Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο
Παράδεισος και η κόλαση είναι σίγουρα τόποι.
Αυτοί οι τόποι δεν βρίσκονται μέσα στις «συντεταγμένες» του δικού μας
χωρο-χρονικού συστήματος.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι σε μια
άλλη διάσταση.
Πέραν της γενικής γνώσης ότι ο
Παράδεισος και η κόλαση είναι όντως «τόποι», αλλά όχι τόποι αυτού του κόσμου,
του δικού μας χωρο-χρονικού συστήματος, δεν χρειάζεται να επιζητούμε από
περιέργεια να γνωρίζουμε κάτι περισσότερο.
Υπάρχουν
μόνον ενδείξεις, ή τουλάχιστον κάποια στοιχεία, που υποδηλώνουν αυτήν την άλλου είδους πραγματικότητα.
Η
ορθόδοξη Θεολογία όταν κάνει λόγο για τον παράδεισο, εννοεί την τελική είσοδο στη
δόξα της βασιλείας του Θεού, όπου υπό τον συνεχή φωτισμό θα υπάρχει η αγαπητική
κοινωνία των ψυχών διαμέσου της θέας του Θεού.
Σε αντίθεση, η άλλη πλευρά αδυνατεί να
δει τον Θεό, και επομένως οι ψυχές στερούνται την θέα του Θεού . Κι αυτό το
πράγμα, λέει ο Μ. Βασίλειος , είναι μεγάλη στέρηση και ανεπανόρθωτη ζημιά, που
μπορούμε να την καταλάβουμε , αν αναλογιστούμε απλώς τι χάνει εδώ ο τυφλός που
δεν βλέπει τον ήλιο.
Η
κόλαση είναι ακοινωνησία τόσο σε σχέση με το Θεό, όσο και σε σχέση με τους
άλλους.
Συγκλονιστική είναι μια διήγηση του
γέροντα Μακαρίου, ο οποίος χτυπάει με το μπαστούνι του, καθώς βαδίζει στην
έρημο, το πεταμένο κρανίο ενός ανθρώπου που η ψυχή του βρίσκεται στην
κόλαση.
Και αμέσως η ψυχή του αισθάνεται την επαφή με τον άγιο και τον παρακαλεί να την ανακουφίσει.
Στην ερώτηση του γέροντα προς την ψυχή
του κολασμένου, ποια είναι η κατάσταση τους εκεί στην κόλαση, ο κολασμένος του
λέει πως το πρόσωπο του καθενός είναι κολλημένο στη ράχη του άλλου , και δεν
μπορεί κανένας να αντικρίσει τα πρόσωπα των άλλων.
Τον παρακαλάει να προσευχηθεί, για να
μπορέσουν να δουν λιγάκι το πρόσωπο του διπλανού τους.
Τέλεια ακοινωνησία είναι η κατάσταση της κόλασης.
Τέτοιες συμβολικές διηγήσεις όπως αυτή
του γέροντα Μακάριου εκφράζουν το βαθύ θεολογικό περιεχόμενο της ορθόδοξης
διδασκαλίας για την κόλαση και τον παράδεισο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου