Κορυφαίοι Πίνακες Για Τα Θεία Πάθη

20 Κορυφαίοι Πίνακες Για Τα Θεία Πάθη

20 Κορυφαίοι Πίνακες Για Τα Θεία Πάθη No.2

PemptousiaTv

 Τώρα το νέο ψηφιακό κανάλι

PemptousiaTv

βρίσκεται στον αέρα με την νέα του σελίδα

www.pemptousia.tv

Βρείτε το Live πρόγραμμα αλλά και το on demand περιεχόμενο, με εκπομπές, ειδήσεις, ντοκιμαντέρ, στήλες και σήριαλ

Η χρονιά που η γη άλλαξε

Με την καθηλωτική φωνή του σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο,  το ντοκιμαντέρ «The Year Earth Changed» παρουσιάζει το πόσο πολύ επηρεάστηκε θετικά η φύση από την χρονιά της πανδημίας.

 Παρουσιάζοντας πλάνα από όλο τον κόσμο μετά από μια πρωτοφανή για την ανθρωπότητα χρονιά, το ντοκιμαντέρ είναι μια επίκαιρη ματιά, που ακολουθεί μια νέα νέα προσέγγιση μέσα από ένα παγκόσμιο lockdown και όλες τις ιστορίες ανθρώπων που έχουν προκύψει.

 Από τις βόλτες των άγριων ζώων μέσα σε ερημικές πλέον πόλεις έως τη συνάντηση με τον καπιμπάρα τα προάστια της Νότιας Αμερικής, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν την ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν με τη φύση όπως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.

Σε αυτό το ειδικό ντοκιμαντέρ, οι θεατές θα παρακολουθήσουν πώς οι μικρότερες αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως είναι η μείωση της κίνησης των κρουαζιερόπλοιων, το κλείσιμο των παραλιών λίγες μέρες το χρόνο, οι πιο αρμονικοί τρόποι συνύπαρξης ανθρώπων και άγριων ζώων, μπορούν να έχουν σοβαρό αντίκτυπο στη φύση.

Δείτε την ΕΔΩ

ΠΗΓΗ

Λάιλα Μ.

Η ταινία Layla M./Λάιλα Μ. (2016) σε σκηνοθεσία της MijkeDeJong και σενάριο της ίδιας και του JanEilander άνοιξε την πρωτοεμφανιζόμενη φεστιβαλική κατηγορία «2 or 3 Things I Know about Her». Στόχος αυτού του συνόλου ταινιών είναι να δώσουν βήμα στη γυναικεία κινηματογραφική φωνή. Ο στόχος επετεύχθη θριαμβευτικά με το Layla M., το οποίο αφορά μια έφηβη ηρωίδα που εντάσσεται στον ισλαμικό φονταμενταλισμό.

Η Layla (Nora El Koussour) ζει με την οικογένειά της στην Ολλανδία και παρακολουθεί την τελευταία τάξη του Λυκείου πριν μπει στο πανεπιστήμιο. Η μαροκινή καταγωγή της και η πίστη της στη μουσουλμανική θρησκεία την έχουν καταστήσει θύμα ρατσισμού. Η αντίδρασή της είναι δυναμική και σταδιακά η Layla εμπλέκεται σε εξτρεμιστικές δράσεις.

 

Η αφήγηση ρέει αβίαστα και ρεαλιστικά, καθώς αποκαλύπτει μέσω αυστηρής σχέσης αιτίου-αιτιατού τους λόγους για τους οποίους η νεαρή γυναίκα παραστράτησε. Σε κάθε επίδοξη προσπάθεια του κράτους ή της οικογένειάς της να μετριάσει την επιθετική της προσέγγιση εκείνη απαντάει ακόμη πιο εριστικά, με ακόμη μεγαλύτερο θυμό. Τελικά, απαρνείται καθετί που θεωρεί ότι αντιτίθεται με τη θρησκεία της. Αποστρέφεται οικιοθελώς τις ελευθερίες του δυτικού κόσμου και την ίδια της την οικογένεια. Ωστόσο, ο δυναμισμός της και η ενεργητική της στάση δεν ταιριάζουν με τους ακραίους περιορισμούς της νέας της ζωής.

 

Το φιλμ αποφεύγει επιδέξια τους σκοπέλους που ενέχει μια τόσο ευαίσθητη θεματολογία. Αφενός, υπήρχε ο κίνδυνος να παρουσιαστούν όλοι οι μουσουλμάνοι/ες πιστοί/ές ως οπαδοί ακραίων πρακτικών. Αφετέρου, ήταν πιθανό οι μαχητές του τζιχάντ να αναπαρασταθούν λιγότερο επικίνδυνοι από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Μέσω της πολυεπίπεδης κατασκευής των ηρώων/ηρωίδων και την ποικιλία στην αναπαράσταση των πιστών, η ταινία διερευνά το ζήτημα σφαιρικά και δεν εμμένει σε μία και μόνο πτυχή του.

Η Layla M. είναι ένα κείμενο άκρως επίκαιρο, καθώς θεματολογικά ανταποκρίνεται στη σύγχρονη ευρωπαϊκή συνθήκη. Παράλληλα, ωθεί τους χαρακτήρες στα όριά τους και θέτει ηθικά διλήμματα αναφορικά με τον ρόλο της θρησκείας και την παρεμβατική πολιτική του κράτους. Μια ταινία που οφείλετε να παρακολουθήσετε.

Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/57o-fkth--kritiki-tis-tainias-Layla-M#ixzz6sHUCnpba

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

 4.3 Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Εργασίες του Α3

ΟΜΑΔΟΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ... by Γιάννης Μπάλτος

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

 

Ένα υπέροχο βιβλίο ποτισμένο με θετική ενέργεια με  άκρως θεολογική ματιά από έναν καθηγητή πληροφορικής. Πενήντα έξι (56) ιστορίες που όχι μόνο δεν σε κουράζουν αλλά σου δίνουν τροφή για προβληματισμό και πνευματική αναζήτηση.

Μέσα από τις μικρές ιστορίες του Σεραφείμ Λάππα, θα διαβάσεις για τις σχέσεις των ανθρώπων, τις σχέσεις των δύο φύλων, τον έρωτα, τον Θεό, την πίστη, την αγάπη, την χαρά της ζωής.

Παρακάτω μία (1) από τις 56 μικρές υπέροχες ιστορίες του Σεραφείμ.

Το όνειρο

Ξύπνησε απότομα μέσα στη νύχτα. Τι όνειρο ήταν αυτό! Τι απρόσμενος εφιάλτης! 

Κρατούσε σφιχτά το στόμα ενός παιδιού, που προσπαθούσε κάτι να της πει, αλλά μάταια. Το πρωί τη βρήκε προβληματισμένη. Με μόνη παρέα τον πρωινό της καφέ, διάβαζε τα νέα της εφημερίδας. «Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε. Μαζί της για μία ακόμη φορά ξεκίνησε και η ενδοσχολική βία», διάβασε στη στήλη.

Καθώς διάβαζε το σχετικό άρθρο, θυμήθηκε το παιδί στο χθεσινό όνειρο. «Τι τραγική σύμπτωση», σκέφτηκε. «Ποιο ήταν άραγε το παιδί που φίμωσα το στόμα του και πώς είναι δυνατό να το κάνω εγώ αυτό;», αναρωτήθηκε. Η σκέψη την οδήγησε στο παρελθόν.

Παντρεύτηκε πολύ μικρή, αγάπησε τον σύζυγό της, μεγάλωσε τρία παιδιά, γηροκόμησε τα πεθερικά της... Μετά επέστρεψε στο παρόν, όπου η δοτικότητά της, η μεγάλη της αρετή, άρχιζε να απειλεί πλέον την ευτυχία της.

Ο ήλιος με τον καταγάλανο ουρανό την ξεπροβόδισαν. 

Βγήκε και, καθώς προχωρούσε, άκουσε από τα μεγάφωνα της γειτονικής εκκλησίας: «...αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Ενώ ακόμη η λειτουργία ήταν σε εξέλιξη, μπήκε στο προαύλιο της εκκλησίας και κάθισε στο παγκάκι.

Η λέξη «εαυτόν» συνέχιζε να αντηχεί μέσα της, ελαφρώς εξασθενημένα, ώσπου κατάλαβε επιτέλους ότι το παραμελημένο και πληγωμένο παιδί που προσπαθούσε να της μιλήσει εδώ και χρόνια ήταν ο ίδιος ο εαυτός της.

Και ενώ σε όλους έλεγε ναι, σε εκείνον έλεγε πάντα όχι.

 Ήταν πάντα το καλό παιδί, ταυτόχρονα όμως γινόταν το θύμα, αφού οι άλλοι ξεχνούσαν ότι και εκείνη είχε ανάγκες και δεν ήταν μόνο εκεί για να προσφέρει.

Πρέπει εμείς οι ίδιοι να νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας και να τον φροντίζουμε και να μην περιμένουμε πάντα από τους άλλους να το κάνουν. Για να μπορέσουμε να δώσουμε κάτι από τον εαυτό μας στους άλλους, πρέπει να έχουμε εαυτό.

 Η μάνα πρέπει πρώτα να φάει η ίδια για να έχει δυνάμεις να φροντίσει τα παιδιά της. Πρώτα τρέφουμε υλικά και πνευματικά τους εαυτούς μας, μετά τα μέλη της οικογένειάς μας και τέλος από το υστέρημα της καλοσύνης μας, αν θέλουμε και μπορούμε, φροντίζουμε και άλλους ανθρώπους.

 Εάν τα πράγματα δεν γίνουν μ’ αυτή τη σειρά τότε σε βάθος χρόνου θα έχουμε πρόβλημα.

Ασφαλώς και πρέπει να είμαστε όσο πιο καλοί και δοτικοί γίνεται για τους άλλους, αλλά όχι μόνο για τους άλλους. Ας προσέξουμε λοιπόν γιατί «αγάπα τον πλησίον σου» σημαίνει πρωτίστως αγάπα τον εαυτό σου, όχι φίλαυτα, αλλά δημιουργικά.

 

“Η Εκκλησία πάει σινεμά”

 Ο διάλογος της ορθόδοξης Θεολογίας και του Κινηματογράφου

Από τα παιδικά μου χρόνια εκκινεί ετούτη η διαδρομή μου μέχρι αυτό το βιβλίο. Λάτρης της τέχνης του Κινηματογράφου αποθησαύριζα εικόνες του και μέσα από ένα σκηνοθετικό απωθημένο και την ποιητική μου ενατένιση τις μετέβαλα σε εξωτερικεύσεις ενός πιο προσωπικού ταξιδιού. Ο Xάμφρεϊ Μπόγκαρτ από νωρίς στοίχειωσε τις νύχτες μου και γέμισε την ντουλάπα του πατέρα μου με καμπαρντίνες και ρεπούμπλικες για να τις φοράω και να υποκρίνομαι αυτόν τον μοναδικό ντεντέκτιβ με έναν ιδιαίτερο κώδικα ηθικής. Χρόνια ερωτευμένος ήμουνα με κείνο το βλέμμα και τη θλίψη του Μοντγκόμερι Κλίφτ στην ταινία «Λάσπη στα αστέρια». Μέσα από τα γουέστερν σπαγγέτι του Σέρτζιο Λεόνε ο Κλίντ Ίστγουντ, αυτός ανώνυμος υπερασπιστής των απροστάτευτων, έγινε ο θεϊκός μου ήρωας.

Το κακό, όμως, παράγινε όταν είδα στο θερινό σινεμά της θείας μου Ευανθίας όπου δούλευα στο κυλικείο, το αριστούργημα του Λουκίνο Βισκόντι «Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του». Συγκλονίστηκα. Έκανα πόσες μέρες να ηρεμήσω και να ασχοληθώ με τα μαθήματά μου. Ο γιατρός που με φέρανε δεν κατάφερε τίποτε. Ώσπου η θεία Σουλτάνα πέταξε την ιδέα να έρθει παππάς να με διαβάσει. «Το παιδί είναι σαϊλωμένο» έλεγε και ξανάλεγε. Ο παππάς φεύγοντας έβγαλε την εξήγηση πως ήμουνα σαλεμένος, πως οι ταινίες που έβλεπα μου «πήρανε τα μυαλά». «Το παιδί» αποφάνθηκε «πρέπει να πηγαίνει μόνο στην εκκλησία τις Κυριακές και να μεταλαμβάνει πιο συχνά». Έτσι μου απαγορεύτηκε κάθε επαφή με τη μαγαρισμένη αυτή τέχνη και κάθε Κυριακή την έβγαζα στο ιερό του ναού για να σηκώνω τα εξαπτέρυγα. Όμως, εγώ «διαόλου κάλτσα», τα καλοκαιρινά βράδια κατάφερνα και ξέφευγα από τον έλεγχο των γονιών μου. Γύρω στις δέκα το βράδυ όταν κοιμόντουσαν ή χαζολόγαγαν στο κρεβάτι με τις πονηριές τους, εγώ κατηφόριζα στην παραλία για να δω οτιδήποτε προλάβαινα στην οθόνη της θαυμαστής μου Τέχνης.

Αργότερα, μέσα από την ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι «Νοσταλγία», συνειδητοποίησα τη συγκατοίκηση Θεολογίας και Κινηματογράφου. Οι ταινίες έγιναν θεολογικά εγχειρίδια και οι θεολογικές μελέτες μου απαιτούσαν την ερμηνευτική του σινεμά. Άρχισα να αναζητάω στις ταινίες τις εκπληκτικές και ανεπαίσθητες διαδρομές της θείας παρουσίας στον κόσμο. Να συλλαβίζω τις προσευχές μου μαζί με τα πλάνα εκείνα και τις σκηνές που μου φτιάχνουν τον κόσμο μου «απ’ αρχής καινούργιας στα μέτρα της καρδιάς».

Αλήθεια από ποιο πλάνο να εκκινήσω και σε ποιο να τελευτήσω; Αχ!!!! Χριστέ μου, μη μου παραλείψεις ποτέ «τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον», την απόλαυση να κάνω μέσα από τις ταινίες Θεολογία και μέσα από τις θεολογικές σπουδές να Κινηματογραφώ τη ζωή ΜΑΣ!!!!

Ιωάννης Βογιατζής

https://www.youtube.com/watch?v=VfrU5mfJmBA

Πηγή