Οι αόρατοι ασκητές του Άθωνα

Οπωσδήποτε πολλοί εκ των αναγνωστών του παρόντος πονήματος θα έχουν ακούσει ή διαβάσει έστω και μια διήγηση για τους αόρατους Ερημίτες του Άθωνα.

Άλλοι τους ονόμασαν «αόρατους ασκητές», άλλοι «γυμνούς ασκητές», άλλοι «μυστικούς γέροντες», άλλοι πάλι «αφανείς αναχωρητές».

Πρόκειται για ομάδα ασκητών, οι οποίοι είναι εφτά, κατʼ άλλους δώδεκα και κατʼ άλλους δέκα, οι οποίοι διατρίβουν στις ερημικότερες περιοχές της αθωνικής ερήμου και είναι αόρατοι από τα μάτια των ανθρώπων.

Εμφανίζονται μόνο σʼ όποιον αυτοί θέλουν ως επί το πλείστον απλό και απονήρευτο μοναχό ή και σε ευσεβή και ευλαβή προσκυνητή που έχει καθαρό και χριστιανικό βίο.

Εδώ πρέπει να μεταφέρω κάποια υποσημείωση ενός σύγχρονου συγγραφέα μοναχού (Από το βιβλίο του μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτου «Ο Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης», 2002) περί των μυστηριωδών αυτών ασκητών που την βρήκα την πιο κατάλληλη σε περιεκτικότητα και περιγραφή και την πιο σύντομη για το θέμα αυτό: «Γυμνοί ασκητές: Κατά την μακραίωνη ιστορία του Αγίου Όρους υπάρχει η εξής παράδοσις. Μια ομάδα ασκητών τον αριθμόν επτά ( κατʼ άλλους δώδεκα), ζουν με άκρα άσκηση, με μοναδικό έργο την αδιάλειπτη προσευχή υπέρ όλου του κόσμου. Έχουν λάβει ειδική χάρη από τον Κύριο να ζουν άοικοι και γυμνοί και να είναι αόρατοι από τους οφθαλμούς των ανθρώπων».

Η φήμη των ασκητών αυτών, μάλλον η παράδοση αυτή διασώζεται τα τελευταία διακόσια χρόνια τουλάχιστον και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά στον αγιορείτικο μοναχισμό και ιδίως τον ασκητισμό, και όχι μόνο αλλά και σε ολόκληρη την ορθοδοξία … Συζήτησα με πολλούς αγιορείτες Γέροντες, Σκητιώτες, Κοινοβιότες, Κελλιώτες, Ερημίτες για το θέμα αυτό, δηλαδή την ύπαρξη και σήμερα των αοράτων γυμνών ασκητών και βρήκα πολλούς να πιστεύουν ότι υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι ερημίτες.

Συνάντησα πράγματι απλούς και ενάρετους και αγωνιστές Μοναχούς και Γέροντες οι οποίο πιστεύουν τη παράδοση αυτή. Δηλαδή ότι υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι αναχωρητές σε άβατα αθωνικά μέρη, που ζουν πρωτόγονα, απλά, λιτά και τρέφονται από το Θεό με θαυμαστό τρόπο.

Μάλιστα ένας τέτοιος απλός Γέροντας μου διηγήθηκε ότι γνωρίζει μερικούς τέτοιους μυστικούς αναχωρητές οι οποίοι ζουν στη ψηλότερη και αγριότερη περιοχή από αυτόν και ότι τους οικονομεί η θεία Πρόνοια τα προς το ζωή αναγκαία με θαυμαστό και ιδιαίτερο τρόπο.

Και ότι τις νύχτες αγρυπνούν προσευχόμενοι όρθιοι. Και για να μην νυστάξουν και πέσουν κάτω – μετά τις μεσονύκτιες ώρες που αποκάμνουν – στηρίζονται με σχοινιά δεμένοι από τις μασχάλες και που κρέμονται από δοκάρια.

Και δεν θέλησε να μου πει ούτε τον τόπο που μένουν, ούτε τα περαιτέρω της θαυμαστής ασκητικής των πολιτείας. Υπάρχουν πάλι άλλοι μοναχοί που πιστεύουν ότι υπάρχει μέχρι σήμερα η ομάδα αυτή των εφτά ασκητών και αναπληρώνεται όταν πεθάνει κάποιος απʼ αυτούς με άλλον ενάρετο από τους Αγιορείτες Μοναχούς, ο οποίος προσφεύγει κοντά τους με θαυμαστό τρόπο και γίνονται πάλι εφτά.

Υπάρχει και παράδοση μάλιστα, που υποστηρίζει ότι αυτοί οι Εφτά ερημίτες (κατʼ άλλους δώδεκα) θα επιτελέσουν την τελευταία Λειτουργία στη κορυφή του Άθωνα στο ναϊδριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού.

Και μετά θα έρθει η συντέλεια του κόσμου, δηλαδή η Δευτέρα Παρουσία. Αυτοί οι εφτά (ή δώδεκα) δεν θα γευθούν θάνατο, αλλά θα μεταμορφωθούν.

Δηλαδή θα αλλάξουν μορφή και τα σώματά τους θα γίνουν άφθαρτα και αθάνατα όπως όλων των ευρισκομένων εν ζωή τότε ανθρώπων.

Υπάρχουν βέβαια και μερικοί οι οποίοι θεωρούν την παράδοση αυτή των «αοράτων Ερημιτών» σαν θρύλο.

Πηγή:   Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα, Βλασίου μοναχού Αγιορείτου, Εκδόσεις ΤΕΡΤΙΟΣ, Σελίδες 18,19,21,22

Αναδημοσίευση:http://www.romfea.gr/

Sami-Ένας λαός της βόρειας Ευρώπης

   Οι Sami είναι αυτόχθονες πληθυσμοί, που κατοικούν στη βόρεια Ευρώπη-σε τμήματα της Σουηδίας, στη Νορβηγία, στη Φιλανδία και στη χερσόνησο Kola της Ρωσίας. Είναι οι μοναδικοί αυτόχθονες πληθυσμοί της βόρειας Ευρώπης και των Σκανδιναβικών περιοχών.

Φωτογραφία saamiblog

Φωτογραφία saamiblog

Φωτογραφία Photoglob
Οι Sami, αν κι έχουν αφομοιωθεί με τις σύγχρονες κοινωνίες, στις οποίες ζουν, διατηρούν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους και τον πολιτισμό τους. Gakti ονομάζεται η παραδοσιακή ενδυμασία τους, την οποία φορούν τόσο σε διάφορες τελετές όσο και κατά την εργασία τους. Τα χρώματα, τα σχέδια και τα στολίδια της ενδυμασίας δείχνουν την καταγωγή του ανθρώπου, αν είναι ελεύθερος ή παντρεμένος και μερικές φορές προσδιορίζει ακόμα και την οικογένειά του.

Παραδοσιακά έχουν ασχοληθεί με την αλιεία και την κτηνοτροφία. Είναι γνωστοί για την εκτροφή των ταράνδων. Δεν είναι γνωστό το πότε οι Sami άρχισαν να ασχολούνται με τους ταράνδους. Το 98 μ.Χ. ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος έγραψε για τους Fenni, έναν λαό του βορρά, που ασχολούνταν με το κυνήγι και που πιθανόν ήταν οι  Sami. Το 500 μ.Χ. κινέζικες πηγές αναφέρουν έναν λαό στα βορειοανατολικά, που χρησιμοποιεί  ελάφια για μεταφορά και ως ζώα γαλακτοπαραγωγής. Στα τέλη του ένατου αιώνα ένας Νορβηγός μεγιστάνας μίλησε για τον πλούτο των Sami, τον τάρανδο. 

Φωτογραφία Ke4roh
Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Sami ζουν με τον τάρανδο για περισσότερο από 1.000 χρόνια. Γύρω στο 1500 μ.Χ. άρχισαν να δαμάζουν ταράνδους και στράφηκαν σε έναν νομαδικό τρόπο ζωής. 

Φωτογραφία saamiblog
Οι εκτροφείς των ταράνδων με τις οικογένειές τους ακολουθούν τα κοπάδια, διασχίζοντας τεράστιες εκτάσεις. Χρησιμοποιούν βέβαια σύγχρονο εξοπλισμό, αντί για σκι και σκυλιά. Η γνώση της εκτροφής των ταράνδων είναι πολύ σημαντική και περνάει από γενιά σε γενιά.

Για παραδοσιακούς, περιβαλλοντικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς λόγους, η εκτροφή των ταράνδων διαφυλάσσεται νομικά μόνο για τους Sami, σε ορισμένες περιοχές των σκανδιναβικών χωρών.

Φωτογραφία saamiblog
Οι Sami πάντα στηρίζονταν στη φύση. Η φύση είναι η πηγή τόσο του υλικού όσο και του πνευματικού πολιτισμού τους. Με το πέρασμα των χρόνων, ο πολιτισμός των Sami προσαρμοζόταν στο φυσικό περιβάλλον και οι άνθρωποι άφηναν το "πολιτιστικό σημάδι" τους σε αυτό. Ζούσαν πάντα σε πλήρη αρμονία με τη φύση. Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούσαν τη φύση ήταν πάντα πολύ λιτός. 

Φωτογραφία Thorguds

Η στενή σχέση τους με τη φύση ήταν ολοφάνερη και στη θρησκεία τους. Οι Sami πιστεύουν ότι στον κόσμο μας υπάρχουν πνεύματα. Οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν στη ζωή τους μόνο με τη συνεργασία με τις φυσικές δυνάμεις. Είναι σημαντικό να μην βλάπτουν τη φύση, γιατί τότε παρεμβαίνουν στο έργο του Θεού.

Φωτογραφία Thorguds
Ακόμα και η γλώσσα τους δείχνει τη στενή επαφή που έχουν με τη φύση. Έχει τρεις κύριες διαλέκτους και κινδυνεύει να εξαφανιστεί, αφού πολλοί Sami δεν την χρησιμοποιούν. Όλες οι διάλεκτοι έχουν πλούσιο λεξιλόγιο για το φυσικό περιβάλλον. Έχουν πολλές και ακριβείς λέξεις για να περιγράψουν το νερό, τη γη, το χιόνι. 

Πηγή φωτογραφίας

Φωτογραφία Wavy Cactus
Επίσης πλούσιο είναι το λεξιλόγιο τους για να περιγράψουν τον τάρανδο και την εκτροφή του. Για παράδειγμα, η εμφάνιση ενός ταράνδου μπορεί να περιγραφεί με μεγάλο αριθμό λέξεων. Η γούνα, τα κέρατά του, το φύλο και η ηλικία του περιγράφονται με τέτοια λεπτομέρεια, ώστε σ΄ένα κοπάδι με χιλιάδες ζώα, μόνο ένα να ταιριάζει στην περιγραφή.

Φωτογραφία saamiblog

Φωτογραφία NordiskaMuseetBot
"Το τραγούδι των Sami" ή αλλιώς Sami soga lavlla είναι ένα ποίημα, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1906. Τον Αύγουστο του 1986 έγινε ο Εθνικός ύμνος των Sami. Τα λόγια του δείχνουν τη σημασία που έχει για τον λαό αυτό η φύση, την οποία εξυμνούν.
Ένα μικρό, ενδεικτικό απόσπασμα λέει:
"Μακριά στο Βορρά, κάτω από τη Μεγάλη Άρκτο
απλώνεται η χώρα των Sami
Βουνό πάνω σε βουνό
Λίμνη πάνω σε λίμνη
Κορυφές, ράχες και οροπέδια
Υψώνονται στους ουρανούς
Γάργαρα ποτάμια, ζωντανά δάση"........

Φωτογραφία Norske Samers Riksforbund

                                   

ΠΗΓΗ΅http://aksioperierga.blogspot.gr

Jesus -please - SAVE ME!!!

Αξίζω να μου γυρίσεις την πλάτη
ντρεπόμουν να πω το όνομά σου
δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό που βλέπεις
είναι ότι με έχεις καλύψει με δόξα
Εσύ είσαι αυτό που θέλω να γίνω
Εσύ είσαι αυτό που πάντα θα χρειάζομαι...
ΙΗΣΟΥ - ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ - ΣΩΣΕ ΜΕ!!!



 won't take much of your time
I just want you to see
What I have made inside these lines
It's as good as I can be
This is all that I can be...
Head tilted down, knees on the ground
I will ask - please - SAVE ME!!!

I deserve for you to turn away
I was ashamed to speak your name
I can't believe that all you see
Is that you have covered me gracefully
You're all I want to be
You're all I'll ever need...

Jesus -please - SAVE ME!!!

I won't take much of your time
Just enough, for you to save me

I will tell you what I can
But your minds will take a stand
I sing of a Greater Love
Let me know when you've had enough...

Saint Sarah, η μυθική Αγία των τσιγγάνων.

Saint Sarah

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Άγια Sarah, επίσης γνωστή ως Sara-la-Kali («Sara το Black", Ρομά : Sara e Kali), είναι η μυθική πολιούχος των Ρομά ανθρώπων (Τσιγγάνων). 
Το κέντρο της λατρείας είναι Saintes-Maries-de-la-Mer , ένας τόπος προσκυνήματος για τους Ρομά στην Camargue , στη νότια Γαλλία . 

Σύμφωνα με διάφορους θρύλους, κατά τη διάρκεια του διωγμού των πρώτων Χριστιανών, που συνήθως τοποθετείται στο έτος 42, ο Λάζαρος , οι αδελφές του, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μάρθα , Μαρία Σαλώμη (η μητέρα των Αποστόλων Ιωάννη και Ιακώβου ),εστάλησαν στη θάλασσα σε μια βάρκα. Έφτασαν με ασφάλεια στις νότιες ακτές της Γαλατίας στον τόπο που αργότερα ονομάσθηκε Saintes-Maries-de-la-Mer . 

Αν και η παράδοση του τρεις Μαρίες που φθάνουν στη Γαλλία προέρχεται από τον Μεσαίωνα, που εμφανίζονται, για παράδειγμα, τον 13ο αιώνα Χρυσή Legend 

Η Αγία Sarah κάνει την πρώτη εμφάνισή της στο Vincent Φιλίππων 's book Ο μύθος των Saintes-Maries(1521), όπου παρουσιάζεται ως «μια φιλανθρωπική γυναίκα που βοήθησε τους ανθρώπους με την  ελεημοσύνη, η οποία οδήγησε στη δημοφιλή πεποίθηση ότι ήταν ένα Gypsy." Στη συνέχεια, Sarah εγκρίθηκε από Ρομά ως άγιος τους.

Ένας άλλος λογαριασμός χαιρετίζοντας την Sarah τρεις Μαρίες σε Gaul. Franz de Ville (1956) γράφει:

Ένας από τους ανθρώπους μας, οι οποίοι έλαβαν την πρώτη αποκάλυψη ήταν η Sara Κάλι. Ήταν από αριστοκρατική οικογένεια και ήταν αρχηγός της φυλής της, στις όχθες του Ροδανού .
 Ήξερε τα μυστικά που είχε διαβιβαστεί σε αυτήν ... Οι τσιγγάνοι  εκείνη την περίοδο είχαν  μια πολυθεϊστική θρησκεία, και μία φορά το χρόνο έβγαλαν στους ώμους τους το άγαλμα του Ishtari ( Αστάρτη ) και πήγε στη θάλασσα για να λάβουν ευλογία εκεί. 
Μια μέρα η Sara είχε οράματα, τα οποία την ενημέρωσε ότι οι άγιοι οι οποίοι ήταν παρόντες στο θάνατο του Ιησού θα έρθουν , και ότι πρέπει να τους βοηθήσουμε. 
Η Sara είδε να φτάνουν σε μια βάρκα. Η θάλασσα ήταν αγριεμένη και το πλοίο απειλήθηκε να βουλιάξει.
 Η Mαρία Σαλώμη έριξε τον μανδύα της πάνω στα κύματα και, χρησιμοποιώντας τον ως μια σχεδία,  έπλεε προς τους Αγίους και τους βοήθησε να φτάσουν γης με την προσευχή. 

Η ημέρα του προσκυνήματος προς τιμήν της Αγίας Sarah είναι η 24 Μάη.

... AND YOU CALLING ME COLOURED?

A Poem From Africa against racism!

When I born, I Black

When I grow up, I Black

When I go in sun, I Black

When I scared, I Black

When I cold, I Black

When I sick, I Black

When I ill, I Black

When I die, I still Black

And you white fella

When you born, you pink

When you grow, you white

When you go in sun, you red

When you scared, you yellow

When you cold, you blue

When you sick, you green

And when you die, you gray

And you calling ME Coloured?

Από το εξαιρετικό:

                            

Ποια τραγούδια μπορεί να ακούει ένας χριστιανός;

Ως γνωστόν οι αγαθοί άγγελοι υμνούν και δοξολογούν ακατάπαυστα τη Παναγία Τριάδα. Πώς όμως την υμνούν, πώς τραγουδούν, ποιο είναι αυτό το στοιχείο το οποίο κάνει τους ύμνους τους Θεάρεστους;
Αυτό βεβαίως το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο μέχρι να έρθει η ώρα που θα ακούσουμε και εμείς την υπερκόσμια αυτή αγγελική μελωδία…(με τη Χάρη του Θεού)
Ας έρθουμε λοιπόν στην ανθρώπινη μουσική και να θέσουμε το ερώτημα, άραγε υπάρχει κάποια ανθρώπινη μουσική που να ευαρεστεί τον Θεό, υπάρχει άραγε κάποια μουσική και γενικότερα τραγούδια που να μην μας απομακρύνουν από τον Θεό;
Η Εκκλησία βεβαίως χρησιμοποιεί την βυζαντινή μουσική στην λατρεία της. Είναι μία μουσική η οποία εξυπηρετεί τις λατρευτικές ανάγκες του Σώματος του Χριστού και θα λέγαμε είναι η μουσική αυτή η οποία κατεξοχήν – παίρνοντας υπ’ όψιν μας λόγο και μέλος- ευάρεστη στον Θεό.
Επίσης η κλασική μουσική παίζεται πολύ συχνά στους ραδιοφωνικούς σταθμούς των Μητροπόλεων έχοντας όμως συνήθως το μειονέκτημα της άνευ στίχων μουσικής σύνθεσης. Γι’ αυτό κιόλας είναι πιο «ακίνδυνη» μουσική… 
Όμως τι γίνεται με τα τραγούδια; Στους ραδιοφωνικούς σταθμούς των Μητροπόλεων ακούμε μόνο «Παραδοσιακά τραγούδια», τραγούδια δηλαδή που φέρανε μαζί τους οι ξενιτεμένοι πρόγονοί μας ή και τραγούδια που γεννήθηκαν πολλά χρόνια πριν.
Από την άλλη μεριά η πλειονότητα των ανθρώπων της Εκκλησίας απαξιώνουν τραγούδια που γράφτηκαν στις ημέρες μας, ή τραγούδια που δεν ανήκουν στα «Παραδοσιακά» ή στα «Δημοτικά» κ.ο.κ. Γιατί λοιπόν γίνεται αυτό;

Το θέμα είναι τεράστιο…προκαταβολικά θα πω ότι σκοπός αυτού του μικρού άρθρου δεν είναι να απαξιώσουμε την μουσική των προγόνων μας αλλά να θέσουμε (κατά την γνώμη μας) τα ορθά κριτήρια που κάνουν ένα τραγούδι «άξιο» για να παιχτεί σε έναν εκκλησιαστικό ραδιοφωνικό σταθμό. 
Έχω γίνει μάρτυρας πολλές φορές να ακούγεται μία ομιλία σε έναν εκκλησιαστικό σταθμό π.χ. Περί Μετανοίας και αμέσως μετά να ακούγονται Παραδοσιακά τραγούδια που έχουν στίχους όπως οι παρακάτω: 

«Αγάπησα μια κόρη στον πάνω μαχαλά
που'χει τα μαύρα μάτια και τα ξανθά μαλλιά.
Από λίγο-λίγο γίνεται πολύ.

Έχει και μες τα στήθεια, χρυσή πορτοκαλιά
που κάνει πορτοκάλια κι είναι πολύ γλυκά.

Τα μάτια σου τα μαύρα που με κοιτάζουνε,
χαμήλωσέ τα, φως μου, γιατί με σφάζουνε.

Εμένα δε με μέλει πως αγαπάς αλλού
φοβούμαι μη σου πάρουν τη γνώμη και το νου.»

Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν ένα τέτοιο τραγούδι να γίνεται αποδεκτό από ένα εκκλησιαστικό ραδιόφωνο ή να παίζεται σε κατηχητικές συνάξεις ή εκδηλώσεις Μητροπόλεων επειδή και μόνο εκτελείται από παραδοσιακά όργανα, και να μην λαμβάνεται καθόλου υπ’ όψιν των υπευθύνων η ρηχή (για να μην χαρακτηριστεί αλλιώς) θεματολογία….
Παρόμοια μπορούμε να δούμε και άλλους στίχους δημοφιλών παραδοσιακών τραγουδιών τα οποία ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά κάποιων χριστιανών…όπως το παρακάτω:

«Έλα Αναστούδα, κάτσι να σε πω
παράτησε το Χρήστο να σε πάρω ‘γώ

Παράτησε το Χρήστο, Αναστασούδα μου 
παράτησε το Χρήστο να σε πάρω ‘γώ
παράτησε το Χρήστο, Αναστασούδα μου 
παράτησε το Χρήστο να σε πάρω ‘γώ

Πώς να τον παρατήσω, τον πονώ πολύ
πολύ μικρή μι πήρε, δώδεκα χρονί

Ή το παρακάτω:

«Αυτά τα μάτια τα γλυκά, για πες μου που τα βρήκες,
τα είχες, για τα αγόρασες, για δανεικά τα πήρες.
Για μαύρα μάτια χάνομαι, για γαλανά πεθαίνω
για αυτά τα κρασογάλανα στον Άδη κατεβαίνω

Τα μαύρα μάτια την αυγή δεν πρέπει να κοιμούνται,
μον΄ πρέπει ν'αγκαλιάζονται και να γλυκοφιλιούνται.
Αυτά τα μάτια τα γλυκά, πουλί μου που τα ήβρες
και με αυτά με πλάνεσες και σκλάβο σου με πήρες.»

Τα παραδείγματα όπως ανέφερα είναι πάρα πολλά…σχεδόν όλα τα Παραδοσιακά τραγούδια μιλούν για επίγειους έρωτες ή για την ξενιτιά. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο δεν μπορούν να προσφέρουν παρά μόνο μία στιγμή διασκέδασης για χορό και πανηγύρια ή για μοιρολόγι.
Δεν μπορώ λοιπόν να εννοήσω αυτό το σκεπτικό, από την μία με όλα αυτά που μας λένε οι πατέρες της Εκκλησίας μας να στοχαζόμαστε πάντοτε πάνω στην Αγάπη του Θεανθρώπου, πάνω στην υπερβατικότητα του είναι μας και από την άλλη να ακούμε στα ραδιόφωνά μας ή στο σπίτι μας όλα αυτά τα δήθεν αποδεκτά από την Εκκλησία. 
Όχι!!!... η Εκκλησία δεν πρέπει να αποδέχεται τα παιδιά της να γαλουχούνται πνευματικά με τέτοια ακούσματα - και από μουσικής αλλά κυρίως από στιχουργικής πλευράς. 
Κανένα είδος μουσικής δεν μπορεί να αυτοανακηρυχτεί «Θεάρεστο» επειδή και μόνο χρησιμοποιεί παραδοσιακά όργανα, κανένα είδος μουσικής δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «δαιμονικό» επειδή και μόνο χρησιμοποιεί σύγχρονα μουσικά μορφώματα!!! Και αυτό επιτέλους θα πρέπει να γίνει κατανοητό.
Στην σύγχρονη πραγματικότητα υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν μουσική και χρησιμοποιούν στίχους για τα τραγούδια τους οι οποίοι φανερώνουν ένα ασυγκρίτως μεγαλύτερο στοχαστικό μεγαλείο από  την πλειονότητα των «ανύπαρκτων» – από πνευματικής πλευράς- Παραδοσιακών τραγουδιών.
Στίχοι οι οποίοι κρύβουν μία απεγνωσμένη αναζήτηση του Θείου, του Θεού….τραγούδια που διαγράφουν μία πορεία προς το υπερβατικό, που θέτουν μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα, που καταγράφουν μεγάλες αλήθειες της ανεπάρκειάς μας.
Τέτοια τραγούδια σπανίζουν στον χώρο των Παραδοσιακών μιας και τα παραδοσιακά τραγούδια κυρίως είναι για χορούς και πανηγύρια ή μοιρολόγια.
Μουσικά σχήματα, τραγουδοποιοί ειδικά στην Ελλάδα που καταγράφουν όλα αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα, τις κοινωνικές ανισορροπίες, την φιλοσοφική-ποιητική προσέγγιση της καθημερινότητας, το υπερβατικό, το υπέρλογο, την αναζήτηση του Θεού ΥΠΑΡΧΟΥΝ και μας καλούν να τους ανακαλύψουμε. Και νομίζω αξίζει να ανακαλύψουμε αυτούς τους καλλιτέχνες όχι διότι έχουν μία αψεγάδιαστη ζωή (διότι κάτι τέτοιο δεν είναι το ζητούμενο αλλά ούτε και  ζητείτε από τους τραγουδιστές και τους οργανοπαίχτες της Παραδοσιακής μουσικής…άρα θα ήταν κάτι το υποκριτικό να ζητείται) αλλά διότι μπορούν μέσα από το έργο τους να μας κρατούν προβληματισμένους, υποψιασμένους για το άγνωστο, μοιράζοντας από την δική τους καλλιτεχνία… ψεγάδια στοχασμού.

Η μουσική είναι ένα «Θείο Δώρο»… το πώς κάποιος θα την χρησιμοποιήσει είναι άλλο θέμα. Η ηλεκτρική κιθάρα δεν είναι όργανο του Σατανά, και το κανονάκι ή η άρπα όργανο των Αγγέλων. Δεν μπορούμε να κατακρίνουμε ένα ολόκληρο είδος μουσικής όπως η Ροκ ή η Ποπ επειδή μέσα στους κόλπους τους υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι δεν σέβονται τον Χριστιανισμό διότι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν και στην Παραδοσιακή μουσική και στην Κλασική μουσική και σε όλα τα είδη μουσικής.
Τα κριτήρια λοιπόν που θα πρέπει να έχουμε για ένα τραγούδι δεν είναι σε ποιο είδος ανήκει αλλά το τι μπορεί να μας προσφέρει. 
Δεν νοείται Χριστιανός που να μην φιλοσοφεί την ζωή του, να μην στοχάζεται πάνω στις πράξεις του, στον βίο του, στο υπέρλογο άγνωστο που μας καλεί να το γνωρίσουμε…
Στίχοι όπως οι παρακάτω αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες τραγουδοποιοί ( για να μην μιλήσουμε για ξένους που είναι αρκετοί) που μπορούν να προσφέρουν στον κάθε Χριστιανό μία πιο βαθειά μουσική εμπειρία…

«Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο.
Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία Σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω.
Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω.
Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.»
Διάφανα Κρίνα

Οι Χριστιανοί που ακούνε τους Εκκλησιαστικούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς είναι συνήθως άνθρωποι της τρίτης ηλικίας…γιατί άραγε; Γιατί σήμερα οι νέοι απαξιώνουν τους Εκκλησιαστικούς Σταθμούς; Διότι απλούστατα από μουσικής πλευράς δεν μπορούν να προσφέρουν τα αναμενόμενα….και αυτό πού περιμένει σήμερα ο νέος δεν είναι σαχλοτράγουδα… αλλά μουσικές ποιητικές διαδρομές που θα τον οδηγήσουν σε προβληματισμό, σε μία θεολογική προσέγγιση των στίχων, σε μία ψυχαγωγική αφύπνιση!!!
Πολλοί όροι που χρησιμοποιούνται σε τραγούδια όπως η Αγάπη, ο Έρωτας…κατακρίνονται από ποιμένες της Εκκλησίας μας ενώ οι Θεοφόροι Πατέρες δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τους χρησιμοποιήσουν ακόμα και σε θεολογικά τους έργα. 

Υπάρχει μία τάση να δαιμονοποιούμε ότι το καινούργιο…το internet, την σύγχρονη μουσική, την σύγχρονη τέχνη γενικότερα, τις νέες ανακαλύψεις των επιστημών κ.τ.λ. ενώ κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι σύμφωνο με το πνεύμα των Πατέρων της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν πάντα «ανοικτοί», πάντα πρόθυμοι να μάθουν, να δοκιμάσουν και να χρησιμοποιήσουν προς δόξα Θεού το κάθε τι!!!!
Η τυποποίηση των προτύπων του παρελθόντος και η υπεραξία που τους δίνουμε δυστυχώς έχει κάνει τους σύγχρονους Χριστιανούς να φοβούνται το καινούργιο, να τρέμουν στην ιδέα της ανακαίνισης.
Κανένα τραγούδι δεν μπορεί να απαξιωθεί από κανέναν με βάση μόνο το κριτήριο: «από ποιον γράφτηκε ή το πότε γράφτηκε»…ένα τραγούδι έχει αξία όταν μιλά στην ψυχή ενός ανθρώπου, όταν προσφέρει στον ακροατή του κάτι περισσότερο από μία μουσική μελωδία, όταν προσφέρει στον ακροατή του την ελευθερία της θεολογικής του σκέψης.
Το λιγότερο λοιπόν που μπορούμε να πούμε είναι ότι είναι τουλάχιστον ανορθόδοξο το να φοβούνται πολλοί εκκλησιαστικοί άνδρες να τολμήσουν μία αλλαγή όσο αφορά την μουσική που πλαισιώνει τα ραδιόφωνα της Εκκλησίας. 

Είναι τραγικό να επιμένουν πολλοί χριστιανοί σε μία εχθρική στάση απέναντι σε μουσικά σχήματα τα οποία επιθυμούν κάτι το παραπάνω από μία μπαγιάτικη νοθευμένη  «χριστιανική μουσικοπαιδεία». 
Ο νέος, η νέα ή μάλλον αυτοί που νιώθουν νέοι και έχουν μέσα τους ακόμα ζωντανή την αγωνιά για το τώρα και το μετά, την διάθεση για γνώση, την υποψία για το ανυποψίαστο, την αγάπη για τον Ηγαπημένο, την ζωντάνια του καινούργιου, την αναγνώριση της νιότη του διαχρονικού, τον Έρωτα για την Ζωή- για τα απλά και τα σύνθετα…θα ακούν σε κάθε νότα,σε κάθε στίχο  του παρελθόντος, του τώρα ή του μετά...την μουσική των Αγγέλων – την μουσική της Θεολογίας μας…
Π.Π

Πηγή: http://imverias.blogspot.gr/2012/01/blog-post_22.html

αναδημοσίευση: http://alliotikathriskeytika.blogspot.gr/2013/09/blog-post_7353.html?spref=fb