«DUST IN THE WIND»* | |
Στην έρημο των Καρουλίων, Αγ. Όρος.
«Είμαστε απέραντα μεγάλοι για να μας γεμίσει ο κόσμος αυτός. Μόνο ο Θεός που μας έπλασε για να γίνουμε κοινωνοί θείας φύσεως μπορεί να μας γεμίσει». Αρχιεπίσκοπος Antony Bloom.
| Απέκτησες τα πλούτη χωρίς να κάνεις αδικία, αλλά είναι αδικία να τα κρατάς. Μοίρασέ τα για να γίνουν δικά σου. Γιατί έτσι θα γίνουν λύτρα και θα σε ελευθερώσουν σε ώρα ανάγκης.Ισίδωρος Πηλουσιώτης, Γράμμα στον Κυρήκιο, αρ. 411, Άπαντα τ1, Εκδ. «Το Βυζάντιον», σελ. 372. Φαίνεται πως υπερηφανεύεσαι για την ομορφιά και τα πλούτη σου, και περιφρονείς τους άλλους που δεν τα έχουν. Και δεν ξέρεις ότι η ομορφιά σου είναι σαν το χόρτο που γρήγορα μαραίνεται. Και ότι τα χρήματα είναι σαν το νερό που προσπαθούμε να συγκρατήσουμε μέσα στα δάχτυλά μας κι αυτό κυλάει και δροσίζει άλλους και μετά πάλι σε άλλους τρέχει. Λοιπόν: ή πρόσεχε αυτά τα αναξιόπιστα πράγματα, τον πλούτο και την ομορφιά, σα να ήταν σκιά και καπνός και άνεμοι. Ή να ξέρεις πως εμπιστεύθηκες τη σκιά και τον καπνό και τους ανέμους. Ισίδωρος Πηλουσιώτης, Γράμμα στο Θέωνα, αρ. 274, Άπαντα τ1, Εκδ. «Το Βυζάντιον», σελ. 266. *«Dust in the wind»: σκόνη στον άνεμο. Τίτλος παλιού ροκ τραγουδιού των Kansas. |
Επειδή τα πνευματικά αγαθά είναι τόσο πιο σημαντικά από τα υλικά και επειδή είναι και πολύ εύκολα, αφού γίνονται χάρισμα σε αυτούς που τα θέλουν, ας επιθυμούμε αυτά κυρίως κι ας αφήσουμε τις σκιές, ας μην κυνηγάμε γκρεμούς κι εμπόδια.
Για να δυναμώσει μάλιστα αυτή την επιθυμία μας, ο Θεός όρισε να πεθαίνουν τα υλικά αγαθά και πριν από το θάνατο του ιδιοκτήτη τους.
Να τι λέω: δεν πεθαίνουν κι αυτά όταν πεθάνει ο κάτοχός τους αλλά κι όσο ακόμα ζει μαραίνονται και χάνονται.
Για να φανερώσουν έτσι την προσωρινότητά τους και σε αυτούς ακόμα που τα αγαπούν με πάθος, και για να απομακρύνουν όσους τρελαίνονται γι’ αυτά από τη βλαβερή αυτή μανία.
Για να διδάξουν με την εμπειρία της ζωής ότι είναι πιο ασήμαντα απ’ τη σκιά και για να κατανικήσουν τον έρωτα που τους δείχνουν οι άνθρωποι.
Για παράδειγμα: ο πλούτος δεν εγκαταλείπει τον πλούσιο μόνο όταν αυτός φύγει από τη ζωή αλλά αρκετές φορές κι όσο ζει ακόμα.
Τα νιάτα φεύγουν και χάνονται στο διάβα της ζωής του ανθρώπου, όχι μόνο με το θάνατό του, παραχωρώντας τη θέση τους στα γηρατειά.
Το κάλλος και η ομορφιά όσο ακόμα ζει η γυναίκα πεθαίνουν και μεταβάλλονται σε ασχήμια. Το ίδιο οι δόξες κι οι εξουσίες.
Οι τιμές και οι θέσεις είναι εφήμερες και πρόσκαιρες, και ζούνε λιγότερο από όσους τις έχουν. Κι όπως καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν, έτσι βλέπουμε να πεθαίνουν και πράγματα.
Αυτό γίνεται για να περιφρονούμε τα παρόντα και να αφοσιωνόμαστε στα μέλλοντα, και να εξαρτιόμαστε από εκείνων την απόλαυση, και όσο βαδίζουμε στη γη να ζούμε με τον πόθο μας στον ουρανό.
Γιατί ο Θεός δημιούργησε δυο φάσεις για την ύπαρξη, τη μια παροντική, την άλλη μελλοντική.
Τη μια ορατή, την άλλη αόρατη.
Τη μια αισθητή, την άλλη πνευματική.
Τη μια να βρίσκει στο σώμα την ανάπαυση και την άλλη όχι.
Τη μια να ανήκει στην εμπειρία και την άλλη στην πίστη.
Τη μια χειροπιαστή και την άλλη φτιαγμένη από το υλικό της ελπίδας.
Τη μια αγώνα δρόμου και την άλλη βραβείο.
Τη μια με εμπόδια, κόπους και ιδρώτες και την άλλη με στεφάνια, έπαθλα και αμοιβές.
Τη μια την έκανε πέλαγος και την άλλη λιμάνι.
Τη μια σύντομη και την άλλη αγέραστη κι αθάνατη.
Ιωάννης Χρυσόστομος, Περί της των μελλόντων αγαθών απολαύσεως και της των παρόντων ευτελείας, κεφ. 3, ΕΠΕ τ.31, σελ. 237(στ.6-29)-238(1-11).
*«Dust in the wind»: σκόνη στον άνεμο. Τίτλος παλιού ροκ τραγουδιού των Kansas.
Δημιουργοί: Ελένη Κονδύλη, Φιλόλογος και ομάδα εργασίας μαθητών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου