκευση είναι δεδομένη. Τότε οι κανόνες της Εκκλησίας γίνονται νόμοι, η θεραπευτική αγωγή τιμωρία, η θέση αξίωμα. Ο Χριστός είναι απών και ο άνθρωπος χωρίς Θεό.

Δεν είναι δύσκολο να παρασυρθεί κανείς, όταν άλλοι εξαρτώνται από αυτόν και να τους εξουσιάζει αντί να τους διακονεί. Έτσι συμβαίνει με τους «βασιλείς των εθνών». Εμάς όμως μας καλεί «να μην κάνουμε το ίδιο, αλλά ο ανώτερος ανάμεσά μας να γίνει σαν τον κατώτερο κι ο αρχηγός σαν τον υπηρέτη» (Λουκ. 22,26).

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έγραφε: «Το γνήσιο ενδιαφέρον για την Εκκλησία συνίσταται στο να μην οδηγηθεί ποτέ κανείς σε πειρασμό χάριν της Εκκλησίας». Η πραγματικότητα μας λέει ότι πολλοί βρέθηκαν σε πειρασμό «χάριν της Εκκλησίας», των ανθρώπων δηλαδή εκείνων που εξ ονόματος της Εκκλησίας ασκούν εξουσία. Αυτοί μπορεί να είναι επίσκοποι, ιερείς στην κοινότητά τους, εκκλησιαστικοί επίτροποι, μέλη συμβουλίων σε εκκλησιαστικά ιδρύματα και διάφορα άλλα. Όπως, ακόμα, και σε θέσεις που δεν φαίνονται να είναι εκκλησιαστικές αλλά αυτοί που τις κατέχουν είναι «άνθρωποι της Εκκλησίας».

Η όποια εξουσία υπάρχει στον κόσμο αυτό θα έλθει στιγμή που θα καταργηθεί, είτε άμεσα από άλλη είτε στο τέλος των αιώνων. Μόνο η αγάπη μένει που ξέρει να προσφέρεται ταπεινά, να μην κατεξουσιάζει, ν’ αφήνει χώρο να ζήσει ο άλλος.

Είναι λυπηρό να συντρίβονται οι άνθρωποι από «εκκλησιαστικούς» ανθρώπους που τη διακονία τους θεωρούν εξουσία. Διαστρεβλώνουν το Ευαγγελικό μήνυμα όσοι κυβερνούν, σε μικρούς ή μεγάλους χώρους, με κριτήρια κοσμικά. 
Γιατί η εξουσία έχει βάση την αυτάρκεια, τον εγωισμό, την επιβολή, το δαιμονικό πνεύμα. Η διακονία στηρίζεται στην ταπείνωση, που είναι το πνεύμα του Θεανθρώπου.

Κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούμε στον πειρασμό της εξουσίας ή στον πειρασμό της καταδυναστείας από την εξουσία. Τον πρώτο πειρασμό ο Χριστός τον νίκησε με το να μην τον αποδεκτεί, αλλά να αντισταθεί με δυναμισμό στο διάβολο λέγοντάς του «ύπαγε οπίσω μου σατανά» και να διακονήσει με τη θυσία Του αντί να εξουσιάσει τον κόσμο ζητώντας τη θυσία του. Στο δεύτερο πειρασμό ο Χριστός δεν αντιστάθηκε με κοσμικά μέσα, όπως του ζήτησαν οι Ιουδαίοι να κάνει με το να γίνει βασιλιάς τους για να διώξει τους Ρωμαίους. Η δύναμή Του βρισκόταν στο Σταυρό Του, γι’ αυτό και στην Ανάστασή Του.

Να γιατί ο Απόστολος Πέτρος γράφει στους χριστιανούς: «Ο Χριστός πέθανε για μας, αφήνοντάς σας το υπόδειγμα για να βαδίσετε στ’ αχνάρια Του» (Α΄ Πέτρ. 2,21).

http://www.diakonima.gr/

Στις Κορφές των Βράχων.

Τα Μετέωρα του Κώστα Μπαλάφα

Ο Κώστα Μπαλάφας μάς ξεναγεί στα Μετέωρα την ώρα που αναδύονται από τις ομίχλες του χειμώνα με τα βρεγμένα πλακόστρωτα των μοναστηριών και τις σκιαγμένες ψυχές των ρασοφόρων από τη μεγάλη παραμονή στο μεσοδιάστημα γης και ουρανού. 
Μας φέρνει κοντά σε καλόγερους που συζητούν στις ήσυχες και περιποιημένες αυλές των μοναστηριών την ώρα που οι τσομπάνοι οδηγούν τα κοπάδια στα μαντριά και οι γεωργοί φορτωμένοι με αλέτρια και βουκέντρες, αποκαμωμένοι από τη σκληρή δουλειά της γης, γυρίζουν σπίτια τους.... [...]

Σε όλα αυτά τα έργα έχει καταγραφεί το "έπος" - η Οδύσσεια των σωμάτων και των ψυχών - που με την ευαισθησία και την υπομονή του δημιουργού, η μηχανική απεικόνιση δεν τα έχει στερήσει σε τίποτα τη μαγεία των έργων ΤΕΧΝΗΣ.
Κατερίνα Πετρίδου
 
Από κείμενο που γράφτηκε στα πλαίσια της επιμέλειας έκθεσης των φωτογραφιών του Κώστα Μπαλάφα για τα Μετέωρα, στα ΚΒ΄ Δημήτρια (1987, επιμέλεια από τη βραβευμένη φωτογράφο Κατερίνα Πετρίδου)