Ένα τέρας στην κουζίνα μου

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ΟΙΚΟ-ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Το σπίτι του “τέρατος”, του Jag-wah, καίγεται! Το πανέμορφο δάσος που κατοικεί καταστρέφεται από τις πυρκαγιές για να γίνει βοσκότοπος για τα βοοειδή ή να καλλιεργηθεί περισσότερη ζωοτροφή.

Στην ταινία, το ίδιο το τζάγκουαρ μας λέει την ιστορία μέσα από τα δικά του μάτια. Και ο μικρός μας πρωταγωνιστής βρίσκει τη λύση: λιγότερο κρέας, διατροφή με περισσότερα φρούτα και λαχανικά! Αν καταναλώναμε λιγότερο κρέας, θα εκτρέφονταν λιγότερα ζώα και θα χρειαζόμασταν λιγότερη έκταση για τις ζωοτροφές. Θα αφήναμε τα δάση ήσυχα, να μας δίνουν οξυγόνο και να καθαρίζουν τον αέρα από το επικίνδυνο διοξείδιο του άνθρακα.

Μπορούμε να αλλάξουμε το σύστημα διατροφής και να το μετατρέψουμε σε ένα σύστημα που θα αναγεννήσει τις κοινότητές μας και τον πλανήτη μας. Η μείωση του κρέατος είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας, την υγεία μας και τον πλανήτη. Ειλικρινά, γιατί μας χρειάζεται κάθε μέρα; 

Γιατί μεγάλο μέρος του σπιτιού του στη Νότια Αμερική κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Παλιότερα, τα τζάγκουαρ βρίσκονταν παντού στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Από τη δεκαετία του 1880 όμως, έχουν χάσει περισσότερο από το μισό του εδάφους που κατοικούσαν, και ειδικά σε πολύτιμα οικοσυστήματα όπως το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, οι υγρότοποι του Pantanal, η σαβάνα του Cerrado και το δάσος του Gran Chaco, κυρίως εξαιτίας της βιομηχανικής κτηνοτροφίας. Η αποψίλωση ώστε να παραχθεί τροφή για περισσότερο κρέας είναι η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζουν. Πλέον, εκτιμάται ότι στον Αμαζόνιο υπάρχουν μόνο περίπου 10.000 τζάγκουαρ και θεωρούνται απειλούμενο είδος.

Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, περισσότερα πολύτιμα οικοσυστήματα που φιλοξενούν μοναδικά ζώα θα καταστραφούν, οι αυτόχθονοι πληθυσμοί κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, και θα χάσουμε τη μάχη με την κλιματική κρίση.

ΠΗΓΗ

ΜΕΤΕΩΡΑ!!! Τα ωραιότερα πλάνα με drone

Μετέωρα

Στην κεντρική Ελλάδα και συγκεκριμένα στο βορειοδυτικό τμήμα της Θεσσαλίας, ανάμεσα στα Χάσια όρη ΒΑ και την Πίνδο δυτικά, εκεί που τελειώνει η Θεσσαλική πεδιάδα, υψώνονται γιγάντιοι βράχοι που δημιουργούν ένα θέαμα μοναδικό ίσως στον κόσμο.

Εδώ και χίλια περίπου χρόνια άρχισαν να ασχολούνται οι ιστορικοί και οι γεωλόγοι με τη δημιουργία αυτών των βράχων, διατυπώνοντας διάφορες θεωρίες. Στις κοιλότητες αυτών των βράχων, στις σχισμές τους και στις κορυφές τους βρήκαν αρχικά προστασία οι άνθρωποι της περιοχής από τις επιδρομές διαφόρων κατακτητών και αυτών που πέρασαν από την περιοχή.

Στους βράχους αυτούς βρήκαν καταφύγιο και αρκετοί τολμηροί ερημίτες και αναχωρητές οι οποίοι αναζητούσαν ψυχική ηρεμία, γαλήνη και με την προσευχή επιδίωκαν την χριστιανική τελειότητα. Στην αρχή οι ασκητές ήταν απομονωμένοι και προσεύχονταν σε μικρά παρεκκλήσια, τα λεγόμενα “προσευχάδια”, όχι μόνον για τη δική τους σωτηρία αλλά και για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Η ζωή τους ήταν λιτή και η εργασία επίπονη.

Το πότε κατοικήθηκαν οι βράχοι δεν είναι γνωστό, σύμφωνα όμως με τις γραφές που υπάρχουν, παρουσιάζεται ο μοναχισμός όταν πλέον είχε οργανωθεί ως φαινόμενο. Σύμφωνα με τους βυζαντινολόγους, οι πρώτοι ασκητές πρέπει να είχαν καταφύγει στους βράχους προς το τέλος τις πρώτης χιλιετίας. Ως πρώτος ασκητής αναφέρεται ο Βαρνάβας περί τα 950-970 μ.Χ., ο οποίος ίδρυσε τη Σκήτη του Αγίου Πνεύματος. Στα μέσα περίπου του 14ου αιώνα (1340-1350 μ.Χ.), ιδρύεται η Ι. Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος από τον όσιο Αθανάσιο, ο οποίος έδωσε στον μεγάλο βράχο “Πλατύ Λίθο” το όνομα Μετέωρο και από τότε όλοι οι βράχοι φέρουν αυτό το όνομα, Μετέωρα.

Τί να ήθελαν όμως, ή τί θέλουν ακόμη και σήμερα οι ασκητές εκεί πάνω; Την επικοινωνία αρχικά και την ένωση ύστερα με τον Θεό. Ανέβηκαν στους βράχους, όχι για να μην ακούν τα βάσανα και τις στενοχώριες των αδελφών τους κοσμικών, αλλά για να τα αφουγκράζονται, και καθαρμένα με τις προσευχές και τα δάκρυά τους, να τα "στέλνουν" στον Κύριο του σύμπαντος! Ανέβηκαν στους βράχους, για να καθαρισθούν από τις κοσμικές - αποπλανητικές φροντίδες, και έτσι ανάλαφροι να ανυψωθούν στα ουράνια υψίπεδα της αγιότητος!

Ξεχώρισαν από τους ανθρώπους, αλλά δεν ξέχασαν τις ανάγκες και τους πόνους τους. Στάθηκε αδύνατον να περιφρονήσουν τοις δυσκολίες και , ποτέ δεν απομακρύνθηκαν ουσιαστικά από τις ελλείψεις τους! Κάθε κοσμικός, ήταν πάντα για τους μετεωρίτες μοναχούς, αδελφός-συνάνθρωπος, "υπέρ ου Χριστός απέθανε".

Αυτή η αγάπη των ασκητών πηγάζει αναμφίβολα από την Σαρκωμένη Αγάπη του Θεανθρώπου Χριστού, η οποία σφραγίζει και εμποτίζει την ασκητική τους ύπαρξη. Για χάρη αυτής της Αγάπης, οι Μετεωρίτες βιάζουν (κατά Χριστόν) τη φύση τους, δίνουν καθημερινά αίμα για να λάβουν Πνεύμα!

Αρνούνται τις κοσμικές ευκολίες και απολαύσεις, ώστε να γευθούν την ουράνια παρηγοριά του Αγαπημένου Νυμφίου των ψυχών τους. Κι ενώ το σώμα τους λιώνει καθημερινά από τις εκούσιες κακουχίες, η ψυχή τους ανθίζει και μοσχοβολά σα νεόκοπο λουλούδι! Να γιατί ο Ουράνιος Νυμφίος τους ανταμείβει πλουσιοπάροχα με τα σημάδια της Αγιότητος, από ετούτη τη ζωή! Οι θαυματουργικές επεμβάσεις τους, η προόραση, το τιθάσεμα της κτήσεως και οι θερμότατες προσευχές τους, στολίζουν και την δική τους ζωή μα και την κοσμική κοινωνία γύρω τους.

 Έτσι τα Μετεωρίτικα ουράνια μα και τα φυσικά κάλλη των Αγίων, τους κάνουν ξακουστούς στα πέρατα του κόσμου! Ακριβώς έτσι, όπως είχε υποσχεθεί ο Θεάνθρωπος! "Τους δοξάζοντάς με, αντιδοξάσω".

Πολλές ευχαριστίες στον πρόεδρο του συλλόγου τυφλών Ελλάδος Γιάννη Παπαχρήστο.

 Επισκεφτείτε το site της ιεράς μονής του Αγίου Πορφυρίου: https://www.porfyrios.gr

Σημεία Αγιότητος

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, στο τέταρτο μέρος της συνεντεύξεώς του στην Πεμπτουσία αναφέρεται μέσα από περιστατικά κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος σε σύγχρονες πνευματικές αγιορείτικες μορφές, που η ζωή τους είναι κατάσπαρτη από σημάδια αγιότητας.