Να σε λοιπόν, σκυθρωπός και
απλησίαστος. Αποφεύγεις τους ζητιάνους μην τύχει και βάλεις το χέρι στην τσέπη
για καμιά δεκάρα.
Ένα ξέρεις να λες: δεν έχω, δε θα
δώσω, είμαι φτωχός.
Και, αλήθεια, είσαι φτωχός, τίποτα
καλό δεν έχεις. Φτωχός από αγάπη, φτωχός από φιλανθρωπία, φτωχός από πίστη στο
Θεό, φτωχός από ελπίδα αιώνια.
Μοιράσου με τους αδελφούς σου αυτά
που έχεις στις αποθήκες σου. Αυτό που
αύριο θα σαπίσει, δώσε το σήμερα σε εκείνον που το έχει ανάγκη. Το χειρότερο
είδος πλεονεξίας είναι να μη δίνεις στους φτωχούς ούτε ό,τι σαπίζει και αχρηστεύεται.
Ποιόν αδικώ, σου λέει, με το να συγκεντρώνω
ό,τι είναι δικό μου;
Ποια πράγματα είναι δικά σου, πες μου;
Από πού τα πήρες και τα έβαλες στη ζωή
σου;
Όπως αυτός που πιάνει καλή θέση στο
θέατρο και ύστερα εμποδίζει όσους μπαίνουν μετά
από αυτόν να δουν, γιατί θεωρεί δικό του αυτό που υπάρχει για την εξυπηρέτηση όλων – τέτοιοι είναι και
οι πλούσιοι.
Πήραν ό,τι ανήκει σε όλους και το
έκαναν δικό τους γιατί το πρόλαβαν πρώτοι. Γιατί, αν καθένας κρατούσε ό,τι του
χρειαζόταν και έδινε το περίσσευμα σ’ αυτόν που το έχει ανάγκη, τότε κανένας δε
θα ήταν πλούσιος και κανένας φτωχός. Γυμνός δε βγήκες από την κοιλιά της μητέρας
σου;
Να
είσαι εσύ καλός και κανένας ποτέ δε θα σε βλάψει, αντίθετα θα βγεις σε μεγάλο
βαθμό κερδισμένος , όχι μόνο από τους καλούς αλλά και από τους κακούς.
Γι’
αυτό και άφησε ο Θεός να είναι οι άνθρωποι
μαζί, και μάλιστα οι καλοί με τους κακούς, για να οδηγήσουν και τους κακούς στη
δική τους αρετή.
Άκουσε
τι λέει στους μαθητές τους ο Χριστός: «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με
προζύμι που το πήρε μια γυναίκα και το ανακάτεψε με ένα σακί αλεύρι» (Ματθ. 13,
33). Άρα οι δίκαιοι, σαν το προζύμι, έχουν τη δύναμη να κάνουν τους κακούς να
αλλάξουν και να τους μοιάσουν. Είναι λίγοι οι δίκαιοι, μα και το προζύμι λίγο
είναι. Το ότι είναι μικρή η ποσότητα δε βλάπτει την ποιότητα. Αυτή η μικρή ποσότητα
όλο το αλεύρι το μεταβάλλει και το κάνει ζυμάρι, με τη δύναμη που έχει μέσα της.
Έτσι
και των δικαίων η δύναμη δε βρίσκεται στην ποσότητα του αριθμού αλλά στη Χάρη
του Αγίου Πνεύματος
Δώδεκα
ήταν οι απόστολοι – είδες που είναι μικρό το προζύμι; Ολόκληρη η οικουμένη
ζούσε στην πιστά – είδες πόσο πολύ είναι το αλεύρι; Αλλά εκείνοι οι δώδεκα
έφεραν όλη την οικουμένη στην πίστη τους. Το προζύμι και το αλεύρι έχουν την
ίδια φύση αλλά όχι την ίδια ποιότητα. Γι’ αυτό ο Θεός άφησε τους κακούς μεταξύ
των καλών, έτσι ώστε, όπως έχουν την ίδια ανθρώπινη φύση, να αποκτήσουν και την ίδια καλή προαίρεση.
Δεν υπάρχει
ελεύθερος άνθρωπος κανένας παρά μόνο αυτός που ζει κοντά στο Χριστό.
Αυτός είναι
υπεράνω κάθε συμφοράς. Αν ο ίδιος δε θέλει να αδικήσει τον εαυτό του, οι άλλοι
ποτέ δεν έχουν τη δύναμη να τον βλάψουν,
μένει απρόσβλητος.
Δεν τον
βασανίζουν τα οικονομικά προβλήματα. Γιατί ξέρει πως «τίποτα δε φέραμε στον
κόσμο αυτόν. Κι είναι φανερό ότι ούτε και να πάρουμε κάτι μαζί μας φεύγοντας θα
μπορέσουμε».
Δεν τον
τρώει η επιθυμία για δόξες και τιμές. Γιατί έμαθε πως «το δικό μας πολίτευμα
είναι στον ουρανό». Δεν τον στεναχωρεί να τον βρίσουν ούτε τον εξοργίζει αν τον
χτυπήσουν. Για τον χριστιανό υπάρχει μία και μόνη συμφορά: να μην κάνει το
θέλημα του Θεού.
‘Άλλο τίποτα
δε θεωρεί συμφορά, ούτε ην απώλεια των χρημάτων, ούτε την εξορία, ούτε τους μεγαλύτερους
κινδύνους.
Κι αυτό που
όλοι το τρέμουν, το να φύγει από αυτόν τον κόσμο και να πάει στον άλλο, εκείνος
το θεωρεί πιο ευχάριστο απ’ την ζωή.
Ο
χριστιανός είναι σαν τον άνθρωπο που ανέβηκε σε ψηλό βράχο της θάλασσας και
παρατηρεί όσους είναι μες στο νερό και προσπαθούν να σωθούν σ’ ένα ναυάγιο.
Βλέπει άλλους να σκεπάζονται από τα κύματα, άλλους να πέφτουν σε υφάλους,
άλλους να τους παγιδεύει το ρεύμα και να
τους πηγαίνει όπου αυτό θέλει. Βλέπει άλλους να χάνονται μες στο βυθό, κι άλλους,
στην επιφάνεια, πάνω σε μια σανίδα ή ένα κομμάτι του πλοίου, να κάνουν τα χέρια τους βάρκα και πηδάλιο. Και βλέπει άλλους
να επιπλέουν νεκροί.
Σαν κι αυτόν που βρίσκεται στον ψηλό βράχο,
έτσι κι ο άνθρωπος που στρατεύτηκε με τον Χριστό βγαίνει μέσα από την ταραχή
του βίου και των κυμάτων και κάθεται σε τόπο ασφαλή και ψηλό. Γιατί τι είναι
πιο ασφαλές και πιο υψηλό από το να έχει κανείς μια μόνη φροντίδα; πώς να
αρέσει στο Θεό;
Όπου υπάρχει
αγάπη, μπορεί κανείς όλα να τα αντέξει. «Να προσπαθείτε να διατηρήσετε, με την
ειρήνη που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το πνεύμα του Θεού»,
λέει ο απόστολος Παύλος. Τι είναι η
ενότητα που δίνει το πνεύμα του Θεού;
Μέσα στο
σώμα, αυτό που συγκρατεί τα πάντα και ενοποιεί τα διαφορετικά μέλη είναι το
πνεύμα μας.
Το ίδιο και
ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι’ ακριβώς δόθηκε το Άγιο Πνεύμα, για να ενώσει αυτούς
που ους χωρίζουν διαφορετική καταγωγή και συνήθειες.
Με την ενότητα του πνεύματος, ο γέρος και ο νέος,
ο φτωχός και ο πλούσιος, το παιδί και ο έφηβος, η γυναίκα και ο άντρας, και
κάθε άνθρωπος γίνονται ένα, σαν να είχαν το ίδιο σώμα.
Η σχέση των
ψυχών, βλέπετε, είναι πολύ πιο σημαντική και πιο στενή από τη σχέση των μελών
του σώματος.
Πιο στενή,
γιατί είναι απόλυτη και μοναδική.
Και πώς την
προστατεύουμε αυτή τη σχέση; «Με την ειρήνη που μας συνδέει μεταξύ μας». Τέτοια
σχέση δεν υπάρχει μέσα στην έχθρα και τη διχόνοια.
Είναι ωραία
αυτή η σχέση. Αυτή ας μας ενώσει μεταξύ μας και με το Θεό.
Έτσι ο
δυνατός, όταν συνδεθεί με τον αδύναμο,
τον στηρίζει και δεν τον αφήνει να καταστραφεί. Κι αν συνδεθεί με τον αδρανή,
τον δραστηριοποιεί. « Ο αδελφός όταν βοηθιέται από τον αδελφό γίνεται πόλη
οχυρή», λέει η Γραφή.
Αυτή την
αλυσίδα δεν μπορεί να την σπάσει ούτε η
απόσταση, ούτε ο ουρανός, ούτε η γη, ούτε ο θάνατος, ούτε τίποτα άλλο, κι είναι
από όλα ανώτερη και ισχυρότερη.
Ο
Χάρης είναι ένας έφηβος, μέτριος μαθητής, διαφορετικός από τους συμμαθητές του κλεισμένος στον εαυτό του αλλά με ταλέντο στη ζωγραφική. Οι γονείς και το
σχολείο τονπιέζουν και τον απορρίπτουν κάνοντας τα πάντα... για
να σβήσουν τις ζωγραφιές του Χάρη…
Το
1ο ΓΕΛ Κερατσινίου με την ταινία "Τι Τους Νοιάζει" απέσπασε δύο
βραβεία στο φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας ''Camera Zizanio'' 2015, για
παιδιά και νέους.
Τον 13ο αιώνα (1207-1273) εμφανίστηκε στον ιδεολογικό-θρησκευτικό χώρο του Ισλάμ μια χαρισματική προσωπικότητα που άφησε τη σφραγίδα του στον μουσουλμανικό μυστικισμό, ο Jalal-Al-Din Rumi ή Εξαίσιος Ρωμιός, όπως σημαίνει το όνομα του στα Ελληνικά. Για πολλούς μελετητές θεωρήθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους μυστικούς ποιητές του ανθρώπινου γένους και από τους συγχρόνους του δόθηκε το όνομα «Μεβλανά» που σημαίνει «ο δάσκαλός μας».
Ο Τζελαλεντίν Ρούμι Ίδρυσε το σημαντικότερο από τα μοναστικά τάγματα του Ισλάμ, η μυστικιστική παράδοση του οποίου περικλείει όλη τη φιλοσοφία του σουφισμού, είναι το τάγμα των δερβίσηδων Μεβλεβί ή τάγμα των περιδινούμενων δερβίσηδων, όπως είναι ευρύτερα γνωστό. Το τάγμα αυτό ανήκει στην κατηγορία των σουνιτικών ταγμάτων.
Σε αυτές τις κοινότητες επικράτησε αρχικά το ασκητικό στοιχείο του μυστικισμού, ενώ με την πάροδο του χρόνου ο ασκητισμός θεωρήθηκε ως προκαταρκτικό στάδιο για την επίτευξη της πνευματικής ζωής. Ο μυστικισμός πήρε τη θέση του ασκητισμού ως στόχος και επιδίωξη. Οι κοινότητες των Σούφι επηρεάστηκαν άμεσα από τις αρχαιότερες παραδόσεις και φιλοσοφίες της Ανατολής και της λεκάνης της Μεσογείου, όπως ο Νεοπλατωνισμός, ο Γνωστικισμός, ο Βουδισμός και ο Χριστιανισμός. Όλες αυτές οι διδασκαλίες έπαιξαν το ρόλο τους στην τελική διαμόρφωση της σουφικής διδασκαλίας, αφού σύμφωνα με τους Σούφι «όλες οι παραδόσεις οδηγούν στην μια και μόνη αλήθεια». Ο χορός των δερβίσηδων.
Από τις πρώτες ημέρες της ίδρυσης του τάγματος, ο δάσκαλος Τζελαλουντίν εισήγαγε στο τελετουργικό της προσευχής τη μουσική και τον χορό των δερβίσηδων. Ο χορός αυτός ήταν κυκλικός, ήταν δηλαδή μια περιδίνηση κάθε δερβίση περί τον εαυτό του. Μέσα από αυτή την κυκλική κίνηση και τη δημιουργία διαφόρων σχημάτων, οι μεβλεβήδες δερβίσηδες απεικόνιζαν την κίνηση του ηλιακού συστήματος και των πλανητών. Με τις συνεχείς περιστροφές, οι δερβίσηδες οδηγούνταν σε εξαφάνιση του «εγώ», συντονίζονταν με τους ρυθμούς και την αρμονία των πλανητών και περιέπιπταν σε μια κατάσταση που τους βοηθούσε να ενωθούν με τον Θεό. Ο Ρουμί, που ήταν και μεγάλος ποιητής, αγαπούσε βαθιά την τέχνη. Η μουσική, ο χορός και η ποίηση καλλιεργήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στις συναντήσεις των δερβίσηδων.
Παναγία του κάλλους, Μακαρία Χελιδών Λυπητερή και Λυπημένη Ο γλυκασμός των Αγγέλων Ακριβή, Κρατίστη και Καλή Παναγία του πάθους και Παναγία της σαρκός Ροδινή, Ωραία και μελαχρινή Κυρά της Πέτρας και Πελεκητή Αιματούσα, Αιματινή και Θρηνοδούσα Δέσποινα, Δέσποινα Μακαρία
Αυτός ο ύμνος και πέντε ακόμα ποιητικά αριστουργήματα της ελληνικής βυζαντινής παράδοσης του 7ου -ως επί το πλείστον- αιώνα, αποτέλεσαν τη βασική πηγή έμπνευσης για τον γερμανό πολυ-οργανίστα και συνθέτη Stephan Micus στη νέα του δισκογραφική δουλειά υπό τον τίτλο Παναγία (Panagia).
Η ελληνική θρησκευτική παράδοση είναι ένα γνώριμο πεδίο για τον Stephan Micus. Έχουν περάσει 20 σχεδόν χρόνια από τότε που εντυπωσιασμένος από την επίσκεψή του στο Άγιο Όρος αισθάνθηκε την ανάγκη να καταγράψει την εμπειρία του και τα συναισθήματά του δημιουργώντας μια ενότητα συνθέσεων υπό τον τίτλο Άθως (Athos).
Έκτοτε, ο Micus επισκέφτηκε το Άγιο Όρος οκτώ φορές προσδοκώντας να ανακαλύψει και να εμβαθύνει στις παραδόσεις της Ορθοδοξίας. Αν το Άθως ήταν μια αναφορά στο χώρο και την πνευματικότητα που υποβάλλει, σημειώνει ο ίδιος, η αναφορά στη Παναγία είναι κάτι ακόμα ευρύτερο. Η Παναγία, η μάνα του Χριστού, η Μαρία, δεν νοείται και δεν βιώνεται μόνο ως ένα πανίερο λατρευτικό πρόσωπο αλλά ως κάτι πολύ οικείο στον απλό άνθρωπο. Είναι η μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί, η μάνα που πονά για τα μαρτύριά του, η τραγική μάνα που σπαράζει την ώρα του μεγάλου πένθους. Γίνεται μια καθημερινή, συνηθισμένη μάνα της ζωής, χωρίς να χάνει την ιερή της υπόσταση. Με αυτή την έννοια η Παναγία είναι ένα πανανθρώπινο σύμβολο. Και συνεχίζει: Όλοι οι Έλληνες που γνωρίζω, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις τους, τρέφουν έναν ιδιαίτερο σεβασμό στο πρόσωπο της Παναγίας.
Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και τα τόσα προσωνύμια της Παναγίας που σύμφωνα με τους ερευνητές υπερβαίνουν τις 25.000.
Ο Stephan Micus είναι μελετητής του παγκόσμιου πολιτισμού μέσω της μουσικής έκφρασης. Από το 1977 ταξιδεύει και ανακαλύπτει τη μουσική των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδικός αρχιτέκτονας του ήχου του, συνθέτει και ερμηνεύει ο ίδιος με βάση τις εμπειρίες και τις νέες ιδέες που φέρνει από τα ταξίδια του. ΗΠαναγία είναι η 20η δισκογραφική του δουλειά. «Για μένα κάθε ηχογράφηση είναι μια περιπέτεια, ένα ταξίδι στο οποίο προσκαλώ τους ακροατές να μοιραστούμε μέσα από τη σκέψη και τα συναισθήματα μου… Είναι πράγματι παράδοξο ότι ερμηνεύω κείμενα μιας γλώσσας που δεν ομιλώ, όμως ακούω τη γλώσσα στην ηχητική της διάσταση και απολαμβάνω το λόγο για τη μουσικότητά του, θαυμάζοντας παράλληλα τον πλούτο και την αξία του». Άλλωστε παρά το γεγονός πως η μουσική του Micus έχει κοινά χαρακτηριστικά με τη βυζαντινή παράδοση όπως είναι η εσωτερικότητα και η λιτότητα των μέσων, πρόκειται για εξ’ ολοκλήρου νέες, πρωτογενείς συνθέσεις με τη χρήση οργάνων μέσω των οποίων ο καλλιτέχνης αρθρώνει έναν δικό του μουσικό λόγο.
Η επιλογή των οργάνων και των ηχοχρωμάτων που κάθε ένα προσφέρει ήταν ανέκαθεν μια καθοριστική επιλογή για τον Micus. «Το κάθε όργανο συνοδεύεται από μια ιστορία που παίζει ένα σημαντικό ρόλο στον τρόπο που συγκροτώ την ηχητική μου μνήμη. Συλλέγω όργανα από κάθε περιοχή του κόσμου που δεν είναι απλά παραδοσιακά όργανα μαζικής παραγωγής, αλλά όργανα που συνδέονται με τον τόπο και εμένα προσωπικά. Τα αλογο-κούδουνα του Zανσκάρ -που χρησιμοποιεί για πρώτη φορά εδώ- τα απέκτησα κατά τη διάρκεια μιας εβδομαδιαίας περιήγησής μου στα Ιμαλάια, στα 5.000 μέτρα, ενώ αντιμετωπίζαμε χιονοθύελλα. Ζήτησα από τον οδηγό μου να αγοράσω αυτά τα κουδουνάκια που ηχούσαν στ’ αυτιά μου επί μία εβδομάδα, γνωρίζοντας πως κανένα άλλοκουδούνι δεν θα ηχούσε το ίδιο, σημαίνοντας τόσα πολλά».
Ο μηχανισμός αυτής της πλούσιας προσωπικής ηχητικής μνήμηςενεργοποιείται κάθε φορά με έναν ιδιαίτερο τρόπο: «Την εποχή που ασχολήθηκα με το Άθως ήρθα σε επαφή με ένα μεσογειακό τοπίο αλλά και έναν πολιτισμό που έχουν διατηρηθεί ανέπαφα για πάνω από μια χιλιετία. Αυτόματα ήρθε στο μυαλό μου το φλάουτο του Πανός και ένιωσα πως τα ξύλινα πνευστά ήταν ο κατάλληλος ηχητικός κόσμος που απέδιδαν το βίωμα που ήθελα να περιγράψω μέσω της μουσικής».
Αντίστοιχα στην Παναγία ο Micus επιλέγει τα ηχοχρώματα των εγχόρδων που στέκονται αντιστικτικά απέναντι στον λόγο. Είναι όργανα από τη Βαυαρία, την Ινδία, το Πακιστάν και τη βορειοδυτική Κίνα καθώς και μια 14χορδη κιθάρα δικής του επινόησης. «Δεν προσπαθώ να αναπαράγω τη μουσική των λαών αλλά να δημιουργήσω κάτι νέο, που θα επικοινωνεί με τους ανθρώπους σε ένα παγκόσμιο επίπεδο. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα το γεγονός ότι τα όργανα από την Κίνα, το Πακιστάν και την Ινδία παρότι συναντώνται σε μία μικρή γεωγραφική περιοχή του πλανήτη εδώ, ακούγονται για πρώτη φορά μαζί συνοδεύοντας έξι ποιητικά ελληνικά κείμενα της βυζαντινής παράδοσης».
Στο άλμπουμ, οι έξι ύμνοι διαδέχονται 5 ορχηστρικά θέματα-σχόλια που αναφέρονται σε κάποιο συγκεκριμένο στίχο. Η δραματουργία του δίσκου ακολουθεί τους κανόνες μιας συμμετρίας που θα παρέπεμπε στην οικονομία μιας λειτουργίας, ή καλύτερα, μιας παγκόσμιας προσευχής.
ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ: Ντιλρούμπα: Τοξωτό παραδοσιακό όργανο από την Ινδία με 4 μεταλικές και 24 συμπαθητικές χορδές. Σιτάρ από το Τσιτράλ: 5 χορδο έγχορδο από το δυτικό Πακιστάν. Σετάραπό τηνΟυιγουρία: Έγχορδο της βορειοδυτικής Κίνας με μακρύ λαιμό (μπράτσο) μια μεταλικήχορδή και 10 συμπαθητικές.
Jesus, Jesus, could you tell me what the problem is With the world and all the people in it?
Ιησού, Ιησού, θα μπορούσες να μου πεις ποιο είναι το πρόβλημα Με τον κόσμο και όλους τους ανθρώπους του κόσμου;
Because I’ve been hearing stories about the end of the world
Γιατί έχω ακούσει ιστορίες για το τέλος του κόσμου But I’m in love with a girl and I don’t wanna leave her Αλλά είμαι ερωτευμένος με ένα κορίτσι και δε θέλω να την αφήσω And the television screams such hideous things Και η τηλεόραση ουρλιάζει τόσο χυδαία πράγματα They’re talking about the war on the radio Μιλάνε για τον πόλεμο στο ράδιο They say the whole thing’s gonna blow Λένε ότι όλα τα πράγματα θα ανατιναχτούν And we will all be left alone Και όλοι εμείς θα μείνουμε μόνοι No we’ll be dead and we won’t know what hit us Όχι θα είμαστε νεκροί και δε θα ξέρουμε τι μας χτύπησε
Jesus, Jesus, if you’re up there won’t you hear me Ιησού, Ιησού, αν είσαι εκεί ψηλά δε θα με ακούσεις ‘Cause I’ve been wondering if you’re listening for quite a while Γιατί αναρωτιέμαι αν με ακούς για λίγο And Jesus, Jesus, it’s such a pretty place we live in Και Ιησού, Ιησού, είναι ένα τόσο όμορφο μέρος αυτό που ζούμε And I know we fucked it up, please be kind Και ξέρω ότι τα κάναμε άνω κάτω, σε παρακαλώ να είσαι καλός Don’t let us go out like the dinosaurs Μην μας αφήσεις να πάμε έξω σαν δεινόσαυροι Or blown to bits in a third world war Ή να ανοιχτούμε σε έναν τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο There are a hundred different things I’d still like to do Υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικά πράγματα που θα ήθελα να κάνω I’d like to climb to the top of the Eiffel Tower Θα ήθελα να σκαρφαλώσω στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ
Look up from the ground at a meteor shower
Να κοιτάξω πάνω από το έδαφος σε καταιγίδα μετεωρων And maybe even raise a family Και ίσως να αναθρέψω μέχρι και μια οικογένεια Jesus, Jesus, there are those that say they love you Ιησού, Ιησού, υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι σε αγαπάνε But they have treated me so damn mean Αλλά μου έχουν συμπεριφερθεί με ευτελή τρόπο And I know you said ‘forgive them for they know not what they do’ Και ξέρω ότι λες "συγχώρα τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν" "But sometimes I think they do Αλλά μερικές φορές νομίζω πως ξέρουν And I think about you Και σε σκέφτομαι If all the heathens burn in hell, do all their children burn as well? Αν όλοι οι ειδωλολάτρες καούν στην κόλαση, θα καούν και όλα τα παιδιά τους; What about the Muslims and the gays and the unwed mothers? Και όσο για τους μουσουλμάνους και τους ομοφυλόφιλους και τις ανύπαντρες μητέρες; What about me and all my friends? Όσο για εμένα και τους φίλους μου; Are we all sinners if we sin? Είμαστε όλοι αμαρτωλοί αν αμαρτάνουμε; Does it even matter in the end if we’re unhappy? Μετράει στο τέλος αν είμαστε θλιμμένοι;
Jesus, Jesus, I’m still looking for answers Ιησού, Ιησού, ακόμα αναζητώ απαντήσεις Though I know that I won’t find them here tonight Αν και ξέρω ότι δε θα τις βρω εδώ απόψε But Jesus, Jesus, could you call me if you have the time? Αλλά Ιησού, Ιησού, θα μπορούσες να με καλέσεις αν έχεις την ώρα; And maybe we could meet for coffee and work it out Και ίσως μπορέσουμε να βρεθούμε για έναν καφέ και να το δουλέψουμε And maybe then I’ll understand what it’s all about Και ίσως μετά να καταλάβω για τι πρόκειται
Ζούμε στην
"εποχή της ανθρώπινης απομόνωσης", σύμφωνα με την προφητική ρήση του
κλασικού της παγκόσμιας λογοτεχνίας Ντοστογιέφσκι. Ας ακούσουμε την περιγραφή
του που ταιριάζει σήμερα, εκατό χρόνια μετά ην κυκλοφορία του
μυθιστορήματος "Αδελφοί Καραμαζώφ": "Όλοι στον αιώνα μας χώρισαν
και γίνανε μονάδες, ο καθένας αποτραβιέται στη μοναξιά του, ο καθένας
απομακρύνεται απ' τον άλλον, κρύβεται και κρύβει το έχει του και καταλήγει ν'
απωθεί τους ομοίους τον και ν' απωθείται απ' αυτούς"1.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία, θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθει ο αστυνόμος, θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά, θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...». Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ' αυτός έχει πεθάνει!».
Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας, θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι θε να πουν: «Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...» και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην, νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».
Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία. Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες, όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην, θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...
Man gave names to all the animals In the beginning, in the beginning Man gave names to all the animals In the beginning, long time ago.
He saw an animal that liked to growl Big furry paws and he liked to howl Great big furry back and furry hair "Ah, think I'll call it a bear".
Man gave names to all the animals In the beginning, in the beginning Man gave names to all the animals In the beginning, long time ago.
He saw an animal up on a hill Chewing up so much grass until she was filled He saw milk coming out but he didn't know how "Ah, think I'll call it a cow".
Man gave names to all the animals In the beginning, in the beginning Man gave names to all the animals In the beginning, long time ago.
He saw an animal that liked to snort Horns on his head and they weren't too short It looked like there wasn't nothing that he couldn't pull "Ah, I'll think I'll call it a bull".
Man gave names to all the animals In the beginning, in the beginning Man gave names to all the animals In the beginning, long time ago. He saw an animal leaving a muddy trail Real dirty face and a curly trail He wasn't too small and he wasn't too big "Ah, think I'll call it a pig".
Man gave names to all the animals In the beginning, in the beginning Man gave names to all the animals In the beginning, long time ago.
Next animal that he did meet Had wool on his back and hooves on his feet Eating grass on a mountainside so steep "Ah, think I'll call it a sheep".
Man gave names to all the animals In the beginning, in the beginning Man gave names to all the animals In the beginning, long time ago.
He saw an animal as smooth as glass Slithering his way through the grass Saw him dissappear by a tree near a lake ....
5. Στο στ. 18 ο Θεός διαπιστώνει ότι ο άνθρωπος χρειάζεται βοηθό και έτσι δημιουργεί τα ζώα (στ. 19-20) και τα οδηγεί σ' αυτόν, για να τους δώσει όνομα. Η ονοματοδοσία των ζώων δείχνει την ανωτερότητα του ανθρώπου και την ευθύνη που έχει να προστατεύει τα ζώα. Πράγματι, ήταν έθιμο την εποχή εκείνη όποιος έδινε όνομα σε κάποιον να δείχνει την εξουσία του και ταυτόχρονα την προστασία του απέναντι του. Ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του κόσμου, όχι για να τον καταδυναστεύει, αλλά για να τον προστατεύει και να τον χρησιμοποιεί στοργικά και υπεύθυνα..
Βρισκόμαστε σε ένα χωριό της Βόρειας Τουρκίας, στις αρχές του καλοκαιριού. Η Lale και οι τέσσερις αδερφές της περπατάνε στο σπίτι από το σχολείο, παίζουν αθώα με τα αγόρια. Αυτό το παιχνίδι θα ξεσηκώσει ένα σκάνδαλο με μη προβλέψιμες συνέπειες. Το σπίτι της οικογένειας σύντομα θα μετατραπεί σε φυλακή, το σχολείο θα γίνεται πλέον στο σπίτι, ενώ γάμοι αρχίζουν να κανονίζονται για τις κόρες της οικογένειας. Οι πέντε αδερφές, με βαθιά αίσθηση της ελευθερίας, θα βρουν τρόπους να ξεφεύγουν από τους περιορισμούς και τους κανόνες που τους επιβάλλονται.
Το Mustang βραβεύτηκε στο Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών στο Φεστιβάλ των Καννών, και απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ του Σαράγεβο. Παράλληλα αποτελεί μία από τις τρεις ταινίες που θα διαγωνιστούν για το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ενώ η μεγάλη έκπληξη είναι ότι αποτελεί την υποψηφιότητα της Γαλλίας (λόγω Γαλλικής παραγωγής) για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Γιάννης Πατλάκας
Με την υπέροχη μουσική του Warren Ellis
Το Mustang είναι μια ταινία για το επίμονο κυνήγι της ελευθερίας. Μέσα σε ένα συντηρητικό, πατριαρχικό περιβάλλον μεγαλώνουν πέντε νέες κοπέλες. Δεν μπορούν να βγουν μόνες τους από το σπίτι, πρέπει να ντύνονται συντηρητικά, απαγορεύεται να παρακολουθούν αγώνες ποδοσφαίρου, αφού οι γυναίκες δεν είναι δυνατό να παρακολουθούν κάτι περισσότερο από σαπουνόπερες. Και, φυσικά, δεν μπορούν να ορίσουν οι ίδιες το μέλλον τους, το ποιον θα παντρευτούν, οι γάμοι τους είναι κάτι που προκύπτει από προξενιό. Όσο διεκδικούν, όμως, περισσότερες ανάσες ελευθερίας τόσο περισσότερο εγκλωβίζονται σε ένα σπίτι, που σταδιακά θα μετατραπεί σε φρούριο, και θα ελαχιστοποιήσει κάθε δυνατότητα διαφυγής.
Μια ταινία, μια εποχή: Ατίθασες (2018)
Η Deniz Gamze Ergüven, που ίσως να την θυμάστε κι από την συμμετοχή της στο Capsule της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία μας παρουσιάζει μια πάρα πολύ δυνατή ιστορία. Το Mustang πραγματεύεται θεμελιώδη ζητήματα, που δεν αφορούν μόνο κοινωνίες, όπως η Τουρκική, άλλα είναι περισσότερο οικουμενικά, όπως η ισότητα των φύλων και τα αναχρονιστικά έθιμα, που αν και περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα, οι κοινωνίες τα αποδέχονται σε μεγάλο βαθμό προς χάριν της παράδοσης.
Ο θεατής νιώθει το ίδιο εγκλωβισμένος με τις πρωταγωνίστριες, παρακολουθώντας σκηνές από την ζωή τους, που αποδίδονται ρεαλιστικά, τόσο σκηνοθετικά όσο και από τις ερμηνείες. Κορυφαία φυσικά, την μικρή Günes Sensoy, που υποδύθηκε την Λάλε, την μικρότερη από τις αδερφές, η οποία όχι μόνο αποδείχθηκε πως ήταν η πιο “επαναστατημένη” απ’ όλες, προσπαθώντας να σώσει και τις αδερφές της, άλλα εν τέλει, χρησιμοποίησε και με ποιο αποτελεσματικό τρόπο αυτή την επαναστατικότητα, όχι με ενέργειες που θα πρόσφεραν μια πρόσκαιρη ψευδαίσθηση ελευθερίας, άλλα μια μόνιμη και ουσιαστική διέξοδο.
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος, γεννημένος τό 330μ.Χ. στή Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου ἀπό γονεῖς εὐγενεῖς μέ δυνατό χριστιανικό φρόνημα, ἔμελλε νά γίνει Μέγας πνευματικός διδάσκαλος καί κορυφαῖος θεολόγος καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ χριστιανική του ἀνατροφή καί ἡ πνευματική του πορεία τόν ὁδήγησαν στήν Θεία θεωρεία τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, καί στήν αὐστηρή ἀσκητική ζωή, παράλληλα μέ τό ποιμαντικό, παιδαγωγικό καί φιλανθρωπικό του ἔργο. Ὁ πατέρας του Βασίλειος ἦταν καθηγητής ρητορικῆς στή Νεοκαισάρεια καί ἡ μητέρα του Ἐμμέλεια ἀπόγονος οἰκογένειας Ρωμαίων ἀξιωματούχων. Στήν οἰκογένεια ἐκτός ἀπό τό Βασίλειο ὑπῆρχαν ἄλλα ὀκτώ παιδιά. Μεταξύ αὐτῶν, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ὁ Ὅσιος Ναυκράτιος ἀσκητής καί θαυματουργός, ἡ Ὁσία Μακρίνα καί ὁ Ἅγιος Πέτρος, Ἐπίσκοπος Σεβαστείας.
Τά πρῶτα γράμματα, τοῦ τά δίδαξε ὁ πατέρας του. Συνέχισε τίς σπουδές του στήν Καισαρεία τῆς Καππαδοκίας, στήν Κωνσταντινούπολη καί στήν Ἀθήνα. Ἐκεῖ σπούδασε γεωμετρία, ἀστρονομία, φιλοσοφία, ἰατρική, ρητορική καί γραμματική. Οἱ σπουδές του διήρκησαν τεσσεράμισι χρόνια. Ἡ ἀσκητική του ζωή ξεκίνησε ἤδη ἀπό τά χρόνια ὁποῦ φοιτοῦσε στήν Ἀθήνα. Ὁ σοφός δάσκαλός του Εὔβουλος ἐντυπωσιασμένος ἀπό τήν αὐστηρή νηστεία, τοῦ Ἁγίου, καί μετά τήν παραίνεσή του, λέγεται ὅτι ἔγινε Χριστιανός.
Συμφοιτητές του ἦταν καί δύο νέοι πού ἔμελλε νά διαδραματίσουν σπουδαῖο ρόλο στήν ἱστορία. Ὁ ἕνας, φωτεινό ὁ Ἅγιος καί Μέγας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ὁ Θεολόγος Γρηγόριος καί ὁ ἄλλος μελανό στόν ἀντίποδα, προδότης τοῦ Ἰησοῦ, εἰδωλολάτρης καί διώκτης τῶν Χριστιανῶν, ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης. Κατά τήν διάρκεια αὐτῶν τῶν ἐτῶν, ὁ Ἅγιος Βασίλειος καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀνέπτυξαν μεγάλη καί ἰσχυρή φιλία. Ταυτόχρονα μέ τίς σπουδές τους, εἶχαν ἱεραποστολική δράση. Διοργάνωναν χριστιανικές συγκεντρώσεις, στίς ὁποῖες ἀνέλυαν θρησκευτικά ζητήματα. Ἵδρυσαν ἐπίσης καί τόν πρῶτο φοιτητικό χριστιανικό σύλλογο.
Ἐπέστρεψε στήν Καισαρεία τό καλοκαίρι τοῦ 356μ.Χ. καί συνεχίζοντας τήν παράδοση τοῦ πατέρα του, ἔγινε καθηγητής τῆς ρητορικῆς. Τό 358 μ.Χ. ἐπηρεασμένος ἀπό τό θάνατο τοῦ ἀδερφοῦ του μοναχοῦ Ναυκρατίου, καθώς καί μέ τήν παρότρυνση τῆς ἀδερφῆς του Μακρίνας, βαπτίζεται Χριστιανός, καί ἀποφασίζει νά ἀφιερώσει τόν ἑαυτό του στήν ἀσκητική πολιτεία. Ἀποσύρθηκε λοιπόν σέ ἕνα κτῆμα τῆς οἰκογενείας του στόν Πόντο. Χαρακτηριστικό τῆς μεγαλοψυχίας του εἶναι, ὅτι μετά τήν βάπτισή του δώρισε στούς φτωχούς καί στήν ἐκκλησία τό μεγαλύτερο μέρος τῆς περιουσίας του. Τό φθινόπωρο τοῦ ἴδιου ἔτους ξεκινᾶ ἕνα ὁδοιπορικό σέ γνωστά κέντρα ἀσκητισμοῦ τῆς Ἀνατολῆς, Αἴγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία καί Μεσοποταμία, ἐπιθυμώντας νά συναντήσει πολλούς ἀσκητές καί μοναχούς γιά νά γνωρίσει τόν τρόπο ζωῆς τους. Ὅταν γύρισε στό Πόντο ἀπό τό ταξίδι αὐτό, μοίρασε καί τήν ὑπόλοιπη περιουσία του καί ἀποσύρθηκε στό κτῆμα του ἐπιθυμώντας νά ζήσει πλέον ὡς μοναχός. Ἐκεῖ ἔγραψε τούς: «Κανονισμούς διά τόν Μοναχικόν βίον», κανόνες πού ρυθμίζουν τήν ζωή στά μοναστήρια μέχρι τίς μέρες μας. Μέ τήν ὑψηλή του κατάρτιση στήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τόν ἀσκητικό, θαυμαστό του βίο, ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου ἐξαπλώθηκε μέ τόν καιρό σέ ὅλη τήν Καππαδοκία. Ἔτσι καί ὁ Μητροπολίτης τῆς Καισαρείας Εὐσέβιος πραγματοποιώντας τήν Θεία Βούληση ἀλλά καί αὐτή τῶν χριστιανῶν τῆς περιοχῆς, χειροτόνησε τό 364 μ.Χ. τόν Ἅγιο Βασίλειο πρεσβύτερο. Τό 370 μ.Χ., μετά τόν θάνατο τοῦ Εὐσεβίου καί σέ ἡλικία 41 ἐτῶν, τόν διαδέχθηκε ὁ Ἅγιος Βασίλειος στήν ἐπισκοπική ἕδρα, μέ τή συνδρομή τοῦ Εὐσεβίου ἐπισκόπου Σαμοσάτων καί τοῦ Γρηγορίου ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ. Ἐπίσκοπος πλέον, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἀντιμετώπισε τήν προσπάθεια τοῦ Αὐτοκράτορα Οὐάλη νά ἐπιβάλει τόν Ὁμοιανισμό (ρεῦμα τοῦ Ἀρειανισμοῦ), ἐπικοινωνώντας μέσω ἐπιστολῶν μέ τόν Μέγα Ἀθανάσιο, Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καί τόν Πάπα Ρώμης Δάμασο. Στόν τόπο του, στήν περιφέρεια τῆς δικῆς του ποιμαντικῆς εὐθύνης εἶχε νά ἀντιμετωπίσει τήν ἔντονη παρουσία τοῦ ἀρειανικοῦ στοιχείου καί ἄλλων κακοδοξιῶν. Ἀπό τίς ἐπιστολές του φαίνονται οἱ προσπάθειες πού κατέβαλε γιά τήν καταπολέμηση τῆς σιμωνίας τῶν ἐπισκόπων, γιά τήν ἀνάδειξη ἄξιων κληρικῶν στό ἱερατεῖο, καθώς καί γιά τήν πιστή ἐφαρμογή τῶν ἱερῶν κανόνων ἀπό ὅλους τοὺς πιστούς καί φανερώνεται ἐπίσης ἡ ποιμαντική φροντίδα στά ἀποκομμένα καί περιθωριοποιημένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
