Mary Magdalene (2018)

Η νεαρή Μαρία από τα Μάγδαλα επαναστατεί ενάντια στη θέληση της οικογένειάς της να την παντρέψει με έναν μεγαλύτερό της χήρο και την εγκαταλείπει, ακολουθώντας (μόνη αυτή ανάμεσα σε 12 άντρες) τον Ιησού τον Ναζωραίο και τον πύρινο όσο και πνευματικά λυτρωτικό λόγο του.

"Πίστις"

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διατηρεί τη δική του πίστη, όποια κι αν είναι αυτή.  Κάθε πίστη οφείλει με σεβασμό να διαλέγεται με όλες τις άλλες. Επίκεντρο κάθε πίστης άλλωστε,  δεν μπορεί παρά να είναι ο άνθρωπος, με τις ανάγκες , με τις ανησυχίες αλλά και με τις ιδιαιτερότητές του.

Όταν οι θρησκείες επιλέγουν το μεταξύ τους διάλογο, δίνουν ελπίδα και πνοή στον κόσμο. Η πίστη, όπως και τα κινούμενα σχέδια, έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο. Σ’ ένα πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό επεισόδιο, η «Άνιμερτ» συνομιλεί με τον πρεσβύτερο του Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Καρύκη π. Λουκά Ατίνα, τον Καθολικό Επίσκοπο Σύρου π. Πέτρο Στεφάνου, τον Πρόεδρο της Ένωσης Μουσουλμάνων Ελλάδος Ναΐμ Ελγαντούρ και το μέλος του Δ.Σ. της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Σολομών Μορδοχάι. Όλοι τους μάς μιλούν για τη σημασία και τις προκλήσεις του διαθρησκευτικού διαλόγου αλλά και της αρμονικής συμβίωσης μεταξύ διαφορετικών θρησκειών και πολιτισμών,

 Σκηνοθέτης: Κωνσταντίνος Πιλάβιος
Παραγωγή: ΕΡΤ Α.Ε.

Ο εσωτερικός εχθρός

Α' ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ 2.2 ΛΑΤΡΕΙΑ (2ο δίωρο)

Ο γιος μου είναι πεντέμιση ετών. Στο νηπιαγωγείο. Τη Μεγάλη Παρασκευή, στην ακολουθία του επιταφίου, τον είχα στον ναό, κατάχαμα καθισμένο σε μια γωνιά, μαζί με τη μικρή του αδερφή, να ζωγραφίζει σε κάτι μπλοκ που τους είχαμε δώσει. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα εκείνου του πανέμορφου «Δος μοι τούτον τον ξένον». Οι ψάλτες το έψαλλαν ως εξής: ο ένας κανοναρχούσε τους στίχους σε νεοελληνική μετάφραση κι ο άλλος τους έψελνε στην αρχαία. «Δώσε μου εκείνο τον ξένο…».

Λίγο μετά βγήκαμε για την περιφορά. Η διαδρομή ήταν μεγάλη, τα παιδιά κουράστηκαν, νύσταξαν. Γυρίσαμε στην Εκκλησία κατά τις δέκα το βράδυ. Εκεί απέξω στα σκαλιά, ο ιερέας διάβασε και πάλι σε νεοελληνική μετάφραση (μια εξαιρετική μετάφραση) την προφητεία του Ιεζεκιήλ, για την κοιλάδα των ξηρών οστών. Σ’ αυτές τις δύο μόνο στιγμές παρεισέφρυσε η Νεοελληνική στη συγκεκριμένη λατρευτική περίσταση.

Την επόμενη μέρα, το μεσημέρι, ο γιος μου ζωγράφιζε πάλι στο τραπέζι της κουζίνας. Εκεί κάπου, μονολογώντας, τον άκουσα να λέει «Δώσε μου εκείνο τον ξένο…». Λίγο μετά ήρθε και με βρήκε στο γραφείο μου: «Μπαμπά», με ρώτησε, «Τι ήταν εκείνο που είπε χθες ο πατηρ Α. για την πεδιάδα με τα ξερά κόκκαλα, που πήραν σάρκες και νεύρα και δέρμα και γίναν άνθρωποι;». Με έβαλε να του διηγηθώ εξαρχής την προφητεία και με κοίταγε με τα παιδικά του μάτια ορθάνοιχτα από έκπληξη και περιέργεια. Του μίλησα κάποια στιγμή για τα «νεκράκόκκαλα»… «Όχι», με διόρθωσε, «ξερά κόκκαλα»…

Είχε ακούσει όλη την ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής ζωγραφίζοντας και χαζολογώντας σε μια γωνιά. Είχε κουραστεί κι είχε νυστάξει. Όμως, την επόμενη ημέρα φάνηκε πως ό,τι ακουγόταν στον ναό, γινόταν και δικό του άκουσμα, χωρίς απαραιτήτως να είναι ο ίδιος προσηλωμένος σ’ αυτό. Ακόμα κι όταν δεν πρόσεχε, το αυτί του προσελάμβανε. Κι όταν ήρθε η ώρα της ανάκλησης, η ώρα να αναδυθούν από μέσα του αυτά που είδε και άκουσε, δηλαδή η εμπειρία του παρελθόντος, ο νους του στάθηκε μονάχα σε κείνα τα δύο κομμάτια που μίλησαν στην καρδιά του˙ και μίλησαν στην καρδιά του γιατί μίλησαν τη γλώσσα της καρδιά του, τη γλώσσα που πρωτοάκουσε απ’ τη μάνα του στην κούνια – μ’ αυτή τον νανούρισε, μ’ αυτή του γλυκομίλησε. Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας μαθαίνουμε πολλές γλώσσες. Μία όμως είναι η «μητρική» μας κι αυτή είναι που μιλάει ευθεία στην καρδιά μας.

Σκέφτομαι πως τα παιδιά μου θα τα ‘χω δίπλα μου στην εκκλησία μέχρι την εφηβεία τους. Μπορεί και μετά ή μπορεί και όχι, ποιος ξέρει – εκεί προς την εφηβεία, τα παιδιά αρχίζουν να παίρνουν τον δικό τους δρόμο και να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Μέχρι τότε όμως, θα ακολουθούν καταπόδας τα βήματά μας προς τον ναό. Σε κάθε λειτουργία, σε κάθε ακολουθία, σε κάθε λατρευτική περίσταση. Και σκέφτομαι πως αν μέσα στον ναό ακούγονταν πολλά στη νεοελληνική γλώσσα (όχι όλα, δεν γίνεται όλα, ούτε πρέπει), τότε τα παιδιά μου θα είχαν την ευκαιρία για 13-15 χρόνια να ακουν αδιάλειπτα ζωντανή θεολογία. Δεν θα χρειαζόταν τίποτα να τους πούμε εμείς. Θα άκουγαν, θα θαύμαζαν, θα ρώταγαν από μόνα τους. Η μητρική τους γλώσσα θα φρόντιζε να οδηγεί έννοιες, εικόνες, αισθήματα και παραβολές στον κρυφό χώρο της καρδιάς τους. Κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει να ‘χει ο άνθρωπος από παιδί κάποια πολύτιμα πράγματα κλειδωμένα στην καρδιά του…

Αλλά η ορθόδοξη εκκλησία δεν θέλει καν να ακούσει για μετάφραση στη λατρεία. Όπως κάποτε δεν ήθελε επίσης να διανοηθεί μετάφραση της Βίβλου. [Σκοτώθηκαν άνθρωποι στα «Ευαγγελικά», στα επεισόδια που προκάλεσε η σύγκρουση για τη μετάφραση της Βίβλου, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Κι η σύγκρουση εκείνη τελείωσε με «νίκη» των αρνητών της μετάφρασης… Τι τραγική ειρωνεία… Ποιος τους θυμάται σήμερα, που έχουμε πια το προνόμιο να διαβάζουμε τη Βίβλο στη γλώσσα μας;].

Κι ακόμα σκέφτομαι πως την Εκκλησία κανείς εξωτερικός εχθρός δεν μπόρεσε να τη λυγίσει, να κάνει το μήνυμά της να θολώσει, την αλήθεια της να σιγήσει ή να νοθευτεί. Ακόμα κι οι αυτοκράτορες που το προσπάθησαν, τσακίστηκαν πάνω στα βράχια της χριστιανικής ανθεκτικότητας. Αν όμως υπάρχει ένας έστω εχθρός που μπορεί να κάνει την Εκκλησία να λυγίσει, να πάψει να είναι αυτό που ήταν πάντα –ελπίδα και φως για τους ανθρώπους– τότε αυτός είμαστε εμείς οι χριστιανοί, ο εσωτερικός εχθρός. Εμείς έχουμε την ικανότητα να διαλύσουμε την Εκκλησία, να σβήσουμε τη φλόγα της, να την κάνουμε να γονατίσει και να παραδώσουμε την αλήθεια της στη λήθη και το σκοτάδι. Και την έχουμε αυτή τη δυνατότητα γιατί ο Χριστός μάς την εμπιστεύτηκε, μας όρισε διακονητές και επισκόπους της, ελεύθερους κατά πάντα, ελεύθερους ακόμα και να αρνηθούμε την αληθινή ζωή της, από οκνηρία ή ανία ή συνήθεια ή «ευσέβεια»˙ ευσέβεια στρεβλή, ικανή να βαλσαμώσει την αλήθεια σ’ ένα νεκρό εκμαγείο που καμώνεται την «παράδοση».

Δεν ξέρω πόσα πράγματα θα ευδοκήσει ο καλός Θεός να κερδίσουν τα παιδιά μου από τη λατρεία, σ’ αυτά τα κρίσιμα 13-15 χρόνια της παιδικής λατρευτικής τους ζωής. Ξέρω όμως πόσα τους στερεί και θα τους στερήσει ο εσωτερικός εχθρός. Χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι…

ΠΗΓΗ

Paul, Apostle of Christ (2018)

 Η ιστορία του Παύλου... από τον πιο διαβόητο διώκτη των Χριστιανών, στον πιο επιφανή Απόστολο του Ιησού Χριστού.
Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο γνωστός Έλληνας ηθοποιός Γιώργος Καραμίχος, στην ταινία του Άντριου Χάιατ, όπου περιγράφεται η ζωή του Απόστολου Παύλου όταν ήταν ακόμη ο Σαούλ από την Ταρσό. Τον Παύλο σε μεγαλύτερη ηλικία υποδύεται ο Βρετανός Τζέιμς Φόκνερ.

There Is More Than One Kind Of Intelligence

People’s first experience of the system is often profoundly alienating. This is not the fault of their teachers but of the system itself, which assesses us for a particular kind of intelligence. We pass or fail on ridiculously narrow criteria. I was lucky at school because I had the kind of intelligence that they were looking for - linear, analytical, hyperlexic. It was only after leaving school that I realized that in other respects I was a complete dummy. Give me any spatial task and I fall to pieces. I stumble over cognitive tasks that other people can perform in their sleep. I have a close friend who can diagnose almost any engine fault just by listening. In this respect he is a genius: he has a spatial, navigational intelligence that is off the scale. But he was deemed a total failure at school. He was confronted with tests that did not fit the way his mind worked.

I expect you’ve come across plenty of people like this: people you know are bright, but they are bright in the wrong way. In other words, they are bright in a way that isn’t being assessed. The truth is that there are lots of different intelligences. And we shouldn’t be surprised. During the evolutionary phase of our history, a group of people would be more likely to survive if its different members saw the world in different ways. Some people could make excellent tools. Some people could hunt very well. Some people were good at looking out for danger. Some people could tell the stories that would inform the next generation. Some people were good at strategizing how to get through a long winter. We needed a load of different intelligences in order to survive. But nowadays we are treated as if only one kind of intelligence is valid. Anyone with a different intelligence is deemed stupid.