Η εποχή μας απέναντι στον γάμο

Β' ΛΥΚΕΙΟΥ ΗΘΙΚΗ 5.2 ΕΡΩΤΑΣ (2ο δίωρο)

\

Στην εποχή μας, δυστυχώς ο γάμος τείνει να θεωρηθεί ως μία τυπική κοινωνική τελετή, χωρίς κανένα παραπάνω περιεχόμενο. Μερίδιο της ευθύνης αναλογεί και στα μέλη της Εκκλησίας, αλλά και στους ιερείς που δεν εξηγούν στο ζευγάρι το νόημα και την αξία αυτού που πρόκειται να πράξουν.
Το σύμφωνο συμβίωσης, ως ένα "συμβόλαιο" ανταπόδοσης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, φανερώνει ακριβώς αυτήν τη μικρή αξία που δίνουν σήμερα οι άνθρωποι στον γάμο, στην ένωση των ζωών τους.

Με τον πατέρα Βαρνάβα Λαμπρόπουλο.

«Τι λοιπόν»

Α' ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕ 5 ΚΑΚΟ 5.2 ΘΑΝΑΤΟΣ (2ο δίωρο)

Νοηματοδοτώντας
Ο θάνατος στη θεολογική και θρησκευτική γλώσσα.
- Ομαδοσυνεργασία – «Επεξεργασία κειμένων με ερωτήσεις»: Οι μαθητές/μαθήτριες με αφορμή το ποίημα του Γ. Δροσίνη, Τι λοιπόν; (ή το τραγούδι Μάνα του Γ. Μαρκόπουλου) μελετούν το θέμα του θανάτου σε διάφορες θρησκείες.

Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνη ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι' από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γή θα μας έχη χωρίση;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε καί βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;

Κι' αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
καί χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ο,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνη;

Τίποτ'άλλο; Στερνό μας απόριμμα
τό κορμί που πετιέται και λυώνη;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζη;

Κι'ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ' τον τάφο αρχίζη;

Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ' τ'άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζη;

που ανεβαίνη στα νέφη απ' τα πέλαγα
κι'απ'τα νέφη στούς κάμπους σταλάζη;

Μήπως ο,τι θαρρούμε βασίλεμμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;

Κι'αντί ν'άρθη μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μιά αβράδυαστη μέρα;

Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι'η ζωή μήπως κρύβη την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζη μήπως πέθανε
κι'είναι αθάνατο ο,τι έχει πεθάνει; 

Γεώργιος Δροσίνης

Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ

THE RISEN LORD

Brother can you spare me food
And give me a drink of wine
I've been travelling on this road
For such a long long time
I have seen the wonders
But most amazing of them all
I believe i've seen the face
Of the risen lord;

Αδελφέ μου μπορείς να μου κρατήσεις λίγο φαί
να μου δώσεις μια γουλιά κρασί
Ταξίδεψα σε τούτο το δρόμο
Για πολύ καιρό
Είδα πολλά θαύματα
Μα το πιο εκπληκτικό από όλα
Πιστεύω ότι είδα το πρόσωπο
του Αναστηθέντος Κυρίου


On a night like this there came
A stranger on the road
I saw him stumble, heard him fall
I helped him with his load
The further that we walked
Well the heavier it became
And i believe i've felt the weight
From another world...

Μια νύχτα σαν κι αυτή
ένας ξένος φάνηκε στον δρόμο
Τον είδα να σκοντάφτει τον άκουσα να πέφτει
Τον βοήθησα από το φορτίο του
Ενώ περπατούσαμε
Άρχισε να βαραίνει περισσότερο
Και πιστεύω ότι αισθάνθηκα το βάρος
Από έναν άλλο κόσμο...
πηγή

Την τελευταία φορά που έκλαψα

The last time I cried, I was sitting home, And it was deep in the night, Staring at the shadows and the flickering lights, Giving all that I had, to take them away, Giving all that I had, to make them pay; The last time I cried, I could see the people, Long ago in the rain, Waiting as the soldiers put them all on a train, And the hands on the bars, the eyes full of tears, And the word is the same, for a thousand years, Eli Eli Lama, oh Lord, you have forsaken me, Eli Eli Lama, oh Lord, you have forsaken me; The last time I cried, I could not believe it, When I held on a face, Staring at a soldier with his gun in the rain, It was the face of a child, my child here asleep, And the soldier who smiled, the man was me, Eli Eli Lama, oh Lord, you have forsaken me, The last time I cried, the last time I cried, The last time. Lyrics and music by Chris de Burgh (Μετάφραση - Velvet)  πηγή

Την τελευταία φορά που έκλαψα, καθόμουν στο σπίτι, στη καρδιά της νύχτας κοιτάζοντας τις σκιές και τα φώτα να τρεμοσβήνουν. Θα έδινα όλα αυτά που είχα για να τους πάρω μακρυά Θα έδινα όλα αυτά που είχα για να τους ξεπληρώσω. Την τελευταία φορά που έκλαψα, μπόρεσα να δω τους ανθρώπους, για πολύ καιρό πριν μέσα στη βροχή, περιμένοντας, ενώ οι στρατιώτες τους έβαζαν όλους σε ένα τρένο με τα χέρια πάνω στις μπάρες, τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Και την ίδια λέξη, εδώ και χιλιάδες χρόνια Ηλι, Ηλι, Λαμά, Ω Κύριε, με εγκατέλειψες Ηλι, Ηλι, Λαμά, Ω Κύριε, γιατί με εγκατέλειψες; Την τελευταία φορά που έκλαψα, δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν κοιτάζοντας επίμονα το πρόσωπο ενός στρατιώτη με το όπλο κάτω από τη βροχή έβλεπα στο πρόσωπο ενός παιδιού, το γιο μου, που "αναπαυόταν" εδώ. Και ο στρατιώτης που χαμογελούσε, ήμουν εγώ.  Ηλι, Ηλι, Λαμά, Ω Κύριε, γιατί με εγκατέλειψες; Eli, Eli, Lama, Oh Lord why, have you forsaken me? Την τελευταία φορά που έκλαψα The last time I cried.......