Πώς θα μπορέσουν να συνυπάρξουν αρμονικά στις σύγχρονες κοινωνίες
άνθρωποι που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς και έχουν διαφορετικές
θρησκείες;
Μόνο αν όλοι (ντόπιοι και ξένοι) αποδεχτούν τη σπουδαιότητα της ανθρώπινης
ελευθερίας, τον σεβασμό προς τον άλλον, την ιερότητα της ζωής.
Είναι, δηλαδή, σημαντικό, καθένας να γίνεται αποδεκτός με την
ιδιαίτερη ταυτότητά του, και ταυτόχρονα ο ίδιος να αποδέχεται τους άλλους με
τις ιδιαίτερες ταυτότητές τους.
Αυτές τις αρχές χρειάζεται να τις προσυπογράφουν όλοι, σαν ένα είδους
συμβολαίου, ώστε όλοι να ζουν σε μια κοινωνία κι όχι σε γκέτο.
Η μόνη ιδιαίτερη ταυτότητα η οποία δεν μπορεί να γίνει δεκτή στις
ανθρώπινες κοινωνίες, είναι όποια ταυτότητα κηρύττει το μίσος για όσους
διαφέρουν από αυτήν.
Εδώ χρειάζεταιμια διευκρίνιση.
Απέναντι στον άνθρωπο ο οποίος ασπάζεται το μίσος προς τους άλλους, οι
Χριστιανοί οφείλουν αγάπη, όπως σε κάθε άνθρωπο.
Μάλιστα, είναι σημαντικό αν οι πιστοί κατορθώσουν να τον μεταπείσουν, δηλαδή
να τον απελευθερώσουν από το κακό στο οποίο ο ίδιος έχει παραδώσει τον εαυτό
του.
Αλλά παράλληλα θα πρέπει να κάνουν σαφές ότι η στάση του αυτή είναι
απολύτως απαράδεκτη, διότι αποτελεί απόλυτη άρνηση της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ο Ινδουισμός θεωρείται από ορισμένους η παλαιότερη υπάρχουσα θρησκεία στον κόσμο.
Η πρώιμη προέλευσή του είναι ασαφής: χωρίς έναν μόνο ιδρυτή ή συγκεκριμένο σημείο εκκίνησης - στην πραγματικότητα, πολλοί Ινδουιστές πιστεύουν ότι η θρησκεία είναι αιώνια, τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο χρόνος.
Έχει πολλές διαφορετικές έννοιες ανάλογα με το ποιον ρωτάτε και ποια μορφή Ινδουισμού ασκεί.
Τι ακριβώς λοιπόν αποτελεί τον Ινδουισμό;
Ακολουθεί μια σύντομη ιστορία της θρησκείας που μπορεί να βοηθήσει να ρίξουμε φως στις απαρχές και την εξέλιξή της στη σημερινή μορφή που ασκείται από τόσους πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Εξερευνήστε τις ρίζες του Ινδουισμού με αυτή τη σύντομη ιστορία της θρησκείας.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς προήλθε ο Βουδισμός και πού έχει αναπτυχθεί σήμερα;
Δεν είστε οι μόνοι.
Αυτό το βίντεο στο YouTube δείχνει την απίστευτη ιστορία του Βουδισμού.
Ανακαλύψτε από πού προήλθε ο Βουδισμός και πώς εξελίχθηκε με την πάροδο των ετών.
Με μισό δισεκατομμύριο ακόλουθους, η τέταρτη μεγαλύτερη θρησκεία στον κόσμο είναι ο Βουδισμός, η πίστη ή η φιλοσοφία που στοχεύει στην υπερνίκηση του πόνου και στην επίτευξη μιας κατάστασης εσωτερικής γαλήνης και σοφίας που ονομάζεται Νιρβάνα.
Ιδρύθηκε από τους οπαδούς του Σιντάρτα Γκαουτάμα, γνωστού ως Βούδα, πριν από περισσότερα από 2.500 χρόνια στην Ινδία.
Το 2025 η Ορθοδοξία, σε πανορθόδοξο επίπεδο, είναι βαθιά διασπασμένη. Παλαιότερα μιλούσαμε για την ενότητα με τους αλλοδόξους, οι οποίοι απομακρύνθηκαν από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία πριν από αιώνες.
Σήμερα, όμως, αναγκαζόμαστε να μιλήσουμε για την ενότητα που χάθηκε μεταξύ των ίδιων των Ορθοδόξων.
Με τον Αρχιμ. Επιφάνιο Οικονόμου, προϊστάμενο μητροπολιτικού ναού Αγίου Νικολάου Βόλου
Αυτή η διάσπαση δεν οφείλεται αποκλειστικά σε θεολογικά ζητήματα, αλλά σε μεγάλο βαθμό σε πολιτικούς λόγους και στο βαθύ και επικίνδυνο φαινόμενο του εθνοφυλετισμού
. Όταν οι κατά τόπους Εκκλησίες τοποθετούν πάνω από την ενότητα της πίστεως τα συμφέροντα του έθνους ή του κράτους που διακονούν· όταν συμπλέουν με την εκάστοτε κοσμική εξουσία, υιοθετώντας τις επιθυμίες, τις προσταγές και τις επιταγές της, τότε η ενότητα της Ορθοδοξίας διακυβεύεται και σταδιακά καταστρέφεται.
Στο
Χριστιανισμό καμία πράξη δεν είναι από μόνη της (αυτομάτως) καλή ή από μόνη της
κακή.
Αυτό δε
γίνεται εύκολα κατανοητό ή αποδεκτό. Πολύς κόσμος πιστεύει πως Χριστιανισμός
είναι η επιβολή κάποιων σιδερένιων νόμων και η εκτέλεση κάποιων συγκεκριμένων
πράξεων.
Τα
πράγματα όμως στην ουσία τους δεν είναι έτσι.
Στο
Χριστιανισμό καμία πράξη δε σώζει αυτόματα, μαγικά, μηχανικά.
Αυτό που
μετράει είναι αν ο άνθρωπος είναι συνειδητά και ελεύθερα προσανατολισμένος προς
εκείνον τον αγαπητικό τρόπο ύπαρξης, υπόδειγμα του οποίου είναι η Αγία Τριάδα.
Δεν
υπάρχει δηλαδή κατάλογος καλών και κακών πράξεων, αλλά κάθε πράξη θα
αξιολογηθεί από το αν έγινε με κίνητρο και κριτήριο την Αγάπη και την Ελευθερία,
και θα αποδοκιμαστεί αν έγινε με κίνητρο τη διασφάλιση του ατομικισμού, του
εγωισμού και του συμφέροντος.
Η Καινή
Διαθήκη και η ζωή της Εκκλησίας διαπνέονται από το πνεύμα
αυτό.
Αντίθετα,
π.χ., προς την άποψη ότι η προσευχή είναι μια δραστηριότητα πάντα και από μόνη
της καλή, η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου την εξαρτά από τα κίνητρα και
τον προσανατολισμό του προσευχόμενου (Λουκ. 18: 914).
Ο
Φαρισαίος δε βαρύνεται με αμαρτήματα και ανηθικότητες.
Παρ’ όλα αυτά
αποδοκιμάζεται από το Χριστό, επειδή τυλίχτηκε στο ατομικιστικό σάβανο της
"ηθικότητας" και της "ευσέβειάς" του και απορρίπτει
τους άλλους.
Ενώ,
αντίθετα, ο Τελώνης βαρύνεται μεν με χίλια δυο παραπτώματα, ο προσανατολισμός
όμως που δίνει στην ύπαρξή του είναι η μεταστροφή και η συνάντηση με τον άλλον.
Το θέμα
του προσανατολισμού, δηλαδή της κατεύθυνσης που επιθυμώ να έχω, είναι
εξαιρετικά σπουδαίο.
Αν επιθυμώ
να συναντηθώ με τον αγαπημένο μου, τότε ολόκληρη η ύπαρξή μου, οι
προγραμματισμοί, οι ενέργειές μου εμπνέονται από τον προσανατολισμό μου προς τη
συνάντηση που επίκειται.
Τι ώρα,
π.χ., θα ξεκινήσω, αν προηγουμένως θα φάω ή όχι, τι θα φορέσω, αν θα πάω με τα πόδια
ή με το αυτοκίνητο, αν στη διαδρομή θα χρονοτριβώ στα καταστήματα ή όχι, όλα
αυτά δεν έχουν ηθικό χαρακτήρα από μόνα τους, αποκτούν όμως θετική ή αρνητική
φόρτιση ανάλογα με το τι εξυπηρετούν και τι δυσχεραίνουν: την ατομικότητά μου ή
τη συνάντηση.
Ο
Χριστιανισμός, λοιπόν, δεν έχει έτοιμα ηθικά συνταγολόγια.
Και γι’ αυτό είναι επαναστατικός μέσα στις
κοινωνίες που συνήθως επαναπαύονται
στην τήρηση εξωτερικών τύπων.
Σχολικό
βιβλίο Θρησκευτικών Γ΄ Λυκείου, ΔΕ 4, σ. 3435.
Στα λόγια του Αγίου Παϊσίου βρίσκουμε παρηγοριά για τους δύσκολους καιρούς που περνάμε.
Ο Άγιος μας θυμίζει πως η προσευχή είναι δύναμη, ασφάλεια και επικοινωνία με τον Χριστό.
Μας καλεί να προσευχόμαστε όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά για όλον τον κόσμο που πονά, που μπερδεύεται, που βαδίζει μέσα στη σύγχυση και την αγωνία.
Σε αυτό το βίντεο ακούγονται βαθιές διδαχές του Αγίου Παϊσίου για:
• Τη δύναμη της καρδιακής προσευχής
• Τον πόνο που χρειάζεται η προσευχή για να γίνει πραγματική
• Το πνευματικό χρέος των πιστών στα δύσκολα χρόνια
• Τον κίνδυνο της λογικής που διώχνει τη χάρη
• Τον πόλεμο με το κομποσχοίνι
• Την αξία της σιωπής και της αληθινής επικοινωνίας με τον Θεό
Ο Άγιος μας διδάσκει ότι η προσευχή μπορεί να αλλάξει τα πάντα – καρδιές, καταστάσεις, ακόμη και ολόκληρους λαούς.
Όταν δεν βρίσκουμε ανθρώπινες λύσεις, εκεί αρχίζει το έργο του Θεού. Και κάθε φορά που αφήνουμε την αγωνία και εμπιστευόμαστε τον Χριστό, ανοίγει δρόμος θαυμαστός.
Ας μείνουμε λοιπόν, με ταπείνωση, κοντά στον Χριστό και στην προσευχή. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Αγίου Παϊσίου, και αυτή η ελπίδα κρατά τον κόσμο όρθιο.
Πάνε δεκαετίες από τότε που, πρωτοδιορίστηκα στη Σέριφο και «εκφώνησα» σ’ ένα φτωχικό εξωκλήσι του νησιού τον «πανηγυρικό» της ημέρας μπροστά στους λιγοστούς μαθητές, μαθήτριες και συναδέλφους.
Από τότε τα χρόνια πέρασαν γρήγορα.
Οι στάσεις της εκπαιδευτικής μου πορείας πολλές. Μετά την Σέριφο, ακολούθησαν η Σύρος, το Χαλάνδρι, η Τήνος και το Waiblingen, η Νυρεμβέργη, το σύμπλεγμα των νησιών του Βορείου Αιγαίου, η Δυτική Μακεδονία και η Πέλλα, τα Βριλήσσια, η Αγία Παρασκευή, οι Αμπελόκηποι και τέλος η Αμοργός.
Η μέρα των Τριών Ιεραρχών σε αυτήν την πορεία πάντα ξεχωριστή.
Το ανά χείρας βιβλίο περιέχει στο πρώτο μέρος του, τα κύρια σημεία από τους «πανηγυρικούς» όλων αυτών των χρόνων και δεν θεωρήθηκε σκόπιμο να αλλοιωθεί εκ των υστέρων η προφορικότητά τους.
Δεν αποτελεί λοιπόν επιστημονικό πόνημα. Είναι μάλλον ένα κείμενο ορθόδοξης αντιπληροφόρησης κόντρα στο ρεύμα των καιρών, που προωθούν έναν ακίνδυνο, μοιρολατρικό και βολικό για πολλούς (γι’ αυτό και επικίνδυνο) χριστιανισμό.
Στην παρούσα έκδοση φιλοξενούνται παλαιότερες δημοσιεύσεις μας, καθώς επίσης και νεότερα αδημοσίευτα κείμενα. Μοναδική φιλοδοξία της έκδοσης είναι η συμβολή της στην ανάδειξη του έργου και της προσφοράς των Τριών Ιεραρχών στη Θεολογία, στην Επιστήμη και στην Κοινωνία.
Η ιεραποστολή δεν λειτουργεί με άμεσα αποτελέσματα ούτε με εντυπωσιακές αλλαγές.
Απαιτεί χρόνο, κατανόηση και σεβασμό προς τον πολιτισμό και τις αντιλήψεις των ανθρώπων.
Η Ορθοδοξία δεν έρχεται να ακυρώσει τις παραδόσεις των λαών, αλλά να τις συμπληρώσει και να τις οδηγήσει σε μια πληρέστερη θέαση του ανθρώπου και του Θεού.
Αυτό συνέβη και στη συνάντηση του Ευαγγελίου με τον ελληνικό πολιτισμό, όπου η πίστη δεν αντικατέστησε απλώς τα παλαιά στοιχεία, αλλά συνεργάστηκε μαζί τους και τα ανέδειξε.
Σε άλλες περιοχές, ιδιαίτερα στην Ασία, το θρησκευτικό ιδεώδες συχνά ταυτίζεται με την απάθεια ή με την αποδέσμευση από τα συναισθήματα.
Εκεί η ορθόδοξη εμπειρία της χαράς και της κοινότητας παρουσιάζεται ως μια εντελώς διαφορετική προοπτική: δεν αγνοεί τις δυσκολίες, αλλά προσφέρει έναν τρόπο ζωής όπου ο άνθρωπος στηρίζεται στη σχέση, στη συνάντηση, στο «εμείς».
Η χαρά δεν κατασκευάζεται, αλλά γεννιέται μέσα από την παρουσία του Θεού και τη ζωή της Εκκλησίας.
Με τον Σεβ. Μητροπολίτη Σιγκαπούρης κκ. Κωνσταντίνο.
Ο Άγιος Παΐσιος εξηγεί με απλό και βαθύ τρόπο τον Παράδεισο και την Κόλαση, μέσα από μια ιστορία που αλλάζει την οπτική μας για τη ζωή και τη συμπεριφορά μας.
– Γέροντα, πώς είναι η Κόλαση;
– Θα σου πω μια ιστορία που έχω ακούσει…
Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει πώς είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση. Στον ύπνο του βρέθηκε πρώτα στην Κόλαση, όπου οι άνθρωποι γύρω από ένα τραπέζι με μακριές κουτάλες δεν μπορούσαν να φάνε και υπέφεραν. Στη συνέχεια, ο Θεός τον οδήγησε σε έναν χώρο όπου οι ίδιοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τις μακριές κουτάλες για να ταΐζουν ο ένας τον άλλο, ζώντας τον Παράδεισο μέσα από την αγάπη και την αλληλεγγύη.
Αυτό που διδάσκει ο Γέροντας Παΐσιος είναι πως κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ευκαιρία να διαλέξουμε τον δρόμο της αγάπης και της καλοσύνης. Κάθε μας πράξη, σκέψη και συναίσθημα μεταμορφώνει τον κόσμο γύρω μας και την ψυχή μας.
Όπου υπάρχει αγάπη και καλοσύνη, μεταφέρουμε τον Παράδεισο.
Όπου υπάρχουν πάθη και κακία, μεταφέρουμε την Κόλαση.
Ας ζούμε με την καρδιά μας ανοιχτή στον Θεό και ας αφήνουμε πίσω τον σκοτεινό δρόμο της κακίας, για να βρίσκει η ψυχή μας την αληθινή χαρά και την αιώνια ειρήνη του.
«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Ε’»
