Η σεξουαλική παρενόχληση ενός ανηλίκου

(2012) Το κυνήγι

Πρωτότυπος τίτλος: Jagten

Αγγλικός τίτλος: The hunt

Η υπόθεση

Ο Lucas (Mads Mikkelsen) είναι ένας 40χρονος, πρόσφατα χωρισμένος άντρας, που εργάζεται ως παιδαγωγός στο νηπιαγωγείο της πόλης του. Στη ζωή του, όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά, καθώς ο έφηβος γιος του σύντομα πρόκειται να έρθει να μείνει μαζί του και παράλληλα, σ' ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, έχει καταφέρει να γνωρίσει και να συνάψει δεσμό, με μια όμορφη κοπέλα απ' τον χώρο εργασίας του. Ό,τι έχει καταφέρει ν' αποκτήσει, όμως, θα του τα στερήσει ένα αθώο ψέμα που θα πει στην διευθύντρια του νηπιαγωγείου, η μικρή κόρη του καλύτερού του φίλου, η Klara (Annika Wedderkopp). Ο Lucas θα κατηγορηθεί για παιδεραστία κι η ζωή του θ' αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη.

http://to-see-nema.blogspot.gr/2012/11/the-hunt.html

Η απώλεια ενός οικείου προσώπου

Η πρώτη και η πλέον συνεχής επαφή μας με το θάνατο πραγματοποιείται μέσα από το αίσθημα της απώλειας. 
Μαθαίνοντας να κατανοούμε το θάνατο των άλλων και να τον βιώνουμε μέσα στους άλλους και στον εαυτό μας, μπορούμε να μάθουμε να τον αντικρίζουμε, και τελικά να αντιμετωπίζουμε το δικό μας θάνατο, κατ' αρχάς ως δυνατότητα -και όντως ως μια βεβαιότητα, μια βεβαιότητα όμως που τόσο συχνά και τόσο εμφανώς έχει απομακρυνθεί από μας, ώστε να μην τη χαρακτηρίζουμε πλέον βεβαιότητα- και κατόπιν ως την ίδια την πραγματικότητα που μας πλησιάζει.

Ένα από τα άμεσα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόσωπο εκείνο που πενθεί, είναι η εμπειρία της μοναξιάς, το γεγονός ότι το μόνο πρόσωπο που κατά καιρούς τον ενδιέφερε, το πρόσωπο εκείνο που γέμιζε όλο το χώρο και το χρόνο και όλη την καρδιά του τον άφησε. Κι αν ακόμη το πρόσωπο που μας άφησε δεν μας είχε δώσει όλη του την καρδιά, αφήνει ωστόσο πίσω του ένα τεράστιο κενό.
Όσο το πρόσωπο είναι άρρωστο προσφέρουμε πολύ περισσότερο χρόνο στη σκέψη. Οι δραστηριότητές μας συγκεντρώνονται και κατευθύνονται προς αυτό. Όταν το πρόσωπο πεθάνει, πολύ συχνά αυτοί που μένουν πίσω αισθάνονται ότι η δραστηριότητά τους είναι πλέον άσκοπη, δεν έχουν τουλάχιστον κάποιον άμεσο σκοπό, κέντρο και κατεύθυνση. Μια ζωή, όσο οδυνηρή και αγωνιώδης κι αν ήταν, έτρεχε σαν το ποτάμι. Τώρα όμως καταντάει ένας βάλτος.

Μοναξιά επίσης σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα πρόσωπο με το οποίο να μπορεί κάποιος να μιλήσει ή να το ακούσει, ή να το προσέξει, που να ανταποκρίνεται και να αντιδρά, και στο οποίο αυτός να αντιδρά και να ανταποκρίνεται. Το πρόσωπο που μας αφήνει είναι πολύ συχνά το πρόσωπο εκείνο που, στα δικά μας μάτια, μας έδινε την έσχατη αξία: το πρόσωπο εκείνο για το οποίο αξίζαμε, το πρόσωπο εκείνο που διεκδικούσε την ύπαρξη και τη σημασία μας.

Περισσότερο από μια φορά έχω αναφέρει, με την ευκαιρία κάποιου γάμου, τη φράση του Λέων Μπλόυ: «Το να πεις σε κάποιον "σ' αγαπώ" ισοδυναμεί με το να του λες "δεν θα πεθάνεις ποτέ"». Αυτό ισχύει και σ' αυτό το πλαίσιο. Το πρόσωπο που μας αφήνει δεν βρίσκεται πλέον εδώ για να διακηρύσσει την έσχατη αξία μας, την έσχατη σημασία μας. Αυτό το πρόσωπο δεν βρίσκεται πλέον εδώ για να μπορεί να πει «σε αγαπώ», και γι' αυτό χάνεται η αιώνια επιβεβαίωση και αναγνώρισή μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι κάτι που πρέπει να το παραμερίσουμε, να το ξεχάσουμε ή να το παρακάμψουμε. Δημιουργείται ένα κενό και αυτό το κενό δεν πρέπει ποτέ να γεμίσει με τεχνητά πράγματα, που δεν αξίζουν μπροστά σ' αυτά που αντικαθιστούν.

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε ότι ο πόνος είναι μία από τις εκφράσεις της αγάπης. Αν ισχυριζόμαστε ότι αγαπούμε αληθινά το πρόσωπο που μόλις αναχώρησε από αυτήν τη ζωή, πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να το αγαπούμε μέσα από τον πόνο, με τον ίδιο τρόπο που κάποτε το αγαπήσαμε μέσα από τη χαρά - τη χαρά της επιβεβαίωσης, τη χαρά της κοινής ζωής. Aυτό απαιτεί θάρρος, και νομίζω ότι πρέπει πολλά να εξηγηθούν από την άποψη αυτή σήμερα, όταν τόσοι άνθρωποι, για να ξεφύγουν από τον πόνο, στρέφονται στα ηρεμιστικά, στο αλκοόλ ή σε οποιαδήποτε διασκέδαση, για να ξεχάσουν. Πιθανώς να επισκιάζεται ό,τι συμβαίνει σε μιαν ανθρώπινη ψυχή, συνεχίζει όμως να προχωρά, και αν δεν λυθεί, αφήνει το πρόσωπο φτωχότερο.

Ένα άλλο πράγμα που πρέπει το πρόσωπο που πενθεί να μάθει να μην κάνει ποτέ είναι να μιλά για τη σχέση αγάπης που υπήρχε σε αόριστο χρόνο. Ποτέ δεν πρέπει κάποιος να πει: «Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο». Πρέπει πάντοτε να λέει: «Αγαπούμε ο ένας τον άλλο».

Αν επιτρέψουμε στην αγάπη μας να μεταβληθεί σε αντικείμενο του παρελθόντος, πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν πιστεύουμε στη συνέχιση της ζωής του προσώπου που πέθανε. Αν το κάνουμε, πρέπει να ομολογήσουμε ότι είμαστε άπιστοι και άθεοι, με τη χειρότερη έννοια, και ότι αντιμετωπίζουμε τη ζωή από διαφορετική γωνία. Αν δεν υπάρχει Θεός, αν δεν υπάρχει αιώνια ζωή, τότε ο θάνατος πού επήλθε δεν έχει καμιά μεταφυσική σημασία. Αποτελεί ένα γεγονός της φυσικής ιστορίας. Είναι μια νίκη των νόμων της φυσικής και της χημείας, και ο άνθρωπος συνεχίζει να υπάρχει όχι ως πρόσωπο αλλά ως μέρος της φύσης. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα είτε την πίστη μας, είτε την έλλειψη πίστης και να ενεργήσουμε ανάλογα.

Πολύ συχνά, αυτοί που μένουν πίσω αισθάνονται ότι το πρόσωπο που έφυγε δεv είναι μόνο μια δική τους απώλεια, αλλά μια απώλεια που στερεί όλους γύρω από κάτι το πολύτιμο - από μια λογική, μια καρδιά και μια θέληση, από κάποιον που ενεργούσε όμορφα και σωστά. Και αυτός που έχασε το πρόσωπο μένει επίσης με την απώλεια. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθούμε -πράγμα ουσιαστικό- ότι όποιος ζει θέτει ένα παράδειγμα: ένα παράδειγμα για το πώς ζει κανείς καλά ή ένα παράδειγμα για το πώς ζει κανείς άσχημα. Πρέπει να μαθαίνουμε από όλους, ζώντες ή κεκοιμημένους, αυτό που είναι λάθος για να το αποφεύγουμε και αυτό που είναι σωστό για να το μιμούμαστε. Όποιος έχει γνωρίσει κάποιον που τώρα έχει πεθάνει, θα πρέπει να στοχαστεί βαθιά το σημάδι που η ζωή αυτού του ανθρώπου άφησε στη ζωή του. Πρέπει να στοχαστεί το είδος του σπόρου που σπάρθηκε στη ζωή αυτού του ανθρώπου και τον καρπό που αυτός έφερε.

Υπάρχει μια φράση στο Ευαγγέλιο που λέει πως «εάv μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει.Εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει». Αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί, αν στοχαζόμαστε με όλη μας την καρδιά, με το πνεύμα και με τη μνήμη, με όλη την ευαισθησία μας και την αίσθηση δικαιοσύνης, τη ζωή εκείνων που έχουν αναχωρήσει από αυτήν τη ζωή. Αν είχαμε το κουράγιο να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ξίφος -που είναι ο λόγος του Θεoύ για να χωρίσουμε το φως από το σκοτάδι, να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη διάκριση για να ξεχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, τότε, έχοντας συγκεντρώσει όσο σιτάρι θα είχαμε τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε, θα μπορούσε ο καθένας μας, ο καθένας που είχε γνωρίσει τον κεκοιμημένο, να φέρει πολύ καρπό στη ζωή του. Μπορούμε να ζήσουμε σύμφωνα μ' ένα παράδειγμα που προσφέρεται και λαμβάνεται, να χωνέψουμε όσα αξίζουν να χωνευθούν από τη ζωή αυτού του προσώπου.

Στη Νεκρώσιμη Ακολουθία κρατούμε αναμμένα κεριά. Πιστεύω ότι αυτό υποδηλώνει δύο πράγματα. Το πρώτο, που είναι πολύ εμφανές, είναι ότι αναγγέλλουμε την ανάσταση. Στεκόμαστε κρατώντας αναμμένα κεριά με τον ίδιο τρόπο που στεκόμαστε στην εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης. Στεκόμαστε επίσης δίνοντας τη μαρτυρία μας μπροστά στον Θεό ότι το πρόσωπο αυτό έφερε τουλάχιστον μια σπίθα φωτός στο λυκόφως του κόσμον, ότι αυτό το πρόσωπο δεν έζησε μάταια. Θα φυλάξουμε, θα προστατεύσουμε και θα μοιραστούμε αυτό το φως, έτσι ώστε να φωτίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους, και αν είναι δυνατό να γίνει εκατονταπλάσιο.

Αν ξεκινήσουμε να ζήσουμε μ' αυτό τον τρόπο, να γίνουμε η συνέχεια της επίγειας ζωής του κεκοιμημένου, αν ξεκινήσουμε να γίνουμε η συνέχεια όλων όσα ήταν ευγενικά, καλά, αληθινά και άγια σ' αυτό το πρόσωπο, τότε αυτό το πρόσωπο πράγματι δεν έχει ζήσει μάταια και θα αισθανθούμε κι εμείς ότι πράγματι δέν ζούμε μάταια. Δεν θα υπάρξει μέσα μας χώρος για ελπίδες ενός άμεσου θανάτου, επειδή πρέπει νά επιτελέσουμε κάποια λειτουργία.

Μένουμε πίσω για να κάνουμε δυνατά όλα όσα είδαμε, όλα όσα ακούσαμε, όλα όσα νιώσαμε, να τα πολλαπλασιάσουμε και να τα σκορπίσουμε και να γίνουμε μια νέα αλυσίδα φωτός πάνω στη γη. Αν μπορέσουμε όμως να ομολογήσουμε πως το πρόσωπο που αναχώρησε από αυτήν τη ζωή ήταν για μας ένας θησαυρός, τότε «όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών». Πρέπει, μαζί μ' αυτόν που εισήλθε στην αιωνιότητα, να ζήσουμε κι εμείς όσο το δυνατόν τελειότερα και βαθύτερα, στην αιωνιότητα.Επειδή είναι ο μόνος τόπος όπου μπορούμε να είμαστε μαζί με τον κεκοιμημένο. Αυτό σημαίνει ότι, καθώς όλο και περισσότερα αγαπημένα πρόσωπα αφήνουν αυτό το επίγειο προσκύνημα και εισέρχονται στη σταθερότητα και στη γαλήνη της αιώνιας ζωής, θα πρέπει να αισθανόμαστε όλο και περισσότερο ότι ανήκουμε όλο και τελειότερα και πληρέστερα σ' εκείνο τον κόσμο, και ότι σταδιακά οι αξίες του γίνονται δικές μας.

Αν μάλιστα ένα από τα πολυαγαπημένα μας πρόσωπα, αν ένας από τους πολυτιμότερους θησαυρούς μας λέγεται Ιησούς Χριστός, τότε μπορούμε αληθινά, όσο είμαστε ακόμη πάνω στη γη, να λαχταρούμε, όπως ο απόστολος Παύλος, με όλη μας την ψυχή και όλο μας το μυαλό, με όλο μας το σώμα και όλη μας την καρδιά, την ημέρα που θα ενωθούμε αδιαίρετα μαζί Του.

Η αντιμετώπιση του δικού μας θανάτου είναι κάτι που το κάνουμε με τρόπους πολύ διαφορετικούς, σύμφωνα με την ηλικία μας και τις περιστάσεις. Αντιλαμβανόμαστε το θάνατο με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικές καταστάσεις και ηλικίες. Σκεφτείτε τα παιδιά που ακούν τη λέξη «θάνατος». Ίσως να διαθέτουν μια πολύ ασαφή ιδέα γι' αυτόν ή ίσως να έχουν ήδη χάσει κάποιο γονιό και να στενοχωριούνται στη μοναξιά τους. Τον αντιλαμβάνονται ως απώλεια, αλλά όχι ώς θάνατο καθαυτό.

Ένα παιδί μπορεί να πληροφορηθεί για το θάνατο με κάποιον τερατώδη τρόπο, που θα τον καταστήσει έτσι αποκρουστικό στα μάτια του, ή αντίθετα με κάποιον λογικό και υγιή τρόπο, όπως μας δείχνει η ακόλουθη ιστορία. Μια πολυαγαπημένη γιαγιά πέθανε μετά από μακρά και οδυνηρή ασθένεια. Με κάλεσαν στο σπίτι της και, όταν έφθασα, ανακάλυψα ότι τα παιδιά είχαν απομακρυνθεί. Ρώτησα γιατί και οι γονείς μου είπαν: «Δεν έπρεπε να αφήσουμε τα παιδιά να μείνουν στο σπίτι όπου υπήρχε ένας πεθαμένος».

«Γιατί;»

«Επειδή ξέρουν τι είναι θάνατος».

«Και τι είναι θάνατος;» ρώτησα.

«Είδαν κάποια μέρα ένα κουνελάκι κατακομματιασμένο από μία γάτα στον κήπο, και έτσι γνωρίζουν τι είναι θάνατος».

Σκέφτηκα πως αν αυτή είναι η εικόνα του θανάτου που είχαν αυτά τα παιδιά, τότε θα ήταν υποχρεωμένα όλη τους τη ζωή να ζουν με μια αίσθηση τρόμου, οποτεδήποτε άκουγαν αυτήν τη λέξη, οπουδήποτε παρακολουθούσαν ένα μνημόσυνο, οπουδήποτε έβλεπαν ένα φέρετρο - ανείπωτος τρόμος κρυμμένος μέσα σ' αυτό το ξύλινο κουτί.

Μετά από μακρά συζήτηση, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γονείς μου είπαν ότι τα παιδιά θα κατέρρεαν ψυχολογικά αν τους επιτρεπόταν να δουν τη γιαγιά τους και πως η διανοητική τους κατάσταση θα ήταν δική μου ευθύνη, έφερα πίσω τα παιδιά.

Η πρώτη τους ερώτηση ήταν: «Τι είχε πράγματι συμβεί στη γιαγιά;» Τους είπα: «Την ακούσατε πολλές φορές να λέει ότι λαχταρούσε να συναντήσει τον άνδρα της στη Βασιλεία του Θεού, όπου αυτός είχε προηγηθεί. Τώρα πήγε και αυτή».

«Έτσι, είναι ευτυχισμένη» είπε ένα από τα παιδιά.

«Ναι» είπα.

Κατόπιν πήγαμε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν η γιαγιά.Η ησυχία ήταν όμορφη.Η ηλικιωμένη γυναίκα, που το πρόσωπό της είχε ρητιδωθεί τα τελευταία χρόνια από τον πόνο, κειτόταν απόλυτα ακίνητη και ήρεμη.

Ένα από τα παιδιά είπε: «Αυτός λοιπόν είναι ο θάνατος».

Και το άλλο συμπλήρωσε: «Τι ωραία».

Εδώ έχουμε δύο μορφές της ίδιας εμπειρίας. Πρόκειται να επιτρέψουμε στα παιδιά να δουν το θάνατο σύμφωνα με το κατακομματιασμένο από κάποια γάτα κουνελάκι, ή θα τα αφήσουμε να δουν την ηρεμία και την ομορφιά του θανάτου;

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία φέρνουμε τον νεκρό στο ναό όσο γρηγορότερα μπορούμε. Προσευχόμαστε μπροστά στο ανοιχτό φέρετρο.Το πλησιάζουν ενήλικες και παιδιά Ο θάνατος δεν είναι κάτι που πρέπει να το κρύψουμε: είναι κάτι απλό και μέρος της ζωής. Και τα παιδιά μπορούν να παρατηρούν τον κεκοιμημένο και να βλέπουν τη γαλήνη στο πρόσωπό του

Ασπαζόμαστε τον κεκοιμημένο. Αυτή δε τη στιγμή δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να προειδοποιήσουμε τα παιδιά όταν θα ασπασθούν το μέτωπο του νεκρού που ήταν πάντοτε ζεστό, ότι τώρα θα το βρουν κρύο, και να τους πούμε, «αυτό είναι το σημάδι του θανάτου». Η ζωή είναι ζεστή. Ο θάνατος είναι ψυχρός. Τότε το παιδί δεν θα τρομοκρατηθεί, επειδή διαθέτει την εμπειρία από ζεστά και κρύα πράγματα, που το καθένα έχει το χαρακτήρα και το νόημά του.

 

Αναδημοσίευση από:http://albanaki.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4541.html

ΠΗΓΗ:http://imverias.blogspot.gr/2013/08/anthony-bloom_30.html

Γλυκύτατε Ιησού μου..

Γλυκύτατε Ιησού, αγαπημένε Βασιλιά μου
η θύμησή σου μ' έφερε εκεί στο Γολγοθά
πως δέχτηκες Χριστέ να σε σταυρώσουν
και να σου δείξουν την ρομφαία στην πλευρά
και να σου δείξουν την ρομφαία στην πλευρά


τώρα Χριστέ θα σ' έχω μέσα στη καρδιά μου
και θα σε κρύψω εκεί, κανείς να μη σε βρει
μη σε πειράξει πια ποτέ κανένα χέρι
Σ' όλους θα λέω μην αγγίζετε εκεί
σ' όλους θα λέω μην αγγίζετε εκεί

Γλυκύτατε Ιησού, αγαπημένε Βασιλιά μου
άσε με λίγο να σου πω τα λόγια μου αυτά
πως πόνεσε για σένα η ψυχή μου
γιατί η αιτία είμαι εγώ για όλα αυτά
γιατί η αιτία είμαι εγώ για όλα αυτά


τώρα Χριστέ θα σ' έχω μέσα στη καρδιά μου
και θα σε κρύψω εκεί, κανείς να μη σε βρει
μη σε πειράξει πια ποτέ κανένα χέρι
Σ' όλους θα λέω μην αγγίζετε εκεί
σ' όλους θα λέω μην αγγίζετε εκεί


 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:΄΄Η ΑΔΙΚΙΑ ΜΑΖΕΥΕΙ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ΄΄

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:΄΄Η ΑΔΙΚΙΑ ΜΑΖΕΥΕΙ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ΄΄

Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ότι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία.

Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει? μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους.

Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία.

Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: «Κάνε προσευχή να γίνω καλά».

Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς.
Τί λέει ο Ψαλμός; «Κρείσσον ολίγον τω δικαίω υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν». «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα». Όσα μαζεύουν, φεύγουν? όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κ.λπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ’ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιώβ. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι είναι και από αυτό? κάποια αδικία έχουν κάνει.
Πηγη:βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου 

ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr/

ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ !!!

ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ !!! ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΙΚΑΡΙΔΗΣ

ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ!!!

Μια εκπληκτική φωτογραφία για ένα τρομερό κοινωνικό φαινόμενο.

Η πρώτη εικόνα που αναφέρεται στα φαινόμενα παιδεραστίας στο Βατικανό.

Η δεύτερη εικόνα αναφέρεται στη σεξουαλικό τουρισμό με θύματα μικρά παιδιά στην Ταϊλάνδη.

Η τρίτη εικόνα αναφέρεται στον πόλεμο στη Συρία.
Η τέταρτη εικόνα αναφέρεται στην εμπορία οργάνων στη μαύρη αγορά, όπου τα περισσότερα από τα θύματα είναι παιδιά φτωχών χωρών.

Η πέμπτη εικόνα αναφέρεται στο δικαίωμα της ελεύθερης οπλοκατοχής στις ΗΠΑ.
Η έκτη εικόνα αναφέρεται στην παχυσαρκία, κατηγορώντας τις μεγάλες εταιρείες fast food.

Μοναξιά: η ασθένεια της σύγχρονης εποχής

..............συλλέγουμε φίλους σαν να συλλέγαμε γραμματόσημα, χωρίς να διαχωρίζουμε τη σημασία της ποιότητας έναντι στην ποσότητα.

 Με εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες φίλους στο Facebook και άλλα κοινωνικά δίκτυα, ίσως   προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι στην πραγματικότητα μοναχικοί.

 Αυτό το βίντεο μας εξηγεί το γιατί.

Η καινοτομία της μοναξιάς

Varanasi, India

Βαρανάσι

Η, ή το, Βαρανάσι επίσης γνωστό και ως Μπενάρες είναι μία πόλη δύο εκατομμυρίων κατοίκων, κτισμένη στη δυτική όχθη του ποταμού Γάγγη, στο ινδικό κρατίδιο Ούταρ Πραντές. 

Η πόλη, θεωρείται ιερή από τους Ινδουιστές, τους Βουδιστές, και τους Τζαϊνιστές,

ενώ πρόκειται για μία από της παλαιότερες συνεχόμενα κατοικημένες πόλεις στην Ιστορία.

Η καθημερινότητα και ο πολιτισμός στο Βαρανάσι είναι στενά συνδεδεμένα με τον ποταμό Γάγγη και τη θρησκευτική του σημασία. Η πόλη, εδώ και χιλιάδες χρόνια έχει υπάρξει πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο της βόρειας Ινδίας.

 Πολλοί διάσημοι Ινδοί φιλόσοφοι, ποιητές, συγγραφείς και μουσικοί έζησαν εκεί,

 μέχρι και τις μέρες μας. 

Στο Βαρανάσι κήρυξε για πρώτη φορά ο Σιντάρτα Γκαουτάμα.

Στο Βαρανάσι, βρίσκεται η έδρα του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της Ινδίας,

 Banaras Hindu University. Οι κάτοικοι της πόλης ομιλούν μία διάλεκτο των Χίντι. 

Προσωνύμια που αναφέρονται στην πόλη είναι: "πόλη των ναών", "η ιερή πόλη της Ινδίας", "η θρησκευτική πρωτεύουσα της Ινδίας", "η πόλη των φώτων", "η πόλη της μάθησης" και "η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ινδίας".

Ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην έγραψε για την πόλη:

 "Το Μπενάρες είναι παλαιότερο από την ιστορία, παλαιότερο από την παράδοση, παλαιότερο ακόμα και από τον μύθο, και φαίνεται δύο φορές πιο παλιό από όλα αυτά μαζί".

ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΠΙΣΩ ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Πίσω απ’ το ποτάμι που τρέχει είναι μια πηγή
Πίσω απ’ το γλυκό το φιλί μας είναι μια ζωή
Πίσω απ’ τη γλυκιά προσευχή μας είναι η μοναξιά
Πίσω από το τάμα στον άγιο η παρηγοριά

Σύντροφέ μου σε άκουσα πάλι τον άνεμο να ρωτάς
Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας
Αν μπορείς την απάντηση δώσε πώς βρέθηκες και πού πας
Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας

Πίσω απ’ τη σιωπή του πατέρα είναι η υπομονή
Πίσω απ’ τη μεγάλη τη νίκη η επιμονή
Πίσω απ’ το φιλί της μητέρας είναι η στοργή
Πίσω απ’ την κρυφή μας ελπίδα Θεέ μου είσαι Εσύ

Σύντροφέ μου σε άκουσα πάλι τον άνεμο να ρωτάς
Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας
Αν μπορείς την απάντηση δώσε πώς βρέθηκες και πού πας
Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας
Ποιος να ξέρει πώς έχει μοιράσει τις μέρες μας της χαράς
Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας
Σύντροφέ μου σε άκουσα πάλι τον άνεμο να ρωτάς
Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας
Αν μπορείς την απάντηση δώσε πώς βρέθηκες και πού πας
Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας

Muslim women at the beach!

Το εισιτήριο.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΤΑΙΝΙΑ:

ΤΑΝΓΚΣΤΕΝ TUNGSTEN του Γιώργου Γεωργόπουλου με τους Βαγγέλη Μουρίκη, Τάσο Νούσια, Όμηρο Πουλάκη , Προμηθέα Αλιφερόπουλο, Κόρα Καρβούνη, Αγγελική Αναγνωστοπούλου Υπόθεση: Δυο έφηβοι, ένας ελεγκτής εισιτηρίων, ένα ζευγάρι, μετανάστες, παιδιά, στριμωγμένοι στον τοίχο ενός αδιέξοδου χωματόδρομου στη καρδιά της Αθήνας. Μια ασπρόμαυρη σπονδυλωτή ταινία με ιδιαίτερη αισθητική, λιτή - μη γραμμική αφήγηση και σκληρό λόγο. Αποκλεισμός, βία, ψυχολογικός κανιβαλισμός και αλλεπάλληλες διακοπές ρεύματος, σκιαγραφούν, μία κοινωνία στα όριά της, ξεχασμένη στο σκοτάδι, όπως λέει χαρακτηριστικά ένας από τους πρωταγωνιστές. Θύτες και θύματα σε ρόλους που εναλλάσσονται, αποκαλύπτουν μία μηχανή πιο ισχυρή από τη βούληση τους: Την κρεατομηχανή των ληγμένων λογαριασμών, των άδειων καρτών και των πτωχευμένων ονείρων, που κινεί τη δράση έως το αδιέξοδο.

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική - Τραγούδι: Μίκης Θεοδωράκης

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ: ΤΟ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΟΠΛΟ

Το Πανίσχυρο Όπλο

Ρώτησαν τον Αββά Λογγίνο:

- Ποια αρετή είναι η μεγαλύτερη απ’ όλες;

Και απάντησε:
- Σκέφτομαι, ότι, όπως η υπερηφάνεια είναι το μεγαλύτερο απ? όλα τα πάθη, αφού και από τον ουρανό μπόρεσε να ρίξει κάποιους (δηλαδή τον Εωσφόρο και το τάγμα του), έτσι και η ταπεινοφροσύνη είναι η μεγαλύτερη απ' όλες τις αρετές, γιατί κι απ? αυτά τα τάρταρα μπορεί ν' ανεβάσει ένα άνθρωπο, ακόμα κι αν είναι αμαρτωλός σαν δαίμονας.

Να γιατί ο Κύριος πριν απ' όλους μακαρίζει τούς «πτωχούς τώ πνεύματι», (δηλαδή τούς ταπεινούς) (Ματθ. 5:3).

***

Ένας γέροντας είπε:
- Προτιμώ ήττα πού θα συνοδεύεται από ταπεινοφροσύνη, παρά νίκη πού θα συνοδεύεται από υπερηφάνεια.

***

Ένας (άλλος) γέροντας είπε:
- Πολλές φορές η ταπείνωση έσωσε πολλούς, και μάλιστα άκοπα.

Κι αυτό το αποδεικνύουν ο τελώνης και ο άσωτος υιός, πού είπαν μόνο λίγα λόγια και σώθηκαν (βλ. Λουκ. 18:13 – 15:21).

***

Ο αβάς Ησαΐας είπε:
- Περισσότερο απ’ όλα έχουμε ανάγκη από την ταπεινοφροσύνη.

Γι αυτό ας είμαστε πάντα έτοιμοι, σε κάθε λόγο πού ακούμε ή εργασία (πού κάνουμε), να λέμε (στον πλησίον):

«Συγχώρεσέ με».

Γιατί με την ταπεινοφροσύνη καταστρέφονται όλα τα (πονηρά έργα) τού εχθρού.

***

Η αμμά Θεοδώρα έλεγε, πώς ούτε η άσκηση ούτε η κακουχία ούτε οι οποιοιδήποτε κόποι σώζουν (τον άνθρωπο), παρά μόνο η γνήσια ταπεινοφροσύνη. (Και για επιβεβαίωση διηγόταν το εξής:)

- Ήταν κάποιος αναχωρητής, πού έδιωχνε τούς δαίμονες. Και τούς εξέταζε, για να μάθει με ποιόν τρόπο βγαίνουν (από τον άνθρωπο). «Μέ τη νηστεία;» τούς ρωτούσε. «Εμείς ούτε τρώμε ούτε πίνουμε», απαντούσαν εκείνοι.

«Μέ την αγρυπνία;». «Εμείς δεν κοιμόμαστε καθόλου», έλεγαν.

«Μέ την αναχώρηση (από τον κόσμο);». «Εμείς ζούμε στις ερήμους», αποκρίνονταν.

Επειδή ο γέροντας επέμενε και έλεγε, «Με ποιόν λοιπόν τρόπο βγαίνετε;», εκείνοι ομολόγησαν:

«Τίποτα δεν μας νικάει, παρά μόνο η ταπεινοφροσύνη».

Από το facebook

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΝΩΣΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Ν. ΗΜΑΘΙΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΝΩΣΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Ν. ΗΜΑΘΙΑΣ by Γιάννης Μπάλτος

Κοίμηση Θεοτόκου, μια προσέγγιση παγκόσμιας τέχνης

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: http://gkapetanakis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_3702.html

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων........

Φώτης Κόντογλου ... ελπίδα των απελπισμένων....

 

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.

Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο.

 Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε.

Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος,χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο.

 Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο.

 Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας.

 Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις».

http://theologosgr.blogspot.gr/2013/08/blog-post_15.html

Πέτρος Γαϊτάνος - Έχε γεια Παναγιά

Στο Γαλατά ψιλή βροχή και στα Tαταύλα μπόρα
βασίλισσα των κοριτσιών είναι η Mαυροφόρα.

Βασίλισσα των κοριτσιών είναι η Mαυροφόρα.

Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε.

Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε.

Στο Γαλατά θα πιω κρασί, στο Πέρα θα μεθύσω,
και μες απ' το Γεντί Kουλέ κοπέλα θ' αγαπήσω.

Και μες απ' το Γεντί Kουλέ κοπέλα θ' αγαπήσω.

Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε.

Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε.

Γεντί Kουλέ και Θαραπειά, Ταταύλα και Nιχώρι,
αυτά τα τέσσερα χωριά `μορφαίνουνε την Πόλη.

Αυτά τα τέσσερα χωριά `μορφαίνουνε την Πόλη.

Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε.

Έχε γεια Παναγιά τα μιλήσαμε,
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε.