Η ΕΙΡΗΝΗ Ή ψεύτικη καί ή άληθινή

ΒΡΕΣ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΣΑ ΣΟΥ.....

Η ΕΙΡΗΝΗ  Ή ψεύτικη καί ή άληθινή

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Όλοι διψάμε γιά ειρήνη καί φωνάζουμε νά γίνει ειρήνη στόν κόσμο. Θέλουμε πιά νά ησυχάσουμε, νά γροικήσουμε τη ζωή μας, πού δέν μας αφήνει νά τή χαρούμε ή ανησυχία κι ό φόβος. Ελπίζουμε πώς θά ησυχάσουμε αν γίνει ειρήνη ανάμεσα στά κράτη, ειρή­νη πολιτική, ειρήνη στρατιωτική, ειρήνη κοινωνική.

Άλλά είμαστε ανόητοι, άφοΰ δέν καταλαβαίνομε πώς, αυτή ή ειρήνη, ή άπ' έξω ειρήνη, είναι ένα ψέμμα, αν δέν έχει κάθε άνθρωπος τήν άπό μέσα ειρήνη! 

Αφήνω τό ότι ή άπό μέσα ειρήνη φέρνει καί τήν απέ­ξω, πλήν, κι αν υποθέσουμε πώς γίνεται μιά εξωτερι­κή ειρήνη στόν κόσμο, μ' Ολο πού θά'ναι βλογημένη, θά'ναι ωστόσο λειψή, θά'ναι ψεύτικη, αν δέν φωλιάσει αυτό τό αγιασμένο πουλί μέσα στην καρδιά μας καί μέσα στή διάνοια μας.

Ό χαιρετισμός του Χριστού ήτανε τό «Ειρήνη ΰμϊν», πού είναι τό ϊδιο μέ τό «Χαίρετε» πού ειπε στίς Μυροφόρες. Εκείνος εϊπε καί πώς ή βασιλεία τοΰ Θε­ού είναι μέσα μας, πού θά πεϊ πώς κ' ή ειρήνη, πού εϊναι τό γνώρισμα της βασιλείας τοΰ Θεού, πρέπει νά είναι καί κείνη μέσα μας, κι Οχι έξω άπό μας.

Ό Θεός εϊναι ό βασιλιάς της ειρήνης, κι ό Χριστός ήρθε στόν κόσμο νά μας φέρει τήν ειρήνη, όπως ψέλνανε οί "Αγγελοι κατά τή νύχτα πού γεννήθηκε: «καί επί γης ειρήνη». Τό Ευαγγέλιο του λέγεται «Εύαγγέλιον της Ειρήνης» ( Έφεσ. στ', 15). 

Ό Θεός λέγεται «Θε­ός της αγάπης καί της ειρήνης» (Ρωμ. ιε', 33).

Γιά τοΰτο καί στην εκκλησία μας άκοΰμε ολοένα ευχές γιά τήν ειρήνη: «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης, έν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, ελεον ειρήνης, ειρηνικά τά τέλη της ζωής ημών, ειρήνη πάσι, ειρήνη σοι τό άναγνόντι καί παντί τω λαω, έν ειρήνη βαθεία τήν Έκκλησίαν σου συντήρησον, πολυέλεε».

Ό Χριστός είπε στους μαθητάδες του κατά τόν μυστικό δείπνο: «Είρήνην άφίημι ύμΐν, εΐρήνην τήν έμήν δίδωμι ύμϊν. Ού καθώς ό κόσμος δίδωσιν έγώ δίδωμι ύμϊν». «Τή δική μου τήν ειρήνη, λέγει, σας δί­νω. Δέν σας δίνω έγώ τήν ειρήνη πού σας δίνει ό κό­σμος». Καί ποιά-ειρήνη μας δίνεις, Κύριε; «Σάς δίνω τήν αληθινή τήν ειρήνη, τή δική μου τήν ειρήνη, πού είναι θεϊκό χάρισμα όπού χαρίζεται στους ταπεινούς, στους άπονήρευτους, σέ Οσους δέν ταράζονται άπό τά οργισμένα πάθη τους». Μά έμεϊς δέν θέλουμε, Κύριε τήν ειρήνη σου. Εμάς ή ζωή μας είναι ή ταραχή, ή ανησυχία, ή αμαρτωλή αγωνία. Πώς νά ζήσουμε δίχως τά πάθη μας, πού βράζουνε σάν πυρωμένο λεβέτι; Ό­λη τούτη ή αδιάκοπη κίνηση του κόσμου, τούτη ή βουή πού· βγαίνει άπ' αυτό τό φοβερό μηχανοστάσιο της ζωής, άπό που βγαίνει, αν οχι άπό τά πάθη μας; Τί νά τήν κάνουμε τήν ειρήνη σου; "Αν χαθεί ή αμαρτωλή δραστηριότητα μας, πού καυχιόμαστε γι' αυτή, ό κό­σμος θά μαραζώσει, θά πεθάνει.

Αυτά λέμε, καί δός του ό διάβολος συδαυλίζει τή φωτιά, καί πυρώνει ολοένα τό καμίνι της ακολασίας, τόσο, πού ό καπνός του έκρυψε τόν ήλιο της αγάπης.

Καί μ' όλα ταύτα ζητάμε την ειρήνη, γιά νά μή πεθάνουμε γρήγορα κ' έτσι νά μπορέσουμε νά κάνουμε περισσότερα κακουργήματα. Τέτοια ειρήνη ζητούμε, οργισμένη ειρήνη, ανειρήνευτη ειρήνη.

Ζητάμε τήν απέξω ειρήνη, σέ καιρό πού μέσα μας δέν υπάρχει ειρήνη.

Μητέρα της αληθινής ειρήνης είν' ή αγάπη, ή συμπόνεση στους δυστυχισμένους αδελφούς μας, ή ταπεί­νωση, ή άφιλοκέρδεια, ή άρνηση κάθε ματαιότητας. Ένω έμεϊς είμαστε εγωιστές, πλεονέχτες, κακοί, φθονεροί, ματαιόδοξοι, ακόλαστοι, περήφανοι, πονηροί, πολυμέ-ριμνοι, άπιστοι, γεμάτοι άπό μιάν άρρωστιάρικη πε­ριέργεια. Ό άπιστος άνθρωπος βρίσκεται μέσασέ μιά άνεμοζάλη, «καταβαπτίζεται τω της απιστίας κλύδωνι». Κι ό πολυμέριμνος άνθρωπος δέν μπορεί νά εϊναι πράος κ' ειρηνικός. Οί χαρές του είναι ολότελα ψεύτι­κες, γιατί όπως λέγει ό άγιος «ό αλλότριος της ειρή­νης, αλλότριος εστί της χαράς». Γιά τούτο κράζει κι ό προφήτης Δαυΐδ: «Υιοί ανθρώπων, έως πότε βαρυκάρδιοι; "Ινα τί αγαπάτε ματαιότητα καί ζητείτε ψεύ­δος;»

Γυρίστε καί κοιτάξετε γύρω σας. Φρίκη! Παντού ταραχή, μαλώματα, σατανική ακολασία, άχορταγιά, άρπαγμα, ακούραστη κακία, ακοίμητη-πανουργία, σι­χαμερά πάθη, ανεμοστρόβιλος σατανικός. Εφημερί­δες, περιοδικά, βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες, ζω­γραφικές, είναι σάν ένας βρωμισμένος καθρέφτης πού ανατριχιάζει κανένας, βλέποντας μέσα σ' αυτόν τό παραμορφωμένο πρόσωπο της ανθρωπότητας. Τρέλλα καί λύσσα, νά τά δοκιμάσει όλα.

Μήτε ή στρίγγλα πού ζωγραφίζανε, μήτε τό κεφάλι της Μέδουσας πού είχε φίδια άντί μαλλιά, μήτε οί φοβερές Έριννύες, δέν εί­χανε τέτοια φριχτή ασκήμια. Κ' υστέρα άπό τέτοια παραμόρφωση, πού στάθηκε χειρότερη άπό κείνη πού έπαθε ό Όδυσσέας άπό τήν μάγισσα Κίρκη, αυτή ή ανθρωπότητα ζητά ειρήνη. Άπό τό χοχλαστό καζάνι της κόλασης περιμένουμε νά 'βγει δροσιά.

«Ειρήνεψε μέσα σου, λέγει ένας άγιος, καί θά ειρη­νέψει ό ουρανός κ' ή γη. Έμπα στό θαλάμι πού βρί­σκεται μέσα σου, καί θά δεις τό παλάτι τ' ουρανού. Γιατί ένα είναι καί τούτο καί κείνο, κι άπό τό ΐδιο παραθύρι τά βλέπεις καί τά δυό».

«Μαρία, μη θρηνείς…»

Bruce Springsteen-O Mary don't You Weep

«Μαρία, μη θρηνείς…».

Ένα νέγρικο spiritual, απ’ αυτά που έφτιαξαν οι σκλάβοι στις αμερικανικές φυτείες και πάντρεψαν τον πόνο με την πίστη και με την προσδοκία της απελευθέρωσης. Εδώ το τραγουδάει ένας λευκός, και προτίμησα αυτή την εκτέλεση, για να ’ναι καθαρό το μήνυμα: η νέγρικη οδύνη και η νέγρικη ελπίδα είναι πανανθρώπινη κληρονομιά και δίψα και χρέος.

Στη δική μας παράδοση θα βρούμε και την έκκληση «Μη εποδύρου μου, μήτηρ» («Μην κλαις για μένα, μητέρα») και τη δοξολογία «Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε… μωσαϊκή ράβδος» («Το ραβδί του Μωυσή… καταπόντισε τον Φαραώ με το πολεμικό του άρμα»). Και βέβαια η ρίζα όλων αυτών βρίσκεται στην Αγία Γραφή: Ο παιάνας για τη συντριβή της φαραωνικής ισχύος (Έξοδ. 15:1-21), παιάνας τον οποίον επανέλαβε αργότερα η Παναγία: Ο Θεός «καθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς…» («γκρέμισε τυράννους από τους θρόνους τους και ύψωσε καταφρονεμένους…» (Λουκ. 1:46-55).

Και μια διευκρίνιση, ελπίζω περιττή: η σύγκρουση αφορά την τυραννία. Όχι την αλλοδοξία!

Καλή πορεία προς τον Δεκαπενταύγουστο, καλή Παναγιά!

ΠΗΓΗ: Από ανάρτηση στο φβ του Θανάση Παπαθανασίου.