Με τους Ρωμιούς δεν βρίσκεις άκρη!!!

ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΙΛΑΝΕ

Εξαίρετη επιλογή από τις ωραιότερες ιστορίες των λαών της Ασίας, ιστορίες συναρπαστικές με χιούμορ, ερωτισμό, πολλή σοφία, πολλή ανθρωπιά.

ΤΟΥΡΚΙΑ

0 Σουλτάνος κι οι Ρωμιοί

Στην ξακουστή την Ισταμπούλ, δυο ήταν οι πιο σπουδαίοι έμποροι, κι οι δυο Ρωμιοί: Ο Γεράσιμος ο Κεφαλονίτης κι ο Νικολός ο Χιώτης. Πολλά λεφτά ο Γεράσιμος, αλλά και πολύ μίσος για τον Νικολό! Πολλά λεφτά ο Νικολός, αλλά και πολύ μίσος για τον Γεράσιμο! Έτσι είναι οι Ρωμιοί, αυτό είναι το χούι τους. Να τρώγονται σαν τα σκυλιά, και μόνοι τους να γκρεμίζουνε ό,τι ωραίο φτιάνουν!

Μια μέρα, ο μονάκριβος γιος του Σουλτάνου και διά­δοχος του πήγε στα βράχια να ψαρέψει, μα γλίστρησε κι έπεσε στο νερό, κι όπως δεν ήξερε να κολυμπάει, σίγουρα (θα πνιγότανε αν δεν πέρναγε από κει ο έμπορος Γεράσι­μος, που έπεσε αμέσως στο νερό για να τον σώσει. 0 Μεγάλος Σουλτάνος συγκινήθηκε και ταραγμένος, ανάστατος, γιατί λάτρευε το μοναχογιό του, γύρισε στον Ρωμιό και μπροστά σ' όλους που ήταν μαζεμένοι εκεί, χωρίς να το πολυσκεφτεί, ο αγαθός Σουλτάνος τού είπε:

- Ρωμιέ δεν είμαι αχάριστος. Έσωσες το παιδί μου, ό,τι αγαπώ περισσότερο στον κόσμο! Μα τον Αλλάχ, ορκίζομαι, για τη χαρά που μού'δωσες, έλα αύριο εδώ. Κι εγώ, έχεις το λόγο μου, και μάρτυρες όσοι μας ακούνε, ό,τι κι αν μου ζητήσεις θα στο δώσω!

Μα το βράδυ σαν έπεσε να κοιμηθεί ο Σουλτάνος, δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. Στριφογυρνούσε στο κρεβάτι λες και τον ζώσανε τα φίδια! Αυτό που έταξε στην ταραχή του, τώρα σαράκι μέσα του, τον έτρωγε. Ήταν λάθος του να ορκιστεί, σ' όλους μπροστά, πως θα δώσει στο Ρωμιό ό,τι κι αν ζητήσει. Οι Ρωμιοί είναι πονηροί, αχόρταγοι, επικίνδυνοι και δίχως μέτρο, κι ένας θεός μονάχα ξέρει τι θα ζητούσε τώρα ο αχόρταγος Ρωμιός. Δεν βάσταξε. Πριν ξημερώσει, φώναξε το Βεζύρη και του τά'πε όλα, όπως γίνανε!

-   Σώσε με, Βεζύρη μου, γιατί μπλέχτηκα άσκημα, βρες μου μια λύση! Είσαι σαΐνι εσύ. Κάνε κάτι για να σωθώ!

Ο Βεζύρης σκεφτικός, τον ρώτησε:

-   Ό,τι έταξες, το έταξες στο Ρωμιό, το Γεράσιμο, τον πλούσιο έμπορα;

-   Ναι, σ' αυτόν Βεζύρη μου.

-   Ηρέμησε, Σουλτάνε μου, όλα θα πάνε μια χαρά αν μ' ακούσεις και κάνεις αυτά που θα σου πω. Για κάθε πρό­βλημα υπάρχει λύση. Αρκεί, Σουλτάνε μου, να βρεις το αδύνατο σημείο αυτουνού που έχεις απέναντι σου. Και δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς αδυναμία. Ησύχασε και άκουσε με...

Αφού τα είπαν ώρες κι έφεξε η μέρα πια, ο αγαθός Σουλτάνος τράβηξε στην αγορά και ήρεμος προχώρησε μέσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί για ν' ακούσει τι θα ζητήσει ο Ρωμιός, κι αν αυτό θα του το δώσει, όπως ορκί­στηκε στον Αλλάχ, ο Μεγάλος Σουλτάνος. Ο Γεράσιμος ο έμπορας πλησίασε τον Σουλτάνο, υποκλίθηκε και του είπε:

-   Έταξες ότι θα μου δώσεις ό,τι κι αν σου ζητήσω, γιατί έσωσα το μοναχογιό σου και διάδοχο του θρόνου

σου. Κι ορκίστηκες στο μεγάλο Αλλάχ γι' αυτό! Σωστά τα λέω, πολυχρονεμένε μου Σουλτάνε;

-  Αλήθειες λες Ρωμιέ. Ζήτα ό,τι θες. Ό,τι η ψυχή σου λαχταρά. Λέγε...

-  Σουλτάνε μου, θά'θελα ... άρχισε ο Ρωμιός. Μα ο Σουλτάνος τον σταμάτησε.

-      Στάσου Ρωμιέ, πριν πεις τι θέλεις, σου κάνω γνωστό, ,τι ζητήσεις θα στο δώσω, όμως αποφάσισα, στο Ρωμιό

τον έμπορο το Νικολό το Χιώτη θα δώσω τα διπλά!

Όλοι τά'χασαν. Ο Γεράσιμος κοίταξε γύρω ανήσυχα, ανάσανε βαριά, ίδρωσε, κοκκίνισε και ρώτησε βραχνά:

-  Θα δώσεις είπες, στο Νικολό το Χιώτη, τα διπλά; 0 Μεγάλος Σουλτάνος κούνησε το κεφάλι... -Τα διπλά!

Έγινε μια βαριά σιωπή. Όλοι κάρφωσαν τα μάτια τους στα χείλη του έμπορα ν' ακούσουν τι θα πει. Όλοι περίμεναν με αγωνία. Τελικά ο έμπορας έσπασε τη σιωπή, λέγο­ντας κάτι που έκανε όλους να παγώσουν.

-  Θέλω να μου βγάλεις το ένα μάτι!

0 Μεγάλος Σουλτάνος τά'χασε κι αυτός, που δεν περίμενε ποτέ κάτι τέτοιο, και γύρισε στο Βεζύρη σαν να ζητούσε τη βοήθεια του. Ο Βεζύρης, ήρεμος, έσκυψε στο αυτί του, και κάτι του ψιθύριζε, που κανείς άλλος δεν άκουγε από τους γύρω. Τότε ήρεμα ο Μεγάλος Σουλτά­νος γύρισε στο Ρωμιό και του είπε:

-Έμπορα χάλασες τη συμφωνία. Η συμφωνία ήταν να σου δώσω ό,τι μου ζητήσεις, μα εσύ δεν ζήτησες, αλλά δίνεις το ένα σου μάτι. Η συμφωνία μας δεν ήτανε να δώσεις, αλλά να πάρεις. Εγώ ορκίστηκα να δώσω, όχι να πάρω. Η συμφωνία χάλασε και χάλασε εξαιτίας σου!

Και μεγαλόπρεπα, αργά, ο αγαθός Σουλτάνος τού γύρισε την πλάτη κι έφυγε. Τον ακολούθησε κι ο Βεζύρης γελώντας πονηρά...

Όλοι όσοι ήταν εκεί, σκέφτηκαν: καλός, επιβλητικός ο Σουλτάνος, μα πολύ άπονη ρευτος, πολύ αγνός, παιδάκι μου, ίδιος αρνάκι άσπρο και παχύ! Όμως, παμπόνηρος σαν αλεπού, τον έσωσε ο Βεζύρης. Σαΐνι του Σατανά, ο Βεζύρης!

Και τότε πολλοί σκέφτηκαν ότι ίσως νά'ναι αλήθεια αυτό που πολλοί από καιρό σιγοψιθύριζαν: ότι τάχα ο Βεζύρης δεν είναι Τούρκος, μα Ρωμιός που τούρκεψε! Μα μην τα σκαλίζεις. 
Άστα! Με τους Ρωμιούς δεν βρί­σκεις άκρη.

ΕΥΧΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΦΟΙΤΟΥΣ.

Τρία χρόνια μαζί!!!  

Έμπαινα στη τάξη για μάθημα ΠΑΝΤΑ χαρούμενος και ευδιάθετος να κάνω μάθημα, να προσφέρω μια ώρα όασης που τόσο την χρειαζόσασταν.  

Και πως να μη μπεις στην τάξη με καλή διάθεση, όταν απέναντί σου βρίσκονται τέτοια εξαιρετικά παιδιά.  Νιώθω τυχερός που είχα τέτοιους-ες μαθητές-τριες. Και ευχαριστώ το Θεό που ασκώ το επάγγελμα που αγαπώ.

Εύχομαι: 

α) Ο Θεός να σας έχει καλά.

β) Να κάνετε τις σωστές επιλογές στη ζωή σας.

γ) Μακριά από τοξικούς ανθρώπους.

δ) Να κόψετε τον ομφάλιο λώρο (http://samakos9.blogspot.gr/2015/06/blog-post_11.html).

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

ΙΝΔΙΑ

Ο θάνατος

Η Μάδοβα, ώρες τώρα, έστεκε ακίνητη. Το πρόσωπο της έμοιαζε πέτρινο. Δεν έκλαιγε, γιατί δεν είχε άλλα δάκρυα. Το μυαλό της δεν δούλευε πια. Ήταν ασάλευτο όπως και το πρόσωπο της. Όμοια ασάλευτο ήταν και το παιδί της, μπρος στα πόδια της, στην απλωμένη ψάθα.

 Τό'χε χτυπήσει ο θάνατος, σκληρά, απάνθρωπα, κι αυτό που όλη μέρα δεν έλεγε να ησυχάσει, τώρα ήταν ήσυχο σαν τ' ακίνητο χώμα.

Λίγο καιρό πριν, ο θάνατος είχε ξαναρθεί. Τότε χτύπησε τον άντρα της, το Βασάνα. Ο θάνατος γλίστρησε μέσα από το δόντι του πύθωνα στο σώμα του άντρα της, και το νευρώδικο κορμί του πρήστηκε, κι ο πυρετός το φλόγιζε, ώσπου, ένα πρωινό, όλα ηρέμησαν. Ο Βασάνα δεν πονούσε πια, μόνο που ο πόνος έφυγε απ' αυτόν και φώλιασε στην ψυχή της Μάδοβα. Μια γυναίκα μόνη, χωρίς κανέναν. Με εχθρούς όλους τους άντρες, και την κακογλωσσιά των γυναι­κών έτοιμη. Και μ' ένα παιδί τόσο δα. Το νέο μικρό πλάσμα έπρεπε να ζήσει. Κι η ζωή του ήταν το μόνο χαμόγελο στην πικραμένη της ζωή. Βλέποντας το ρόδινο μουτράκι του ξεκουραζόταν. Ακούγοντας το γέλιο του, μια αχτίδα ευτυ­χίας γλιστρούσε στην καρδιά της. Και μη έχοντας κανέναν στον κόσμο, έγινε κόσμος ολόκληρος το παιδί της.

Τώρα ήταν ξαπλωμένο μπρος στα πόδια της, κοντά της αλλά και πόσο μακριά. Το μυαλό της δεν μπορούσε να χωρέσει την ακινησία του. Η καρδιά της δεν μπορούσε να παραδεχτεί πως όλα τελείωσαν.

Στεκόταν ακίνητη. Τα ολάνοιχτα μάτια της λες και κοίταζαν το χάος που ανοίγει ο θάνατος. Από μακριά, μια βοή κόσμου έφτανε, που η Μάδοβα ούτε την άκουγε. Η βοή συνεχιζόταν.

Κανείς δεν σκέφτεται τον θάνατο ως την ημέρα που θα τον συναντήσει. Οι άνθρωποι ξεχνάνε το θάνατο, χωρίς αυτός να τους ξεχνάει ποτέ.

Η βοή όλο και δυνάμωνε. Ξαφνικά, η Μάδοβα τινά­χτηκε. Μέσ' στο ναρκωμένο από την αγωνία και τον πόνο μυαλό της, μια ελπίδα έδωσε ξαφνικά ζωή. Ναι, ήσαν οι φωνές γι' αυτόν. Το Μπενάρες γιόρταζε για τον ερχομό του. Και στο νου της ξανάρθανε τα λόγια που άκουσε γι' αυτόν: «Ήταν βασιλόπουλο, κι άφησε το θρόνο. Κάτω από το θείο δένδρο, του ήρθε η θεία φώτιση. Όπου κι αν πέρναγε, μαζί του έρχονταν η ευτυχία κι η αλήθεια. Όταν μιλούσε, οι πόνοι έπαυαν. Οι άρρωστοι, βλέποντας τον, γίνονταν καλά».

Η Μάδοβα πετάχτηκε απάνω. Ναι, θα τρέξω σ' αυτόν, σκέφτηκε: «Μεγάλε Σιδάρτα Γκοτάμα Βούδα», θα του πω, «δες το παιδί μου, είναι νεκρό. Είναι ό,τι έχω στον κόσμο, αυτό το πλάσμα». Θα με νοιώσει. Αυτός που πόνεσε τόσο για τους ανθρώπους, θα πονέσει και για μένα. Αυτός όλα τα μπορεί.

Με το νεκρό παιδί στην αγκαλιά της, η Μάδοβα κατηφόριζε στην πλατεία του Μπενάρες, όπου ο μεγά­λος Σιδάρτα Γκοτάμα Βούδας δίδασκε στους ανθρώπους την άγια αλήθεια. «Θα με λυπηθεί», ψιθύριζε η Μάδοβα, σφίγγοντας το νεκρό παιδί της. Η πλατεία ήταν γεμάτη από το πλήθος, που άκουγε διψασμένο τα θεία λόγια του μεγάλου Βούδα. Η φωνή του, απαλή και ήρεμη, γλι­στρούσε στις καρδιές του πλήθους και του έφερνε την πολυπόθητη γαλήνη. Τι γλυκεία φωνή!

-Όλα πάνω στη γη είναι πόνος. Οι αισθήσεις μάς φέρ­νουν όλο νέες αιτίες πόνου. Μόνο άμα νοιώσουμε πόσο απέραντος είναι ο πόνος, τότε θα γιατρευτούμε.

Η Μάδοβα πήρε κουράγιο από τη γλυκεία και ήρεμη φωνή του. Σπρώχνοντας το πλήθος, έφτασε μπρος στο μεγάλο Βούδα. Η απελπισία τής έδινε κουράγιο. Σήκωσε το μικρό παιδί μπρος στο Σιδάρτα Γκοτάμα Βούδα. Τα μάτια της έσταζαν δάκρυα.

-   Δάσκαλε, είναι το μόνο που έχω. Τίποτ' άλλο. Τίποτα. Κι ο θάνατος μου το πήρε. Ο θάνατος με κυνη­γάει. Ο θάνατος με μισεί.

0 Μέγας Βούδας, έριξε το ήρεμο βλέμμα του στο πρό­σωπο της και, νιώθοντας όλο τον πόνο της, τη ρώτησε: ! - Και τι ζητάς από μένα;

-   Το παιδί μου! φώναξε απελπισμένα. Ο Χάρος με μισεί. Διώξε τον.

Τότε, ενώ τα πλήθη κρατούσαν και την ανάσα τους, ο Μέγας Βούδας της είπε:

-   Στο Μπενάρες, όλες οι αυλές έχουν μουσταρδιές. Φέρε μου σπόρους μουστάρδας από ένα σπίτι που να μην τ' άγγιξε ο θάνατος, κι εγώ θα ζωντανέψω το παιδί σου.

Το πρόσωπο της Μάδοβα άστραψε.

-   Θα σου φέρω, δάσκαλε. Θα σου φέρω.

Κι έφυγε τρέχοντας. Στο πρώτο σπίτι που είδε, έτρεξε.

-   Κυρά του σπιτιού, φώναξε, στο σπίτι αυτό πέρασε ο θάνατος;

Το πρόσωπο της νοικοκυράς σκοτείνιασε.

-   Πέρασε πέρυσι και πήρε την κόρη μου.

Η Μάδοβα, βλέποντας τα δακρυσμένα μάτια της, έφυγε ψιθυρίζοντας:

Σου ζητώ συγνώμη. Χτύπησε άλλη πόρτα.

-   Κυρά μου, πέρασε απ' αυτό το σπίτι ο θάνατος; Πριν έξι μήνες πήρε τον άντρα μου.

Η Μάδοβα έφυγε.

-   Κυρά, ρώτησε παρακάτω, ήρθε στο σπίτι σας ο θάνατος;

-   Μόνο μια φορά; Τρία παιδιά μού πήρε.

Η Μάδοβα, σφίγγοντας το νεκρό παιδί της, προχώ­ρησε. Άνοιξε μια άλλη πόρτα.

-   Κυρά, ήρθε καθόλου ο θάνατος από το σπίτι σας; -Ήρθε, και πολλές φορές. Δεν είναι πολύς καιρός που

πήρε τη μάνα μου.

Όλη τη μέρα η Μάδοβα χτυπούσε πόρτες και ρωτούσε. Μα η απάντηση ήταν η ίδια. Ο θάνατος είχε περάσει από παντού. Είχε μπει σ' αρχοντικά, μεγαλόπρεπα παλάτια, και σε ταπεινές, ασήμαντες καλύβες. Είχε αρπάξει άρχο­ντες και φτωχούς, δυνατούς κι αδύνατους. Είχε νυχτώσει κι η Μάδοβα σερνόταν, ρωτώντας διαρκώς. Μα στο Μπε-νάρες δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε μπει ο θάνατος.

Χτύπησε και την τελευταία πόρτα.

-   Κυρά του σπιτιού, ψιθύρισε, εδώ, ήρθε ο θάνατος; Η κυρά την κοίταξε άγρια.

-    Ήρθε και ξανάρθε. Και πάλι ξανάρθε. Μα γιατί ρωτάς;

-    Γιατί πρέπει να βρω ένα σπίτι που να μην μπήκε ο θάνατος.

Η νοικοκυρά την κοίταξε σκληρά.

-   Εδώ, όλα μου τα πήρε. Μα ποιος σε κορόιδεψε; Υπάρχει σπίτι που να μην πέρασε ο θάνατος; Όλα τα σπί­τια έχουν να κλαίνε γι' αυτόν. Σε κορόιδεψαν. Δεν υπάρ­χει σπίτι στο Μπενάρες που να μην μπήκε ο θάνατος.

-   Τότε θα πάω σ' άλλη πόλη, είπε η Μάδοβα.

-Δεν υπάρχει πουθενά σπίτι που να μην πέρασε ο θάνα­τος, σ' όλη τη γη, είπε η νοικοκυρά κι έκλεισε την πόρτα.

Και τότε η Μάδοβα κατάλαβε πως είχε δίκιο. Δεν υπήρχε πουθενά τέτοιο σπίτι που γύρευε. Ο δάσκαλος την κορόιδεψε. Απελπισμένη κάθισε σ' ένα βράχο. Η πόλη κάτω απλωνόταν ήσυχη. Όμως, δεν ήταν. Τώρα η Μάδοβα τό'ξερε. Κάθε σπίτι έκλεινε το θάνατο και τη δυστυχία. Όλα τα σπίτια ήταν δυστυχισμένα σαν το δικό της. Όλα! Και αρχοντικά και πλούσια και φτωχά κι ασή­μαντα. Όλη η πολιτεία είχε πονεμένου'ς ανθρώπους, μόνο που η Μάδοβα πριν δεν τό'ξερε, ενώ τώρα τό'μαθε, χτυ­πώντας από πόρτα σε πόρτα.

Άμα το σκέφτηκε αυτό, σα να μαλάκωσε ο πόνος της. Δεν ήταν μόνη. Όλοι αυτοί, αδιάφορο αν δεν τό'ξεραν, όλοι υπέφεραν. Πίσω από κάθε πόρτα κρυβόταν η δυστυ­χία, μόνο που ο ένας δεν βλέπει του άλλου τη δυστυχία.

Ένοιωσε πιο ήρεμη, και τότε θυμήθηκε τα λόγια του Μεγάλου Σιδάρτα Γκοτάμα Βούδα.

«Μόνο άμα νοιώσουμε πόσο απέραντος είναι ο πόνος θα γιατρευτούμε».

Ναι, είχε δίκιο. Κι η Μάδοβα έσκυψε πάνω στο νεκρό παιδί της και πονεμένα του ψιθύρισε:

«Παιδί μου, εγώ νόμισα πως ο θάνατος χτύπησε μόνο το δικό μου σπίτι, μα αυτός χτύπησε όλα τα σπίτια. Όλα!».

Η "τρίτη έξοδος"

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ  12. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Σχέσεις γονέων και παιδιών: 
Η "τρίτη έξοδος"

Η μεταξύ των συζύγων αγάπη είναι το θεμέλιο των ενδοοικογενειακών σχέσεων και το καλύτερο, έμπρακτο παράδειγμα για τα παιδιά. 

Η γέννηση των παιδιών (οφείλει να) είναι καρπός της συζυγικής αγάπης, κι όχι κάτι άλλο, π.χ. απεγνωσμένη προσπάθεια να αποκτήσει νόημα στη ζωή του ένας άνθρωπος, που δε βρίσκει νόημα στον ίδιο του τον συζυγικό δεσμό και στο πρόσωπο του συντρόφου του. 

Σ' αυτή την περίπτωση δημιουργούνται προβληματικές εξαρτήσεις του γονιού από το παιδί, και αντίστροφα, που εμποδίζουν την ανάπτυξη της προσωπικότητας. 

Ο κοινωνικός ψυχολόγος Έριχ Φρομ (1900-1980) επισημαίνει ότι στη ζωή του ανθρώπου πρέπει να πραγματοποιηθούν διαδοχικά τρεις έξοδοι: από τη μήτρα της μητέρας του, από το στήθος της και από την αγκαλιά της¹. Η τρίτη έξοδος σημαίνει τη συγκρότηση του παιδιού σε ξεχωριστή προσωπικότητα που δεν θα είναι εξάρτημα της γονεϊκής ύπαρξης. 

Η έξοδος αυτή, μολονότι είναι εξαιρετικά σημαντική για την ψυχική υγεία, δεν επιτυγχάνεται πάντα και απ' όλους. Συχνά δυσχεραίνεται από το γεγονός ότι η εξάρτηση από τον γονιό φέρει το ευγενέστερο προσωπείο: το προσωπείο της αγάπης. 

Σε τέτοια περίπτωση όμως πρόκειται για μια "αγάπη" κτητική. Ο άλλος δεν αντιμετωπίζεται ως μια ξεχωριστή ύπαρξη, αλλά σαν ιδιοκτησία. Κι έτσι, αντί να είναι στόχος της διαπαιδαγώγησης η διαμόρφωση του νέου ανθρώπου σε ελεύθερη και αληθινή προσωπικότητα είναι η διατήρηση αυτής της εξάρτησης.

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C134/152/1091,4008/

Ο άρτος ημών ο επιούσιος

19. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ 


Καλωσήρθατε στη βιομηχανική παραγωγή τροφής υψηλής τεχνολογίας. Μια περιήγηση σε ευρωπαϊκές εγκαταστάσεις...

Ένας άνδρας σκουπίζει το πάτωμα ενός σφαγείου. Αμέτρητες τοματιές μέχρι το σημείο φυγής στον ορίζοντα ψεκάζονται μηχανικά. Χιλιάδες ζωντανά κοτοπουλάκια σπρώχνονται στον ιμάντα παραγωγής και ξεδιαλέγονται από δύο γυναίκες τα σκάρτα πετιούνται στ' άχρηστα. Μια αγελάδα στέκεται υπομονετικά καθώς δύο άντρες βγάζουν το μωρό της από μια τεράστια τρύπα που έχουν ανοίξει στα πλευρά της. Μια εργάτρια τρώει σιωπηλά ένα σάντουιτς στο διάλειμμά της κοιτώντας το άπειρο. Εργάτες στα γόνατα, καλυμμένοι από ένα γεωργικό μηχάνημα που τους ακολουθεί, μαζεύουν λάχανα. Μια πολύπλοκη μηχανή τεμαχίζει ασταμάτητα ψάρια, βγάζοντάς τους τα εντόσθια. Μέσα σ' ένα γιγαντιαίο θερμοκήπιο, ένας εργάτης μαζεύει αγγούρια στοιβάζοντάς τα σε τελάρα. Ένας άλλος κατευθύνει ένα μεγάλο μηχανικό βραχίονα ο οποίος «ρουφάει» σαν ηλεκτρική σκούπα αμέτρητες πανικόβλητες κότες για να στοιβαχτούν σε κουτιά-κλουβιά.

Για δύο χρόνια, από τον Οκτώβριο του 2003 μέχρι τον Οκτώβριο του 2005, ο Νικολάους Γκέιραλτερ και το συνεργείο του ταξίδεψαν σ' ολόκληρη την Ευρώπη, καταγράφοντας με την ψηφιακή τους κάμερα (που τη χειριζόταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης) το κάθε τι που είχε σχέση με τη βιομηχανική παραγωγή των τροφίμων μας, από τα χωράφια ώς τα εργοστάσια, παρουσιάζοντας μέσα από εικαστικά λαμπρές εικόνες, χωρίς διάλογο ή αφήγηση, με, συχνά αφόρητη, λεπτομέρεια την όλη φρικτή διαδικασία, αφήνοντας το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Κάτω από ποιες συνθήκες φτάνουν στο τραπέζι μας το ψωμί, το κρέας, τα ψάρια, τα πουλερικά, τα λαχανικά, το λάδι και το αλάτι;

Ρομπότ, μηχανήματα, ηλεκτρονικοί μπαλτάδες, μηχανήματα ξεκοιλιάσματος, συσκευές αρμέγματος και ακινητοποίησης των ζώων, εργαλεία που σείουν τα δέντρα για να πέσουν οι καρποί τους, «πρωταγωνιστούν», χαράσσοντας ανεξίτηλα στη μνήμη μια εφιαλτική ατμόσφαιρα. Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, για μια παραγωγική διαδικασία που μας θρέφει κάθε ημέρα...

ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ

Απόσπασμα του βιβλίου:

Όπως πολλές φορές αναφέραμε, αναπτύσσοντας το θέμα μας, ο Βουδισμός και ιδιαίτερα ο Θιβετιανός, φαίνεται να εντάσσεται στα συστήματα  αυτοσωτηρίας.  Δηλώσεις όπως αυτή, που διαβάζουμε στο παρουσιαζόμενο βιβλίο του Τζάμγκοεν Κοντρούλ, «Είθε να φτάσω στο σημείο να έχω μόνος μου αρκετή δύναμη για να οδηγήσω όλα τα όντα στο επίπεδο του Βούδα» δεν φαίνεται να αποτελούν πνευματικούς καρπούς ενός σώφρονος, νηφάλιου και ταπεινού ανθρώπου. Αντιθέτως μάλιστα, ευρίσκονται στον αντίποδα του ταπεινού φρονήματος, που καλείται να αναπτύξει ο Ορθόδοξος Χριστιανός.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του σημερινού Δαλάι Λάμα σε συνέντευξη του στη Λίνα Σαϊσανά. Στην ερώτηση – προτροπή: «Θα σας παρακαλούσα να γυρίσετε τη σκέψη σας πίσω στο Θιβέτ, τα χρόνια εκείνα που σας τιμούσαν σαν Θεό», απαντά: «Εμείς οι βουδιστές, δεν πιστεύουμε στο Θεό, αλλά στον Άνθρωπο. Η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη ταυτίζεται κάθε στιγμή με το Απόλυτο, το Μοναδικό, το δίχως γέννηση και δίχως θάνατο.»

Και συμπληρώνει ο Δαλάι Λάμα: «Στον Βουδισμό λέμε ότι σε τελευταία ανάλυση ο μόνος πραγματικός προστάτης είναι ο εαυτός μας»
Εξάλλου και ο ίδιος ο Βούδας αυτό δίδαξε, «ότι ο σκοπός της σωτηρίας επιτυγχάνεται με τα προσωπικά μέσα του ανθρώπου, δίχως θεϊκή βοήθεια.»

Έτσι, ο Βουδισμός προβάλλει ως μια θρησκεία αυτοσωτηρίας και αυτοθέώσεως.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η αυτοσωτηρία επιδιώκεται διά της απόλυτης υπακοής στον θεϊκό δάσκαλο (Λάμα), στον οποίο αποδίδεται λατρεία, και διά της λατρείας επίσης ενός πάνθεου αρσενικών και θηλυκών θεοτήτων, οι οποίες θεωρούνται προβολές του πνεύματος του διαλογιζομένου(!). 

Η θεολογική υπέρβαση του οικολογικού προβλήματος

19. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ 

Ο Αδάμ δίνει ονόματα στα ζώα
(Εικόνα τον Θεοφάνη στον Άγιο Νικόλαο Αναπανσά των Μετεώρων, 1530) 

Η Εκκλησία τοποθετείται ενώπιον του οικολογικού ζητήματος με θεολογική υπευθυνότητα. Πιο συγκεκριμένα οι απόψεις που εκφράζονται είναι οι εξής:
1. Το οικολογικό πρόβλημα είναι ηθικό ζήτημα και όχι τεχνικό θέμα. Οφείλεται στην εσφαλμένη στάση του ανθρώπου απέναντι στη φύση που επείγει να αναθεωρηθεί στο φως του ήθους της Εκκλησίας. 
Η καταστροφή του περιβάλλοντος και των πηγών του έχει ζωτική σημασία για όλους μας. Οι επιπτώσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ηθικά αδιάφορες, καθώς η ζωή μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη στάση του καθενός μας προς το περιβάλλον.


2. Η φύση δεν είναι κτήση του ανθρώπου, κατάκτησή του, κτήμα και ατομική ιδιοκτησία του. Δεν επιτρέπεται η κατάχρησή της, αλλά μόνο η χρήση της προς όφελος της κοινωνίας και για τη δόξα του Θεού. 
Ο χριστιανός λέει "Όχι στην καταστροφική εκμετάλλευση της φύσης" και σε αυτό το σημείο συνοδοιπορεί με τους οικολόγους αυθόρμητα κι ένθερμα. Πολύ σωστά έχει λεχθεί ότι "η γη και το περιβάλλον, δε μας ανήκουν αλλά τα έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας", καθώς οι επιπτώσεις μπορεί να αποβούν μοιραίες για τις επόμενες γενιές, αν δε ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα.



3. Η φύση είναι η κτίση του θεού, που πιστεύουμε ως: . Εμείς είμαστε διαχειριστές, οικονόμοι,εργαζόμενοι και φύλακες της φύσης, σύμφωνα με τη Βίβλο 
Δεν επιτρέπεται να θεωρήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του ιδιοκτήτη και κατακτητή, αφεντικό, κύριο και κυρίαρχο της φύσης. Ο χριστιανός εδώ διαφοροποιείται από μια ακραία θρησκευτική και μάλλον θρησκόληπτη τάση κάποιων ρομαντικών οικολόγων που θεοποιούν τη φύση καταλήγοντας στη φυσιολατρία, το νεοπαγανισμό (θεοποίηση νέων ειδώλων, στοιχείων της φύσης κ.λπ.).

4. Η λατρευτική πράξη της Εκκλησίας με το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας εμπνέει οικολογικό ήθος. Κορύφωση της θείας λειτουργίας αποτελεί η φράση που εκφωνεί ο ιερέας εκ μέρους μας:

(Σου προσφέρουμε τα δικά Σου από αυτά που Σου ανήκουν). Ο άνθρωπος ευχαριστεί το Θεό για τα δώρα και τις δωρεές Του, τη χάρη και τα χαρίσματά Του, δίνοντας πάλι πίσω στον Κύριο ό,τι Εκείνος μας δώρισε. Έτσι μαθαίνουμε κι εμείς να Τον μιμούμεθα, δηλαδή να φερόμαστε με αγάπη και ελευθερία.
 Όπως ο Θεός δημιουργεί τη φύση ως κτίση από αγάπη (όχι από ανάγκη) και με ελευθερία, έτσι ο άνθρωπος σέβεται τη φύση ως κτίση Θεού, όπως ακριβώς σέβεται τον Κτίστη της. Επιπλέον η Εκκλησία σε όλες σχεδόν τις αγιαστικές πράξεις της και τα μυστήρια χρησιμοποιεί τα υλικά στοιχεία (οίνος, άρτος, νερό, λάδι κ.ά.) τα οποία αγιάζονται και μεταμορφώνονται μέσα στο χώρο της.Αυτή η πράξη είναι πράξη σεβασμού προς τα υλικά στοιχεία, που σημαίνει και ευθύνη για διαφύλαξή τους και αφορμή ευχαριστίας προς το Θεό.

5. Η ασκητική παράδοση του μοναστικού κοινοβίου για 2000 χρόνια και η κοινοκτημοσύνη των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων ενσαρκώνουν άριστα το οικολογικό ήθος της θείας Ευχαριστίας στην Εκκλησία μέχρι σήμερα. Ασκητική δεν σημαίνει να φύγουμε από τον κόσμο, αλλά δείχνει πώς μπορούμε να ζούμε μέσα στον κόσμο χωρίς να τον καταστρέφουμε άλλο πια. Οι ασκητές συμπεριφέρονται με σεβασμό προς τη φύση, τη βλέπουν ως κάτι ζωντανό, ως δωρεά του Θεού στον άνθρωπο. Αυτό μπορεί να γίνει και στάση ζωής όλων μας. Πώς; Με τον ανάλογο σεβασμό προς την υλική δημιουργία, με την αυτάρκεια και την ολιγάρκεια, δηλαδή να αρκούμεθα στα λίγα, τα απαραίτητα, να μη διακατεχόμαστε από πλεονεξία. Έτσι εμείς θα έχουμε επάρκεια αγαθών, και η φύση θα μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των επερχόμενων γενεών, διαθέτοντας τα απαραίτητα αποθέματα (αειφόρος ανάπτυξη).
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C134/152/1091,4010/
Υ.Γ.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ BINTEO EINAI TOY ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΑΘΗ.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ

Sade - Pearls 







Είναι ένα από τα τραγούδια του δίσκου "Love Deluxe" της περίφημης Sade,του 1992, πού εντυπωσίασαν το κοινό παγκοσμίως για το ευαίσθητο θέμα του.
Για την ηρωίδα μάνα, κάπου στην αιματοβαμμένη Σομαλία, που μαζεύει σπόρους ρυζιού και κριθαριού στις παρυφές των δρόμων απ' όπου περνούσαν τα καμιόνια φορτωμένα με προμήθειες του ΟΗΕ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου του δικτάτορα Mohammed Barre το 1991.
Σπόροι που η Sade τούς παρομοιάζει με μαργαριτάρια επιβίωσης για τούς οποίους η ταλαίπωρη μάνα -ηρωίδα του τραγουδιού, ταξιδεύει καθημερινά πολλά χιλιόμετρα για να θρέψει το κοριτσάκι της.
Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ

1. Η λατρεία στη ζωή των πιστών σήμερα
2. Το νόημα και η εξέλιξη της χριστιανικής λατρείας
3. Ο Χριστός εγκαινιάζει την αληθινή λατρεία
4. Με τη λατρεία εκφράζουμε την πίστη μας
5. Ο πνευματικός κόσμος στη λατρεία
6. «Ποιήσωμεν άνθρωπον ...»
7. Η παρουσία του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία
8. Χριστούγεννα, η γιορτή της ενανθρώπησης του Θεού
9. Το κήρυγμα και τα θαύματα του Χριστού μέσα από τη λατρεία

10. Προσκυνουμέν σου τά Πάθη, Χριστέ... Ι

11. Η Ανάσταση του Χριστού

12. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…»

13. Τι μπορεί να μάθει ο άνθρωπος για το Θεό; Προσέγγιση της γιορτής της Μεταμόρφωσης
14. Ο Τριαδικός Θεός: οι γιορτές της Πεντηκοστής και του Αγίου Πνεύματος
15. Συναγμένοι στη Θεία Ευχαριστία: η ουσία της Εκκλησίας
16. Παναγία, η μητέρα του Θεού
18. Οι άγιες εικόνες, έκφραση της πίστης
19. Η μνήμη των αγίων, αφορμές για ένα σύγχρονο ανθρωπολογικό προβληματισμό
21. Η είσοδος και η ένταξη στην Εκκλησία: τα μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος
22. Ίδρυση και ιστορική εξέλιξη της Θείας Ευχαριστίας
22. Ίδρυση και ιστορική εξέλιξη της Θείας Ευχαριστίας
23. Το βαθύτερο νόημα της Θείας Λειτουργίας
23. Το βαθύτερο νόημα της Θείας Λειτουργίας
24. Το μυστήριο της Μετάνοιας
24. Το μυστήριο της Μετάνοιας
25. Η ευλογία για μια ζωή συζυγίας: το βαθύτερο νόημα του μυστηρίου του Γάμου
26. Πνευματική διακονία: το μυστήριο της Ιεροσύνης
31. Προβληματισμοί για τη λειτουργική γλώσσα και τη μουσική
32. Η θέση των λαϊκών στη σύγχρονη λατρεία, επισημάνσεις και προβληματισμοί

offside.... για τις γυναίκες

Νικητής της Αργυρής Αρκτου στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 2006 με το «Offside», ο Jafar Panahi («Dayereh» - Ο Κύκλος) προτείνει μια γλυκόπικρη κωμωδία που καταδεικνύει και σατιρίζει τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις για την ισότητα των γυναικών στην ιρανική κοινωνία. 
Το γήπεδο παραμένει μια 'αντρική' υπόθεση στο Ιράν με τη δικαιολογία ότι δεν πρέπει οι γυναίκες να βρίσκονται στον ίδιο χώρο με άντρες που αθλούνται και άντρες που βωμολοχούν, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με την αρχαία Ελλάδα - είναι γνωστή η περίπτωση της Καλλιπάτειρας που μεταμφιέστηκε σε γυμναστή για να παρακολουθήσει το γιο της ν' αγωνίζεται με κίνδυνο της ζωής της. 
Παρ' όλα αυτά, οι ηρωίδες της ταινίας δείχνουν να γνωρίζουν πολύ καλά το άθλημα και μερικές από αυτές παίζουν ποδόσφαιρο σε μικρές τοπικές γυναικείες ομάδες, αγωνιώντας για την έκβαση του αγώνα το ίδιο με τους άνδρες φίλαθλους που βρίσκονται στις κερκίδες. 
Αυτό ίσως να μετουσιώνει την ειρωνεία της ταινίας, που θέλει το Ιράν να υποστηρίζει ότι έχει μια σύγχρονη κοινωνία, όπου οι γυναίκες μπορούν να σπουδάσουν στα πανεπιστήμια και να κάνουν διάφορα επαγγέλματα, αλλά να επιμένει να προσκολλάται σε εθιμοτυπικούς νόμους όπως η εμφάνιση των γυναικών και ο αποκλεισμός τους από τα κοινωνικά γεγονότα. 
Το υποτυπώδες κλουβί που έχει στηθεί έξω από το γήπεδο για να φιλοξενήσει τις ηρωίδες αποτυπώνει τα πραγματικά όρια στην ιρανική κοινωνία: οι γυναίκες μπορούν να είναι απλά παρούσες αλλά δεν μπορούν να συμμετέχουν επειδή οι άνδρες (τόσο οι συμπολίτες τους αλλά και ο στρατός - το ζενίθ της 'μάτσο' σημειολογίας) τους το απαγορεύουν με τη βία. Ο Panahi μέσα απ' όλα αυτά καταφέρνει όχι μόνο να διαμαρτυρηθεί και να (μας) διασκεδάσει με την επικρατούσα κατάσταση, αλλά ν' αφήσει και μια γλυκιά γεύση αισιοδοξίας στο πανηγυρικό φινάλε.
http://www.cinemanews.gr/

Ελεύθερο το κορίτσι που φυλακίστηκε... επειδή ήθελε να δει βόλεϊ

Ελεύθερη αφέθηκε η  Ιρανή Γκόντσε Γκαβάμι, η οποία είχε φυλακιστεί πέρυσι το καλοκαίρι επειδή ήθελε να παρακολουθήσει έναν αγώνα βόλεϊ ανδρών στο Ιραν. Πλήρωσε το πρόστιμο που της επέβαλε το δικαστήριο (περίπου 2.700 ευρώ), βγήκε από τη φυλακή αλλά  δεν μπορεί να φύγει από τη χώρα πριν το 2016.

Το νέο ανακοίνωσε ο αδερφός της με μήνυμα του στο διαδίκτυο. 

Εγραψε: "Σήμερα μπορώ να σας πω ότι Γκόντσε είναι ελεύθερη! Όπως γιορτάζαμε το ιρανικό νέο έτος, η ιρανική κυβέρνηση αφάνισε το υπόλοιπο της ποινής της αδελφής μου. Η Γκόντσε δεν θα πρέπει να περάσει άλλη μια μέρα, άλλη μία ώρα στη φυλακή.
Αυτές είναι καταπληκτικές ειδήσεις και ήθελα να τις μάθετε από μένα αμέσως. Σταθήκατε δίπλα μας κατά τη διάρκεια αυτών των δύσκολων μηνών. Δώσατε στην οικογένεια μου κουράγιο και ελπίδα. Η αβεβαιότητα του φθινοπώρου και τα μαύρα σύννεφα του χειμώνα έχουν φύγει. Ο ήλιος και πάλι εδώ και λάμπει για την οικογένειά μου. Η άνοιξη είναι εδώ.
Η μαμά μου έχει γίνει τελικά ξανά ευτυχισμένη και έχει βρει και πάλι την ειρήνη. Η μαμά μου και εγώ δεν θα ξεχάσουμε τη γενναιόδωρη υποστήριξή σας και σας ευχαριστώ ειλικρινά. Μαζί φέραμε την Γκόντσε στο σπίτι. Η Γκόντσε μου ζήτησε, επίσης, να σας ευχαριστήσω όλους για την υποστήριξή σας.
Αυτή ήταν η καλύτερη άνοιξη για την οικογένειά μου. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η άνοιξη φέρνει την ευτυχία και την ειρήνη σε όλους τους Ιρανούς και όλους εσάς”.

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=387128&catid=1

ΜΑΘΗΜΑΤΑ

1. Ο ΗΘΙΚΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ και Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

4. ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΣΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΖΩΗ

6. ΟΙ ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ "ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΩΝ"

7. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

8. ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

10. ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ

11. ΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ

12. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

14. ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

16. ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

19. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ 

24. Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ

1. Ερωτήματα σχετικά με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής

2. Το ζήτημα για το Θεό

3. Θρησκεία: ένα πανανθρώπινο φαινόμενο

4.Ποιος είναι ο Θεός κατά την πίστη του Χριστιανισμού

5. Η Βασιλεία του Θεού: Όραμα αλλιώτικης ζωής ή ουτοπία;

7. «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;»

9. Αρχή και πορεία του κόσμου

10.Ο άνθρωπος στο αρχικό του μεγαλείο

11. Γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο;

12. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ορθοδοξίας


21. Φανατισμός και ανεξιθρησκία


24. Πίστη και επιστήμη: αλληλοαποκλειόμενα ή αλληλοσυμπληρούμενα;

25. Ελληνισμός και Χριστιανισμός

28. Τα αφρικανικά θρησκεύματα

29.Ο Ιουδαϊσμός

30. Το Ισλάμ (A')

31. Το Ισλάμ (Β )

32.Ο Ινδουισμός (Α')

33.Ο Ινδουισμός (Β΄)

35.Ο Βουδισμός


36. Η κινεζική θρησκεία

37. Η ιαπωνική θρησκεία