Των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων του Χριστού, του Πέτρου και του Παύλου, τη μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.
Στις εικόνες των ζωγραφίζονται οι δύο απόστολοι να κρατούν την Εκκλησία, που συμβολικά εικονίζεται με ένα μικρό βυζαντινό ναό.
Γιατί και οι δύο αυτοί απόστολοι υπήρξαν πράγματι οι στύλοι και οι ακρογωνιαίοι λίθοι, επάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το ιερό ίδρυμα της Εκκλησίας του Χριστού. Και συνημμένοι και οι δύο σε μία εορτή, εικονισμένοι σε μία εικόνα, συμβολίζουν την ενότητα της πίστεως, την ενότητα της Εκκλησίας, που απετελέσθη από ετερογενή στοιχεία, την περιτομή-τους Εβραίους – προς τους όποιους εστράφη το ιεραποστολικό έργο του Πέτρου, και τα έθνη-τους ειδωλολάτρες – για τον εκχριστιανισμό των οποίων κοπίασε ο απόστολος των Εθνών, ο Παύλος. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που προκάλεσε τη σύσταση κοινής εορτής των δύο κορυφαίων, όταν το έτος 258 στις 29 Ιουνίου ο πάπας Σΐξτος ο Β’ μετεκόμιζε τα οστά τους στην κατακόμβη του αγίου Σεβαστιανού της Ρώμης. Και ήταν τόσο επιτυχής η συζυγία αυτή, ώστε πολύ γρήγορα η εορτή αυτή έγινε παγκόσμιος, εορταζομένη «εν πάσαις ταις κατά τόπον αγίαις του Θεού εκκλησίαις». Οι άλλες εορτές των αποστόλων και αυτή η μνήμη του θανάτου των επισκιάσθηκαν από την νέα εορτή. Γι’ αυτό και σπάνια θα βρει κανείς ναό τιμώμενο στο όνομα ενός μόνο από τους δυο κορυφαίους και εικόνα που να εικονίζει τον ένα μόνο από αυτούς. Αντιθέτως δεν υπάρχει πόλις ή χωριό που να μη έχει ναό ή παρεκκλήσιο επ’ ονόματι των δύο μεγάλων αποστόλων. Άπειρες είναι οι εικόνες τους. Κοινή η τιμή, κοινή η προσκύνηση, κοινός ο εορτασμός, όπως κοινό ήταν το έργο τους και κοινή η αποστολή τους και κοινή η δόξα τους. Ειδικά στην Θεσσαλονίκη επιδεικνύουν και σήμερα τον τόπο όπου κήρυξε ο απόστολος των Εθνών, στο αρχαίο παρεκκλήσιο της Μονής Βλατάδων και τον τόπο όπου καταδιωκόμενος κατέφυγε, στο μικρό σπήλαιο – αγίασμα κοντά στην ομώνυμο του συνοικία. ( Ι. Μ. Φουντούλη-καθηγητή Παν/μίου Θεσ/νίκης)
Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ 8. ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ταξιδεύω σε ένα τόπο γεμάτο λουλούδια, εδώ οι δαίμονες άφησαν ελεύθερα τα αγγελούδια Εδώ μπορείς να εμπιστευθείς μέχρι και τον Ιούδα και η σφαίρα, μεταμορφώθηκε σε παπαρούνα Και στα πρόσωπα σαν καταρράχτες δάκρυα χαράς κυλάνε, γίνονται λίμνη και οι άνθρωποι κολυμπάνε Είναι θάλασσα η αγάπη, πειρατές ερωτεύονται, έχουν πάψει να πολεμάνε για το χρυσάφι, Φαίνονται καλόκαρδοι, εδώ δεν υπάρχουνε μονομάχοι, μόνο χρώματα, εδώ ενώθηκαν λαοί και κράτη, Ψέμα δεν υπάρχει, δεν υφίσταται σαν θέμα, όσο για την κακία έχει φύγει για τα ξένα, Πήγε λέει στον πλανήτη Γη και αναζητά το στέμμα, μπήκε σε ψυχές και διψάει για ανθρώπινο αίμα, Μαύρο χρυσό και αφήνει πίσω της παιδάκια πεθαμένα, Ειρήνη συγνώμη που σ' ενοχλώ..
Πες μου που χάθηκες γιατί μπορώ μονάχα να σε φανταστώ, πες μου που χάθηκες μαζι σου και εγώ να χαθώ, Να μην χρειάζεται να ταξιδεύω μόνος, με μάτια κλειστά και κουρασμένα είναι σκοτεινός ο δρόμος, Γιατί στη Γη μου να γυρίζει ο πόνος ελεύθερος και να με περικυκλώνει ο φόβος, Μακάρι να μπορούσα να ταξιδεύω για πάντα, Άσαρκος-2005-Χώρα:Ελλάδα..
Και βλέπω πόλεμο, όπως τον ήλιο και τη Σελήνη, Ειρήνη έχεις φύγει απ τη Γη, η κακία σε πνίγει, Και όμως πόλεμο, έυκολα μπορώ να αντικρίσω γύρω μου..Ειρήνη μπορώ να σε βρώ στο στίχο μου Σε είδα Ειρήνη, όπως τον Ήλιο και τη Σελήνη, Ο πόλεμος να φύγεις απο τη Γη μου σε αφήνει, Και όμως πόλεμο, έυκολα μπορώ να αντικρίσω γύρω μου..Ειρήνη μπορώ να σε βρώ στο στίχο μου.
Ταξιδεύοντας σε ένα τόπο που δείχνει να 'ναι νεκρός, ματωμένες ψυχές βαδίζουν μέσα του, μα ποιός, Θα με δεί να δακρύζω, θα με δει να περπατώ σε ένα δρόμο που ο θάνατος κατάντησε αρεστός, Στο θέμα της γαλλήνης ακολούθησε το φως και άφησε πίσω το κλουβί που κλείστηκε ο πολιτισμός, Πες μου που χάθηκες ειρήνη, που βρίσκεσαι; Ειρήνη πες μου.. Μοιράζουν θλίψη οι συνεχείς αναπνοές μου, Θα πετάξω να σε βρώ ξέρεις, όσο το προσπαθώ όμως, με κρατάει αδύναμο ο πλήγωμένος κόσμος, τα φτερά εχουν κοπεί, παντού νεκρική σιγή και από το στόμα των ανθρώπων βγαίνει μια βουβή κραυγή, Μια βοήθεια και απλά η κατάληξη μηδαμινή πλεον τα στήθια έχουν γεμίσει μίσος, μπόλικη οργή, Και απευθύνομαι ξανά σε σένα, ειρήνη έφυγες και άφησες πίσω σου για ιδέα σου το σκάρτο στέμα Και έτσι πόλεμος παντού, ο θάνατος να χορεύει στην πίστα του μυαλού, δεν έχει ταίρι, έχει ατού, Αφού εμείς τον ταΐζουμε και ως αντάλλαγμα παίρνουμε το πακέτο πανικού αυτό δίνει, αυτό χαρίζει Δεν πάλλονται οι καρδιές, το συναίσθημα δεν ανθίζει, ένα αγκάθι καρφωμένο στην έκφραση να θυμίζει, Τιμωρία απ τον πόνο, χτίζει έχοντας μάθει να γκρεμίζει, τιμωρία απ τον χρόνο, στάσιμο χωρίς να γυρίζει.
Στη νέα μορφή διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών θα προσαρμόζονται από αρχές του 2015 όλα τα σχολεία της χώρας. Τα αποτελέσματα του πιλοτικού προγράμματος που εφαρμόστηκε σε 100 δημοτικά σχολεία και 70 γυμνάσια παρουσιάστηκαν στην ημερίδα "Θρησκευτικά και Σύγχρονο Σχολείο" που έγινε στη Θεσσαλονίκη. Οι ομιλητές επεσήμαναν την αναγκαιότητα της νέας μορφής διδασκαλίας ενώ αίσθηση για το ίδιο θέμα έκαναν και οι δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου κατά τη συνάντηση που είχε με του Προέδρους των τμημάτων Θεολογίας.
Γι' αυτό το επαναλαμβάνω: ας μην αφαιρούμε τη δύναμη του χριστιανισμού από τους χριστιανούς, όταν τους καθοδηγούμε να μπουν σε απελευθερωτικά κινήματα που δεν πιστεύουν ούτε στο Χριστό, ούτε στο Θεό. Χριστιανοί, μην απατάσθε! Χριστιανοί έχετε μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε πολιτική ομάδα, από οποιαδήποτε οργάνωση που δε λαμβάνει υπόψη της παρά μόνο γήινα πράγματα! Να σκέφτεσαι το Χριστό και να πείρνετε δύναμη απ' αυτόν. Τότε η πολιτική, η κοινωνιολογία, η οικονομία θα ξαναβρούν μια χριστιανική δύναμη. Η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με καμιά από αυτές τις δυνάμεις, αλλά τις εμπνέει και λέει στους ανθρώπους: αγωνιστείτε, αλλά χωρίς να χάνετε την προοπτική που σας δείχνω. Να γιατί δεν ταυτίζομαι με κανέναν σας, γιατί θέλω να παραμείνω ελεύθερος για να υπενθυμίζω αυτη την εσχατολογία, που πάντοτε πρέπει να παίρνει κριτική στάση απέναντι στα σχέδια των ανθρώπων. Και λέω στους Χριστιανούς! Αφού έχετε το σχέδιο της Βασιλείας των ουρανών, με την πίστη στο βασιλιά και αναστημένο Χριστό , γιατί γίνεστε σκλάβοι των ιδεολογιών της γης; Γιατί πιστεύετε ότι ο χριστιανός αξίζει λιγότερο από την πολιτική; Γιατί δεν έχετε το θάρρος να δώσετε επίσης χριστιανικό περιεχόμενο στην οργάνωση στην οποία ανήκετε; Γιατί πρέπει να γίνεστε σκλάβοι των άλλων; Γιατί εγκαταλείψατε τον αρχηγό , που είναι ο Χριστός; Γιατί πρέπει να υποτάσσεστε σε ζυγό; Μην ταπεινώνεστε!Πέστε ποιοι είναι οι ελευθερωτές και ποιοι οι σκλάβοι! Πέστε ποιοι είναι αυτοι που παλεύουν για διεκδικήσεις και ποιοι υποτάσσονται σε ζυγό! Ο Χριστιανός είναι ο μεγαλύτερος επαναστάτης που υπάρχει, γιατί δεν υποτάσσεται σε καμιά γήινη ιδεολογία: Κατέχει τη μεγάλη ελευθερία του Ιησού Χριστού, του Ελευθερωτή. (Ομιλία την ημέρα του Πάσχα, 15 Απριλίου 1979)
Όσκαρ Ρομέρο , Ο ποιμένας μπροστά στα γεγονότα, εκδ. Μήνυμα, Αθήνα 1995, σσ.42-43 (Από το βοήθημα μελέτης σύμφωνα με το σχολικό βιβλίο: Θέματα Χριστιανικής Ηθικής, Γ Ενιαίου Λυκείου, Ανδρέας Αργυρόπουλος* Δημήτρης Τριανταφύλλου) http://alliotikathriskeytika.blogspot.com
ΠΕΡΙΓΡΑΨΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ ΧΑΡΤΙ (ΑΝΩΝΥΜΑ) ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ, ΠΟΥ:
Δεχτήκατε bullying…………………………
Ασκήσατε bullying ……………………….
Και έχω
ασκήσει και έχω δεχτεί bullying, αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει να
περιγράψω κανένα από τα δυο περιστατικά γιατί όσα τέτοια χαρτάκια και να
διαβάσουμε δεν θα αλλάξει τίποτα.
Κρίνεις κάποιον γιατί θεωρείς ότι έχει κάποιο
πρόβλημα, κάποιο λάθος. Όμως ίσως θα πρεπε να σκεφτείς ότι εσύ έχεις το
πρόβλημα.
Εξάλλου όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου δεν έχεις ανάγκη να
κρίνεις κανέναν.
Σου φαίνεται αστείο να κοροίδεύεις κάποιον. Αλήθεια, ποιο
σημείο είναι πιο αστείο; Το σημείο που κάνεις τον άλλο να αισθάνεται σαν
σκουπίδι ή όταν τον κάνεις ρεζίλι πίσω από την πλάτη του;
Μιλάς χωρίς να το
σκεφτείς. Δεν σε νοιάζει. Αλλά την ίδια στιγμή που κρίνεις κάποιον, κάποιος
άλλος κρίνει εσένα. Γιατί έτσι είμαστε. Έτσι μάθαμε. Γιατί τέτοια ζώα είμαστε.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται βαρετά, υπερβολικά… Δεν ξέρω, αλλά και δεν με
νοιάζει. Τα γράφω μόνο για ένα άτομο.
Ένα άτομο που δεν του άξιζε να φύγει.
Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω το bullying. Όμως όπως είπα και πριν δεν
γίνεται. Κανένας δεν μπορεί να το καταλάβει μέχρι να γίνει κάτι πραγματικά
τραγικό. Μόνο που τότε… ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η Ελλάδα – πιθανόν λόγω και της γεωγραφικής της θέσης – έγινε ο τόπος πολλών μεταναστών από διαφορετικές χώρες του κόσμου, με διαφορετική κουλτούρα και το κυριότερο με διαφορετική θρησκευτικότητα, η οποία λόγω άγνοιας ξένιζε και ξενίζει πολλούς από τους γηγενείς Έλληνες. Προς βοήθεια λοιπόν της κατανόησης της διαφορετικής κουλτούρας και θρησκευτικότητας των μεταναστών που ήδη πολλοί από αυτούς είναι και γείτονές μας, είναι και το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύουμε, το οποίο ασχολείται με τα ιερά βιβλία των θρησκειών, ούτως ώστε ο αναγνώστης να πάρει μία γεύση τι περίπου πρεσβεύει η κάθε θρησκεία. Επιθυμώντας το άρθρο μας να είναι ολοκληρωμένο παραθέτουμε στο τέλος «το Βιβλίο των Νεκρών» που δεν ανήκει σε μια συγκεκριμένη θρησκεία αλλά σε πολλές. Τις θρησκείες τις έχουμε με αλφαβητική σειρά, όπως και τα βιβλία τους, οπότε ο αναγνώστης, πατώντας πάνω σε όποια θρησκεία επιθυμεί, οδηγείται αμέσως σε αυτή. Στην αρχή δημοσιεύουμε και ένα παγκόσμιο χάρτη με την κατανομή της κάθε θρησκείας. Πιστεύουμε πως παραδίδουμε στο αναγνωστικό μας κοινό, που τόσο μας στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια, μία από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές μας. Πριν σας αφήσουμε να απολαύσετε την έρευνά μας, αξίζει να αναφέρουμε πόσο είναι πληθυσμιακά η κάθε θρησκεία. Επικαλεστήκαμε την τελευταία απογραφή που βρήκαμε, που είναι από το έτος 2009:
Το χριστιανικό rock, ή εν συντομία xian-rock, ήταν, είναι και παραμένει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη… βίβλο της νεανικής κουλτούρας. Ήδη από τα sixties και τα seventies, αν αναφερόμαστε στην Ηνωμένες Πολιτείες (The Crusaders, Mind Garage, John Ylvisaker, All Saved Freak Band, Petra) και τη Μεγάλη Βρετανία (Out of Darkness, Canaan, Water Into Wine Band), αλλά γιατί όχι και στην Ελλάδα (Σταμάτης Σπανουδάκης,), έχουν κατατεθεί συγκεκριμένες προτάσεις για το εν λόγω παρακλάδι, όσον αφορά στη συσχέτιση των χριστιανικών στίχων με τους rock ρυθμούς (ή και τους... λιγότερο rock, αφού μιλάμε και για xian-folk) και τις… ουράνιες μελωδίες, βρίσκοντας ευήκοα ακροατήρια. Αν και, λογικώς, το xian «κίνημα» θα μπορούσε να συμπορευτεί με την γενικότερη hippie άποψη, εντούτοις, στη χρυσή εποχή του είδους (late sixties-early seventies) φαίνεται πως διατήρησε μιαν απόσταση από τα σχετικά τσιτάτα (είχε τα δικά του εξάλλου) υιοθετώντας, πάντως, την ανάλογη αισθητική. Όπως έλεγαν και για τους The Last Call of Shiloh: «Τα μέλη του γκρουπ ντύνονται στο στυλ των hippies, χωρίς να έχουν, όμως, καμμία σχέση μ’ αυτούς. Πρόκειται για καθαρούς και εξαιρετικώς αφοσιωμένους Χριστιανούς. Όμως δεν θα ήθελαν να διστάσουν ούτε ένα δευτερόλεπτο προκειμένου να μεταφέρουν το χριστιανικό μήνυμα στους hippies, εάν εκείνοι αισθάνονταν την κλήση του Θεού»[Sandpoint/ News-Bulletin, 6/4/1972]. Ναι... Υπονοώ πως το θέμα hippies και χριστιανισμός δεν ξεπετάγεται σε δυο κουβέντες. Ίσως κάποια στιγμή γράψω κάτι περισσότερο. Βασικές μονάδες πίσω από το γκρουπ, τους Last Call of Shiloh δηλαδή, ήταν δύο φίλοι από τις βορειοανατολικές Πολιτείες, οJohn Murray και ο ελληνικής καταγωγής Δημήτριος Τσαπατώρης, οι οποίοι κάποια στιγμή (1970) αποφασίζουν να κάνουν ένα ταξίδι προς την άλλη μεριά της Αμερικής, τη βορειοδυτική ακτή, ή ακόμη και τον Καναδά, προκειμένου να εντοπίσουν τη δική τους Γη της Επαγγελίας. Ένα φυσικό καταφύγιο, μακρυά από τη βιομηχανοποιημένη και άρρωστη κοινωνία (λόγια των ίδιων), ακολουθώντας το δρόμο προς τη Δύση, έχοντας κατά νου την πορεία του θείου Λόγου, που διασκορπίστηκε μετά τη Σταύρωση προς δυσμάς, για να περάσει μέσω Ελλάδας και Ιταλίας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Wisconsin, Minnesota, North Dakota, Montana, British Columbia (Καναδάς) – όπου μετά την καναδική περιπέτεια περνάνε στη Washington κι από ’κει στο Idaho, στην Sandpoint, μία κωμόπολη ολίγων χιλιάδων κατοίκων, όχι μακρυά από την Spokane (της Washington).(από αριστερά: Jaimei ή Δημήτρης Τσαπατώρης, Diane Murray, Viki Tsapatoris, John Rosenberry, Rick Saylor, John Murray) Στη Sandpoint οι Murray και Τσαπατώρης, που έπαιζαν μπάσο, κιθάρα και τραγουδούσαν, θα βρουν πρόσφορο έδαφος όχι μόνο για να εγκατασταθούν και να κάνουν φίλους, αλλά και για να δημιουργήσουν το πρώτο τους σχήμα, τους Shiloh’s Rangers(Απρίλιος ’71). Σιγά-σιγά, και μέσα σ’ ένα χρόνο, στο αρχικό ντούο θα προστεθούν οι Rick Saylor κιθάρες, John Rosenberry ντραμς, Viki LaMoreaux και Dianne Murrayφωνητικά, ίνα δημιουργηθούν οι ολοκληρωμένοι πλέον Last Call of Shiloh, οι οποίοι και θα γράψουν το ένα και μοναδικό φερώνυμο LP τους, στα τέλη Ιουνίου του 1972, σ’ ένα στούντιο της Spokane. Είναι το άλμπουμ το οποίο επανεκδίδει 38 χρόνια μετά η Anazitisi Records. Κι είναι τα λόγια, η ιστορία, από το εξαιρετικό 16 σέλιδο LP-sized booklet, που αφορά στην limited reissue (500 αντίτυπα).Εξαιρώντας το στιχουργικό κομμάτι (όλα τα xian συγκροτήματα, πάνω κάτω τα ίδια λένε), οι Last Call of Shiloh είναι μία πολύ καλή μπάντα, στηριγμένη στους άψογους παίκτες, στα περιποιημένα φωνητικά και, κυρίως, θα έλεγα στο συνθετικό τάλαντο του Τσαπατώρη. Στην πρώτη πλευρά π.χ. το καλύτερο κομμάτι είναι το “Great day of the Lord” κι είναι δικό του. Το open drumming και η ωραία μπασογραμμή που ακολουθεί, και βεβαίως, στην πορεία, οι κιθάρες και τα φωνητικά, δίνουν στο track έναν... underground αέρα, όχι και τόσο μακρυά εκείνου των Jefferson Airplane π.χ. εποχής “Volunteers” (1969). Αλλά και στην b side, το πρώτο ωραίο κομμάτι “Marriage supper of the lamb”, σ’ ένα στυλ a la psych west-coast, είναι και πάλι σύνθεση του Τσαπατώρη. Εξαιρετικό είναι όμως και το “Message of the gospel” του Rick Saylor, με τις κιθάρες του Τσαπατώρη να σφαδάζουν, όπως και στο “The rapture” εξάλλου (κομμάτι των Murray/ Τσαπατώρη) με τον lead κιθαριστικό ήχο του Rick Saylor να ανακαλεί στη μνήμη μου τον John Cipollina. Γενικώς, ένα ξεχωριστό άλμπουμ (θα το χαρακτήριζα "έκπληξη"), που δείχνει, για άλλη μια φορά, την ατελείωτη ποιότητα κάποιων εκ των USA-privates. Ποια ήταν, όμως, η πορεία των μουσικών, που απετέλεσαν τους Last Call of Shiloh; O John Murray με τον John Rosenberry (πέθανε το 2008), δημιούργησαν το 1975 τους The Living Sacrifice Band, με τους οποίους έγραψαν τρία τουλάχιστον LP μέχρι το 1982, πάντα στο xian-rock στυλ. Ο Murray είναι πλέον πάστορας, κάπου στις ανατολικές Πολιτείες, κι εξακολουθεί να παίζει μουσική. Ο Τσαπατώρης είναι λέκτορας σε χριστιανικά θεολογικά ινστιτούτα στην ίδια περιοχή. Η Dianne Murray, που σπούδασε Συμβουλευτική Ψυχολογία σε Πανεπιστήμιο της Spokane, εργάζεται σ’ ένα πρόγραμμα βοηθείας άστεγων γυναικών, ενώ η Viki LaMoreaux, που παντρεύτηκε τον Τσαπατώρη, είναι νοσοκόμα κάπου στην Pennsylvania, τραγουδώντας βυζαντινούς ύμνους σε χορωδίες. Τέλος, ο Rick Saylor δεν ζει πια (πέθανε το 1996).
Ηνέα υπόθεση σατανισμού στη Γλυφάδα ανοίγει ξανά το φάκελο του σατανισμού στην Ελλάδα, λίγα χρόνια αφότου η «Υπόθεση Κατσούλα» αναστάτωσε την κοινή γνώμη.
Απ' ό,τι φαίνεται τόσο ο Σατανάς όσο και ο Αντι-σατανάς χρησιμοποιούν πλέον με άνεση το social media. Η Ελληνική Αστυνομία εντόπισε το σατανιστή δολοφόνο μέσω Facebook.
Ο δολοφόνος μέσω Youtube ζητούσε να «μάθει» πώς θα γίνει σατανιστής κι έγραψε το μήνυμά του κάτω από ένα τραγούδι των Rotting Christ που είχε τον τίτλο «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού». Εκείνο που σόκαρε αρκετούς ήταν η κυνική ομολογία του για τη δολοφονία της 41χρονης και το γεγονός ότι ήταν έτοιμος να πραγματοποιήσει ακόμη μια θυσία στον Εωσφόρο και το Σάββατο 21 Ιουνίου - ημέρα του θερινού ηλιοστάσιου.
Ο τρόπος δολοφονίας θυμίζει τους «Σατανιστές της Παλλήνης» που είχαν σκοτώσει ένα από τα θύματά τους στους πρόποδες του Υμηττού, λιώνοντας το κεφάλι της με μία πέτρα. Ο δράστης χάραξε το χέρι του με ένα σπασμένο μπουκάλι, και με το δικό του αίμα σχεδίασε τον αριθμό 666 και έναν ανάποδο σταυρό στο παγκάκι.
Η επίκληση του Σατανά για τους φόνους αλλά και το γεγονός ότι οι δράστες προέρχονται από θρησκόληπτα περιβάλλοντα συνδέει τις δύο υποθέσεις. Ο σατανιστικός κύκλος της Παλλήνης αφορούσε δεκαπεντάχρονα που μυούσε στο σατανισμό ο 21χρονος Ακης Κατσούλας με το βοηθό του, έναν δεκαεννιάχρονο. Είχε αγοράσει, είπε, στα δεκαπέντε τη Σολωμονική και αναζητούσε στη μαύρη μαγεία την κρυμμένη αλήθεια.
Κάποτε περνούσε κάποιος μοναχός έξω από το κελί του γέροντος Παϊσίου και τον είδε να βρίσκεται στον κήπο του.
-Τι κάνεις γέροντα; Ρώτησε.
- Τι να κάνω; Εξομολογώ τον κήπο μου…
- Μα τι λες γέροντα; Θέλει ο κήπος εξομολόγηση;
- Πως δεν θέλει… εάν δεν βγάλεις όλα τα τριβόλια και τα αγριόχορτα από μέσα του δεν θα μπορέσει να καρποφορήσει ότι και να βάλεις μέσα. Θα το πνίξουν τα αγκάθια. Δεν θα πάρεις σοδιά.
Ότι είναι (ζιζάνια) το ξεριζώνω, μια και καλή, δεν τα κόβω γιατί θα ξαναβγούν με την πρώτη ευκαιρία….εξομολόγηση σου λέω...
Ο μοναχός ενώ πήγε να κοροϊδέψει τον γέροντα Παΐσιο στην αρχή, τώρα γεμάτος κατάνυξη έβαλε μετάνοια στον γέροντα και συνέχισε τον δρόμο του…
Με τον όρο δερβίσης ή ντερβίς εννοείται κυριολεκτικά ο ζητιάνος, έτσι όπως τουλάχιστον απορρέει από τον περσικό όρο νταρβίς ή νταρβές, για τον θρησκευτικό επαίτη.
Από τεχνική άποψη ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως για άτομα που δε συνδέονται με κάποιο ιδιαίτερο τάγμα και εκφράζουν την ποιότητα του περιπλανώμενου.
Οι Μεβλεβήδες ή Μεβλεβίτες δερβίσηδες είναι ένα σουφικό τάγμα.
Με τον όρο σούφι εννοούμε εκείνες τις πρώτες ασκητικές κοινότητες του Ισλάμ οι οποίες εγκατέλειψαν τα εγκόσμια, πρεσβεύοντας ότι το ανθρώπινο πεπρωμένο εξαρτάται από την ανεξιχνίαστη θέληση του Θεού.
Σε αυτές τις κοινότητες επικράτησε αρχικά το ασκητικό στοιχείο του μυστικισμού, ενώ με την πάροδο του χρόνου ο ασκητισμός θεωρήθηκε ως προκαταρκτικό στάδιο για την επίτευξη της πνευματικής ζωής.
Οι κοινότητες των σούφι επηρεάστηκαν άμεσα από τις αρχαιότερες παραδόσεις και φιλοσοφίες της Ανατολής και της λεκάνης της Μεσογείου, όπως ο νεοπλατωνισμός, ο γνωστικισμός, ο βουδισμόςκαι ο χριστιανισμός.
Όλες αυτές οι διδασκαλίες έπαιξαν το ρόλο τους στην τελική διαμόρφωση της σουφικής διδασκαλίας, αφού σύμφωνα με τους σούφι «όλες οι Παραδόσεις οδηγούν στην μια και μόνη αλήθεια».
Τζελαλεντίν Ρουμί ή Μεβλανά ο εξαίσιος
Τον 13ο αιώνα (1207-1273) εμφανίστηκε στον ιδεολογικό-θρησκευτικό χώρο του Ισλάμ μια χαρισματική προσωπικότητα που άφησε τη σφραγίδα του στον μουσουλμανικό μυστικισμό, ο Τζελαλεντίν Ρουμί. Για πολλούς μελετητές θεωρήθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους μυστικούς ποιητές του ανθρώπινου γένους και από τους συγχρόνους του δόθηκε το όνομα «Μεβλανά» που σημαίνει «ο δάσκαλός μας».
Το συνολικό ποιητικό έργο του άσκησε βαθιά επίδραση σε όλες τις μορφές αισθητικής έκφρασης του ισλαμικού κόσμου και κυριαρχείται από την απόλυτη αγάπη προς τον Θεό.
Όταν πέθανε, στις 17 Δεκεμβρίου του 1273, άνθρωποι από πέντε διαφορετικές πίστεις και θρησκείες ακολούθησαν τη νεκρική πομπή του. Η νύχτα της ταφής ονομάστηκε Σεμπούλ Αρούζ , δηλαδή Νύχτα της Ένωσης.
Το “Ρούμι” σημαίνει ο “Ρωμιός”, αλλά δεν είχε σχέση με Ελλάδα.
Ο Τζελαλεντίν Ρουμί προσπάθησε να επηρεάσει τους Έλληνες που ζούσαν κοντά στο Ικόνιο της σημερινής Τουρκίας . Σαν ένας νέος Απόστολος Παύλος, πίστευε ότι αν τα λόγια του «άγγιζαν» τους Ελληνόψυχους, τότε η διδασκαλία του θα μπορούσε να επεκταθεί. Ο Ρουμί, είχε επηρεαστεί αρκετά από τον Πλάτωνα και όπως φαίνεται, τιμούσε ιδιαίτερα την ελληνική γραμματεία.
Γνωμικά και Αποφθέγματα του ποιητή
Ελλάδα…Όλα εδώ ξεκίνησαν κι εδώ θα καταλήξουν!
-Θα γνωρίσει το μυστικό του Αόρατου μόνο εκείνος που είναι ικανός να κλείσει τα χείλη του και να μείνει σιωπηλός.
-Ο πραγματικά σοφός άνθρωπος μένει απαρατήρητος.
-Είναι αλήθεια πως στον καθρέπτη όλα είναι ανάποδα, αλλά χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας.
-Η σοφία και η γνώση υπάρχουν για να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει τον καλό δρόμο από τον κακό.
Πεποιθήσεις και ανεξιθρησκεία
Πρόκειται για μια ανεξιθρησκεία ουσιαστικά. Σύμφωνα με τους Μεβλεβήδες δερβίσηδες όλοι οι άνθρωποι επιζητούν το ίδιο πράγμα, την επιστροφή τους στον Θεό, μόνο που ο καθένας το εκφράζει με διαφορετικά λόγια. Φυσικά οι Μεβλεβήδες δερβίσηδες, κινούμενοι μέσα στα όρια του Ισλάμ, θέτουν μόνο μία προϋπόθεση, την αφοσίωση στον ένα και μοναδικό Θεό, χωρίς να επιδέχονται κανέναν επιμερισμό της θεότητας.
Ο στροβιλισμός του ανθρώπου γύρω από τον άξονα του σώματός του από την αρχαιότητα ακόμα και πέρα από οποιεσδήποτε θρησκευτικές πρακτικές ήταν μια μέθοδος να ζαλιστεί και να «βγει η ψυχή από το σώμα».
Οι Δερβίσηδες, με τη χορική τους ιεροτελεστία, τα χέρια ανοιχτά, την παλάμη του δεξιού χεριού τους στραμμένη προς τον ουρανό για να λάβουν τη θεϊκή δόξα και του αριστερού προς τη γη για να τη μεταφέρουν στον υλικό κόσμο, αποζητούν να εξαγνίσουν την ανθρώπινη ψυχή.
Οι Δερβίσηδες με τον περιστροφικό χορό γύρω απ’ τον εαυτό τους, το «Σεμά», ακολουθούν το συμπαντικό χορό των πλανητών γύρω από τον ήλιο και μοιράζονται τη μέθεξη με το κοινό τους.
Οι μυστικιστές χορευτές, αφαιρώντας τους μαύρους μανδύες και απομένοντας με τα λευκά τους ενδύματα, μέσω της περιστροφής, φτάνουν στην έκσταση και εκπληρώνουν την υπέρτατη επιθυμία τους, την ένωση με το Θεό.
Ο εκστατικός περιστροφικός χορός του αρχαιότερου Δερβίσικου τάγματος, των Μεβλεβί, χρονολογείται από το 1.207 μ.Χ., παρασύροντας οποιονδήποτε παρευρεθεί στην τέχνη της μυσταγωγικής προσευχής τους, ανεξαρτήτως θρησκευτικών αντιλήψεων, στην έκσταση και την αναγέννηση.
«Οι Δερβίσηδες είναι μέρος της παράδοσης των Σούφι», λέει ο Ομάρ. «Είναι ένα κομμάτι της φιλοσοφίας μας, από τον 13ο αιώνα, όταν ο Ρούμι έκανε περιστροφές για να φτάσει σε έκσταση. Ετσι έγινε σταδιακά ένας τρόπος προετοιμασίας για τη συνάντηση με τον Δημιουργό μας. Από την άλλη είναι ένας συμβολισμός της κυκλικής κίνησης του σύμπαντος».
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ: Οι σούφι, που έχουν ρίζες στους δικούς μας φιλοσόφους, διέσχισαν το Ισλάμ προτείνοντας μια διαφορετική αντιμετώπιση του κόσμου και του Αλλου. Υπήρχαν διάσπαρτες τέτοιες ομάδες ανά τα Βαλκάνια και κυρίως στη Θεσσαλονίκη επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ηταν οι Αλεβίτες, οι σούφι και οι δερβίσηδες κάτι σαν «ανανεωτική» πλευρά του Ισλάμ. Αποτελούν μια θεωρία που ακόμη έχει οπαδούς διεθνώς, κάτι σαν κίνημα.
Η τελετουργία της Σεμά
Εν γένει η τελετουργία συνίσταται από αρκετά μέρη με διαφορετικό νόημα.
Αρχικά με τη συνοδεία του τύμπανου (κουντούμ) γίνεται το Νάατ ιτ Σερίφ, μια ευλογία προς τον Προφήτη που αντιπροσωπεύει την αγάπη.
To Νάατ ακολουθείται από ένα ταξίμ, αυτοσχεδιασμό με νέυ (φλάουτο), που αντιπροσωπεύει τη θεία ανάσα, η οποία εμψυχώνει τα πάντα.
To βάδισμα του Σουλτάν Βελέντ, συνοδευόμενο από μουσική περσέβ, είναι μια τριπλή κίνηση γύρω από τον χώρο της περιστροφής και οι χαιρετισμοί των σεμαζέν συμβολίζουν τον χαιρετισμό της ψυχής προς την ψυχή, ο οποίος αποκρύπτεται από τη μορφή και το σώμα.
Κατά τη διάρκεια της Σεμά συμβαίνουν τέσσερις σελάμ, ή μουσικές κινήσεις, κάθε μία από τις οποίες ακολουθεί διαφορετικό ρυθμό.
Η πρώτη σελάμ συμβολίζει τη γέννηση του ανθρώπου στην αλήθεια.
Η δεύτερη σελάμ συμβολίζει την έκστασή του, όταν ατενίζει το μεγαλείο του Θεού.
Η τρίτη σελάμ αντιπροσωπεύει τη θυσία του νου μπρος στην αγάπη. Είναι επίσης μια εκμηδένιση του εαυτού, γνωστή και ως νιρβάνα στη βουδιστική φιλοσοφία.
Η τέταρτη σελάμ σηματοδοτεί την επιστροφή του δερβίση από την πνευματική του αναζήτηση. Ακολουθεί η απαγγελία από τo Κοράνιο με έμφαση στους στίχους «Στο Θεό ανήκει η Ανατολή και η Δύση. Όπου κι αν στραφείς, εκεί υπάρχει το πρόσωπο του Θεού. Είναι Εκείνος που όλα τα αγκαλιάζει, εκείνος που όλα τα γνωρίζει” .
Η τελετουργία τελειώνει με μια προσευχή για ειρήνη στην ψυχή των προφητών και των πιστών. Κατόπιν οι δερβίσηδες αποσύρονται στα δώματά τους για διαλογισμό (τεφεκούρ).
Σήμερα υπάρχουν δεκάδες χορευτικά συγκροτήματα που γυρίζουν κάθε γωνιά της γης δίνοντας παραστάσεις Δερβίσης στην πλατεία Ταξίμ
Ιντιάνα, ΗΠΑ, Αύγουστος 1930. Η φωτογραφία με τη δημόσια εκτέλεση δύο νεαρών νέγρων, που κατηγορήθηκαν για τον βιασμό ενός λευκού κοριτσιού. Σήμερα προκαλεί αποτροπιασμό. Τότε όμως σε μεγάλες περιοχές της Αμερικής προκάλεσε ενθουσιασμό! Οι δύο κρεμασμένοι άντρες κατηγορήθηκαν από έναν έφηβο για τον βιασμό της φίλη του μετά από μια παράσταση τσίρκου. Επρόκειτο για ψέμα, αλλά οι «νέγροι» συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον αστυνομικό σταθμό. Το ρατσιστικό μίσος όπλισε έναν όχλο περίπου 10.000 λευκών που έσπασαν τις πόρτες της φυλακής και άρπαξαν τους άτυχους μαύρους, τους οποίους λίντσαραν μέχρι θανάτου. Ήταν τέτοιο το φυλετικό μένος, ώστε οι εμπνευστές του εγκλήματος κρέμασαν τα άψυχα σώματά τους από το δέντρο και τα φωτογράφισαν. Στη συνέχεια έκαναν μαζικές εκτυπώσεις και τις κυκλοφόρησαν ως καρτ-ποστάλ για να αναδείξουν τη λευκή υπεροχή! Η φωτογραφία πούλησε χιλιάδες αντίτυπα, ο φωτογράφος έβγαλε πολλά χρήματα και ο Μπομπ Ντύλαν έγραψε το Desolation Row, όπου κατήγγειλε με ειρωνεία: “...
Το «12 Years a Slave» βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Σόλομον Νόρθαπ, του ανθρώπου που έγινε υπόδειγμα και σύμβολο του αγώνα για ανεξαρτησία των Αφροαμερικανών στην Αμερική του 1850. Γεννημένος ελεύθερος στη Νέα Υόρκη, ο Νόρθαπ, σύζυγος και πατέρας τριών παιδιών, απήχθη από λευκούς εμπόρους και πουλήθηκε ως σκλάβος, αναγκάστηκε να ζήσει για δώδεκα χρόνια κάτω από το ζυγό της δουλείας και κατάφερε να φυγαδευτεί και να καταγγείλει τους αφέντες του στο δικαστήριο: ο Νόρθαπ έχασε τη δίκη, επειδή το χρώμα του δεν του επέτρεπε να καταθέσει ως μάρτυρας της δικής του υπεράσπισης, αλλά αφέθηκε ελεύθερος κι έζησε τα υπόλοιπά του χρόνια ως ακτιβιστής για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών.
Ο Μισισιπής καίγεται
Ο Αλαν Πάρκερ υπογράφει τη σκηνοθεσία της δραματικής περιπέτειας «Ο Μισισιπής καίγεται». Η ιστορία διαδραματίζεται στον αμερικανικό Νότο το 1964. Η δολοφονία τριών μελών του Κινήματος για τα Δικαιώματα των Μαύρων γίνεται αφορμή για να σταλούν στην Πολιτεία του Μισισιπή δύο αφοσιωμένοι πράκτορες του FBI, ο Ρούπερτ Αντερσον και ο Αλαν Γουόρντ. Στόχος τους να διαπεράσουν το πέπλο της σιωπής που σκεπάζει ένα καθεστώς ρατσιστικής καταπίεσης και βίας, ώστε να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη οι δολοφόνοι. Μάρτυρας - κλειδί στην υπόθεση η κακοποιημένη σύζυγος του τοπικού σερίφη, η οποία όμως θα υποστεί βαρύτατες συνέπειες για την επιλογή της να συνεργαστεί με τον Αντερσον. Η ταινία έχει βραβευτεί με το Οσκαρ Φωτογραφίας.
Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας.
Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.
Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό;
Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;
Η εκκλησία στην κηδεία του γέμισε από γυναίκες της Αλεξάνδρειας, τίμιες γυναίκες, χριστιανές, που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, μα όχι σαν έναν οποιοδήποτε νεκρό, σαν άγιο! Κάποιος γνώρισε σε κάποια από αυτές το πρόσωπο μιας πόρνης, που είχε καιρό να δει στο λιμάνι… δεν ήταν όμως, όπως την θυμόταν. Κάποιες άλλες, απλά τους θυμίζαν κάτι απόμακρο.
Τότε η πόλη έμαθε πως ο «γεροπόρνος» μοναχός ήταν ένας άγιος, που με τα λεφτά που κέρδιζε, εξαγόραζε μια νύχτα χωρίς αμαρτία, αγόραζε το «δικαίωμα» στο σώμα τους για να κερδίσει την ψυχή τους.
Τότε η πόλη έμαθε, ότι αυτός που νομίζαν ότι είναι το «σκάνδαλο» ήταν η αγνότητα, η άδολη αγάπη, η αυταπάρνηση, ο άνθρωπος, ο λόγος του Θεού, η προσευχή και η θέωση. Γιατί ο άνθρωπος του Χριστού δεν κρίνεται στη διάρκεια της ζωής του, αλλά στο τέλος της.
Δύο ιερείς βιώνουν σιωπηρά το προσωπικό τους δράμα, καθώς
πασχίζουν να βελτιώσουν τη ζωή των εξαθλιωμένων κατοίκων μιας παραγκούπολης του
Μπουένος Άιρες.
Ο
Χούλιαν (Ρικάρντο Ντάριν) και ο Νίκολας (Ζερεμί Ρενιέ) είναι δύο καθολικοί
ιερείς που εργάζονται σκληρά σε μία παραγκούπολη του Μπουένος Άιρες,
πασχίζοντας να βελτιώσουν τη ζωή των πάμφτωχων κατοίκων.
Ο
πρώτος παλεύει παράλληλα με την κλονισμένη υγεία του, ενώ ο δεύτερος με την
πίστη του, έπειτα από μία τραυματική εμπειρία στην προηγούμενη κοινότητα όπου
ζούσε.
Ο
μεγάλος στόχος του Χούλιαν και της κοινότητας είναι να χτίσουν νοσοκομείο και
αξιοπρεπή καταλύματα, κάτι για το οποίο συνδράμει ενεργά η Λουτσιάνα (Μαρτίνα
Γκουσμάν), μία δυναμική λειτουργός που πιστεύει πολύ στη θέληση και τη δουλειά
και καθόλου στο Θεό.
Ωστόσο,
καθώς το έργο («Λευκός Ελέφαντας» η ονομασία του) αντιμετωπίζει εμπόδια και η
βίαιη δράση των τοπικών καρτέλ κλιμακώνεται, το όραμα για ένα καλύτερο μέλλον
χλομιάζει.
Ο
Αργεντίνος Πάμπλο Τραπέρο, γνωστός για τη «Λεονέρα» και «Το Αρπακτικό», στρέφει
το βλέμμα του στις ποτισμένες από αίμα και απελπισία χαραμάδες του σύγχρονου
αστικού τοπίου, εκεί όπου η όποια πίστη σε θεούς ή ανθρώπους δοκιμάζεται
αδυσώπητα. Και το όχημά του να μιλήσει για αυτά δεν είναι άλλο από την τραγωδία.
Κομβικό
σημείο αυτής της τραγωδίας είναι η γνώριμη έννοια του μάρτυρα, η οποία εδώ,
παρά τους προφανείς θρησκευτικούς συνειρμούς, προσεγγίζεται πρωτίστως μέσα από
ένα κοινωνικοπολιτικό πρίσμα.
Η αγωνιώδης επιδίωξη της θεραπείας απηχεί την υπέρτατη κραυγή του ανθρώπου που φοβάται και απορρίπτει το θάνατο, καθώς δεν αισθάνεται την παραμικρή ελπίδα, ως εάν ο Θεός να μην υπάρχει. Δεν μπορεί να συνυπάρξει με την πίστη στην ανάσταση και στην αιώνια ζωή. Το εκφράζει ωραία στην Ε΄ Ομιλία του προς τους κατοίκους της Αντιοχείας ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Τι έχει λοιπόν ο θάνατος, που είναι τόσο τρομερό; Πείτε το μου. Μήπως είναι το ότι μας εισάγει στο λιμάνι της ευτυχίας; Ελπίζουμε αγαθά 'α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη' και αναβάλλουμε τη στιγμή που θα τα απολαύσουμε; Αν πιστεύετε, δείξτε την πίστη σας με τα έργα σας. Και πώς τα έργα θα γίνουν μαρτυρία της πίστεώς σας; Κάνοντάς σας να υπερβείτε το φόβο του θανάτου". Ο άνθρωπος που θεωρεί το θάνατο ως ένα πέρασμα, μια κοίμηση, δεν νοείται να προσπαθεί εναγωνίως να καθυστερήσει το πέρασμα σε μια ζωή που πάντα θεωρούσε "ανώτερη"· είναι σαν να αναστέλλει τη συνέχεια της ζωής, υποχωρώντας σε μια παράλογη δυσπιστία προς όλα εκείνα που μέχρι τώρα αποτελούσαν την ελπίδα του. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού;
