“Η αποικία της αξιοπρέπειας”

“Η αποικία της αξιοπρέπειας”. Η θρησκευτική σέχτα του παιδεραστή Ναζί που κατέφυγε στη Χιλή. Οι εγκαταστάσεις του έγιναν κέντρο βασανιστηρίων του Πινοσέτ και η Γερμανία κατηγορείται ότι συγκάλυψε τη δράση του...

Περισσότερα ΕΔΩ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΕΔΩ

ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΕΔΩ

Η «Αποικία της Αξιοπρέπειας» (Κολονία Ντιγκνιδάδ) ιδρύθηκε το 1961 στη Χιλή από τον πρώην δεκανέα των Ναζί Πολ Σέφερ, ο οποίος εγκατέλειψε τη Γερμανία για να αποφύγει τις κατηγορίες για κακοποίηση αγοριών σε ορφανοτροφείο που είχε ιδρύσει στη Βόννη. 

Ο Σέφερ παρουσίαζε αυτή τη γερμανική κοινότητα – που την αποτελούσαν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι – ως ένα ιδανικό οικογενειακό χωριό.

Βίντεο παραγωγές της «Αποικίας» παρουσίαζαν στον έξω κόσμο την ειδυλλιακή ζωή των ευτυχισμένων κατοίκων της, που όλοι φορούσαν παραδοσιακά ρούχα της Βαυαρίας, της δεκαετίας του ’40:  άνδρες αφιερωμένους στην αγροτική δουλειά και γυναίκες και κορίτσια να κεντούν ή να φτιάχνουν βούτυρο.

Στην πραγματικότητα ο ίδιος διοικούσε με βαναυσότητα την «Αποικία» του: Τα μέλη της κατέληξαν να ζουν ως σκλάβοι ενώ ο ιδρυτής υπέβαλε τα παιδιά σε σεξουαλικά βασανιστήρια.

Τα μέλη της  σέκτας ζούσαν απομονωμένα από τον έξω κόσμο αλλά και μεταξύ τους: Οι άνδρες ζούσαν χωριστά από τις γυναίκες και απαγορευόταν κάθε σεξουαλική ή άλλη επαφή μεταξύ τους.

Επίσης, τα παιδιά ζούσαν χωριστά από τους γονείς τους και δεν γνώριζαν τα αδέρφια τους ενώ κακοποιούνταν σεξουαλικά από τον ανώτατο πνευματικό ηγέτη της «Αποικίας«, Σέφερ.

Η φρικτή πραγματικότητα της «Αποικίας» για πνευματικές, σωματικές και σεξουαλικές κακοποιήσεις ενηλίκων και παιδιών άρχισε να αποκαλύπτεται το 1966, όταν ένα πρώην μέλος της σέκτας – ο Wolfgang Müller –  κατάφερε να αποδράσει και να διαφύγει στη Γερμανία, όπου ζήτησε άσυλο. Σύντομα άρχισε τον αγώνα κατά του Σέφερ , απελευθέρωσε άλλον έναν άνδρα και τελικά ίδρυσε οργάνωση που μαχόταν να κλείσει η «Αποικία».

Μετά τη φυγή του Σέφερ το 1997, οι Χιλιανοί ανακάλυψαν ότι ο γερμανικός θύλακας είχε μετατραπεί επίσης σε κόλαση για τους αντιπάλους της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοτσέτ (1973-90). Πολλοί Χιλιανοί αντιφρονούντες βασανίστηκαν ή εξαφανίστηκαν στην Κολονία Ντιγκνιδάδ.

ΠΗΓΗ

Lost Bodies - Ο φθόνος των εχθρών του

Τα πλήθη του λαού σε περικύκλωσαν και σε πιέζουν και συ λες ποιος με άγγιξε? Κάποιος με άγγιξε! Διότι εγώ κατάλαβα ότι βγήκε από επάνω μου δύναμις. Μη φοβάσαι, μόνο εξακολούθησε... Όταν είδε η γυναίκα αυτό που έκανε, ήρθε τρέμουσα από το φόβο της, διηγήθηκε σε όλο το πλήθος του λαού την αιτία για την οποία τον άγγιξε. Πήγαινε στο καλό.  Ήρθε κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου, έκλαιγαν δε όλοι. Μην κλαίτε! Και τον περιγελούσαν. Διέταξαν να της δοθεί φαγητό να φάει, δια να αναλάβει δυνάμεις, κατόπιν της εξαντλήσεως που της είχε φέρει η μακρά... Μην κλαίτε.  Και εκυριεύθησαν όλοι από βαθύ, και οι γονείς της το ίδιο. Τους παρήγγειλε να μην πούνε σε κανέναν το γεγονός, για να μην ερεθίζεται ο φθόνος των εχθρών του. Ο ΦΘΟΝΟΣ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΟΥ! Κάποιος με άγγιξε! Πήγαινε στο καλό! Μη φοβάστε!

Ευαγγέλιο Κυριακής Ζ’ Λουκά – Η ανάσταση της κόρης της Ιαείρου

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Μόλις επέστρεψε ο Κύριος στην Καπερναούμ, Τον υποδέχθηκαν πλήθη λαού, διότι όλοι Τον περίμεναν ανυπόμονα. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ο Ιάειρος, που ήταν άρχοντας της Συναγωγής. Ένα πρόβλημα μεγάλο τον είχε αναστατώσει. Γι’ αυτό και έπεσε γονατιστός στα πόδια του Χριστού και Τον παρακαλούσε να έλθει στο σπίτι του· η μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του ήταν βαριά άρρωστη, ετοιμοθάνατη. Ο Κύριος σπλαχνίστηκε τον πονεμένο πατέρα κι αμέσως τον ακολούθησε. Στο δρόμο όμως τα πλήθη του λαού Τον πίεζαν ασφυκτικά. Κάποια στιγμή έγινε κάτι που κανείς από τα πλήθη δεν το πήρε είδηση. Μία γυναίκα που υπέφερε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία και είχε ξοδεύσει όλη την περιουσία της σε γιατρούς χωρίς να βρει πουθενά γιατρειά, πλησίασε τον Κύριο κρυφά από πίσω, επειδή ντρεπόταν να γίνει φανερό το νόσημά της, άγγιξε την άκρη του ενδύματός κι αμέσως το θαύμα έγινε, σταμάτησε η αιμορραγία της. Όμως ο Κύριος άρχισε να ρωτά: Ποιος με άγγιξε; Κι επειδή κανείς τριγύρω δεν αποκρινόταν, είπε ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές: Διδάσκαλε, τόσα πλήθη λαού Σε έχουν περικυκλώσει και Σε πιέζουν, κι Εσύ ρωτάς: ποιος με άγγιξε; Μα ο Κύριος επιμένει: Κάποιος με άγγιξε. Αισθάνθηκα να βγαίνει από πάνω μου δύναμη θαυματουργική. Τότε η γυναίκα, που κατάλαβε ότι δεν έμεινε κρυφή η πράξη της, ήλθε τρέμοντας από το φόβο της κι αφού έπεσε γονατιστή στα πόδια του, ομολόγησε μπροστά σ’ όλους την αιτία για την οποία τον άγγιξε και το θαύμα που έγινε. Και ο Κύριος της είπε: Κόρη μου, η πίστη σου σε έχει θεραπεύσει. Μη φοβάσαι. Μόνο εξακολούθησε να πιστεύεις. Πήγαινε στο καλό. Γιατί όμως ο Κύριος ρωτούσε ποιος Τον άγγιξε; Δεν ήξερε; Ασφαλώς ήξερε. Αλλά ήθελε να δείξει ότι δεν αγνοούσε το γεγονός κι ότι η γυναίκα αυτή δεν υπέκλεψε τη θεραπεία της, αλλά την έλαβε από την πανάγαθη θέλησή του. Και την έλαβε επειδή έδειξε μία πολύ μεγάλη πίστη. Αυτήν ακριβώς την πίστη της ήθελε να δημοσιοποιήσει και να επιβραβεύσει· για να διδαχθούν τα πλήθη που ήταν εκεί, και πολύ περισσότερο ο άρχοντας της Συναγωγής που περνούσε μία πολύ μεγάλη δοκιμασία· αλλά και για να κάνει τη γυναίκα αυτή αιώνιο παράδειγμα πίστεως. Και την ονομάζει «κόρη του», διότι με την πίστη της αυτή η γυναίκα δεν βρήκε μόνο τη θεραπεία του σώματός της αλλά και τη σωτηρία της ψυχής της. Έγινε κατά την Παράδοση πιστή χριστιανή. Πίστεψε ολοκληρωτικά στον Κύριο και έγινε αγία της Εκκλησίας μας, η αγία Βερονίκη, και σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή της διακήρυττε το θαύμα που της έκανε ο Κύριος. Και μας εμπνέει η αγία Βερονίκη να έχουμε κι εμείς την πίστη της, τη βεβαιότητά της ότι μόνο στον Χριστό μπορούμε να βρούμε λύτρωση και σωτηρία. Ακόμη κι όταν τρέχουμε στους γιατρούς, να έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι ο μέγας ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας. Η ζωή και η ανάσταση Καθώς ο Κύριος συνέχιζε την πορεία του, ήλθε κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου και του είπε: Η κόρη σου πέθανε· μην κουράζεις άλλο τον διδάσκαλο. Μπορούμε άραγε να φανταστούμε τι ένιωσε τη φοβερή εκείνη ώρα ο δύστυχος πατέρας; Ο κύριος όμως, μόλις άκουσε την είδηση αυτή, του είπε: Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί η κόρη σου. Όταν έφθασε στο σπίτι του Ιαείρου, αντίκρισε ένα οδυνηρό θέαμα. Έκλαιγαν όλοι και χτυπούσαν τα στήθη τους και τα κεφάλια τους για τη νεκρή. Κι Αυτός τότε τους είπε: Μην κλαίτε· δεν πέθανε, αλλά κοιμάται. Μια εκείνοι Τον περιγελούσαν, διότι ήταν βέβαιοι ότι το κοριτσάκι ήταν νεκρό. Αυτός όμως, αφού τους έβγαλε όλους έξω, άφησε να μείνουν στο δωμάτιο της νεκρής μόνο ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης και οι γονείς του παιδιού. Κι εκείνη τη μοναδική ώρα έπιασε το χέρι του μικρού κοριτσιού και φώναξε: Κόρη, σήκω επάνω! Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Το πρόσωπο της κορούλας ροδίζει, τα δυο μάτια της ζωής και του θανάτου. Οι γονείς κοιτούν εκστατικοί, γεμάτοι ασυγκράτητη χαρά. Κι Εκείνος τους προστάζει να δώσουν στη μικρή φαγητό και να μην πουν σε κανένα το γεγονός. Γιατί όμως τους έδωσε αυτή την οδηγία; Για να μην ερεθιστεί ο φθόνος των εχθρών του, εξηγούν οι ιεροί ερμηνευτές. Διότι το θαύμα αυτό διαλαλούσε περίτρανα ότι ο Κύριος δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, αλλά έχει τη δύναμη να ανασταίνει νεκρούς, να νικά το θάνατο. Αυτή η πραγματικότητα είναι ασύλληπτη. Δεν είναι μία λεπτομέρεια στην Πίστη μας αλλά η μεγαλύτερη αλήθεια. Ο Χριστός είναι ο κύριος της ζωής και του θανάτου. Ανέστησε νεκρούς, αναστήθηκε και ο ίδιος για να μας δείξει ότι είναι ο Νικητής του θανάτου και ο καθαιρέτης του Άδη, η ζωή των απάντων. Η πίστη αυτή πρέπει να κυριαρχεί διαρκώς στη σκέψη μας, να αλλάξει τη ζωή μας. Δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα εμείς να τρέμουμε μπροστά στο θάνατο· να τον φοβόμαστε όπως όλοι όσοι ζουν χωρίς ελπίδα. Δεν είμαστε πλασμένοι για τα λίγα χρόνια της επίγειας ζωής μας. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος μας αλλά η αρχή μιας άλλης, ατελεύτητης ζωής. Η ζωή μας εδώ στη γη είναι ένα μικρό επεισόδιο μπροστά στην αιωνιότητα. Κάποτε θα αναστήσει ο Κύριος κι όλους εμάς. Θα ακούσουμε όλοι μας τη φωνή του να μας καλεί και πάλι στη ζωή, στην αιώνια ζωή. Μη φοβόμαστε τον θάνατο. Η ζωή μας έχει νόημα μόνο επειδή υπάρχει ο Χριστός, που είναι «η ζωή και η ανάστασις ημών». Ας ζούμε λοιπόν με προοπτική αιωνιότητας, προσμένοντας και τη δική μας ανάσταση.

Η μεταμορφωτική δύναμη της προσευχής

Α' ΛΥΚΕΙΟΥ - Εργασίες μαθητών ΤΜΗΜΑ Α2/ Σχολικό έτος 2021/22

ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ 1 ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ 

1.3 Η μεταμορφωτική δύναμη της προσευχής στη Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση.

Παρακολουθώντας το παρακάτω βίντεο: Οι προσευχές των ναυτικών

 https://www.youtube.com/watch?v=DI5qu1Ioiss 

απαντήστε στα ερωτήματα:

Γιατί προσεύχονται οι άνθρωποι;

 Εάν είχες την ανάγκη να προσευχηθείς τι θα περιλάμβανε η προσευχή σου:

- Η προσευχή είναι η δύναμη της χριστιανικής πίστης. Με την προσευχή ο άνθρωπος νιώθει πιο κοντά στον Θεό. Επικοινωνεί μαζί του, νιώθει ασφάλεια, αισθάνεται ότι η προσευχή είναι το κλειδί της πόρτας του σπιτιού του.  Στην δική μου προσευχή παρακαλώ τον Θεό για την υγεία όλων των ανθρώπων, για την αγάπη στους συνανθρώπους και για ειρήνη σε όλη την γη. Τον ευχαριστώ που με ευλόγησε με το δώρο της ζωής.  

 - Οι άνθρωποι προσεύχονται γιατί νιώθουν ευγνώμονες, πιστεύουν ότι η Παναγία θα τους βοηθήσει κυρίως σε επαγγελματικά και σε ζητήματα υγείας.  Ότι η Παναγία θα τους προστατέψει όταν νιώθουν αβοήθητοι. Στη προσευχή θα ζητούσα από τον Θεό να έχουμε όλοι την υγεία μας.

 - Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές προσεύχονται για να ζητήσουν βοήθεια ή και συγχώρεση από τον Θεό. Νιώθουν την ανάγκη της επικοινωνίας με τον Θεό είτε σε καθημερινή βάση είτε σε κάποια δύσκολη περίοδο ή κατάσταση της ζωής τους.  Εάν είχα την ανάγκη να προσευχηθώ ή τις φορές που το έχω κάνει, ζήτησα προστασία για τους ανθρώπους που αγαπάω και για αυτούς που δεν συμπαθώ ακόμα και αν δεν το εννοούσα πλήρως. Επίσης ευχαρίστησα τον Θεό για ότι καλό έχω στην ζωή μου και ζήτησα προστασία και υγεία από πράγματα που θα δυσκολέψουν την ζωή των ανθρώπων που θέλω να είναι καλά. 

- Για να είμαι υγιής, να μου δώσει κουράγιο, για να μιλήσω και να επικοινωνήσω με τους παππούδες μου, οι οποίοι δεν βρίσκονται στη ζωή, να ζητήσω συγχώρεση για κάτι κακό που έκανα.

- Οι άνθρωποι προσεύχονται για να ευχαριστήσουν ή να ζητήσουν συγχώρεση από τον Θεό.

Θα προσευχόμουν για να τον ευχαριστήσω ή για βοήθεια.

- Προσεύχονται για να έρθουν σε επαφή με τον Θεό, να τον παρακαλέσουν να βοηθήσει ή αυτούς ή κάποιον συνάνθρωπό τους και τέλος για να τον ευχαριστήσουν για όλα τα αγαθά που τους έχει προσφέρει.

Θα περιλάμβανε αρχικά ευχαριστίες και σε δεύτερη μεριά να τον παρακαλέσω να βοηθήσει εμένα ή κάποιον εν Χριστώ αδελφό μου.

- Οι άνθρωποι προσεύχονται για να έρθουν σε επαφή με τον Θεό, για να ηρεμήσουν μετά από μια αγχωτική μέρα ή για να λύσουν τα προβλήματά τους.

Στην προσευχή μου θα ζητούσα υγεία και την επίλυση ενός σημαντικού προβλήματος.

- Οι άνθρωποι  προσεύχονται γιατί με την προσευχή έρχονται πιο κοντά στον Χριστό. Η προσευχή μας ηρεμεί, μας κάνει να νιώθουμε ψυχικά γεμάτοι. Με την προσευχή επικοινωνούμε με τον Χριστό, τον ευχαριστούμε ή ζητάμε την βοήθειά του.

Αν είχα την ανάγκη να προσευχηθώ, η προσευχή μου θα είχε την μορφή παράκλησης αλλά και ευγνωμοσύνης, καθώς ο Θεός δεν μας αφήνει ποτέ και είναι πάντα δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές  της ζωής μου. Προσεύχομαι για την υγεία και την σωτηρία όλου του κόσμου. 

- Οι άνθρωποι προσεύχονται γιατί νιώθουν ευγνωμοσύνη, πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο ανταποδίδουν στον Θεό το καλό που τους έχει κάνει.  Θα προσευχόμουν να έχω κοντά τους συγγενείς μου για όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί έχω να μάθω πολλά από αυτούς.

- Οι άνθρωποι προσεύχονται για διάφορους λόγους όπως:  για να φύγει ένα κακό που έχει βρει την οικογένειά τους, για να γιατρευτεί ένας συγγενής/φίλος για να αποχτήσουν ένα νέο μέλος στην οικογένεια κλπ.   Εγώ προσωπικά θα έκανα κάποια προσευχή μόνο για κάποιο πολύ σημαντικό λόγο που μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα για μένα αλλά και τους δικούς μου.

- Οι άνθρωποι προσεύχονται γιατί θέλουν να αισθάνονται ότι ακόμη και αν είναι σωματικά μόνοι τους κάποιος τους ακούει και τους βοηθάει.  Θα ήταν σίγουρα μια ευχαρίστηση προς τον Θεό για την υγεία που μου προσφέρει.

- Οι άνθρωποι προσεύχονται όταν νιώθουν αβοήθητοι ή θέλουν να "προστατευτούν" από το κακό με την βοήθεια του Κυρίου. Εγώ θα είχα την ανάγκη να προσευχηθώ, να νιώσω την επικοινωνία με τον Θεό, να προσευχηθώ για ένα καλό μέλλον και τον ευχαριστώ για ότι μου έχει προσφέρει.

Το μέλλον με πλαστικά

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ - 1.4 ΟΙΚΟ-ΘΕΟΛΟΓΙΑ (4ο δίωρο)

Αυτό θα είναι το μέλλον μας.

Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, τα παιδιά μας θα κληρονομήσουν την πλαστική ρύπανση και την κλιματική κρίση.

Η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων και οι εταιρείες παραγωγής προϊόντων δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.